Dit is een nieuwe pagina.

27.03.2025

Winter in de lente, de raket die (nog) niet ging en het laatste vaarwel na een heerlijke week

Jeetje, de laatste keer dat ik schreef dacht ik dat de lente hier ook wel haar intrede zou gaan doen. De weersvoorspellingen waren warm maar regenachtig en dit leverde bij mij de nodige stress op. Aangezien we wel hebben ontdekt dat je met slecht weer weinig begint in Andenes, maakte ik me zorgen of we ons wel konden vermaken met de visite van mijn ouders. Normaalgesproken gaan we met regen en slecht weer erg ons eigen gang; ik schrijf artikelen en kijk een serie en Daniella zit achter de pc. Dat leek me nu niet bepaald een leuke tijdsinvulling als we bezoek hadden, maar wat als de hele week nu verregend? Het nam mij volledig in beslag. Op een zeker moment belde Daniella mij in de avond laat, toen zij al in bed lag en ik nog steeds op de bank naar het weerbericht zat te kijken. Ze gaf aan dat het vast niet hielp als ik iedere 5 minuten de desastreuse voorspellingen zou bekijken… Daar had ze natuurlijk gelijk in.

Maar gelukkig; vlak voordat het laatste hoge bezoek uit Nederland zou komen, veranderde de regenvoorspelling in een sneeuwvoorspelling! Natuurlijk niet zo leuk als zon, maar absoluut beter dan regen. Er viel zelfs zoveel sneeuw, dat we voor het eerst in al die tijd dat we hier zijn van die mooie sneeuwruiten kregen. Marley kreeg de winterjas weer aan en af en toe moest er ook weer sneeuw geruimd worden. Sneeuw levert absoluut mooie plaatjes op dus ik was in mijn nopjes en de voorpret kon beginnen. Zoals je vast wel hebt gemerkt, hebben wij een goede band met mijn ouders; ze zijn niet voor niets in totaal 3 keer naar Noorwegen afgereisd om ons te zien. Het was nu bijna 5 maanden geleden dat we ze voor het laatst hadden ontvangen dus we keken er naar uit!

Voor de komst van het bezoek scheen het zonnetje mooi en het leek ons leuk om een slee te lenen bij de gratis leen-winkel. Helaas hadden ze daar geen slee, maar wel ski’s en langlauf spullen… Aangezien we hier beide 0.0 ervaring mee hebben, besloten we voor onze eigen veiligheid om dit soort sporten maar even niet te gaan beoefenen. Die middag spotte ik nog een prachtige zeearend die achtervolgd werd door een paar meeuwen, op de haven.

De volgende dag, dinsdag de 18e was het zover; pa en ma vlogen rond half elf uit Amsterdam vandaan en kwamen in Andenes aan rond een uur of 19:00. Een uurtje later dan gepland, maar gelukkig; ze waren veilig geland. Het ophalen van het vliegveld is altijd leuk; Marley weet inmiddels ook dat het vliegveld betekend dat we bezoek krijgen dus wild kwispelend keek ze naar de deur, waar na korte tijd mijn blije ouders doorheen liepen. Het was heerlijk ze te zien en te knuffelen! Nadat ze de koffers hadden reden we snel naar ons huis; alles is nieuw voor hen en het is erg leuk om ze te laten zien hoe we hier nu dan wonen. We werden weer overladen met heerlijke spullen uit Nederland. Wijn, paaseitjes & kaas als cadeau van m’n ouders, een zelfgebreide muts van oma en een grote zak paaseitjes van Jan en Barbara! We aten ons vol met lekkere hapjes en we borrelden wat, waarna we op tijd afsloten zodat we de volgende dag een beetje op tijd op pad konden gaan.

