Dit is een nieuwe pagina.

17.05.2025

Lillyhammer, break away en het grootste Noorse feest op onze laatste Noorse dag.

Onze laatste dag in Noorwegen tijdens onze grote reis; 17 mei 2025… De dag dat heel Noorwegen de vlag uithangt en bijna iedereen in klederdracht loopt. Op 17 mei viert Noorwegen dat er in 1814 een eigen Grondwet werd aangenomen en dat is de grootste feestdag van het land. Het is mooi weer en we beleefden deze bijzondere dag in het plaatsje Kongsvinger, wat ‘de koning zijn vleugels’  betekend vanwege de rivier de Glomma, wat de grootste rivier betreft van Noorwegen. Een hele belangrijke handelsplaats dus, maar wij hadden er nog nooit van gehoord. De feestjes zijn hier natuurlijk totaal anders dan wij gewend zijn… Plechtig, statig en trots lopen de Noren rond in hun per regio verschillende klederdracht, die in het geval van de vrouwen vaak rond de €5.000 kost. Zo’n jurk wordt eenmaal in het leven aangeschaft en het is de bedoeling dat je deze dan je hele leven draagt op 17 mei én op sommige bruiloften en andere feestelijkheden. Het feest wat wij een beetje kennen in Nederland zit er niet in, maar we hebben in Lillehammer alvast wel een Noors vlaggetje gekocht om een beetje in de stemming te komen.
In de vorige blog eindigde ik met 2 Nederlanders die even aan kwamen fietsen, genaamd Frans en Aagje. Zij wonen al 18 jaar in het oosten van Noorwegen. Het was een heerlijke warme dag en Daniella en ik vierden dat door buiten te eten onder het genot van een heerlijk koud biertje en een koud wijntje. We aten een feestmaal en zaten te ploffen in onze stoelen toen opeens Frans en Aagje weer langs kwamen rijden. Of we zin hadden in een bergwandeling… we moesten even schakelen want we waren helemaal volgegeten, maar natuurlijk lonkte die mooie wandeling met 2 ‘locals’ ook wel. We reden een stuk met ze mee in de auto en maakten vervolgens een prachtige wandeling met deze twee lieve mensen. We kletsten wat af, onder andere over de beweegredenen van hun emigratie en onze reis. Frans en Aagje zijn enorme actieve mensen en hebben in hun leven al door heel wat landen gefietst waaronder door Amerika en Canada. Gezien de politieke toestand daar, voelen ze er niets voor om daar nog naartoe te gaan en zijn ze blij dat ze in een land wonen dat qua natuur aardig wat overeenkomsten heeft. Het was echt heel leuk, gezellig en leerzaam om met hen op stap te zijn. Frans vertelde mij ook dat er enige jaren geleden een zeer geliefde Noor is doodgevroren in de bergen waar wij liepen. Ondanks zijn ervaring met klimmen en wandelen kon hij een plotselinge sneeuwstorm niet te baas. Hij verdwaalde en werd dagen later doodgevroren achter een steen gevonden… Geen leuke verhalen, maar dit is Noorwegen. Prachtig, maar soms keihard.
Na de prachtige avondwandeling was het nog steeds warm. De eerste warme avond in Noorwegen voor dit jaar… Dankzij de wandeling sliepen we goed en in de ochtend was het prima om buiten koffie te drinken, waarna we richting Gutulia National Park reden op aanraden van de Belgische Jan en Christel. Gutulia NP betreft het allerkleinste nationaal park van Noorwegen.
Onderweg naar het Gutulia National Park kwamen we urenlang amper verkeer tegen. We reden door dichte bossen en pauzeerden af en toe onderweg bij een waterval of rivier. Deze regio hebben we eerder bereden toen we met Bart en Annelies onze laatste avond in zuid Noorwegen doorbrachten, nabij Os. Er was toen een kerkje waar Annelies achteraf wel wat beter had willen kijken dus we keken er naar uit, en maakten er een aantal foto’s van voor haar.
We werden ook een keer geseind door een auto die stil stond op de weg… Ik remde af en vroeg hem wat er loos was; hij zei dat er een eland op het punt stond om over te steken en inderdaad; toen we naar rechts keken zagen we een enorme eland in de bosjes! We maakten een foto van haar, waarna ze terug het bos in liep.
Vlakbij het Nationaal park was nog 1 kleine supermarkt waar we nog wat boodschappen haalden. Het was echt een klein winkeltje en de enige in de omgeving. We haalden aardbeien, brood, vers vlees voor Marley en een waterijsje om af te koelen. We werden buiten aangesproken door een Nederlandse vrouw in een camper, waar we ook even een kort maar leuk gesprek mee voerden. Daarna reden we verder; op naar het Nationaal park.
Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij een fantastisch mooie parkeerplaats middenin het bos. We hadden een heel stuk over een stoffige oude zandweg afgelegd en waren blij dat we er waren. Tot onze verbazing zagen we niet 1, maar 3 Nederlandse nummerborden en verder geen enkel voertuig. Wij namen het laatste plekje in en waren verrast toen we de vrouw die we bij de supermarkt ontmoetten, ook weer zagen. Zij was samen met haar man door Noorwegen aan het reizen. Niet zo lang als wij, maar toch ook 2,5 maand in totaal. Ze heetten Marjolein en Rik en Rik nodigde ons uit voor een bak koffie. Die lustten we wel! We kletsten wat waarna we ons eigen gang weer gingen. Zij gingen wandelen en wij installeerden onszelf. Er liep een wandeling door het Nationaal Park van 3 kilometer, stond er op het bordje. Nou; dat is prima te doen… dat kunnen we prima doen ondanks de warmte. We waren vooral benieuwd naar het oerbos, aangezien in Noorwegen niet zoveel oude bomen staan. Tijdens de wandeling bleek al snel dat het bordje van ‘3 kilometer’ weer een knap staaltje Noorse logica (not) was want eigenlijk bedoelden ze, dat je eerst 3 kilometer moest lopen voordat je überhaupt bij het oerbos uit kwam… Dus enkele reis, en dan moest je nog door het bos heen… Onder soms wat gegrom van mijn vrouw, liepen we zodoende toch 8 kilometer op deze toch wel warme dag. Gelukkig kwamen we halverwege bij een verlaten oud dorpje waar we ook even konden zitten en waar een verlaten eco-toilet stond. Toen Daniella de deur opende om te kijken of er nog getoiletteerd kon worden, hoorde ik een harde gil… De tweede al in 5 minuten, want vlak daarvoor hoorde ik Daniella gillen omdat er een salamander op de weg lag die voor haar weg rende..
Dit keer gilde ze niet om een salamander, maar om een vogel die in paniek door het toiletgebouwtje heen fladderde. Er zat een raampje in, waar hij doorheen wilde vliegen maar dat lukte natuurlijk niet. Gelukkig dat Daniella het toilet even wilde bekijken, anders had het niet lang geduurd voor het beestje gesmoord was in de hitte… Het was niet moeilijk hem te vangen en toen we hem buiten bevrijdden, vloog hij fluitend weg. Goede daad weer verricht!
Die avond kwamen we pas rond zeven uur terug bij de camper, en aten we onze al voorbereidde maaltijd. We hadden een doodstille nacht. 2 Nederlandse voertuigen waren vertrokken, maar Marjolein en Rik waren er nog wel. Ik bracht hen in de avond nog een juttertje wat ze goed smaakte. De volgende ochtend besloten we toch nog ‘even’ samen koffie te doen wat uitmondde in een gesprek van bijna 3 uur. Het was heel bijzonder hoeveel we met elkaar deelden. In die 3 uur wisten we eigenlijk best wel hele grote onderwerpen te bespreken met elkaar… Met sommige mensen heb je dat; dan praat je alsof je elkaar al jaren kent… We wisselden nummers uit en hebben ook nu nog leuk contact. Rik en Marjolein wonen in Delft maar ik heb zomaar het idee dat we elkaar nog wel eens gaan ontmoeten. Na de zeer gezellige ochtend gingen we allemaal weer ons eigen weg. Zij op aanraden van ons richting Hitra en wij richting Lillehammer.
De weg naar Lillehammer was nog best wel lang dus besloten we deze op te splitsen in 2 dagen. Het rijden door het oosten is een groot plezier en weer totaal anders dan het noorden. Het groen is ongelooflijk en we zagen onderweg weer een eland, dit keer grazend in iemands voortuin. Het is écht niemandsland… Soms kleine gehuchtjes met een benzinepomp en een heel klein schooltje, maar vooral heel veel bomen en dunne kronkelweggetjes. Echt heel mooi om met dit zalige zonnige weer doorheen te tuffen.
Voor we uit Nederland vertrokken hebben we een kleine afspeellijst gemaakt op Spotify. Het eerste liedje wat ik er in zette was er 1 die ik op de radio had gehoord en die heel erg overeen komt met mijn gevoel over deze reis. Het betreft het liedje ‘break away’ van Kelly Clarkson. Ik merk dat ik er nu moeilijker naar kan luisteren doordat het ook confronterend is dat het er bijna op zit, maar we zingen het nog wel veel en ook over deze prachtige wegen hebben we het toch nog maar eens gedraaid. Het refrein gaat als volgt:

I’ll spread my wings
And I’ll learn how to fly
Though it’s not easy to tell you goodbye
I gotta take a risk
Take a chance
Make a change
And breakaway

Out of the darkness and into the sun
But I won’t forget the place I come from
I gotta take a risk
Take a chance
Make a change
And breakaway, breakaway, breakaway

Als ik naga hoe spannend ik het vorig jaar vond om voor het eerst in mijn leven echt los te breken van Texel en nu naga hoeveel ik over mijzelf heb geleerd en wat een geweldig avontuur we zijn aangegaan dan glim ik bijna van trots. Alle risico’s en tegenslagen wegen niet op tegen het fantastische avontuur van vrijheid en losbreken. Dit liedje heeft een hele nieuwe lading gekregen… Het is fijn om naar te luisteren en verdient een eervolle vermelding.
Na 2 dagen een paar uur rijden kwamen we aan in het plaatsje Lillehammer, wat we graag wilden bezoeken vanwege de serie ‘Lillyhammer’ die we afgelopen winter op Netflix hebben gekeken. Een komische serie die vooral heel grappig is als je zelf in Noorwegen woont, aangezien de soms nogal aparte Noorse gebruiken heel erg worden uitvergroot.. Het speelt zich af in Lillehammer en het was heel leuk om het stadje binnen te rijden met ondertussen het liedje van de serie die door de boxen schalde. We stonden 2 dagen op een fijne camping nabij het stadje en werkten alle was weer eens weg en genoten van de douche na die warme dagen. Ook maakten we de camper maar weer eens schoon van binnen, wat toch wel weer eens nodig was.
We bezochten de stad Lillehammer wat een hele gezellige kleine stad bleek te zijn. Nog nooit hebben we in Noorwegen echt een gezellig winkelstraatje met terrasjes gezien, maar dat was hier wél! We vierden dat we al een heel jaar weg waren en gingen lekker eten bij de pizzeria en pakten een terrasje voor een alcoholisch versnapering. Ook kochten we een Noors vlaggetje want die kun je rond Onafhankelijkheidsdag overal kopen. Het was een heerlijke dag… Beetje eten, zonnen in het gras van het stadspark, ijsje, pizza, borrel… Zo’n echte vakantiedag. Marley was uiteraard ook mee en vond het ook heerlijk. De stad was veel mooier dan we hadden gedacht met pittoreske gebouwen, schilderachtige kerkjes en een hele prettige sfeer.
Na 2 nachten op de camping besloten we gisteren een uur of 4 te rijden naar Kongsvinger. Via de snelweg kon het veel sneller, maar die proberen we toch te vermijden. We reden zodoende wat provinciale wegen maar doorkruisten wel meerdere steden wat wel even wennen bleek na al die rustige bosweggetjes. We kwamen aan in het stadje Kongsvinger waar helaas maar 1 parkeerplaats in de natuur te vinden is, maar dit leek eigenlijk een perfect plekje te zijn! Alles was perfect; de zon scheen en we waren helemaal alleen… Snel gooide ik de stoeltjes naar buiten waarna er een licht briesje opstak… Ik vond het gras om me heen