Dit is een nieuwe pagina.

20.02.2025

De plaatselijke krant gehaald, vulgair vocabulaire en weer uitgenodigd bij de Noren thuis

Weer ruim een week is er voorbij gegaan in het grotendeels slapende dorpje, Andenes. Alhoewel; slapend? Twee dappere Texelaars maakten weer van alles mee. Kleine verhalen die we graag weer delen…

Allereerst is nu duidelijk waarom mijn Noorse taarten zo afschuwelijk mislukken. In Noorwegen hebben ze de vreemde gewoonte om de ene keer in grammen en de ander keer in deciliter aan te duiden hoeveel er van iets in een taart moet. Zo stond er bijvoorbeeld, 900dl poedersuiker. Ik ben er vanuit gegaan dat dat gelijk staat aan 900 gram, maar dat blijkt niet te kloppen. Tea adviseerde mij een online programma waarop ik 900 dl poedersuiker kon omrekenen naar grammen, en dat was ongeveer de helft! Tja; geen wonder dat alles mislukt… Ik vind het een aparte methode, maar zal het voor altijd onthouden.

Via Jade heb ik een orka-ID document ontvangen. Hierop staan ongeveer 1.400 geïdentificeerde orka’s van Noorwegen. Dit zijn stuk voor stuk individuen die door middel van hun unieke rugvin en zadelvlek, te herkennen zijn. Zo weten we bijvoorbeeld dat de orka waar ik 20 minuten mee mocht zwemmen in 2022, NKW256 is geweest (Norwegian Killer Whale 256). Ik ben aan de slag gegaan met het identificeren van de orka’s van afgelopen jaar; echt een hele klus, maar voor mij een zalige klus. Ik bak er alleen weinig van… Het is erg lastig om de rugvinnen te onderscheiden wanneer er niet een bepaalde knik in zit of een hapje mist.

Deze week zijn we 3 keer getrakteerd op magisch Noorderlicht, waarvan de eerste avond zelfs de hefstigste keer was die we ooit hebben meegemaakt. De zee had zich enorm teruggetrokken dus we liepen over het brede strand, heel ver richting de waterlijn en genoten van het bizar mooie tafereel. Ons korte avondrondje mondde uit in een wandeling van een uur waarin het noorderlicht in al haar kleuren boven ons hoofd danste! Het was magisch; een van de mooiste avonden van dit jaar.

De volgende dag liepen we voor het eerst sinds tijden weer eens een bergwandeling. Niet al te spannend, hoor. We beklommen de Ramnan die te bereiken is via een autoweg. Bovenop de berg heb je prachtig uitzicht op Bleik. Onderweg kwamen we tientallen sneeuwhoenen tegen die een heel knorrend/kwakend geluid maken! Het was zonnig en windstil, er lag verse sneeuw… het was een sprookje! We kwamen 2 Noren tegen, 1 op de heenweg die ons zei dat het echt perfect weer was om de top te bereiken. Toen wij, volledig uitgeput maar trots eindelijk de top bereikten, was er een andere Noor die achter ons liep. Zo geoefend als die Noren zijn was hij veel sneller dan wij, en toen wij aan de afdaling begonnen, haalde hij ons ook weer in. Eenmaal beneden spraken we hem even; het was een gepensioneerde Noor en hij wandelde veel door de bergen. Hij was ook vaak in Nederland geweest om mee te doen aan de Nijmeegse vierdaagse. Een enorme sportieveling dus! Het is confronterend en inspirerend tegelijk om te zien hoe een pensionado ons met gemak inhaalt op zo’n berg. Overigens telde de klim in totaal 102 trappen volgens mij smartwatch. Dat is 35 trappen meer dan de beklimming van de hoogste waterval, die we met mijn ouders hebben gedaan in augustus. We waren voldaan en hadden ook wat spierpijn, maar we zijn voornemens dit toch vaker te gaan doen nu het nog kan.

