Dit is een nieuwe pagina.

04.05.2025

On the road again, een mooi maar moeilijk tot ziens en tijd voor nieuwe avonturen!

Wat kan er in een week tijd toch veel gebeuren! Nadat ons half jaar op Andoya eigenlijk heel snel leek te verlopen, gaat de tijd nu tijdens de grote reis weer in de vertraging. Inmiddels zitten we 400 kilometer ten zuiden van Andoya en reizen we richting wat warmer weer. We proberen de dichte sneeuw te vermijden, maar ontkomen niet aan hier en daar een vlokje. We rijden weer dwars door de bergen, langs bulderende watervallen die overlopen van het smeltwater en hier en daar zien we zelfs wat loofbomen die blad beginnen te krijgen. De lente is in aantocht, ook boven de poolcirkel want die hebben we nog steeds niet over gestoken. Ik verwacht dat dat morgen of overmorgen gaat gebeuren en zo komen we voor het eerst sinds 9 maanden onder de noordpoolcirkel terecht. Arctisch Noorwegen staat bij ons wel op nummer 1 qua schoonheid, rauwheid en dramatische uitzichten, maar we hebben ook zin in het midden- en zuiden. 
Momenteel staan we heerlijk op een camping, helemaal alleen want heel druk is het nog niet met campers. Alhoewel; de laatste dagen dat we in Andenes waren, merkten we wel dat het camperverkeer aanzienlijk groter werd en ook onderweg komen we veel Duitsers tegen. Nederlanders hebben we met uitzondering van 1, nog niet gezien.
Onze laatste dagen in Andenes waren mooi, emotioneel en druk. Het begon allemaal met een prachtige bergwandeling met de 77-jarige Elin, een van de mensen waar we een hele goede band mee hebben opgebouwd. Elin is enorm kwiek en geboren en getogen in het gebied Andoya, maar heeft overal ter wereld gewoond en gewerkt als fysiotherapeut samen met haar man, Torgeir. We wilden altijd nog eens samen gaan wandelen en nu ging het er eindelijk van komen.
Helaas was het erg mistig bovenin de bergen waardoor we het uitzicht niet goed konden zien. Maar ondanks dat waren we tevreden over onze work-out en de gezelligheid. Elin had koffie meegenomen die we bovenop de berg nuttigden, en wij hadden heerlijke wafels mee die Nele uit België voor ons heeft gebakken voor onderweg. Het was al met al een echte Noorse ervaring.
Na de wandeling met Elin kwam Tea bij ons langs om afscheid te nemen. Ze gaf aan dat ze namens haar en een paar andere mensen een cadeau voor ons had dat ze ons wilde overhandigen. Ze at gezellig een hapje mee; zuurkoolstamppot. En maakte zo dus kennis met de Nederlandse keuken. Gelukkig vond ze het lekker en kon ik haar zelfs 2 keer opscheppen.
Aangezien we nu dan toch bezig waren met de Nederlandse keuken, lieten we haar ook van Gilse schenkstroop en Zaanse mayo proeven. Tea is erg gek op lekker eten en proefde alles vol overgave en nieuwsgierigheid. Alles werd goedgekeurd en we hadden een hele gezellige avond. Ze kreeg van ons een fles schenkstroop mee naar huis
Het cadeau wat Tea voor ons had, was iets wat we totaal niet hadden verwacht. Namens Tea, Jade, Anna, José, Elin, Turgeir en Gerd kregen we namelijk een persoonlijk fotoboek met allerlei foto’s van onze belevenissen van afgelopen half jaar, met onze nieuw verworven vrienden. Van alle genoemde mensen stond er een persoonlijke boodschap in het boek. Een mooier cadeau hadden we ons niet kunnen wensen en het is niet te bevatten dat we geen van deze mensen zes maanden geleden kenden en dat we nu zo’n stevige band hebben opgebouwd. Het fotoalbum zullen we voor altijd koesteren.
Tea leerde ons ook nog wat leuke feitjes over de Noorse cultuur; op 17 mei is het dus Onafhankelijkheidsdag in Noorwegen en bijna alle Noren lopen dan in klederdracht. De traditie is dat je de kleding krijgt als je 15 bent en een mooi pak of een mooie jurk kost al snel rond de 50.000 NOK (!) dat is dus zo’n €4.500. De ellende is wel, dat je datzelfde pak dus je hele leven draagt, wat best een beetje vreemd is want op je 15e ben je nog helemaal niet uitgegroeid. Tea vertelde dan ook, dat veel vrouwen amper kunnen ademen op 17 mei, laat staan iets lekkers eten wat er natuurlijk wel bij hoort.

