Dit is een nieuwe pagina.

24.05.2024

De S. is van Zweden

Na 3 dagen Middelfart, waren we echt toe aan een douche… Het wassen aan de wasbak is leuk, maar op een gegeven moment voelt het toch niet meer zo fris. Voor het eerst douchten we daarom in onze eigen douche in de camper. Wat een zaligheid! Het is echt een heerlijke douche! Als het water niet zo schaars was, had ik er veel langer onder gestaan, maar zuinigheid met vlijt en iedere druppel die we verbruiken, moeten we vaak ook zelf weer ophalen met een gietertje.

Na een goede nachtrust vertrokken we de volgende ochtend naar een andere plek in Denemarken voor een overnachting. We moesten een brug over van 17 kilometer en hier betaalden we een tol van €82 voor. Het was een prachtige ervaring, maar ook een beetje spannend aangezien het nogal waaide. Het volgende plaatsje heette Skibby en ook hier had Daan een gratis plek gevonden aan zee. Het waaide erg hard, waardoor we niet echt lekker buiten konden zitten. Ondertussen was het wel bloedheet, dus binnen zitten was ook niet fijn. Al met al had ik niet veel met de plek, ondanks dat het wel een schattig klein plaatsje was zonder enige voorzieningen. Wel konden we gratis water tappen, wat erg fijn was en de mensen die we zagen (3) waren ontzettend vriendelijk.

We kwamen er tot nu toe achter dat we echt wel wat zaken vergeten zijn.. het ergste is dat ik mijn pinpas ben vergeten. Stom he? Ik betaal zo vaak met mijn mobiel dat ik die hele pinpas vergeten ben… super stom! Maar gelukkig kan ik hier ook veel met mijn mobiel betalen en anders moet Daan het dus even doen. Die heeft haar pasjes keurig mee… Het andere wat we vergeten waren zijn schoteltjes en kleine borrel glaasjes. We hadden van Tiny Meedendorp een heerlijke zelfgebakken boterkoek mee en dan komt een schoteltje wel goed uit… En van Johnny en Anita kregen we een kruidenbitter (Strenderstropertje) mee en dat gaat nogal hard in een wijnglas… Maar het toeval was dat in het slapende dorpje waar we die ene nacht sliepen, een tafel stond met gratis spullen. We liepen die kant op en haalden van de tafel 2 schattige schoteltjes en 3 borrelglaasjes. Opgelost, helaas geen pinpas maar we waren hier heel blij mee.

We wandelden wat rond maar door de enorme wind was niets echt lekker of prettig. We besloten op tijd te eten en vroeg naar bed te gaan… ik maakte risotto met venkel en spitskool, we dronken een aantal borrels uit onze nieuwe borrelglaasjes tijdens het Rummikuppen en sliepen vervolgens als roosjes. De volgende ochtend gingen we vroeg weer op… onze volgende stop? Zweden! We zouden eerst via de grote brug tussen Kopenhagen en Malmö, maar hiervoor moesten we behoorlijk omrijden en bovendien was ook deze tol weer heel erg duur. We besloten naar Elsinore te rijden, waar een bootverbinding is naar Helsingborg. De overtocht duurt net als de TESO 20 minuten, maar kost wel €125 voor een camper van meer dan 6 meter. Voor de overtocht werden we aangehouden door de politie… Een klein mannetje hield ons staande en vroeg onze paspoorten en rijbewijs. Vervolgens vroeg hij hoe zwaar de camper was. Ik gaf aan rond de 3400 kg.. hij keek me bedenkelijk aan en ik werd zenuwachtig. Daan ging heel nonchalant op haar mobiel scrollen… Ik heb wel eens gehoord over deze controles… ze kunnen je helemaal doorlichten, meenemen en dat kan uren tijd kosten. 2 andere agenten gingen onze camper rond en zochten van alles op over onze camper op internet. Opeens zei de agent dat we door mochten rijden en wenste ons veel plezier. De opluchting was groot! Daan zei dat ze expres even ging scrollen zodat haar zenuwen niet af te lezen waren. Op zich hebben we niets te verbergen, maar we hebben niet zoveel behoefte aan een onderzoek van een paar uur. Daarbij hebben we ons niet echt verdiept in wat wel of niet Zweden in mag… Enfin; we mochten verder.