er wel erg stoffig en wit uit zien en kwam er al snel achter hoe dat kwam, want blijkbaar zitten we hier in een omgeving waar nogal wat stof langs waait. Onze stoelen, camper, wijzelf… alles werd wit! We konden eigenlijk geen raampje open zetten maar eigenlijk was het al te laat. Als we iets aten, proefden we stof… als we iets dronken, proefden we stof… Marley was meer wit dan zwart… Nou ja; we probeerden de lol er maar van in te zien en het te accepteren. We hebben nog een dappere poging gedaan tot buiten eten, maar dat was snel klaar. Het is jammer, want het is een prachtige plek. We hadden net zo goed schoon hoeven maken 2 dagen geleden, want gisteravond moesten we alles weer afstoffen binnen.
Het stof-gat is qua ligging wel heel handig gelegen met betrekking tot het stadje, waar we vanmorgen dus al op tijd heen zijn gegaan om het grootse spektakel van Onafhankelijkheidsdag mee te krijgen.  We waren verbaasd over de grootsheid van dit evenement. Duizenden Noren in klederdracht, overal Noorse vlaggen en een stuk of 6 drumbands marcheerden door de straten van dit schilderachtige stadje. De mooiste drumband vonden wij de ‘Drum Ladies’. de grootste van allemaal, volledig bestaande uit vrouwen.
We bezochten ook de stadsburcht waar we in een restaurantje een bakkie koffie hebben gedaan, die we gratis kregen omdat het een feestdag was. In de stad hebben we nog een Noorse hotdog gehaald waarna we het wel gehad hadden en besloten terug te gaan naar de camper. Behalve de Lillehammer stadswandeling van deze week, liepen we vandaag dus zomaar nog een stadswandeling. Aan stappen geen gebrek de laatste tijd, we bewegen weer genoeg ondanks dat we ook veel rijden.

We hebben besloten om nog een nachtje op het stoffige plekje te staan. De wind is gaan liggen en eigenlijk is het hier dan heel zalig! Morgen is het nog maar 6 kilometer rijden naar Zweden en dan beginnen we daar aan een nieuw avontuur richting Stockholm. Onze laatste Noorse kronen proberen we nog te slijten, maar zo niet dan komen die wel op tijdens een ander bezoek aan Noorwegen. Het is heel bizar en ook wel pijnlijk om dit prachtige land te verlaten na zo’n lange tijd, maar de wetenschap dat we wel weer terugkomen maakt het ook zachter. Vanavond eten we voor de derde keer van mijn kabeljauw buit van 2 weken geleden… De laatste Noors gevangen vis, maar in Zweden gaan we ook weer een poging wagen.
We hebben weer genoeg mooie dingen meegemaakt, gezien en vooral hele leuke mensen ontmoet. Daniella en ik zijn eigenlijk heel graag op onszelf, zeker als we op reis zijn maar sommige ontmoetingen voegen echt iets toe en de ontmoetingen van de laatste 2 weken horen daar zeker bij. Het is de vraag wat we nu nog mee gaan maken.. Volgende week de laatste blog, vanuit een ander land… Maar nu nog even genieten van de Noorse zon op Onafhankelijkheidsdag…