In de week dat ze bleven, ontbeten wij af en toe mee in het hotel; wat een luxe! En een goed begin van de dag, wanneer er een lange wandeling op het programma stond. De eerste dag ontdekten we Andenes met elkaar; na nog geen 5 minuten buiten werden we direct getrakteerd door een enorme volwassen mannetjes otter die de weg een paar keer over stak! Het sneeuwde flink dus soms moesten we ook even schuilen. Daniella en ma hielden zichzelf warm door yoga oefeningen te doen in de sneeuw, pa en ik stonden er bij en keken ernaar. Het was voor hen leuk om de bekende plaatjes van ‘het hoge Noorden’ en onze foto’s te zien. Andenes telt 3 havens dus dat is natuurlijk ook bar interessant voor mijn vader, die 25 jaar visserman is geweest. We bezochten ook nog de BruktButik (tweedehandswinkel) waar we nog wat bekenden spraken en waar we nog wat leuke rommeltjes kochten waaronder een koperen bordje van een ijsbeer en een klein koperen uiltje.


De volgende dag reden we een lang stuk richting het zuiden van het eiland, naar Ase. Hier maakten we een prachtige lange wandeling en de sneeuw zorgde voor een sprookjesachtig landschap. Mijn moeder maakte nog een sneeuwengel en zo af en toe kwam het zonnetje vriendelijk door; het was een heerlijke ochtend.

Nadat we terug kwamen bij de camper, reden we nog wat rond waarna we in het plaatsje Dverberg naar een beroemd koffie-huisje gingen, genaamd Alveland. (Elfen land) Ook Daniella en ik waren hier nog nooit geweest, maar nu we weten hoe het daar is, gaan we daar nog wel een keertje naartoe. Het was een super gezellig tentje en buiten heerlijke taart, koffie en thee, verkochten ze bovendien onwijs leuke spulletjes! Ik kocht 2 walvis staart kapstokjes, een tekening van Andenes en nog een beeld van een walvis en mijn moeder kocht een yoga-beeld voor zichzelf. Ook kregen we nog een rondleiding door de zeep-makerij waar het heerlijk rook naar… zeep.  We aten een heerlijk stuk taart met thee en koffie en kwamen na een volle dag buiten, rozig en voldaan weer thuis. Die avond aten we lasagne die ik al van tevoren had gemaakt, en maakten we het niet laat.

Wat erg prettig is, is dat mijn ouders en wij allebei een aardig overeenkomstig ritme hebben. Vroeg naar bed, vroeg weer op. En zeker na zo’n dag buiten kun je ons eigenlijk alle vier rond acht uur wel opvegen… dat gebeurde dan ook ongeveer de hele week. We zijn nog 1 keer naar de kroeg geweest, maar om 21:15 stonden we weer buiten, haha! Ik ben zelf altijd al een fan geweest van vroeg naar bed gaan, maar Daniella heeft dat moeten leren. Mijn pa en ma waren vroeger ook nachtbrakers, maar de laatste jaren is dat volledig veranderd. Prima zo; dan heb je de volgende dag veel meer aan je dag.

Op de derde volle dag besloot Daniella thuis te blijven en nam ik mijn ouders mee naar Bleik. Er lag nog veel sneeuw en de wandeling was wat uitdagend, aangezien ik het pad niet goed kon zien. Zo verdwaalden we dus ook nog een keertje. Gelukkig vonden we na een hoop geploeter de weg weer terug en dronken we nog een bakkie bij de Joker, waar ik werd geroepen door die lieve Gerd. Bij Gerd hebben we een keer geluncht, een paar weken geleden. Zij spreekt geen Engels, maar ik spreek inmiddels goed genoeg Noors om een klein praatje te maken. Ook spraken we een medewerker van de Joker, die ons vroeg hoe het ons hier verging en wat ons plan verder was. Ik vertelde dat we een jaar rondreizen en dat we geen planning hebben. Ze gaf aan hoe belangrijk het is om zoiets te doen; in het dorp was kortgeleden een zeer geliefd persoon overleden; net met pensioen, kerngezond… hartstilstand op straat. Ze beaamde dat als je de mogelijkheid en de wens hebt om zulke reizen te maken, je het gewoon moet doen. Dat is overigens ook wel iets wat ik mij dagelijks bedenk. Hoe blij en dankbaar ik ben dat we dit nu doen. We leven veel simpeler, van veel minder geld; maar we zijn heel gelukkig zo.