De bootovertocht was kort en snel, we stonden buiten op een dek tussen allemaal vrachtwagens. Marley was heel erg bang en trilde en kwijlde alles bij elkaar. Wij besloten even een broodje te smeren en we wisselden van plaats. Daan ging nu na een aantal dagen weer rijden. Eenmaal in Zweden moesten wij een laantje in, waarop aangegeven stond dat je iets aan te geven had. Hier stond een pictogram van een hond, dus we moesten Marley blijkbaar ‘invoeren’ dat wisten we niet van tevoren en het bracht verwarring. Zo snel als we die rij in waren gegaan, zo snel waren we er ook ongedane zaken weer uit en zaten we op de weg. We snapten er niets van. Daan parkeerde ergens waar groot aangegeven stond dat je niet mocht parkeren dus ik zei dat ze maar door moest rijden. Het was allemaal erg druk om ons heen en we wisten niet goed welke kant we op moesten. ‘Maar Marley moet toch nog aangegeven worden?’ vroeg Daan verontwaardigd… en ik zei dat we het er maar op moesten gokken en dat ik ook niet wist waar dat dan moest. Er ontstond irritatie over en weer, maar 1 ding was zeker, we wilden hier weg. Toen we reden, bleken Daan en ik allebei een andere navigatie aan te hebben. We wilden naar een camperplaats en mijn mobiel zei dat dit 1,5 uur rijden was. Die van Daan zei dat het 2,5 uur rijden was. Dus tja; wat nu? Camper weer aan de kant, allebei de navigatie goed inschakelen… ondertussen had ik even op internet gezocht wat er gebeurd als je je hond niet goed invoert in Zweden en ik las allemaal horror verhalen over quarantaine en enorme boetes. Ik durfde het bijna niet te zeggen, want we waren alweer even onderweg… ‘zeg Daan… ik denk dat we tóch maar terug moeten naar de douane en dan Marley moeten aangeven’ Daan zuchtte diep, telde tot 10… ‘dat zei ik toch?’ ja… nou ja… maar nu heb ik het echt gelezen op internet… dus we gingen weer terug, stelden de navigatie in op de haven… daar gingen we weer…

Wat bleek, er waren 2 havens in Helsingborg. En we kwamen uit bij de verkeerde haven. Midden door het centrum van deze best wel grote stad, probeerde Daan die enorme camper naar een plek te maneuvreren waarvan we niet wisten hoe we er komen moesten. Voor het eerst werd er wel 2 keer naar ons getoeterd omdat we op de bus-baan zaten en volgens mij ook door rood reden, maar dat weten we niet zeker. Na een hoop gedoe waren we eindelijk in de goede haven. Ik stapte verwilderd uit met Marley en ging op zoek naar de douane. Er was helemaal niemand… na een hele poos rondlopen en dolen, kwam ik een vrouw tegen die mij vroeg of ze kon helpen. Ik was inmiddels echt de wanhoop een beetje nabij omdat Marley het super warm had, heel bang was en ik zelf naar de wc moest. Ik zei die vrouw nogal geëmotioneerd dat we Marley moesten invoeren maar dat ik niet weet hoe en waar… Ze zei dat ik om het blauwe gebouw heen moest lopen en dat ik het dan daar wel zou vinden. Dus zodoende deed ik dat. De nieuwe boot kwam alweer uit… ik zag weer niet waar ik wezen moest en was het helemaal zat. Ik besloot op de baan van de vrachtwagens te gaan staan, bij de slagboom. De vrachtwagens remden… een meneer in een reflecterend pakje stapte uit een klein gebouw en rende naar mij toe. Hij vroeg me wat ik aan het doen was. Ik zei dat ik de locatie zoek, waar ik onze hond kon invoeren. Hij zei dat dit bij hem kon… Hij wenkte mij van de weg af zodat de vrachtwagens door konden rijden en controleerde Marley haar paspoort vluchtig. Hij gaf het terug en wenste mij een goede reis. Ik zei ‘is dat het? Geen stempel?’
‘nee hoor, je mag zo doorrijden. Alleen in Noorwegen krijg je een stempel’
‘dus al die moeite alleen maar hiervoor??’
‘ja, je had ook zo door kunnen rijden’