We zijn nu al een tijdje geen elanden meer tegen gekomen, maar vinden nog wel met regelmaat de keutels. In sommige gevallen komen de elanden hier het dorp in; zo was er vorig jaar een eland de school in gelopen! Wat een schrik moet dit zijn geweest; een dier, groter dan een paard in de gang… het brengt mij op een liedje… ‘er… staat… een… eland in de gang! Jaja een eland in de gang’… Wat we hier ook helemaal niet zien, zijn kippen. Ikzelf heb al zo’n 25 jaar lang kippen; het begon met een zielige kip die ik aan de kant van een sloot vond, en die ik na een klein beetje zeuren bij pa en ma, mocht houden. De kippen-familie breidde zich al snel uit en al snel hadden we zo’n 3 tot 4 kippen. Ook toen ik op de Keesomlaan ging wonen duurde het niet lang voordat we weer een koppeltje kippen hielden. Ik vind het geweldige en makkelijke dieren; ze leggen eieren, zijn lief en gezellig en ze kosten niet eens zoveel in onderhoud. In noord-Noorwegen blijkt echter, dat je een vergunning moet aanvragen om een paar kipjes te houden! En in de meeste gevallen krijg je de vergunning niet. Ze zijn bang voor ziekten onder de pluimveeboeren en ziekten onder de wilde vogels. Dus tja; in Noorwegen is het houden van kippen niet zo makkelijk gezegd als gedaan. Althans; hier in het hoge noorden. Hoe dat in het zuiden en het midden is, dat weet ik niet.

Naar aanleiding van onze beklimming en nog wat verkeerde bewegingen, had Daniella het afgelopen week in haar rug. Gelukkig is ze aan de beterende hand, maar vervelend was het wel. We zouden 14 februari naar de pizzeria gaan vanwege Valentijnsdag (dat krijgt hier overigens amper ruchtbaarheid) maar het was zo slecht gesteld met Daan haar gestel, dat we besloten het etentje te skippen. De volgende dag ging het gelukkig veel beter en besloten we alsnog om ergens te gaan eten. Niet vanwege het commerciële Valentijnsdag, maar vanwege het feit dat we maar liefst 9 maanden weg zijn! Een zwangerschap lang… Nog nooit ben ik mij zo bewust geweest van hoe lang 9 maanden duren en ondanks dat Daniella en ik nog nooit de behoefte hebben gevoeld om zwanger te zijn, vonden we dit dan wel een leuke vergelijking. Een wat ons betreft, perfecte zwangerschap. De geboorte van een geweldige reis die nog lang niet afgelopen is; de naweeën moeten nog komen.  Eerst gingen we naar de pizzeria, maar daar draaiden ze zeer irritant aanwezige housemuziek. We besloten toch maar naar het tentje te gaan waar we al eens met Martin en Ellen hadden gegeten (die Seks on the Mountain-tent) waar Daan weer een gewaagde Noorse delicatesse probeerde; kabeljauw-tongen. Ik hield het bij biefstuk, maar proefde wel een stukje van Daniella haar gerecht. Het was heel zacht, maar het idee… maakte dat ik het niet lekker kon vinden.

In mijn hoofd ben ik ook al wel bezig met onze terugreis. Zo dacht ik van de week dat het misschien nog leuk is om ook nog ‘even ‘ langs Vardo te gaan. Dat is echt 1 van de plekken die mij mijn hele leven gaat bijblijven. Met het heksenmonument en de Russische borden overal, waanden we ons in een compleet andere wereld. Een kijkje op Google maps leerde echter dat de afstand van ons huis in Andenes naar Vardo, maar liefst 1.000 kilometer omvat. De afstanden zijn echt zo enorm! En vaak hebben we dat helemaal niet door. Texel is bijna 3.000 kilometer van ons verwijderd. We hebben nog heel wat prachtigs te doorkruisen, dus. We zijn er alleen nog niet aan toe; we genieten nog volop van Andenes en het leven in een huis. We zouden het ideaal vinden, als we nog wat langer weg konden blijven. De enige reden dat we terug moeten, is omdat de camper APK gekeurd moet worden… Als ik me dat soms bedenk, kan ik er echt van balen… En als we eenmaal in Nederland zijn, gaan we ook niet weer ‘even’ terug naar boven. Wat voor avonturen ons dan weer wachten, merken we dan snel genoeg. We spraken enige tijd geleden 2 Engelsen en die vertelden ons dat zij sinds de Brexit niet langer dan 3 maanden het land mogen verlaten! Als je dat hoort, dan valt ons ‘probleem’ enorm mee. Ruim een jaar weg; wie heeft het?

