Dit is een nieuwe pagina.

05.06.2024

Meerdere enge wegen, leiden naar/door Noorwegen…

Allereerst; wat ontzettend leuk dat de blog zo veel gelezen wordt! We krijgen er heel veel reacties op via Facebook en Whatsapp. Dat maakt de motivatie om te blijven bloggen groot… Bij deze dan weer een nieuwe blog, de eerste vanuit Noorwegen!

Nadat we 2 nachten op de prachtige plek aan het kabbelende beekje bij het Steenschip monument hadden gestaan, stonden we te trappelen om de grens over te gaan… Al maanden hadden we ons hier over ingelezen… Noorwegen is op veel gebieden nogal streng op wat je wel en niet mag invoeren. Zo mag je maar een zeer beperkte hoeveelheid alcohol en dierlijke producten mee, mag je geen aardappels mee en moet je hond aan nogal wat voorwaarden voldoen. Vooral dat laatste is een dingetje. Ik had horrorverhalen gehoord van mensen die de boel niet op orde hadden. Verkeerd ras, verkeerde enting, geen ontworming en verkeerd paspoort… Gevolg? Hond ingeslapen… Ik dacht eerst dat dat een beetje wilde verhalen waren maar nee hoor; het staat zelfs op de site van de Noorse overheid dat in uiterste gevallen, de hond wordt ingeslapen.

Enfin; Marley voldeed aan alle eisen en ook hadden we heel braaf maar een klein beetje alcohol mee. De aardappels hadden we tegen heug en meug opgegeten en ook met de invoer van dierlijke producten hadden we rekening gehouden. Zo heb ik maar een paar pakken koffiemelk mee, die samen met de kaas en een klein beetje vlees, neer komen op de gestelde 10 kilo.

We naderden de grens en reden vanzelfsprekend het pad op, waar stond aangegeven dat we iets aan te geven hadden, namelijk de hond. Maar alle andere campers en auto’s reden gewoon het pad in dat ze niets aan te geven hadden. We begonnen al te twijfelen… We belandden op een groot terrein met allemaal vrachtwagens. Verder was het uitgestorven. Na lang zoeken, vonden we een gebouw. Er zat een verveelde vrouw achter de balie. Ik bleef met Marley buiten wachten en Daan stapte naar binnen. Ondanks dat er niemand was, moest Daan terug naar buiten om een nummertje te trekken, pas dan werd ze geholpen. Daan gaf aan dat we onze hond in kwamen voeren… Mevrouw keek even verveeld naar het paspoort, bladerde er wat doorheen, had commentaar op de manier van invullen en gaf het paspoort weer terug. We mochten verder… Het was bloedheet en we waren blij dat we verder konden, maar we baalden van onze eigen braafheid. We hadden gewoon door kunnen rijden… we kregen geen stempel, helemaal niets. We hadden net zo goed een sloot drank mee kunnen nemen en voor een jaar aan koffiemelk… Oh god, wat moet dat toch als de Halvamel straks op is haha!