Opgelucht en dol tegelijk liep ik terug naar de camper. Marley met haar tong op de grond achter me aan… Arm beest, arme wij… dit moesten we maar snel weer vergeten.
Eenmaal weer op de weg zag ik een auto met een S naast het nummerbord. ‘kijk een S’ zei ik. ‘welk land zou dat zijn?
‘Spanje denk ik’ zei Daan. Waarop ik zei; ‘nee dat is ES’
‘Slowakije dan’ zei Daan. ‘oh ja, dat denk ik ook…’ zei ik.
‘Kijk, daar heb je er nog 1’ zei Daan… ‘huh, de S is natuurlijk van Zweden!’ hahahaha nou, we lagen helemaal in een deuk. ‘dat was niet bepaald een snugger gesprek’ zei Daan. Het ijs was weer een beetje gebroken. We reden door naar onze volgende overnachtingsplek in een prachtig bos aan een mooie rivier. De weg was best heftig, zo’n 140 kilometer lang en er zaten een aantal flinke afdalingen bij. Je kunt zo’n afdaling niet geheel op de rem van je camper doen. Daar is je camper simpelweg te zwaar voor en dan worden je remmen te heet. De kans bestaat dan dat je remvloeistof gaat koken met alle gevolgen van dien… Dus Daan oefende goed met het remmen door de versnelling terug te schakelen. We zaten allebei zo gespannen als een snaar naar de afdaling te staren, en Daan hield haar adem soms een tijdje in… Maar uiteindelijk kwamen we na 2 uur rijden dan toch aan op een heerlijke plek en waren we weer helemaal alleen. Soms komt en gaat er een camper, vannacht stonden we hier met zijn drieën maar wat een rust! Verderop hoor je een waterval waar we zowel gisteren als vanmorgen al prachtig hebben gewandeld. Er zijn absoluut geen voorzieningen hier, ook geen water. De zon schijnt vandaag niet, dus ons paneel wekt geen energie op. Dit is dus wel echt kamperen. Het laatste drinkwater hebben we vanmorgen gebruikt om heel kort te douchen, de afwas te doen en koffie/thee te zetten. We hebben nu nog genoeg voor een potje koffie morgenochtend. Ik heb regenwater opgevangen om eitjes mee te koken en vandaag eten we pannenkoeken, die ik buiten onder het afdak ga bakken. Ik zit nu in de passagiersstoel deze blog te schrijven en zie door het schuifraam de meest mooie vogels voorbij komen. Vandaag is het een regenachtige en koelere dag, met zo’n 17 graden. Morgen wordt het opnieuw 26 graden… we genieten heel erg van deze koele dag en er komt veel meer uit onze handen. Daan is nu de vishengel in elkaar aan het zetten en we gaan straks eens kijken of we een visje kunnen vangen. Op deze plek blijven we zeker nog een nachtje en in deze buurt sowieso nog wel een tijdje. Misschien moeten we morgen even naar een betaalde camping om water bij te vullen en het toilet te verschonen, maar daarna kunnen we ook weer terug hierheen. Geen haast, ik merk dat de onthaasting al aardig wordt ingezet.

Gisteravond hebben we voor het eerst sinds ons vertrek tv gekeken, naar een film die Daan op haar laptop had staan. De films die ik van Netflix had gedownload zijn op de een of andere manier verlopen, dus we waren overgeleverd aan Daan haar film-smaak, namelijk over de top Sciencefiction. Het was heerlijk om weer eens even tv te kijken, maar vanavond wordt het weer Rummikuppen… Marley ligt naast me heerljk te ronken, Daan is nog steeds aan het priegelen met de hengel… Ik denk dat ik maar even die kant op ga. Tot de volgende keer :)