Dit is een nieuwe pagina.

12.02.2025

Een goede buur en andere Noorse socialiteiten, de bijna echte uil en nog veel meer…

En toen waren er bijna 2 weken voorbij gevlogen! Mijn trouwe wekelijks blog moest even wachten; in de eerste plaats omdat er steeds iets tussen kwam en in de tweede plaats omdat ik dacht dat we niet zoveel hadden meegemaakt in de eerste week. Maar nu ik mijn notities er even op na sla, valt er toch wel weer van alles te schrijven…

De afgelopen tijd werd versierd met vele sociale uitspattingen. Zo aten we nog een keertje bij onze buurvrouw Jade (Koreaanse Kimchi; heel bijzonder en lekker) en zij at ook weer gezellig bij ons. Het ‘een goede buur is beter dan een verre vriend’ is een uitspraak waar ik het niet helemaal mee eens ben, want verre vrienden zijn minstens zo belangrijk… maar we klikken echt gezellig met Jade dus eigenlijk zou je kunnen spreken van een buurvrouw-vriendschap. We zijn de afgelopen 2 weken veel met haar opgetrokken. Jade gaat in april met haar zus op vakantie naar Korea, die Korea-deskundige is en het was leuk om hier in Noorwegen eens de smaak te proeven van weer een totaal ander land.

Al enige tijd ruiken we soms een aparte geur in huis, met name in de gang. Het is niet bepaald lekker te noemen… Nadat Jade een keer bij ons gegeten had, wilde Daniella haar iets laten zien in de kelder en ontdekten zij een vriezer vol vis. In een split-seconde openden zij de deksel van de vriezer en werd duidelijk waar die rare geur toch de hele tijd vandaan komt… De vriezer zal niet aangesloten zijn (we zijn allemaal naar boven gevlucht) maar het is in ieder geval duidelijk waar de geur vandaan komt. Marley stond likkebaardend bij de deur toen wij gierend, walgend maar ook lachend weer boven kwamen… Dit huis zit vol verrassingen! Van wie de inhoud van de vriezer is, is ons een raadsel maar het zal binnenkort wel worden weggehaald. (op zijn Noors kan dat uiteraard enige maanden duren.) tot die tijd blijft de vriezer dicht!

We hebben in de afgelopen 2 weken heel mooi, maar ook heel slecht weer gehad. Het mooie weer vervuld ons van pure liefde voor Noorwegen en deze plek, Andenes… Wanneer we in de ochtend getrakteerd worden op parelmoerwolken die zich rustig bewegen over de met sneeuw bedekte daken, kan ik niet anders dan verzuchten hoe mooi we hier toch zitten. Overigens verstond Daniella iets anders toen ik zei ‘er zijn weer Parelmoerwolken’. Ze reageerde heel verbaasd en keek uit het raam, niet naar de lucht, maar naar de mensen op straat… Daan verstond ‘Er zijn er een paar aan het moonwalken’… Iets teveel sneeuw in de oren denk ik…

Op zondag, 2 februari gingen we natuurlijk weer naar de bijeenkomst voor internationals op Andoya (het eiland waar Andenes een onderdeel van is) waar de Oekraïense Tanja vroeg, of ik iets voor haar op de piano wilde spelen. Ze vertelde daarbij dat ze altijd op pianoles had gewild, maar dat het niet mocht van haar ouders. Toen ze zelf kinderen kreeg, moesten zij op pianoles en nu ze een kleinkind heeft, had ze die pianolessen cadeau gedaan waarop haar dochter had aangegeven dat Tanja moest stoppen met haar eigen meisjesdromen op te dringen aan haar nakomelingen. Ze vindt het tot de dag van vandaag jammer dat ze niet kan spelen en geniet erg van piano muziek. Ik speel nu soms wat voor haar en zij geniet daar erg van.

