Dit is een nieuwe pagina.

13.03.2025

Marley werkt zichzelf in de nesten, de laatste visite en de winter; terug van weggeweest.

Het is inmiddels amper voor te stellen dat we tot 14 januari zonder direct zonlicht hebben gezeten… Nu komt de zon rond zes uur in de ochtend op, en gaat weer onder rond een uur of half zeven in de avond. Het zonlicht lengt iedere dag met een grote sprong en eindelijk lijken we ons heerlijke ritme van vroeg opstaan, weer een beetje terug te krijgen. Het is een enorme luxe geweest dat we op zo’n natuurlijke manier hebben kunnen slapen; lange nachten en een beetje uitslapen in de winter, als een soort winterslaap. En dan nu, nu de winter bijna voorbij is, weer eerder opstaan door de zon die ons wekt. We voelen ons allebei veel energieker en ik weet wel zeker dat het aanpassen van het slaapritme op het seizoen, heel gezond is voor een mens. Probleem is alleen dat we daar in de westerse maatschappij weinig ruimte voor hebben, want er moet in de meeste banen, 12 maanden per jaar net zoveel gewerkt worden.. Ik ga voor mezelf toch eens na hoe dat anders zou kunnen.

Marley had niet haar week; vorige week rook ik de hele tijd een vieze vislucht in huis. Nader onderzoek wees uit naar Marley haar vacht, waar de klodders rotte vis in hingen. Blijkbaar had ze ergens in een dode vis liggen rollen terwijl wij weer eens zee egels aan het zoeken waren en even niet op letten. Ik heb eerst getracht het met een doekje schoon te maken en heb zelfs een deel van haar kraag weg geknipt, maar de geur bleef. Marley is in jaren niet meer in een douche geweest, mede doordat ik onze mooie en nieuwe badkamer thuis graag wil sparen. Heel soms maakt ze het op Texel ook heel bont, en is een duik in zee niet afdoende; Zo heeft ze 2 jaar geleden een keer door motorolie van een tractor gerold, en ook dode zeehond is favoriet. In dat geval bind ik haar aan de boom in de tuin vast en was haar buiten met een gieter lauw water en hondenshampoo. Ze haat het! Dus ik doe het alleen als het echt nodig is… En nu; nu was het weer zo ver. Hier in Noorwegen is het veel te koud om haar buiten te wassen of in zee te gooien, en de badkamer is redelijk oud en klein, dus ik durfde het wel aan haar te douchen. Het ging met forse tegenzin; eerst liep ze kwispelend de badkamer in, totdat ze de douche zag. Ze draaide zich snel om, maar de deur zat al dicht. Dramatisch liet ze zich op de grond vallen en maakte zich zo stijf als een plank. Ik riep Daniella nog om te helpen, maar die zat met een koptelefoon op en hoorde niets. Het werd een hele marteling, maar uiteindelijk kwam er een soort overgave. Met veel drama en een hele boze hond, kreeg ik de gore vis klodders uit haar vacht. De uitvinding van de eeuw is de hondenbadjas; nadat ze zich eerst buiten even een paar keer had uitgeschud kon ze meteen in de badjas opdrogen. Ze heeft me 2 dagen lang genegeerd en wantrouwde me zelfs als ik haar iets lekkers gaf.

Buiten deze enorme persoonlijke ramp voor Marley, slaagde ze er ook weer eens in om iets verkeerds te vreten van de straat. Marley loopt zo veel mogelijk los, maar hier in Andenes blijft het oppassen aangezien hier zoveel afval ligt. Marley slaagde er in iets te eten waar ze direct slecht op reageerde en ging flink over haar nek. Dit bleef helaas een paar dagen het geval, dus moesten we maandag maar eens naar de dierenarts. Het was dezelfde vrouw als die haar op oudejaarsdag zo vriendelijk en goed geholpen had, ook doordat ze iets verkeerds had gegeten. Marley ging direct in de ankers toen ze de dierenarts-lucht rook maar gelukkig was ze toch over te halen tot medewerking toen de dierenarts haar iets lekkers aanbood. Wat ik heel prettig vind aan deze, al oude vrouwelijke dierenarts, is dat ze continu tegen de dieren praat. ‘mag ik even in je ogen kijken?’ ‘mag ik even naar je gebit kijken?’ ik merk dat Marley er rustig van wordt. Waarschijnlijk heeft ze gewoon een geïrriteerde maag en buiten probiotica en speciaal voer, kon ze voor nu weinig voor Marley betekenen. Gelukkig sloeg het voer en de probiotica snel aan, en stopte het braken. De dierenarts drukte Marley op het hart dat ze een brave hond moest zijn en moest stoppen met al dat gevreet overal. Ik hoop dat Marley er naar luistert, maar we hebben er een hard hoofd in.