Ook gingen we deze week weer naar de Noorse les; een van de vrijwilligers, Ruth, had aangegeven dat zij 1 keer in Nederland was geweest… Op het eiland ‘Tessel’. Ze keek ons verwachtingsvol aan, of wij dat kenden. Ja zeker! We vertelden dat we er vandaan komen en zij vertelde hoe heerlijk ze het daar had gehad. We hebben nog niemand ontmoet die Texel kent; de meeste Noren hebben geen idee dat Nederland eilanden heeft! Afgelopen dinsdag had Ruth de foto’s meegenomen die zij op Texel had gemaakt. Foto’s waarop zij fietste over de waddendijk, uitkijkt over de Slufter, over de Hors heen loopt; behalve wij, hadden ook andere deelnemers zich om Ruth heen verzameld om naar de foto’s te kijken… In koor zei iedereen ‘ooooooh’ bij iedere nieuwe foto die zij liet zijn. Ruth was zeer gecharmeerd van Texel en het was voor ons ontzettend leuk om bij iedere foto precies te weten waar dat was. En ook om de verwonderde reacties van de anderen te horen en zien, natuurlijk.
Tijdens de Noorse les leerden wij ook dat het woord ‘Sneeuw’ in het noorden en het zuiden totaal anders wordt uitgesproken. Hierboven zeggen ze Sjnie en in het zuiden zeggen ze Sjneu. Veel woorden lijken hier erg op elkaar, maar betekenen totaal iets anders. Neem het woordje God… God betekent in Noorwegen Goed. Got betekent God en Godt betekent snoep. Dus Goed, God en Snoep wordt hier bijna hetzelfde uitgesproken. Dat is maar 1 klein voorbeeld.

Afgelopen dinsdag kwam er een journaliste van de krant bij de Noorse les. Ze kwam mensen, waaronder mij en Daniella, interviewen en foto’s maken. (morgen halen we dus even de krant!) Het was een beetje een apart figuur, vonden wij. Dat kwam mede door het feit dat zij, zodra zij er lucht van kreeg dat wij Nederlanders waren, 2 nogal vulgaire Nederlandse zinnen uitkraamde die alleen wij natuurlijk begrepen. Ik heb er over gedacht om niet te benoemen wat ze zei, omdat ik het schaamrood op de kaken kreeg toen ze de zinnen over tafel heen blarfte. Aan de andere kant wordt mijn blog geloof ik alleen gelezen door volwassenen, en als ik soms de taal van de jeugd van tegenwoordig hoor, is onze ervaring misschien wel peanuts.

De journaliste keek ons allen droog aan, waarna zij in 1 ademteug zei ‘Neuken in de Keuken’ en ‘ik ben geil’. Dat was het enige wat ze kon bedenken, denkend aan ons Nederland.

Daniella en ik waren volledig flabbergasted waarna we in lachen uitbarstten. De andere deelnemers hadden geen idee waar het over ging, en we besloten dat maar zo te laten. De journaliste bleef ons even droog aan kijken en ik vroeg me later zelfs even af, of ze zelf enig idee had wat ze zojuist had gezegd.