De maandag daarop, werd het prachtig mooi weer. Ik had met de Vlaamse Nele afgesproken, die al bijna 3 jaar met haar man in Fiskenes woont. Maar toen Daan en ik in de ochtend wakker werden, was het huis ijskoud. Wat bleek? Er was sprake van stroomuitval in heel Andenes en Bleik. Al best een tijdje! We bleven dus maar wat langer in bed liggen. Het was niet de eerste keer dat de stroom uit viel, maar wel de langste keer. Gelukkig hebben wij een powerstation waarmee we het hoog nodige gewoon kunnen blijven doen. Na enige tijd liet ik Marley even buiten een plasje doen. Ik stond nog in mijn badjas, en zag de overbuurman buiten. Ik vroeg hem hoe lang hij dacht dat de stroomuitval nog ging duren; hij dacht nog de hele dag! Overigens spreek ik de overbuurman met regelmaat wanneer ik Marley even haar ochtend plasje laat doen. En tja; ik heb hier de gewoonte ontwikkeld om het begin van de dag in badjas door te brengen… Die man zal misschien wel denken dat ik altijd in een badjas rondloop haha… Net toen we de waterkoker wilden aansluiten, ging de stroom gelukkig weer werken en bereidde ik mijn wandeling met Nele voor door warme thee en eten in te pakken. We zouden een mooie, wat langere wandeling gaan maken. Ik pikte haar op en we reden naar een plekje iets verderop, waar ikzelf nog nooit geweest was. We maakten een prachtige wandeling door de bergen waarbij we meerdere mooie dichtgevroren meren zagen, waar ook kan worden ge-ijsvist. Dat heb ik nog niet gedaan, maar ik ben wel van plan dat binnenkort te gaan proberen. IJsvissen doe je door een klein wak in het ijs te maken waar je met een klein hengeltje probeert te vissen. Ondanks dat er deze maandag een straffe wind stond, liepen wij heel beschut en de wandeling was best zwaar. Er lag weinig sneeuw in het dorp maar in de bergen is dat totaal anders; iedere stap telde voor 2 door de zware sneeuw waar we doorheen ploegden. We liepen in totaal maar 6 kilometer maar het voelde inderdaad als het dubbele. Bovendien waren we aardig de hoogte in gegaan en hadden we werkelijk een prachtig uitzicht! Het was leuk om eens wat langer met Nele te kletsen en na de wandeling dronken we bij haar nog een theetje, waarna we weer ons eigen weg gingen.
Op dinsdag gaan we braaf naar de Noorse les; vorige week werd deze extra leuk gemaakt door het leren van mooie Noorse liedjes. Over de terugkeer van de zon en hoe de dieren daarop reageren maar ook een grappig liedje over vrouwen met verschillende soorten jurken. De vrouw met de groene jurk is gek op de tuinman, de vrouw met de rode jurk is gek op de postbode en de vrouw met de blauwe jurk is gek op een zeeman. Een leuke manier om de Noorse woorden voor kleuren te leren en het brengt direct een leuke stemming.
Gisteren hadden we ook weer Noorse les, die aangekleed werd met een leuk spel. De een fluisterde de ander een Noors woord in, die de ander dan moest tekenen. Wij moesten in het Noors raden wat er getekend werd. Als je het woord raadde, kreeg jij de volgende tekenopdracht. Het was weer hilarisch.

Van de week waren Daniella en ik getuige van een live natuurdocumentaire; veel van jullie hebben mee kunnen genieten van de beelden die we op Facebook hebben gedeeld, maar ik vertel er toch ook nog maar even kort over. We zagen namelijk een paar otters in het haventje, en zij visten voor ons neus de ene na de andere vis uit het water, waarna zij ze met smaak opsmikkelden. In het begin zagen we ook een volwassen otter met een heel klein baby ottertje, maar die maakten dat ze weg kwamen toen ze ons zagen. De andere otters leken totaal niet bang te zijn en het was een enorm vermaak om naar te kijken. De otters die hier in zee jagen zijn overigens zoetwater otters, dus heel anders dan de zeeotters die je bijvoorbeeld bij Amerika en Canada ziet. Maar ook zoetwater otters zijn gek op vis uit de zee, dus zodoende leven ze hier wel aan de Noorse kusten. (ik heb geen foto’s gemaakt, want ik had mijn camera niet mee)