Ondertussen verdween er steeds meer rommel in de camper en werd het huis steeds leger. Marley werd er, net zoals de laatste weken in Nederland, erg gespannen van en lag depressief in een hoekje. Het enige dat haar een beetje kon opvrolijken was de enorme hoeveelheid ballen die we overal vandaan toverden; onder de bank, in kastjes en laadjes. Om haar een beetje op te peppen mocht ze de hele dag met balletjes spelen en die kans greep ze dankbaar aan.
Ondertussen werd de fietsendrager weer op de camper geplaatst en werden de spijkerbanden verwisseld. Deze hadden we gelukkig nog goed weten te verkopen aan iemand in de buurt dus we hoefden ze niet mee te zeulen of onbeheerd achter te laten. De fietsen stonden buiten vast aan een grote ketting maar deze bleek volledig dicht geroest te zijn. Gelukkig wist onze overbuurman daar wel raad mee en na een kwartier verwoed zagen met een ijzerzaag, brak het slot dan eindelijk in tweeën.
De dag na onze bergbeklimming met Elin was het strakblauw weer en besloten we nogmaals de berg te beklimmen. Het uitzicht hadden we door de dichte mist helemaal niet gezien en je kon dus blijkbaar heel Andenes zien liggen. Vol goede moed togen Daniella, Marley en ik de berg weer op, iets sneller en minder behendig dan de dag daarvoor, want we misten onze ervaren gids Elin die ons behalve aangaf waar we wel en niet konden staan, ook de rust in de wandeling hield. Compleet uitgeput kwamen we na 3 kwartier boven en behalve het prachtige uitzicht, zagen we ook hoe ongelooflijk diep het was en dat vonden we allebei eigenlijk een beetje eng.
Na een welverdiende pauze bovenop de berg, klommen we hortend en stotend weer naar beneden. Nu we de afgrond de hele tijd zagen, merkten we allebei soms vlagen van paniek. Eigenlijk was het veel makkelijker geweest toen het zo mistig was, maar gelukkig stonden we niet veel later veilig beneden. Ik was heel trots en blij dat we de berg nog een keer hadden beklommen; de laatste tijd bewegen we weer veel en dat voelt alleen maar heel goed. Ik ga de bergen in Noorwegen missen.
Woensdag zou de laatste volle dag zijn om van alles in en op te ruimen en ik wilde als het even kon, nog even speuren naar orka’s in Fiskenes, alhoewel die al een tijdje niet meer waren gezien. Dinsdag avond appte Eve van de Norwegian Orca Survey of ik de volgende dag zin had om te assisteren bij het determineren van een aangespoeld orka kadaver, 2,5 uur rijden bij Andenes vandaan. Ik vond het een hele moeilijke keuze, maar besloot uiteindelijk toch dat het niet haalbaar was om de hele dag onderweg te zijn en ook nog alle laatste dingen te regelen. Met pijn in mijn hart appte ik na wikken en wegen dat dit niet mogelijk was… Ik baalde er wel van! Het orka kadaver was overigens al wel in zeer verre staat van ontbinding wat de keuze iets minder moeilijk maakte.

