Dit is een nieuwe pagina.

03.04.2025

Een week vol walvissen, best wel weer spannende avonturen en een verknipte hond.

Na het bezoek van mijn ouders viel er weer een enorm pak sneeuw. Wij focusten ons een beetje op het huishouden en relaxten ondertussen wat; met slecht weer is er immers niet zoveel wat je kunt doen. Overigens heb ik ook het idee dat wij, zowel Daan, ik als Marley, hierdoor een extra ‘laagje’ hebben gekregen; in de camper aten we zo simpel mogelijk en sinds we in dit huis zitten, trakteren we onszelf continu op allerlei heerlijkheden. Ik kook vaak heel uitgebreid en soms zijn er dagen dat we amper de deur uit komen. We hebben hierdoor allebei een beetje ‘extra’ ontwikkeld. Daniella noemde het ons ‘pensioenbuikje’ aangezien we eigenlijk een jaartje van ons pensioen aan het genieten zijn, maar dan nog op de leeftijd dat we vitaal en fit zijn. Ach, straks in de camper zullen we hopelijk weer wat pensioen-blubber kwijtraken. We hebben nog veel meer blubber-verhalen mee gemaakt deze week, maar daarover straks meer.
Afgelopen vrijdag leek het weer eindelijk een beetje op te knappen en het bracht mij op het idee om een dagje bij Fiskenes door te brengen. Daniella bleef thuis en ik ging samen met Marley die kant op. Het was echt een heerlijke middag, helemaal in de stilte van de natuur. We wandelden wat maar ik zat voornamelijk in het hutje door een verrekijker te turen of ik orka’s zag. Ik zag van alles qua vogels zoals wilde zwanen, aalscholvers en sneeuwhoenen, maar geen orka’s. Marley begroef ondertussen overal hele waardevolle stokken en ik besloot nog even een hengel uit te werpen maar ving slechts zee-beplanting. Ik besloot samen met Marley iets verderop naar het haventje van Skarstein te rijden om daar te gaan vissen, maar ik reed mezelf daar in de haven al snel vast in de sneeuw. Ik had zo’n goed humeur en ik was zo tot rust gekomen die middag, dat ik geen greintje paniek voelde. Bijzonder hoe dat werkt; ik stapte uit, bekeek de situatie en nam in me op hoe ik het beste achteruit terug kon rijden. En zo geschiedde; ik reed achteruit, draaide een stukje met wat minder sneeuw in en reed dezelfde route weer terug naar de veiligheid van de weg. Ik was een beetje opgelucht dat Daniella niet mee was, want die raakt altijd helemaal in paniek als ik ons weer eens vast rijd. Wat zo vreemd is, is dat ik van ons 2 de grote paniekzaaier ben, maar als het om de camper gaat, ben ik bijna niet gek te krijgen. Marley zat op de passagiersstoel; ‘high-five’ zei ik haar toen we weer op de weg reden, waarna ze een poot gaf.
Wat er die dag ook nog gebeurde, was dat het knipperlicht linksvoor het begaf. Gelukkig hebben we nog wel een knipperlicht aan de zijkant van de camper en over het algemeen is het hier zo rustig op de weg, dat het niet direct heel gevaarlijk is. Vervelend is het natuurlijk wel maar ik bedacht me ook dat ik in het ergste geval het raam open kan draaien en met mijn hand kan aanwijzen dat ik naar links wil. Het is de minst erge plek om een kapot lampje te hebben, laten we het daar maar op houden. Gisteren ben ik er wel even mee naar de garage hier in het dorp gegaan (een banden specialist) en die zou het lampje even vervangen. Wat blijkt? Het ligt niet aan het lampje. De boel is doorgemeten en het ligt ook niet aan de bedrading. Hij stuurde ons dus weer helemaal naar Sortland. Daar hebben we eigenlijk niet zo heel veel zin in! Ik heb Nele uit Fiskenes gevraagd of haar man er eens naar wil kijken en ik geloof dat hij dat wel wil; we rijden van de week dus weer even die kant op.
Terug naar mijn middag in Fiskenes, want na mijn mislukte vis-pogingen liep ik nog steeds over van vrolijkheid. Ik reed weer naar de orka observatie toren en schonk mezelf nog een theetje in. Zag ik daar nou iets in de verte? Ik tuurde en tuurde door de verrekijker en ja hoor… een grote zwarte rugvin rees uit het water tevoorschijn. Een prachtige mannetjes-orka zwom voorbij! Ver weg, maar toch… Ik rende met mijn camera naar de waterkant waar ik het dier een aantal keren op de foto kon zetten. Niet veel later kwam Nele nog even aanwaaien maar toen was de orka niet meer in beeld. Na 5 heerlijke uren in Fiskenes reed ik voldaan, met mijn eerste orka-ervaring, weer richting huis. Wat was het een heerlijke dag geweest!