Sociaal gezien was een redelijk rustige week, behalve dat we natuurlijk wel naar de Noorse les zijn geweest en ook hebben we zondag gezamenlijk gegeten in de Huset, wat erg gezellig en lekker was. Iedereen had een hapje gemaakt en meegenomen; Daniella had heerlijke tortilla-chips met groenten en gehakt uit de oven gemaakt, Anna had Spaanse viskroketjes, Tea had meloen met ham en dadels in spek, Jade en Astrid hadden wraps, en nog een paar anderen hadden Franse worst en chocolade meegebracht. Je leest het; vegetarisch is en blijft hier lastig, alhoewel wij wel steeds meer vegetarische dagen inlassen.  Het eten begon al vroeg; om 15:00, wat in Noorwegen vrij normaal is. Om 18:30 waren we weer thuis. Ik vond het eigenlijk ideaal, qua tijd en het was weer heel gezellig. De Noorse Tea had leuke verhalen te vertellen, want zij was een paar dagen naar Amsterdam geweest! Het was wel een cultuurshock voor haar geweest, maar ze was vastberaden om Nederland nog eens te bezoeken maar in dat geval Amsterdam over te slaan. Ze gaf ook aan dat Amsterdam duurder lijkt dan Noorwegen. Een stroopwafel was maar liefst €8! Wat een prijzen… Gelukkig is Nederland heel wat meer dan alleen Amsterdam.

Op het gebied van walvissen is er ook het een en ander gebeurd. Allereerst zijn de eerste orka’s gespot door de visser mannen; Daniella en ik zijn gisteren naar Fiskenes gegaan om te kijken of we ze al zagen, maar helaas. Gisteren had het weer voor het eerst het cijfer 10! Het was heel koud, (-7) maar er stond geen wind en er was geen wolkje aan de lucht. Het was echt genieten in de zon en in het hutje, waar we onze meegebrachte thee dronken en over het water heen tuurden.

Iets verderop, bij de kleine haven was het een drukte van jewelste onder de meeuwen, waar 2 visser mannen hun vangst aan het schoonmaken waren. De restjes werden gevoerd aan de krijsende vogels. Het was een leuk gezicht.

Buiten het feit dat de orka’s onderweg zijn, zijn er ook grote groepen grienden waargenomen rondom de Vesteralen. Bijzonder nieuws vond ik zelf ook, dat er in Engeland een gramper (risso’s dolfijn) is aangespoeld met zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken. Een hermafrodiet, dus. Helaas was het dier overleden. Hier op Andoya is een week of 2 geleden ook een griend aangespoeld. Jade heeft van de week de flipper van het dier opgehaald; die ligt nu in een bak paardenpoep schoon te worden. Het schijnt dat dit een manier is om in een hoog tempo, schone botten over te houden. Ben benieuwd! (foto griend: Jade)

Op het gebied van Wildlife hebben we deze week weinig avonturen beleefd; buiten de arenden en zeevogels om hebben we ondanks het prachtige weer geen andere wilde ontmoetingen gehad. Wel ben ik weer verder gegaan met tekenen; dit keer de otter. Het is leuk te merken hoeveel meer je echt van een dier gaat ‘zien’ als je het probeert na te tekenen van een zelfgemaakte foto.

Afgelopen maandag moesten we weer eens naar de garage met de ruitenwissers. Waarom? Omdat standje 1 en 2 het niet meer doen, dus ook bij lichte motregen ben ik nu genoodzaakt de snelle stand 3 in te schakelen. Dit keer kozen we voor een garage iets dichter bij huis; namelijk in Åse, 45 kilometer verderop. Het was werkelijk prachtig weer dus we hadden er zin in om het plaatsje te ontdekken, terwijl de monteurs met de camper bezig waren. Om half 2 moesten we er zijn, maar we leverden om half 12 al de camper af, zodat we een lange wandeling konden maken. Åse is een dorpje waar we wel eens doorheen rijden, maar we hebben er nog nooit gewandeld. Het heeft onder andere een hele aparte kerk, en we ontdekten een prachtig natuurgebied.