Dinsdagavond namen we voor de laatste keer deel aan het Spraakcafé (Noorse les) en Anna had in de ochtend geappt of ik nog even een kleine slideshow kon maken van onze voorgaande reis. We hadden het eigenlijk razend druk, maar ik vond het lastig om nee te zeggen en iets half doen vind ik niet fijn, dus ik besteedde 2 uur aan een slideshow, zocht de leukste foto’s uit en bedacht een verhaal wat ik wel aardig in het Noors zou kunnen vertellen. We zouden trakteren en zo werd het een leuke en mooie afsluiter. Eenmaal op Noorse les bleek echter, dat de tv waarop de slideshow moest worden afgespeeld, problemen had. Slot van het liedje was dat de hele presentatie niet plaats kon vinden en daar baalde ik wel een beetje van, zeker omdat ik er eigenlijk al geen tijd voor had het in elkaar te zetten. Een goede leer; volgende keer doe ik dat niet want nu was ik best wel gestrest geraakt door die onverwachte extra bezigheid, en was de moeite voor niets geweest. Mijn teleurstelling daarover verdween al snel als sneeuw voor de zon toen we persoonlijk afscheid namen van alle lieve mensen. Van Gerd kregen we een tasje met lekkers voor onszelf en Marley én een fotoboek over de dieren van Bleik. Op de eerste pagina van het boek staat een inspirerende zin: ‘Everything you can imagine, nature has already created’ wat ik een hele mooie zin vind. Van Ruth kregen we 2 prachtige zelfgehaakte pannenlappen. We gingen nog op de foto met een paar mensen en de tranen die ik zo ver had weggeslikt, vonden opeens hun uitweg. Alle zenuwen, spanningen en het verdriet van ons vertrek kwam er uit en ook Daniella had het er moeilijk mee, maar na die huilbui voelden we ons allebei ook wel opgelucht en opgeruimd. We knuffelden die avond wat af met de mensen en het was een memorabele, gezellige avond met heel veel lekkere dingen. Want behalve onze traktatie, had Gerd ook een taart voor ons gebakken en stond er nog veel meer heerlijks. Ja, ons pensioenbuikje gaat Andenes ook zeker missen…
Woensdag besteedden we de hele dag aan inpakken, opruimen en een beetje schoonmaken. We merken dat we steeds later naar bed gaan doordat het om 23:00 nog harstikke licht is, maar we waren ook wel moe van alle regeldingen en de emoties dus de laatste avond in het huis, doken we op tijd in bed en sliepen als een blok.

Donderdagochtend had ik nog een afspraak met Eve van de Norwegian Orca Survey en bespraken we wat ik voor haar zou kunnen betekenen in de toekomst. Ze zoekt iemand die écht passie heeft voor orka’s en niet met evt. onderzoeksresultaten aan de haal gaat voor een eigen onderzoek. Nou, dat treft, want ik ben helemaal niet bezig met een onderzoek maar heb wel een enorme passie voor orka’s. Voorlopig houden we het er op dat we mogelijk ieder jaar terugkeren naar Andenes zodat de orka’s die in april in Fiskenes verblijven, beter gedocumenteerd blijven worden en buiten dat wil ze na november ook kijken wat er nog meer nodig en mogelijk is. Het gesprek duurde 2 uur en ik was tevreden met wat er uit is gerold, alhoewel dat dan op dit moment wel vrijwillig is. Voor mij is dat nu geen probleem; ik vind het al helemaal geweldig om betrokken te zijn bij een orka project en geef normaal heel veel geld uit om ze te zien; ik hoef dan niet meer mee op whale watches maar mag met de onderzoeksboot en evt. gegadigden van de NOS op pad, wat ik natuurlijk veel leuker vind. We hebben genoeg aanbiedingen gekregen van vrienden waar we tijdelijk iets mogen huren of mogen verblijven, dus dat komt helemaal goed. Overigens zijn de orka’s door niemand meer gezien, dus mijn waarneming van 19 april was de laatste in de Andfjord. 

Na dit gesprek zette Daan en ik nog even de puntjes op de i in het huis en reden we rond een uur of 2 in de middag Andenes uit, via de Scenic Route die we nog maar 2 keer hadden gereden. Het werd meteen al avontuurlijk toen we na een half uur staande werden gehouden door 2 hele serieuze kerels van het leger. We moesten ons identificeren en na lang overleg mochten we doorrijden op voorwaarde dat we niet zouden remmen en absoluut geen foto’s zouden maken. Dat laatste werd ons 3 keer verteld… En zo reden we dus door het militaire gebied waar allerlei bizarre oefeningen plaatsvonden en bijzondere apparaten getest werden. Ik werd er een beetje zenuwachtig van en was blij toen we er doorheen waren.