Afgelopen donderdag, de dag dat we bij Jade Koreaans gingen eten, stond er een beste storm hier in Andenes; achteraf bleek het zelfs een orkaan te zijn geweest. Ik sprak vrijdag de medewerker van een winkel die hier al haar hele leven woont. Ze gaf aan dat ze de stormen aardig gewend is, maar dat deze haar beangstigde. Er is behoorlijk wat schade in het dorp. Meerdere hekjes die er uit liggen, auto’s die vernield zijn en ramen die er uit zijn gewaaid. Ook ons raam ging zichtbaar heen en weer. Ondertussen was het een graad of 8 a 9; belachelijke temperaturen voor Arctisch Noorwegen. Wij waagden ons nauwelijks buiten en ook Marley had er allemaal weinig behoefte aan. Ze toiletteerde zo snel als ze kon, zodat we weer veilig naar binnen konden gaan.

Om tijdens die stormachtige dagen toch nog even de deur uit te zijn, nodigde Jade ons uit in het walvismuseum. Deze hebben we in augustus ook bezocht, maar nu kon Jade ons mooi een persoonlijke rondleiding geven. Toegeven; ik heb nog geen museum gezien die op het gebied van walvissen zo mooi is, als Ecomare; maar het feit dat het walvismuseum van Andenes echt gaat over de Noorse walvissen is wel heel erg leuk. Jade kon er leuk en gepassioneerd over vertellen en zelfs ik (de walvis nerd) leerde nog wel het een en ander bij. Marley mocht ook mee; haar favoriete afdeling was de botten-zaal. Marley is een van de weinige honden op aarde die kan zeggen dat ze aan een vinvis-schedel heeft gelikt. Ook heeft ze de potviskaak nog even geproefd. Ze was er heel trots op.

Onderweg naar het museum toe, zagen Daniella en ik opeens een uil op het dak van een huis zitten. De uil is voor mij bijna een mythisch wezen. Ik heb er zelden eentje gezien, maar droom er heel vaak over. Tijdens onze reis heb ik al 4 keer heel gedetailleerd over een uil gedroomd. We konden onze ogen nauwelijks geloven, en bleven even staan om te kijken of de uil wel echt was. Toen wij hem zagen bewegen, werd het enthousiasme groot en ik snelde naar huis om mijn camera te halen. Daniella bleef bij de uil staan. Ik appte Jade dat we iets later waren, omdat we een uil hadden gezien. Zij appte direct terug dat de uil nep was, waarop ik terug appte dat hij echt bewoog! Volledig uitgeput door mijn triest slechte conditie, stond ik gewapend met mijn enorme telelens klaar om te bewijzen dat het hier ging om een echt uil, totdat…. De foto’s bewezen dat dit een echte plastic uil betrof. De beweging was te danken aan de wind… Nou ja; het was wel een goede work-out!

Na al die afschuwelijke storm, werden we zaterdag getrakteerd op 1 mooie dag. Het kwik lag ver boven het vriespunt en alle sneeuw en ijs was inmiddels weggeregend. Daniella en ik maakten zonder muts en handschoenen, een lange wandeling door een natuurgebied bij Bleik. We ontdekten weer wat nieuwe paden en kwamen uit bij een sprookjesachtig strand. Het was werkelijk fenomenaal en zeker na dágen van slecht weer, is het zó genieten om weer buiten te zijn.