Aan het einde van de Noorse les, toen iedereen naar huis druppelde, spraken we nog even met de journaliste die haar Nederlandse vocabulaire nog even herhaalde voor Jade en de uit Rusland afkomstige Anna. Voor de zekerheid legden wij haar nog even uit wat ze eigenlijk zei, maar daar was ze zich volledig van bewust… Nou ja; waar de meesten eerst leren te zeggen hoe je heet en waar je vandaan komt, lag haar prioriteit blijkbaar elders bij het leren van wat Nederlandse zinnetjes. 
Het schrijven van teksten in opdracht gaat lekker; gisteren heb ik een lang artikel geschreven over waarom mensen werk-privé balans beginnen te verkiezen boven een goed salaris. Ik heb me heerlijk uitgeleefd in het artikel, waarin ik de resultaten van een onderzoek onder 36.000 werknemers moest omschrijven. Komend uit een land waar het de standaard lijkt om op zijn minst 1 keer een burn-out te hebben gehad, of continu overspannen te zijn, is Noorwegen zo’n cultuurshock! De mentaliteit van ‘wat vandaag niet lukt, komt later wel’ is soms echt even wennen voor ons, maar anderzijds; in Noorwegen moet ik de eerste persoon nog ontmoeten die iets van overspannen klachten heeft (gehad). Ik hoop dat wij die mentaliteit een beetje mogen overnemen en een balans kunnen vinden in beide. Inmiddels heb ik ook een kleine klantenkring die tekst-opdrachten direct aan mij geeft. Dat levert wat meer op en het is een compliment naar mij toe. Ik hoop eigenlijk dat ik hier voorlopig een inkomen uit kan gaan genereren. (ik ondersteun dit stukje met een foto van Daniella die een Duck-face doet… die ziet dat ook wel zitten…)

Vandaag zouden wij naar de garage in de plaats Åse. (ook zoiets… 3 dorpjes, achter elkaar… Het eerste dorpje het Å, het tweede dorpje het Åse, het derde dorpje heet Ånes… niet lachen…) omdat we wat problemen hebben met… de ruitenwisser… Standje 1 en 2 doen het niet meer, dus ook bij lichte motregen zijn we genoodzaakt om standje 3 te gebruiken wat niet altijd handig is. Na een prachtige week met veel sneeuw, is de tijd vandaag echter gekomen dat alles aan het dooien is en hier en daar regent het ook. Het is spekglad op de weg! Eergisteren begon deze gladheid al, en zagen we zelfs een kleine auto mét spijkerbanden die een flinke glijer had gemaakt. Zo de weg af, de stoep over, de greppel in. Gisteren was ik gaan vissen, en reed naar de haven met de camper. Om terug thuis te komen, moet ik een klein heuveltje op, maar ook ik gleed zo achteruit, weer terug. Het leek ons niet verstandig om vandaag naar de andere kant van het eiland te moeten rijden dus heb ik afgebeld. De telefoniste begreep het volkomen, met dit weer zit een ongeluk in een klein hoekje en zo hadden we vandaag onverwachts een vrij te besteden dagje.

Vanmorgen werden we door het stel Elin (77) en Torgeir (78) uitgenodigd om te komen lunchen. Torgeir is de gepensioneerde huisarts (alhoewel hij nog wel keuringen doet voor piloten en zeelui) en Elin is gepensioneerd fysiotherapeut. Ze zijn beide vrijwilliger bij de Noorse les op dinsdag. Het was ontzettend leuk om bij hen te lunchen en ook nu wachtte ons weer een prachtig verzorgde tafel met verse Noorse wafels die je dan zelf kon beleggen met allerlei lekkers. Elin haar favoriet waren de wafels met brunost; voor ons nogal berucht, want het is gekarameliseerde geitenkaas en daar houden we niet van. We hebben het wel geprobeerd, maar het is niet onze smaak. Gelukkig waren er ook heel veel andere opties zoals zelfgemaakte cloudberrie-compote, zelfgemaakte jam en andere kazen. We kletsten uitvoerig; Elin en Torgeir wonen in 1 van de mooiste huizen die ik ooit heb gezien met het meest schitterende uitzicht op zee. Tijdens het gesprek bleek dat de prijs van hun woning overeen komt met de waarde van onze eigen oude tussenwoning op Texel. Niet te geloven, als je nagaat dat dit huis écht veel groter, vrijstaand, hypermodern, aan het strand met uitzicht op zee is. Maar voor Noorse begrippen, was het evengoed nog een duur huis.