En zo reden we voor de tweede keer sinds onze aankomst op het eiland eind oktober, de brug over en verlieten we Andoya. Op naar Sortland, waar we de volgende dag een afspraak hadden bij de garage om de ruitenwisser motor weer te vervangen op kosten van de zaak. Marley stond weer te trillen als een rietje en hijgt weer net zoals in het begin van onze reis, maar dat komt vast wel weer goed. Eenmaal in Sortland trakteerden we onszelf op een etentje bij de Aziaat! Dat hadden we al heel erg lang niet gehad. Ik denk dat de laatste keer in Vardo is geweest, ergens in september… Het was een erg leuke tent met een leuke vrouw in de bediening… Onverstaanbaar, maar bij alles wat ze zei barstte ze in lachen uit wat ook goed werkte op onze lachspieren. Het was een simpel, een beetje louche tent maar het eten was verrukkelijk en de prijs was heel schappelijk. Toen we terug kwamen bij de camper, zat Marley op de passagiersstoel te kijken waar we bleven.
We maakten nog een mooie wandeling door Sortland en kwamen bij een hondenparkje; een omheind stukje bos met een bankje waar je hond los mocht. Marley was al een tijd niet meer los geweest dus we dachten dat zij daar wel heel blij van zou worden, dus enthousiast stapten we het hondenparkje binnen, gingen op het bankje zitten en knipten Marley los van de riem, maar ze vond het niet bepaald een succes… Ze stond ons verveeld aan te kijken en wilde liever weer verder… Wij zaten als twee enthousiaste moeders op het bankje haar aan te sporen om te snuffelen, graven en rennen, maar nee… Het ging niet gebeuren.
We sliepen die nacht niet zo goed, want we stonden langs een drukke stadsweg. De volgende ochtend werd de motor van de ruitenwisser vervangen en konden we na een stukje rijden met een bootovertocht 300 kilometer afsnijden. We hebben geen haast, maar het geeft nu eenmaal geen best weer op in het hoge noorden. Dus we rijden het warmere weerbericht achterna. We vonden na een tijd rijden een mooie plek om te overnachten. Die avond staken er zomaar 6 rendieren over bij onze camper en ontdekten we ook nog een heel mooi bos, waar iemand heel creatief bezig was geweest en allemaal spreuken en kunstwerken had opgehangen.
Gisterochtend reden we na een heerlijke wandeling in de zon richting een plekje, wat maar 50 minuten verder rijden was. Hier zou je kunnen vissen en stond je lekker rustig… Klonk ideaal! Niet veel later kwamen we aan bij een inderdaad heel idyllisch plekje en ik gooide binnen 10 minuten mijn hengel uit om inderdaad diréct beet te hebben. Ik kon het bijna niet geloven, maar al bij de eerste keer dat ik de hengel uitwierp, had ik een behoorlijke kabeljauw gevangen. Daniella en ik hadden in de winkel ook al vis gekocht… ‘voor als je niets vangt’ hoorde ik Daan zeggen, want ja… die kans is nogal groot gebleken. Gister ving ik in no-time 3 kabeljauwen en 1 pollak die we roosterende op een vuurtje. Het was een hele gezellige en leuke belevenis en ook echt iets wat we in ons hoofd hadden toen we naar Noorwegen afreisden. Fijn dat het er nu eindelijk echt van kwam! Overigens vonden we de Pollak niet lekker van structuuur, maar Marley vond het heerlijk… Alles is dus keurig opgegeten.
Vanmorgen ving ik nóg 3 kabeljauwen die ik direct heb gefileerd en die nu in de vriezer liggen… Ik vind het echt heel erg leuk om ons eigen eten zo bij elkaar te scharrelen. Na een heerlijke ochtend op de idyllische plek zijn we net 2 uur richting het zuiden gereden aangezien er een sneeuwstorm aankomt. We staan nu op een camping, lekker aan de stoom zodat we de kachel wat hoger kunnen zetten en de rook van het vuurtje van gisteren uit ons haar kunnen wassen. Geen straf; het is een hele gezellige camping met een klein restaurantje en we zijn de enige gasten. Aangezien we wat meer in de vakantie modus willen zitten gaan we straks in het kleine restaurantje eten en maken we het onszelf gemakkelijk.

We zien de reis met veel plezier tegemoet, alhoewel we allebei ook weer erg moeten wennen aan de ruimte die we (niet) hebben. Zeker met de koude temperaturen zijn we wat meer op binnen aangewezen en daar moeten we allebei weer even doorheen. Hoe dan ook; we hebben alweer van alles meegemaakt. Veelal leuke avonturen en natuurlijk hebben we al prachtige dingen gezien. Het blijft waar; na iedere bocht wacht in Noorwegen een nieuwe verrassing. Van adembenemende fjorden tot prachtige dieren en superhoge watervallen. De zon schijnt prachtig en we genieten weer met volle teugen. Tot de volgende keer!