Thuis kwam ik er achter dat ik mijn zonne- en regenkap van de camera verloren was. Een behoorlijke ramp eigenlijk, want zonder zo’n kap is het niet verstandig om op zee te gaan fotograferen. Nele was zo lief om het gebied rondom de observatie-toren af te zoeken en ook Daniella en ik gingen de volgende dag maar weer die kant op om te zoeken. We vonden hem niet, maar zagen tot onze grote verbazing nog wel 4 orka’s voorbij zwemmen! Dit keer iets dichterbij én gewoon al na 10 minuten. We hadden thee mee en genoten van de dieren… Daniella voorzag een gezichtloze sneeuwpop nog van een lach terwijl Marley de armen van de sneeuwpop aanviel… Het waren immers stokken…
Ik besloot een oproep te plaatsen op de plaatselijke facebook-pagina, dat ik mijn lenskap kwijt was. Deze oproep werd al snel gedeeld op andere dorps-pagina’s en ja hoor, in de avond kreeg ik bericht van iemand die hem gevonden had. Hij beschreef dat hij de kap op een paaltje in de sneeuw had gezet zodat hij beter vindbaar was, in de haven van Fiskenes. Tja, ook daar was ik nog heel even geweest toen ik naar huis reed; even kijken of daar nog orka’s waren. Blijkbaar ben ik hem daar dus verloren. Opgelucht dat iemand hem gevonden had, gingen we zondag die kant op en vonden inderdaad de lenskap op de plek die omschreven was. Ik was heel opgelucht en heel blij, want zo makkelijk als je in Nederland even een nieuw onderdeel besteld voor je camera, is dat hier vrijwel onmogelijk door het gebrek aan Amazon en dat soort online winkels. Daniella had al een creatief plan bedacht om van een oude koektrommel een lenskap te maken, maar gelukkig was dat nu niet nodig.
Zondag werd een spannende dag want… de raket zou de lucht in gaan. Maar het was ook fantastisch mooi weer om bij Fiskenes te gaan kijken… De keuze was niet heel moeilijk, we besloten naar Fiskenes te gaan. De raket zouden we bij een succesvolle lancering ook nog wel kunnen zien en horen.
Die ochtend zaten we weer heerlijk in het zonnetje bij Fiskenes, terwijl er maar liefst 11 orka’s voorbij zwommen. We hadden allerlei eten en drinken mee en vertoefden heerlijk van 10 uur in de ochtend (9 uur oude tijd, eigenlijk) tot half 2 in de middag op deze zalige plek. We konden met onze jas uit genieten van de zon en de sneeuwpop die er stond, smolt langzaam maar zeker weg. We spraken een man die was opgegroeid in deze omgeving maar nu in het zuiden van Noorwegen werkte. Fiskenes/Skarstein voelde voor hem nog altijd als zijn echte thuis. Hij vertelde nog een grappig verhaal; in de jaren 90 werd er ook een kleinere, maar evengoed serieuze raket afgevuurd vanaf Andoya. De Russen waren hier niet goed van op de hoogte gesteld en zij reageerden op hun beurt met allerlei dreigementen. De noodtoestand werd uitgeroepen en opeens dacht de halve wereld dat er een oorlog vanuit Noorwegen werd gestart. De man was zelfs in het bezit van een t-shirt die hier in omloop ging met daarop de tekst ‘we almost caused worldwar III’. Met deze lancering, was Rusland en de rest van de wereld wél goed geïnformeerd dus er bestond geen misverstand. Overigens kwam deze raket niet ver… wij hoorden in de verte een vaag gerommel maar al binnen 30 seconden na de lancering, werd de raket expres weer naar beneden gehaald doordat deze teveel aan het zwenken was. Toch zou het een succesvolle lancering zijn want ik begreep dat iedere lancering waarbij de raket überhaupt van de grond af komt, succesvol is.
’s Middags bezochten we de Huset nog, waar een kleine maar gezellige opkomst was. We bespreken daar echt van alles en we hebben zoveel lol met elkaar; dit keer wisten Daniella en ik wat eigenaardige feitjes over de dierenwereld te vertellen zoals het feit dat de eend een enorme penis heeft en oh ja; ook de edele delen van de walvis werden besproken en bekeken op internet.