Na de heerlijke wandeling togen wij naar het feestje dat georganiseerd werd door de bezoekers van Andoya international. Iedereen nam iets te eten mee vanuit hun eigen cultuur. Ik had zelf een juttertaart gemaakt naar het recept van mijn schoonmoeder, en ook nog Hollandse gehaktballetjes gebraden. Beide vielen zeer in de smaak, maar doordat ‘Juttertaart’ een heel moeilijk woord blijkt te zijn voor de Noren en anderstaligen, doopten zij het zelf om tot ‘Alcoholcake’. Al het eten was trouwens heerlijk. We genoten van Russisch, Noors, Spaans, Frans en Hollands eten in de vorm van een buffet. De mensen uit Oekraïne en Afrikaanse landen waren afwezig, omdat dit eerst een feestje was voor mensen die goed Engels spreken. Er volgt nog een groter feestje voor iedereen.
Na het eten speelden we nog wat spelletjes zoals bier-pong (maar niet met echt bier natuurlijk; dat is hier zo prijzig dat je daar geen spelletjes mee gaat spelen waarbij er mogelijk een bekertje omvalt) en een kaartspel. Het kaartspel sloeg ik trouwens over, ik besloot lekkere muziek te draaien. Toen er genoeg alcohol in zat dansten Tea, Jade, John en ik nog de Macarena. Na een hele gezellige avond, voorzien van heerlijk eten en genoeg alcoholische versnaperingen, kwamen we rond 1 uur thuis. Best netjes toch? De volgende dag wilde ik eigenlijk bloggen, maar ik had het flink in mijn rug. Of dit nu kwam door die Macarena of door iets anders laat ik maar even in het midden. Er werd niet geblogd en we lagen op tijd weer in bed. Wél brachten we die avond nog even een stukje juttertaart naar de Noorse Gerd. Gerd is een vrouw van 78 jaar en haar man is kortgeleden overleden. Ze deed me denken aan mijn oma. Ze was ook op het feestje en ze was helemaal gek op de Juttertaart… Het leek me leuk om haar te verrassen met een extra stukje. We hingen een bakje met de taart aan haar deur met een Noors geschreven briefje er bij.

Langzaamaan wordt het gelukkig weer een beetje kouder. Toen ik vorige week met mijn zus belde, die mij vertelde dat het bij haar in Diemen tegen het vriespunt aan zat, en ik haar vertelde dat wij hier +9 graden hadden, begon ik een beetje de balen te krijgen van die Noorse winter. Maar het kwik begint weer te zakken en Daniella heeft inmiddels ook een muts gekocht die haar écht goed beschermd tegen de kou. In juli kreeg ze zo’n muts van mij voor haar verjaardag, maar die bleek te klein. Gelukkig blijkt die mij perfect te passen. Nu hebben we allebei zo’n rare muts (uiteraard niet voorzien van echt bont, alhoewel dat hier wel het meest gedragen wordt) en lopen we samen een beetje voor gek. Maar in Noorwegen maakt dat niet uit; als het maar praktisch is.

Naar aanleiding van het taartje dat we aan Gerd haar deur hadden gehangen, nodigde zij ons via een andere vrouw uit voor een lunch vandaag. De andere vrouw betreft een vriendin van haar, die heel goed Engels spreekt. Haar vriendin het Elin, en zij is ook altijd aanwezig op de zondagen en bij de Noorse les, om te helpen. Elin is 77 en heeft over de hele wereld gewoond en gewerkt als fysiotherapeut. Haar man was huisarts en heeft ook in veel landen gewerkt. Gerd heeft altijd in Andenes gewoond en woont al sinds 1966 in hetzelfde, prachtige huis. We vonden het super leuk dat we uitgenodigd werden maar waren ook blij met Elin haar aanwezigheid aangezien ons Noors echt niet goed genoeg is om een uur vol te kletsen.