Enigszins gedesillusioneerd reden we verder, op naar een camperplek 20 minuten verderop. Het was rond de 29 graden en zondag. We hadden al wel gehoord dat de Noren sowieso in het weekend allemaal er op uit trekken, maar met dit weer is het helemaal verleidelijk om op pad te gaan. We wilden onze camper kwijt aan een fjord, zodoende reed Daan die kant op. Eenmaal daar, bleek alles vol. Niet een beetje, nee… langs de weg waren ook allemaal auto’s geparkeerd en het was een smal weggetje. Daniella moest dus achteruit weer terug, wat zorgde voor wat stress. Toch slaagde ze er in om de camper heelhuids achteruit te rijden en op een gegeven moment ergens te keren. We reden verder naar een andere camperplek, een uurtje rijden, in het plaatsje Drobak. Ook dit was weer een heel heftig weggetje en het was absoluut onvoorstelbaar dat je hier nog een tegenligger zou kunnen treffen. We waren verhit en toe aan wat rust maar helaas; ook dit stond helemaal hutje mutje vol. Een meneer liep onze kant op en gaf aan dat we het in de avond nog eens konden proberen, maar daar hadden we geen zin in. Ik was het zat en zei tegen Daan dat we dan maar op zoek moesten naar een betaalde camping voor een nachtje. We vonden een plek aan zee via de app campercontact, welke we tot op heden veel meer gebruiken dan Park4night, en moesten weer helemaal terug naar het eerste plekje, net bij de grens. Eerst weer het steile enge weggetje omhoog; ik had inmiddels het stuur overgenomen. In z’n 1 lukte het om de camper omhoog te krijgen, al rook het naar verbrand rubber en zag het straatje zwart van de rook. Vervolgens reden we weer ruim een half uur over de snelweg, door dezelfde tunnels als die we al gehad hadden… Eindelijk kwamen we aan en je raad het al; vol…. Ik was het zo zat, dat ik de moed een beetje op gaf. Het zweet liep m’n ogen in, we hadden honger, Marley was over de rooie van het reizen en de hitte en dit waren alle ingrediënten om eens heel erg sacherijnig te worden. Daniella is op zo’n moment echt anders, en houdt haar hoofd koel. Ik ben met Marley de camper uit gestapt en in de schaduw gaan zitten om letterlijk en figuurlijk af te koelen, Daniella maakte ondertussen een salade om een beetje bij te komen. Hier knapten we allebei van op. Op internet zocht ik verder naar nog een camperplek, maar dan eentje die we konden reserveren. Ik vond er een, 20 minuten rijden het binnenland in. Het kostte €17 en de voorzieningen waren minimaal maar het maakte ons niet uit. We wilden gewoon een plek. En zodoende kwamen we rond 17:00 aan op de camping, na 7 uur heen en weer rijden tussen allerlei camper plaatsen. Mijn humeur was nog steeds niet best, en toen ik ook nog eens mijn glas wijn om stootte (een van de laatste Nederlandse wijntjes) werd het er allemaal niet beter op. Ik moest echt even tot mezelf komen en besloot m’n voeten even in het water te hangen bij de stijger… hier knapte ik enorm van op. Marley was lekker met een balletje aan het spelen in het water, en na een half uurtje poedelen bij het water, ontdooide de sfeer weer en werd het weer gezellig. We deden buiten een potje Rummikub, stalden voor het eerst in tijden ons tafeltje en de stoelen weer eens uit en we genoten enorm van het zonnetje, de wijntjes, het eten en elkaars gezelschap. We waren eindelijk in Noorwegen, al voelde dat totaal niet zo. Het kon net zo goed Denemarken zijn qua landschap. We besloten hier 1 nachtje te blijven, en dan de volgende dag in de middag weer te vertrekken.

We sliepen die nacht erg goed en de volgende dag hadden we geen haast om weg te gaan. Ik deed nog een handwasje, pakte de handstofzuiger er eens bij, Daniella ruimde wat spullen op die al tijden rondslingerden en zo waren we heel nuttig bezig. In een lekkere schone frisse camper gingen we weer verder, naar onze volgende plek. We wilden wel een stuk opschieten en parkeerden die avond bij ‘Holmestrand’. We waren inmiddels ook bij de eerste Noorse supermarkt geweest. De prijzen zijn echt weer wennen, zo duur! Maar dat wisten we al… We eten hier dus gewoon anders, om met hetzelfde budget te kunnen leven. We eten bijvoorbeeld veel volkorenwraps, tomaten uit blik en diepvriesgroenten. De verse broccoli kost hier bijna 8 euro voor 200 gram (!) maar uit de vriezer heb je 450 gram voor nog geen euro. Dus tja, op die manier wordt je echt heel creatief en zo hadden we best veel lekkere en goede boodschappen voor maar €50. Daniella had 2 biertjes gehaald a €3 per blik en de wijn die we straks ergens moeten gaan kopen kost ook minstens €20 per fles, maar op die manier wordt het wel meer een traktatie in plaats van de normaalste zaak van de wereld. Wat echt bizar is, zijn de snoepschappen in Scandinavië. In iedere supermarkt, ook in Denemarken en Zweden, kun je snoep scheppen uit een gigantische hoeveelheid soorten snoepbakken. Zo lekker! Maar ja; we hebben net een beetje onze enorme voorraad op uit NL. We wilden graag wat fitter worden in Noorwegen maar tot op heden vreten we ons zo vol met snoep, dat onze gekweekte spieren worden overblubbert met een laag vet. Dus even wat minder snoepen…

We kwamen aan bij de overnachtingsplek, aan het water. Er was gelukkig nog voldoende plek, het was immers maandag. Het waaide heel erg hard en we besloten daarom ook maar binnen te eten. We hadden wel een paar raampjes open en binnen 5 minuten was de hele camper volledig grijs van het stof (van binnen en van buiten) dat is dan even slikken, zeker als je die ochtend heb gesopt, maar aan de andere kant; dit is gewoon het leven in een camper… en trouwens; ook het leven in een huishouden want het blijft nooit zo lang schoon als je had gehoopt  De rit naar deze plek was overigens ook weer ‘dolletjes’. We zagen al wat bordjes dat de Oslofjord tunnel er aan kwam.. dat klonk nogal groot en lang… We hebben zelf afgelopen juli over de Oslofjord gevaren met een diner cruise en dat is geen klein fjordje. Ik maakte me een beetje zenuwachtig over die tunnel.. Er stonden borden dat je 70 mocht rijden en dat deed ik dan ook… Opeens, ik kon niet meer remmen, knalden we over een hele lelijke drempel heen. De camper ging alle kanten op! Werkelijk alles vloog de lucht in en viel weer neer, inclusief wijzelf. We schrokken enorm, maar moesten door… de tunnel in… Een tunnel van 7 kilometer… de op 6 na langste tunnel van Noorwegen, met een tweebaansweg. Auto’s kunnen je dus inhalen… eerst ga je heel stijl naar beneden, daarna weer heel stijl omhoog. Ik hield me rustig, maar was opgelucht en blij dat we de tunnel weer uit waren. Op drempels moeten we echt heel goed blijven letten, want dat ging maar net goed.