De zon scheen, er lag sneeuw en we besloten er van te genieten. Uiteraard waren we weer eens slecht voorbereid; we hadden geen water of eten mee dus we kochten onderweg bij een heel klein winkeltje, een zakje fishermans friends en een flesje water. De wandeling was echt prachtig! Ase was een verrassend leuk dorpje met allerlei basis voorzieningen. Ook staan er een paar paarden; die zie je hier verder niet. Middenin het bos, ontdekten we opeens een heel vredig en mooi kerkhof. Onderweg kwamen we een hele vriendelijke dame tegen met wie we een Noors gesprekje konden voeren. In plaats van ‘jeg snakker ikke Norsk’ (ik spreek geen Noors) zeg ik tegenwoordig ‘Jeg learer snakker Norsk’ (ik leer Noors spreken) want anders oefenen we te weinig en gaat iedereen Engels praten. Het valt me op, dat het voeren van een gesprekje al heel veel beter gaat, zolang de Noren maar een beetje rustig spreken.
Na de prachtige wandeling gingen we weer terug naar de garage, waar Daniella zich nog even ging vergapen aan de oldtimers die hier keurig opgesteld stonden. Daniella heeft een bepaalde voorliefde voor auto’s. Voor een vrouw weet ze er veel van af… Waar mijn kennis vaak stopt bij de kleur, weet Daniella vaak van de hoed en de rand over de motor, het merk, wat de voor- en nadelen zijn enz. Ik vind het wel leuk en handig, dat ze hier zoveel over weet. Deze oldtimers vond ik zelf trouwens ook best wel mooi, hoor!

Na 3 uur waren de monteurs eindelijk klaar… Het resultaat? We moeten toch naar Sortland, want zij denken dat die nieuwe motor (die ruitenwisser motor die ten onrechte vervangen is in augustus) niet goed is geïnstalleerd. De verbazing was groot, en aangezien we al in conclaaf zijn geweest met de garage in Sortland, leek het mij goed dat deze monteur even zelf zou bellen met Sortland om de situatie uit te leggen. Gelukkig wilde hij daar aan meewerken, en kon hij in het Noors uitleggen wat hun dachten wat het probleem nu was. Het gesprek duurde best lang, dus we zijn er vanuit gegaan dat de situatie dan nu wel helder was.

In Alta hebben wij in oktober spijkerbanden laten plaatsen en werd ons geadviseerd om de bandenspanning op 4 BAR te houden. Dat is best weinig, maar zo heb je meer grip legden ze uit. Dat vonden we een helder verhaal. Aangezien we hier in Andenes geen mogelijkheid hebben om af en toe de bandenspanning te meten, hadden we gevraagd of ze dit ook meteen nog even wilden controleren. De monteur gaf aan, dat hij de bandenspanning op 5 BAR had gezet, waarop ik aangaf dat ons was geadviseerd deze op 4 BAR te houden. Hij keek een beetje twijfelachtig en gaf aan dat hij het eigenlijk niet wist. Ik vroeg hem of het dan wel verantwoord was om zo te rijden, maar dat wist hij ook niet… Zucht… zo typisch weer, dit…
Ik vroeg het voor de zekerheid nog maar even na aan de monteur die voor ons met de garage in Sortland had gebeld; of de bandenspanning op 5 BAR wel goed was, in plaats van op 4… ook hij zei ‘ik denk het wel’. Om mezelf iets meer te verduidelijken vroeg ik ‘dus het is niet levensgevaarlijk…’ waarop hij zei: ‘ik denk het niet’. ZUCHT! Dit is wel zo typisch voor hier… dat twijfelachtige gedoe….
Google is dan toch je beste vriend en enig speurwerk later, blijkt een bandenspanning tussen de 4 en de 5 goed te zijn voor spijkerbanden onder campers. Het was wel weer even wennen met rijden, maar we zullen het wel overleven.

