Dit is een nieuwe pagina.

16.05.2024

Afscheid, ontlading… de eerste landsgrens

En dan is het na 8 maanden van intensieve voorbereiding zover; met betraande ogen en een dubbel gevoel reden we de boot op. Mijn eigen emoties hadden al dagenlang de overhand genomen op alles… Meer dan eens vroeg ik me af of het allemaal wel een goed idee was om een jaar zonder echt plan op pad te gaan, mijn ouders, familie en vrienden achter te laten en het grote onbekende tegemoet te rijden. De laatste maanden werden we geleefd door alles wat nog ‘even’ moest… afspraken met lieve mensen, de kapper, vaarles, de camper 2 keer heen en weer naar Friesland, een klein afscheidsfeestje… Meerdere huilbuien gingen vooraf aan die ene dag, 15 mei. Woensdag met boot elf uur was al maanden het plan, maar doordat we nog niet klaar waren met inpakken en schoonmaken werd het uiteindelijk boot 1 uur.

Helemaal moe van alles wat nog gebeuren moest, het huis schoonmaken en leeghalen in de dagen vooraf, van 7 uur in de ochtend tot 9 uur in de avond soms bezig en dan daarbij voor mij vooral nog het verdriet van het loslaten maakten dat we half uitgeblust de boot op reden. Weer een huilbui, pa en ma en oma die aan de kant stonden te zwaaien en 10 minuten daarvoor het warme afscheid bij Ellen, Martin en IJsbrand… daar stonden we dan. Daniella, Marley en ik. Op onszelf en elkaar aangewezen… oh ja; en op de camper.

We reden direct door naar het plaatsje Een, waar we de hondencamping hadden geboekt voor de eerste nacht. Een heerlijke traktatie voor ons alle drie. Honden mogen er los lopen en wij konden zo nog een beetje her-organiseren terwijl Marley zich buiten vermaakte. We hadden aan prakkie uit de vriezer mee voor de eerste avond, welke we rond een uur of half zes opwarmden. Nog een borrel om onze eerste avond in te luiden maar daarna vielen de luiken bij mij al aardig dicht. Om half negen ging ik in bed liggen en deed mijn best nog een docu te kijken, maar daar zag ik weinig meer van. Vanmorgen werd ik 10 uur later uitgerust wakker van kwetterende vogels… Daniella was veel later naar bed gegaan en had een aardige slag geslagen in het opruimen van de garage van de camper. Heel fijn! Want door tijdnood hebben we alles op het laatste moment toch een beetje de garage in moeten gooien zonder hier enige logica in aan te brengen.

Marley had het zwaar in de camper… Kwijlen, hijgen… maar zo erg als in de auto, is het zeker niet. Ze heeft een plekje achterin de camper gevonden en wij houden alle gordijnen en zonwering daar dicht zodat het er lekker donker is. Ze gaat er zowaar bij liggen! Hijgend en bevend, dat wel… maar alles beter dan wat ze normaal doet tijdens een lange reis. Graven, janken en ga zo maar door…

Vanmorgen hebben we relaxed koffie gedaan en heerlijk gedoucht op de camping. Haren gewassen, schone kleding aan voor het eerst sinds dagen en ik voelde mezelf meer ontspannen dan in de afgelopen 3 maanden. Om kwart voor 12, we waren aan de late kant, reden we naar onze volgende stop. Bad Oldesloe, voorbij Hamburg. Apple Kaarten gaf aan dat de route 4 uur zou duren, Google Maps gaf 7 uur aan… We zijn maar gewoon gaan rijden en deden het rustig aan. Gisteren op de weg naar Een kwamen we er beide achter dat de camper veel lastiger rijdt, wanneer deze volgeladen is. Zo haalde ik ergens bij Drenthe een vrachtwagen in, maar werd hierdoor bijna aan de kant geslagen door de wind/druk die dit capriool veroorzaakte. Het duurde even voor ik de macht over het stuur weer terug had. Daniella gaf aan hier ook last van te hebben met het rijden. Besluit? Rechts blijven rijden en NIET inhalen. Dus zo reden we hooguit 90… Door een 3-tal files werd de aankomsttijd steeds later en zo verdaagden we uiteindelijk pas om half zeven in de avond in Bad Oldesloe. Vriend André stond ons al op te wachten. André woont hier al 14 jaar vanwege zijn werk, maar is opgegroeid in een dorp verderop.

Net uit de camper gingen we meteen weer de auto in, op naar een restaurant dat hij geboekt had. Gelukkig voor ons en Marley moesten we eerst een kwartiertje naar de auto lopen. Een prachtig klein centrum met een mooie kerk, een watermolen en meer pittoreske gebouwtjes stonden ons te wachten. Marley kalmeerde ook weer een beetje en deed eindelijk even een plasje.
We gingen naar André zijn lievelingsrestaurant, genaamd ‘Zum Dorftrug’ als ik het goed gelezen heb. De prijzen waren nederlands maar de porties minstens 2 keer zo groot. Het was zelfs zo erg, dat Daan voor het eerst in haar leven een ‘Doggybag’ vroeg omdat ze het niet op kreeg. Ik heb heel erg m’n best gedaan, en na ook maar een karige lunch van slechts 1 gekookt ei, kreeg ik mijn eendenborst helemaal op. Mijn broek zit wel op de vreethaak, anders kan ik niet meer ademhalen ;)

André was zo attent om ons te trakteren. Super lief! Het was heel erg leuk om hem weer te zien en ook herinneringen op te halen over ons Rammstein concert afgelopen zomer. Rond tienen gingen we weer terug naar de camper… Afscheid genomen van André, morgen hier nog even boodschappen doen en misschien een bakkie samen doen, en dan weer verder naar het noorden. Het doel voor morgen is om een plek te vinden waar we even 2 nachten in alle rust kunnen blijven. Even bijkomen van alles, de boel laten bezinken, uitstippelen wat we in Denemarken willen zien. We hebben een jaar, dus geen haast. Het ergste deel van de reis zit er op; nooit weer gaan we 7 uur op 1 dag rijden. Het is fijn om dat achter de rug te hebben….