We zaten naast een drukke weg en besloten zodoende de volgende ochtend bij tijds te vertrekken naar een camping welke ons is geadviseerd door Roy. Roy is een man uit ons orka netwerk, die enige jaren geleden voor de orka’s naar Noorwegen is verhuisd. We gaan met hem ook een week lang op orka en walvis safari in oktober. We hebben elkaar tot op heden nooit ontmoet, maar via Messenger en Facebook hebben we veel contact.. Roy woont in de buurt bij Larvik, en daar staan wij nu op een prachtige camping, welke gerealiseerd is door de gemeente. Werkelijk alle voorzieningen zijn geregeld, behalve het afvoeren van je grijs water, maar dat doen we dan elders. We hoeven er niets voor te betalen, alleen zorgen dat het netjes blijft… Nou, dat lukt wel! Hier staan we sinds gisteren en het idee is om morgen misschien weer verder te gaan. Voor vanavond zijn we uitgenodigd op de BBQ bij Roy en zijn gezin. Hij haalt ons op en brengt ons terug en we kijken er heel erg naar uit hem te ontmoeten! Het weer is volledig omgeslagen en van 29 graden, zitten we opeens in 14 graden en veel regen. Tijdens het reizen vinden we dat helemaal niet erg; we hebben het liever wat koeler in de camper dan zo heet en ook voor Marley is dit veel prettiger. We komen net terug van een lange wandeling door de regen; Marley ligt lekker op te warmen in haar eigen badjas…

We gaan Roy ook vragen of er apps bestaan die ons over minder heftige wegen rijden. Ook de weg naar deze camper was weer zo heftig… Allemaal haarspeldbochten omhoog, schakelen in de bochten omdat hij het gewoon niet redde (straks rijd je zo achteruit…) en zelfs een tegenligger die achteruit weer terug moest omdat het simpelweg niet paste. Roy is vrachtwagenchauffeur en zal gerust wat tips hebben. Ik lag vannacht nog wakker, denkend aan de afschuwelijke kapriolen die we tot op heden al hebben meegemaakt op de Noorse wegen. Gekker dan dit willen we het niet hebben… Tijdens de nachtelijke piekerpartijen gaat het de laatste tijd vooral over wat we die dag op de weg hebben meegemaakt. Het zijn echt prachtige weggetjes, maar voor ons Nederlanders toch wel totaal anders dan onze rechte, nette wegen. Laat staan met een camper van bijna 7 meter lang, die je ook nog moet leren kennen. Ja; als ik er zo over nadenk vind ik ons echt stoer en dapper, maar er zijn grenzen. De grens is inmiddels wel aardig bereikt, dus we gaan op zoek naar een mogelijkheid om het iets minder spannend te maken.

Wat erg leuk is, is dat onze Texelse vrienden Bart en Annelies morgen ook naar Noorwegen komen. Zij gaan zelf op vakantie met hun eigen camper en we gaan elkaar ergens ontmoeten. Bart en Annelies hebben hun hond Peper ook mee; de beste vriendin van Marley. Dat wordt echt een feest! We kijken er naar uit om ze te zien… Wanneer precies weten we nog niet, het hangt er vanaf hoe snel we allemaal reizen. Zij komen aan in Kristiansand, dus het zal ergens daar in de buurt zijn gok ik.

We zijn er zelf wel achter dat zuid Noorwegen niet helemaal ons ding is tot op heden. De westkust en het noorden vinden wij zelf mooier, ruiger, vrijer… De meningen zijn daar natuurlijk over verdeeld. We hebben wel besloten om hier niet te lang te blijven en tijdens de komende koudere periode wat verder te gaan reizen. Als het weer dan weer opknapt, zijn we meer in de buurt van waar we echt willen zitten. Bovendien zijn er nu veel orka’s bij de Hardangerfjord. Dat is 7 uur rijden hier vandaan… wieweet vanuit welke plek ik de volgende keer weer schrijf….