Eenmaal op de terugweg sloeg zeer plotseling het prachtige weer volledig om… Het begon met wat kleine sneeuwvlokjes, maar binnen een paar minuten zaten we in het aller ergste weer om in te rijden, namelijk een white-out. We hebben dit nog nooit meegemaakt en het houdt in, dat het zicht ernstig wordt beperkt door een sneeuwstorm. Ondanks de reflectie paaltjes aan de kant van de weg, zag ik helemaal niets. Ondertussen raasde het verkeer gewoon door; ook grote vrachtwagens. Daniella werd ondertussen door de garage in Sortland gebeld voor een afspraak, en de vraag wat er nu precies aan de hand is. Volledig verbaasd over die vraag (waarom hadden die monteurs dan net zo lang met elkaar zitten bellen!) legde Daan hakkelend het verhaal nog een keer uit, terwijl ik m’n best deed om niet te verongelukken in dit belachelijke weer. Ik merkte dat de irritatie over de situatie met de garages, me afleidde van de al gevaarlijke situatie. Na een minuut of 5 kon ik ergens veilig parkeren en heb ik nog even met de garage in Sortland gesproken, onder andere over het maken van een betalingsafspraak over een eventuele nieuwe motor. Wat dat betreft ben ik (veel) zakelijker dan Daniella dus dan is het voor ons beide prettiger, wanneer ik dat soort afspraken maak. De nieuwe motor komt over een week binnen; ik ben benieuwd of het probleem dan eindelijk eens verholpen is. We zullen dus wel weer helemaal naar de stad Sortland moeten rijden, maar daar maken we gewoon weer een leuk uitje van met onze visite die komen gaat…

Vorige week hadden we dus te maken met beginnende lente; sneeuwklokjes overal en geen sneeuw meer te bekennen. Nu is dat volledig anders. We hebben prachtige winterdagen gehad, met veel zon en temperaturen tot -8. Met weinig wind was het een waar paradijs, ondanks dat we wel even moesten slikken dat die korte lente alweer voorbij leek te zijn. Inmiddels sneeuwt het hier enorm; de komende dagen komen er decimeters aan sneeuw bij en zo wit als het nu is, hebben we het nog niet eerder gehad.

Aankomende dinsdag gaan we onze laatste visite ophalen van het vliegveld; mijn ouders komen nog 1 keer richting Noorwegen zodat wij ze in 6 dagen kunnen laten zien hoe we hier ons leven hebben opgebouwd. De temperaturen gaan tegen die tijd weer rap omhoog; ergens jammer, want die sneeuw maakt alles magisch. Maar aan de andere kant; zolang de zon maar een beetje schijnt is het wel veel relaxter rijden zonder sneeuw. We hebben wel de bedoeling om er veel op uit te gaan zodat we ze zoveel mogelijk mooie plekjes kunnen laten zien. Voor onszelf is dat ook heerlijk want we raken hier simpelweg nog niet uit gekeken, maar wij ondernemen zelf ook meer als we visite hebben.

Van de week heb ik nog alle zeilen bijgezet om te informeren of we onze APK toch niet iets kunnen uitstellen; gewoon nog iets langer genieten van Scandinavië… maar nee; het kan niet. En ergens is dat ook goed, want van uitstel komt afstel en we zullen toch gewoon een keer terug moeten. Gelukkig lijkt de eindstreep ook met zich mee te brengen dat we soms weer wat meer zin krijgen in ‘thuis’. Ons eigen huis, de katten, lieve familie en vrienden… En vooral ook de opgedane kennis en kunde van hier toepassen in ons dagelijks leven. Minder afspraken, een meer lege agenda aanhouden, meer rust nemen, nog meer genieten van de natuur die ons hier in Noorwegen voorziet van alles wat we nodig hebben; door dit een jaar lang zo mee te maken, lijkt het amper nog mogelijk om ooit weer dat stress-leven in te duiken. Tenminste; terug naar hoe het was, willen we pertinent niet. We hopen ook dat we onszelf daarvoor kunnen behoeden op een of andere manier; en zo niet, dan toch te kijken waar onze toekomst ligt… In een rustiger land dan Nederland, of toch wél in Nederland, maar dan met de rust in onszelf? Er is maar een manier om te zien hoe dat gaat, en dat is om de terugreis niet uit te stellen maar het gewoon op ons af te laten komen. Dit blijft een terugkerend onderwerp maar het houdt ons dagelijks dan ook wel erg bezig.

Aankomende 2 weken wordt er even niet geblogd;  ik ga genieten van mijn ouders die hier volgende week in het hotel tegenover komen logeren; met hen zullen we ons vast weer onderdompelen in allerlei leuke avonturen, waar ik jullie graag weer van op de hoogte breng met een volgende blog. Tot de volgende keer!