Bij thuiskomst zat er nog een verrassing in de brievenbus; een kaart van onze lieve vriend Hans! De kaart heeft er maar liefst 3 weken over gedaan om hier te komen, terwijl postNL had aangegeven dat het 3 dagen zou duren… tja; we zitten dan natuurlijk wel in een enorme uithoek… Ik ben zo blij met de post die we soms krijgen! We bewaren alle kaarten als mooie herinnering.

Die avond besloten we met zijn vieren uit eten te gaan bij het restaurant Lyshuset (vuurtoren). Het restaurant staat te koop, en wordt gerund door een kok van 80+. Het eten is simpel maar verrukkelijk. Mijn vader sloot af met het beroemde toetje dat Ellen ook heeft gehad: ‘sex on the mountain’ wat natuurlijk wel weer een moment was voor een foto.

De volgende dag was een beetje een klusjes dag; mijn vader boog met behulp van de fietsenmaker tegenover ons, de verbogen fietsendrager weer recht. Deze was ergens in oktober achter een boom blijven hangen en sindsdien was deze zo krom als een hoepel. Mijn moeder knipte ondertussen onze haren; Daniella en ik hebben allebei een grote voorkeur voor zo lang mogelijk haar, maar nu was het wel erg dood en dun aan de onderkant. Mijn moeder is vroeger kapper geweest dus dit was een ideale gelegenheid om de haren weer eens te onderhouden. S’middags liepen we nog een mooi rondje over de haven en in de avond waagde ik mij aan een waar culinair spektakel; rendierbiefstuk. Uiteraard was ik een beetje gestrest, maar gelukkig was het uitstekend gelukt! Rendierbiefstuk met zelfgemaakte rode wijn saus, asperges, rode bietjes, champignons en rösti-rondjes. Het was een echt feestmaal.

De volgende dag was het alweer zondag en die middag gingen we gezellig naar de Huset. Vanuit Nederland waren er stroopwafels en grote speculaas molens meegebracht en ikzelf had verse koekjes gebakken. Het was een drukke bedoening met meerdere nieuwe gezichten en het was erg gezellig! We gingen rond 14:00 die kant op en kwamen om 17:30 weer thuis. Mijn ouders kletsten ook gezellig met de aanwezige mensen en er stond een waar buffet aan zoetigheden op tafel; stijf van de suiker gingen we weer naar huis.
Op de terugweg werden we bijzonder verrast door maar liefst 3 sneeuwhazen. Zij zaten bij het oude kerkhof waar nog een paar oude graven staan. Helaas had ik nu een keer mijn camera niet mee, maar de hazen-situatie liet me niet los. Toen we thuis kwamen snelde ik snel terug en ondanks de waardeloze licht-omstandigheden lukte het toch om een aantal mooie foto’s te maken van deze prachtige dieren. Hazen zijn mijn favoriete land-prooidieren (ik heb allerlei favorieten per categorie, alleen de orka is de ultieme favoriet natuurlijk) en ik wilde al zo lang een sneeuwhaas vastleggen! De mensen die mij al langer kennen, weten dat ik gek ben op konijnen en hazen. Dit was absoluut een grote traktatie…

Ergens in de week dat mijn ouders er waren, kregen we rond 18:00 een appje van Nele uit Fiskenes; zij had orka’s voor de deur… Ik baalde op dat moment als een stekker, want ik had een wijntje gedronken en in Noorwegen geldt een absoluut 0.0% promillage achter het stuur. Niet heel verwonderlijk, want het is hier veel uitdagender om te rijden, maar op dit moment baalde ik er enorm van. Dit zijn de eerste orka’s in Fiskenes; het idee dat ze er weer zijn, maakte ons in ieder geval al erg enthousiast. We zijn een dag later ook nog een keer gaan kijken, maar na een paar uur bij het orka-observatie-hutje besloten we toch weer naar huis te gaan. Als je stil zit, word je snel koud en de wind stond nogal ongunstig. Wij zullen ze zeker nog wel gaan zien, alleen is het jammer dat mijn ouders ze dit keer niet gezien hebben. Wel zagen we tijdens onze excursie naar de orka observatie toren meerdere sneeuwhoenders; zij beginnen hun zomerkleed al terug te krijgen met hier en daar een bruine vlek in de nek.