We bespraken ook nog een ander voorval; op de Noorse les zit een Oekraïense man die al enige weken laat merken dat hij een overmatige interesse in mij heeft. Hij brengt me koffie, zoekt me steeds op en ondanks dat ik hem op een vriendelijke manier heb laten blijken dat Daniella en ik getrouwd zijn, werd het een situatie van ‘ik spreek geen Engels, dus ik begrijp het niet’. Dinsdag zei hij in het Noors dat hij mij een mooie vrouw vindt, waarop ik dan weer net deed alsof ik dat niet begreep; zenuwachtig werd ik er van, maar ik liet het los. Totdat we hem gisteren tegen kwamen in de winkel, hij weer iets te dichtbij kwam staan en me uitnodigde voor een wandeling. Ik zei hem dat ik dat niet wilde. Daarop vroeg hij of ik dan wijn met hem wilde drinken, waarop ik heel duidelijk NEE zei, en weg liep. Daan er achteraan; die wist ook niet zo goed wat ze er mee moest. Ik vond het niet prettig en merkte ook dat ik me dan weer afvraag of ik niet te lang, te aardig ben geweest; heb ik het over me afgeroepen? Hoe dan ook, dit moest stoppen. Ik appte de uit Rusland afkomstige Anna die de Noorse lessen organiseert. Ook zij gaf aan dat deze man haar al had aangesproken omdat hij precies alles over mij wilde weten, en vooral ook wat de relatie was met Daniella. Zij vond het ook zorgelijk dus ze heeft hem opgebeld, en hem in zijn eigen taal uitgelegd dat hij hier mee moest stoppen en dat ik geenszins geïnteresseerd ben in welke man dan ook. Gisteravond belde ze me terug om te zeggen dat het kwartje nu wel was gevallen en dat ik rustig naar de Noorse lessen kan komen. Ze zei ook dat Daniella niet jaloers hoeft te zijn, want hij was ook wel geïnteresseerd in haar! Hahaha, ik zei tegen Anna dat Daniella zeker niet jaloers was maar dat ze het eerder een beetje ongemakkelijk vond. Ik bedacht me wel, dat ik het soms echt lastig vind om aardig te zijn tegen sommige mannen. Dit is zeker niet de eerste keer dat ik mij in zo’n ongemakkelijke situatie bevind en ik heb er altijd enorm de balen van. Meer afstand houden, dus.

Elin en Torgeir adviseerden ons om straks in mei richting Trondheim te rijden om daar de grens van Zweden over te steken naar Finland, en dan in zuid-Finland weer een bootje te pakken naar Zweden. Het schijnt ook in Finland adembenemend mooi te zijn. Als ik dat dan hoor, krijg ik daar ook wel weer zin in; nog meer werelden ontdekken en misschien zelfs wel nog een ander land bezoeken.

Qua natuur blijft het een spektakel, alhoewel er nu wel een hele lange periode van hoge temperaturen aan komt. Voor de komende 3 weken geeft hij +temperaturen op en dat vinden we wel jammer; In Nederland zouden we nu al beginnen met narcissen op tafel en zouden we vast al wel eens de tuindeuren open zetten. De lente begint in Nederland echt in maart, maar hier moet je  wachten tot mei voordat je begint te denken aan bloemetjes in de tuin. Daarom is het wel zo prettig, wanneer het dan mooi winterweer is. We hebben een prachtige week gehad, maar nu lijkt het even een lange periode met minder mooi weer te worden. Niets aan te doen en misschien valt het mee.

Nou ja; zomaar een standaard weekje, en je leest het… Van alles meegemaakt.
We vervelen ons niet, hoor! Vanuit Andenes wensen we jullie en onszelf ‘God Helg!’ (goed weekend) Ha det Bra (fijne tijd/fijne dag)