Vanmiddag om 12 uur werden we hartelijk verwelkomd met een prachtig gedekte tafel, voorzien van prachtig servies. Gerd is een mooie, deftige dame en ik vind het heel erg bijzonder dat zij ons uitnodigde ondanks het feit dat wij niet goed met haar kunnen communiceren. Ze had prachtige broodjes gemaakt, alsof het zo uit een bakkerij kwam. Na de broodjes kregen we ook nog een toetje; groene gelatine pudding met aardbeien en vanille saus. Oh ja; en pannenkoekjes. Ik denk dat Gerd dacht dat wij aan het verhongeren waren, want het was een enorm feestmaal. Rond als een balletje, rolden we na 2 gezellige uren weer naar huis. Het was heel bijzonder geweest, zo met Gerd en Elin.

Gisteravond laat hebben wij nog contact moeten zoeken met Torgeir, de man van Elin. Het was namelijk zo, dat Jade door een stom ongeluk kokend water over haar arm heen had gekregen. Gelukkig belde ze Daniella op om ondersteuning. Het kooktoestel boven is aan de achterkant voorzien van een plastic plaat, ter bescherming van de muur tegen opspattend vet; deze was omgevallen terwijl het water in de fluitketel kookte. Het had echt veel erger kunnen aflopen, maar Jade haar arm was flink verbrand en er ontstonden grote blaren. In Nederland zou dit geen twijfelgeval zijn; naar de spoedeisende hulp! Maar het nummer dat we op internet vonden deed het niet en ook de dokterspraktijk was al gesloten. Er zat maar 1 ding op; we moesten Torgeir bellen. Maar ik wist ook dat hij vroeg gaat slapen… Gelukkig nam hij op en kon hij via beeldbellen aangeven wat we moesten doen. Torgeir is een al lang gepensioneerde huisarts, maar op het gebied van brandwonden is de behandeling weinig veranderd. Vandaag kon Jade gelukkig snel terecht bij de huisarts en is haar arm behandeld. Ze heeft weinig pijn en de huisarts verwacht een goed herstel. Het gaf ons wel een wake-up-call dat wij eigenlijk geen idee hebben wat we hier moeten doen als je met spoed een dokter nodig hebt… De ambulance bel je immers alleen met direct levensgevaar. Elin en Gerd legden vanmiddag uit dat we een volgende keer gewoon de ambulance mogen bellen, zodat zij kunnen adviseren wat te doen. Maar nu hadden we gelukkig heel veel geluk met de vriendelijke en ervaren Torgeir.

Om te vieren dat het allemaal goed is afgelopen komt Jade straks bij ons eten, zodat ze zelf haar arm niet teveel hoeft te bewegen. Je leest wel; voor de lijn is Noorwegen helemaal niet goed. Ook tijdens het afschuwelijk druilerige weer van de afgelopen dagen merk ik dat ik me uit verveling vol zit te proppen met de meest heerlijke Noorse chocolade en chips. De weersvooruitzichten voor de aankomende weken zijn gelukkig hoopvol en vanmorgen hebben we bijzonder genoten van de zon op ons gezicht en een laag verse poedersneeuw. Het gevoel voor Noorwegen wisselt sterk; het ene moment vraag ik me af hoe we het hier nog een tijdje vol gaan houden en het andere moment wil ik hier nooit meer weg. Alles valt en staat met het weer… oh ja! Mijn ouders hebben besloten om ons nog een keertje te bezoeken, een paar dagen in maart. Super leuk; het is toch erg leuk om te laten zien waar we nu dan zitten en hoe ons leven hier is. Totaal anders dan de rondreis die we al gemaakt hebben… We kijken er naar uit om de highlights te kunnen delen; hopelijk mét sneeuw en zon… Maar goed; die zekerheid heb je hier dus ook niet altijd.

Ik heb getracht 2 weken in 1 blog te proppen; korte, leuke, minder leuke maar bovenal sociale en gezellige avonturen. Het zal ons benieuwen wat ons allemaal weer te wachten staat, aankomende tijd. Tot de volgende keer!