Er werden ook wat zorgen besproken; doordat Andoya space van plan is om maar liefst 30 van die grote raketten per jaar de lucht in te sturen, bestaat de kans dat Andoya (nog) meer toeristisch wordt. De infrastructuur is daar totaal niet op gemaakt. De wegen aan de westkant van het eiland zijn zo smal, dat je elkaar amper kunt passeren en bovendien moet dan dus 30 keer per jaar een heel groot stuk van het eiland worden afgezet. Het toerisme schijnt hier sowieso ook teveel te groeien, zeggen de inwoners. En vaak niet de leukste toeristen… Toeristen die soms geen cent uitgeven, doen alsof ze de baas zijn en veel rommel achterlaten… Tja, we kennen het gevoel. Zeker de mensen die in Bleik wonen hebben te maken met een zeer kleine capaciteit voor toeristen; mensen kamperen daar zelfs op de weg! Mensen kunnen niet maar naar hun eigen huizen toe met de auto en er worden spullen gestolen… Het is heel triest…
Afgelopen weekend belden we ook nog gezellig met oma; ik had vorige week zondag koekjes voor haar gebakken die gelukkig goed waren aangekomen in Nederland. Het is altijd heerlijk om haar even te zien, op de mobiel van m’n ouders. Heel spijtig is deze week ook het kettinkje wat ik van haar heb gekregen, kapot gegaan. Gelukkig ging het stuk in de camper en hoorde ik het vallen; anders had het een hele zoektocht geworden. Het kettinkje is mij erg dierbaar dus ik laat het repareren bij een juwelier zodat ik het weer veilig kan dragen.
Op de camping hier in Andenes is trouwens een heel ernstig ongeluk gebeurd. Een man kampeerde met zijn hond in zijn busje en stak een gasbrandertje aan om eten te koken; ontplofte de boel… De gasleiding bleek veel ouder te zijn dan de gestelde 5 jaar…. Resultaat is dat de hele camper is uitgefikt en de man en de hond hebben derdegraads brandwonden opgelopen. De man is per helikopter naar het ziekenhuis gebracht, maar wat er met de hond is gebeurd weet ik niet… Ik maak me erge zorgen om het dier, maar de mensen die ik er over heb gevraagd hebben geen idee hoe het met de hond gesteld is. Ik hoop dat het uit zijn lijden is verlost… Het maakt ook dat ik me weer even extra bewust ben van hoe belangrijk het bijtijds vernieuwen van je gasleiding is.
Zondag en maandag waren twee echt hele mooie dagen. Geen wind, veel zon… Dagen die je hier écht moet vieren, want het is vaker slecht weer dan mooi weer. Maandag ging ik samen met Tea whalewatchen en we zaten gezellig bij Jade op de boot. We zagen 3 potvissen en paar groepen orka’s. Zelfs na al die keren blijft mijn hart een sprongetje maken als ik een orka zie. Die passie wordt nooit minder en de verwondering evenmin. Tea had nog nooit een walvis gezien en het was leuk om bij deze ontgroening aanwezig te zijn. Buiten de walvissen zagen we ook nog mijn favoriete vogel; de papegaaiduiker! Én een aantal jan-van-genten. Verder deelden we de boot met een leuke groep van 8 chinezen. Wat me wel een beetje zorgen baarde was dat een van de chinezen aangaf dat orka’s heel lief zijn. Dat wist hij, omdat je in China in een dierenpark voor 50 euro kunt knuffelen met een orka. Hij had dat gedaan en de orka vond dat heel fijn, zei hij… Ik houd dan maar wijselijk mijn mond, want het heeft weinig zin om de discussie aan te gaan. Ik gaf wel aan, dat ze in vrijheid veel gelukkiger zijn en mooier om naar te kijken. Dat vond hij gelukkig ook.
Die middag stapten we rond drie uur rozig van de boot, waarna we eigenlijk vrijwel direct naar Fiskenes reden. Daniella en ik wilden daar een nachtje kamperen nu het nog mooi weer was en we hadden besloten om een paar van onze vrienden uit te nodigen om worstjes te komen roosteren. Zodoende zaten we die avond met een leuk gezelschap aan de worstjes en drankjes. Het was een gezellige avond, maar ik was zo rozig als maar kon. Om half tien vielen de luiken dicht.