Na de gezellige zondag in de huset en de mooie sneeuwhazen, topten we de avond nog af met een prachtig noorderlicht. Daniella maakte echt een waanzinnige foto van de vuurtoren omringd door de groene aurora. Mijn mobiel is te oud om zulke prachtige foto’s te maken en ook mijn moeder deed wat verwoede pogingen, maar kreeg het er lang niet zo mooi op als Daniella. Het was bladstil buiten en een geluk dat we het zo mooi konden zien.

Op de laatste volle dag besloten we om de ‘scenic route’ te gaan rijden. Deze loopt van Andenes langs de westkust naar het zuiden van eiland… Er was alleen iets bijzonders aan de hand. Overal reed politie en security en we zagen ook auto’s van het Noorse journaal. Wat bleek; die maandag zou voor het eerst in de geschiedenis van Europa een enorme raket gelanceerd worden. Het gevaarte is 28 meter lang. Enige tijd geleden is getracht om zo’n zelfde raket de lucht in te krijgen in Schotland, maar deze ontplofte. Het nadeel van deze happening was dat de route niet helemaal te rijden was, maar eigenlijk waren wij natuurlijk ook enorm benieuwd naar die raket! Wat we er van hoorden, zou het over het hele eiland te horen, voelen en zien zijn… maar we wilden natuurlijk proberen om zo dichtbij mogelijk te komen! De raket zou ergens tussen 12:00 en 16:00 de lucht in gaan… We vertrokken rond 10:00 zodat we eerst even konden genieten van de route. Het duurde niet lang, voordat we steeds gevolgd werden door een auto. Toen ik deze voor wilde laten gaan, bleek het politie te zijn en ze hielden ons staande. Ze vroegen wat we gingen doen en of we wel wisten dat er vandaag een raket de lucht in zou gaan. We vertelden dat we in Andenes woonden, maar stom genoeg konden we onze rijbewijzen en ID niet vinden (we waren ook vergeten dat we een apple airtag in de portemonnee hebben zitten, waarmee we hem natuurlijk direct hadden kunnen vinden in het passagierskastje…) gelukkig liet de politie ons zonder boete verder rijden, maar wel met de boodschap dat we bepaalde delen moesten vermijden. 5 minuten later werden we weer aangehouden door een andere politie agent; hij gaf aan dat we het dorpje Nordmela door mochten, maar niet verder mochten dan dat. En zo geschiedde; we staken het eiland over en reden een stuk aan de oostkant richting de zuidpunt, waar we op een gegeven moment in een soort niemandsland terecht kwamen. We parkeerden na 2 uur rijden bij een oude kerk en dronken hier koffie die we mee hadden gebracht.

Ik ontving een appje van Jade dat de raket tussen 12 en 13 gelanceerd zou worden, dus opeens kregen we grote haast om zo snel mogelijk bij de zuidpunt weg te komen, zodat we er nog iets van konden zien.
Ik reed een kilometer of 20 een kant op, die onbegaanbaar bleek door sneeuw en ijs, dus we moesten weer keren en via de westkant van het eiland terug… zucht! Gelukkig kreeg ik niet veel later nog een appje van Jade, dat de raket nu gepland stond op 14:15. De wind leek steeds sterker aan te trekken en we vroegen ons serieus af hoe die raket de lucht in moest gaan als wij al amper rustig konden rijden. Het weer veranderde van rustig in stormachtig… Toen we eenmaal weer in de buurt van de raket waren, stond de hele weg vol met toeschouwers die vanuit hun auto, iets van dit historische moment wilden meepikken. Wij vonden na een tijdje zoeken ook een mooi plekje langs de weg en keken over zee richting het lanceerplatform. Je merkte de spanning en ik las inmiddels op Google ook dat de raket wereldnieuws bleek te zijn… maar toen; het appje waar we al een beetje bang voor waren. Jade appte dat de lancering gecanceld was vanwege het weer en Tea, die bij Andoya Space werkt, bevestigde dit.


Een klein beetje teleurgesteld reden we weer naar huis. Ik had graag wat rustiger gereden, wat rustiger de mooie route laten zien dan wat we nu gejaagd hadden gedaan; je raakt toch een beetje gefokt als je het idee krijgt dat je een geweldige lancering gaat missen als je niet opschiet. Toch was het een mooie ochtend geweest. Rond half 3 kwamen we thuis en besloten we gewoon even tv te kijken. De boog kan niet altijd gespannen staan en dan is het soms heerlijk om toe te geven aan slappe tv… Wat we keken? Boer zoekt vrouw! Haha, nou ja; mijn moeder en ik keken en boer zoekt vrouw en voorzagen het van het nodige commentaar, Daan vluchtte achter de pc en mijn vader hield zich bezig met wereldse zaken door zijn krantje weer eens goed door te spitten.

Het was een hele gezellige laatste volle dag geweest en in de avond gingen we weer uit eten bij de Lyshuset. Mijn moeder en ik namen een gewaagd gerecht, namelijk rendierstoofpotje. Het was ontzettend lekker! Zoals alle avonden daarvoor sloten we op tijd af.

De volgende ochtend ontbeten we nog gezamenlijk waarna de 4 dames (Marley meegerekend) nog even naar het strand gingen om schelpen te zoeken en pa zich nog even lekker rustig hield voor de grote reis. We vonden nog wat mooie schelpen en werden getrakteerd op een keiharde hagelbui. Lente in Noorwegen; joepie!!!

Pa en ma pakten nog even de laatste spullen in en we zwaaiden nog even naar elkaar vanuit onze ramen. Wij vanuit ons huis, zij vanuit hun hotelkamer. Hierna brachten we ze naar het vliegveld en hoewel ik dit keer écht dacht dat ik het wel droog kon houden, barstten de tranen bij het laatste afscheid toch weer los. We hebben een hele leuke week met elkaar gehad en we moesten er zodoende echt even aan wennen dat ze weer vertrokken. Helaas hadden mijn ouders, net zoals alle andere visite hiervoor, behoorlijk wat vertraging en kwamen ze die avond niet om 18:30 aan, maar ergens rond 21:00. Ze sliepen dus nog een nachtje bij Heleen en Arianne, wat eigenlijk ook nog wel een hele leuke afsluiter is geweest.


Intussen pakken wij de draad hier weer op; ik ben weer veel artikelen aan het schrijven, Daan is weer aan de studie en het weer? Het sneeuwt hier al 3 dagen lang aan 1 stuk door. Het is windstil en dat zorgt voor mooie plaatjes. Ergens tussen nu en 31 maart moet die raket alsnog nog de lucht in gaan; we wachten het vol spanning af. Vanmorgen hebben we 2 uur buiten gelopen en genoten we van de verse sneeuw op de takken… ‘we moeten er gewoon niet teveel bij stilstaan wat voor maand het is’ zei Daan… daar heeft ze gelijk in, want onze Nederlandse biologische klok is echt heel hard toe aan lente en gisteren merkte ik een bepaalde chagrijnigheid opborrelen toen ik al die sneeuw weer zag liggen.

De aankomende tijd is het koud, maar rustig. Er staat weinig wind dus ik ga maandag samen met Tea de zee op voor een whalewatch. Hopelijk blijft de weersvoorspelling goed en gaan we het een en ander zien! Tea is een rasechte Noorse maar heeft nog nooit een eland gezien; laat staan een walvis. Daniella slaat af; die is te vaak zeeziek geworden afgelopen jaar en zij vindt het ook wel even mooi geweest. Het is al bijna april;  onze laatste maand in ons voor ons gevoel tweede thuis; we gaan er wat van maken, voordat de grote reis naar huis wordt ingezet. Orka’s spotten vanaf de kant, misschien nog een keertje samen varen, maar vooral nog even heel erg veel genieten….