Om half vijf werden we beide wakker van een heerlijk geluid; het geluid van sneeuwhoenen rondom de camper. Gelukkig lukte het wel om hierna nog even door te slapen maar we genoten echt van ons kampeer-avontuur. Die ochtend was het ook nog redelijk mooi weer en dronken we koffie en thee en aten we pannenkoeken en eieren bij het orka-uitzichtpunt. Marley had ook echt als een blok geslapen; 12 uur achter elkaar zonder een kik te geven dus ook zij was weer helemaal fit.
Na een rustige heerlijke morgen, reden we nog naar het dorpje Dverberg, waar een dode potvis aan land was gebracht. We arriveerden tegelijk met Jade en een onderzoeksteam, die de walvis die dag zouden gaan open snijden. We waren dus net op tijd… We maakten foto’s en voor Daniella was het de eerste keer dat zij een dode potvis zag; het deed mij denken aan het jaar 2016, toen er maar liefst 5 jonge potvissen levend op Texel aanspoelden. De potvis van Dverberg blijkt echter een volwassen dier te zijn en het was aan de achterkant door de druk en de opbouw van gassen al ontploft. Marley was van alles aan het opeten en zonder dat we er over na hadden gedacht, bleek dit vet en blubber van de potvis te zijn. Niet goed! Dus om onszelf de ruimte te geven om de potvis goed te bekijken, bonden we Marley even vast aan geen paaltje.
Nadat we de potvis goed hadden bekeken en gefotografeerd, liepen we nog even verder het strand op. Ik dacht allemaal stenen te zien liggen, en ging er op staan maar wat bleek? Ook dit waren stukken blubber van de potvis… en dat stinkt zó erg! Marley vond het heerlijk en liep er kwijlend van de honger doorheen… We besloten dat het mooi geweest was zo, en reden met de sjaal over de neus naar huis om niet over ons nek te gaan van de gore lucht.
Thuis maakten we snel onze schoenen schoon onder de douche; net op tijd, de lucht lijkt er nog niet in te zijn getrokken. Toch bleef de geur ergens in de verte in huis hangen… Ik had Marley al op haar rug en kop besnuffeld, maar kon niet achterhalen waar het vandaan kwam.

Gisteravond pas, kwam ik er achter dat alle haren bij haar achterpoten, ‘de broek’ genoemd, meurden naar die dode potvis. Ze had dus braaf aan het paaltje vast zitten wachten… ‘zitten’ wachten… achter ín de potvisblubber… Shit! Aangezien ze zo’n enorme hekel heeft aan douchen probeerden we het eerst maar wat weg te knippen. Het werd er allemaal niet mooier op en de geur bleef net zo erg. Ze mocht niet naast ons op de bank maar ze snapte er zelf natuurlijk helemaal niets van. Gisteravond om 21:00 trokken we het niet meer; ze moest gedoucht. Toen ik haar heel lieflijk riep, kwam ze al niet; ze wist meteen wat er gebeuren ging… Daniella sleepte haar naar de douche en hield haar in bedwang terwijl ik haar kont, staart en achterpoten waste. Het was een intense work-out maar na 10 minuten was de smerige geur eindelijk weg. Marley was zwaar beledigd maar mocht wel weer gezellig op de bank. We hebben geleerd dat we haar never nooit meer meenemen naar een dode walvis! Ze ziet er echt niet uit door de mislukte knipbeurt, maar goed; het groeit wel weer aan hopen we…
Sinds eergisteren is het weer volledig omgeslagen en is het weer herfst die straks overgaat in winter. Ook prima, we hebben 4 volle dagen buiten doorgebracht en nu kunnen we daar weer even van bijkomen. Het blijft schrijnend dat we hier straks weg moeten; we hebben het er allebei erg moeilijk mee. Als we alle vrijheid hadden, zouden we hier het liefst, na en bezoek aan NL om iedereen weer even te zien, een jaar of 2 a 3 vertoeven en dan pas weer terug gaan naar Nederland, maar dat is voor nu niet mogelijk en dus genieten we gewoon van de situatie hoe deze nu is. Er staat nog een heel, heel spannend iets op de rol; een levenslange orka-droom die misschien uit gaat komen maar daarover vertel ik graag meer in een volgende blog. De orka avonturen zijn in ieder geval nog lang niet voorbij en onze laatste maande hier in Andenes spenderen we precies zoals we het hoopten. Met veel mooie momenten met de mensen die ons dierbaar zijn geworden en de fantastische dieren die de Noorse droom compleet maken. Tot volgende week!