Dit is een nieuwe pagina.

30.01.2025

Gevangen in het ijs, nieuwe Noorse ontdekkingen en afscheid van een dierbare

Het mooie weer hield best een paar dagen aan, afgelopen week. En dat maakte dat we veel buiten waren. We wandelden buiten het dorp, maar ook in het dorp kun je leuk wandelen. Andenes is maar een heel smal dorp met aan weerszijden de Noorse zee. Het dorp is opgedeeld in 11 dwarsstraten en 7 lengtestraten! Dus ja; er is altijd genoeg te ontdekken hier. Wat ons is opgevallen is dat de schoolkinderen bij ieder weertype buiten spelen. Kleine klassen met gemiddeld 1 begeleider op 2 a 3 kinderen. Een heel ander systeem dan in Nederland. In Andenes is ook een verpleeghuis, waar we vlakbij wonen. Dagelijks lopen we er langs en meestal zit er een hele lieve oude vrouw voor het venster naar buiten te kijken en te tikken op het raam. Ze zwaait dan heel uitbundig. Ze gooit ook haar eten uit het raam, waar Marley heel blij mee is. De lieve oude dame ziet er wel gezond doorvoed uit, en we denken dat het zorgpersoneel er wel van op de hoogte is. Brood, bananen, tomaten en warm eten; het is iedere keer een verrassing wat er ligt (Marley lijnen we dan maar even aan)

Afgelopen donderdag waren we uitgenodigd om kabeljauw te komen eten bij onze bovenbuurvrouw Jade; het was erg leuk om haar wat beter te leren kennen. Jade (26) komt ook uit Nederland maar verblijft al bijna 3 jaar het merendeel van de tijd in Noorwegen. Zij is afgestudeerd in de marine-biologie en heeft de beste baan op aarde; walvis-gids. Haar favoriete walvisachtige is de potvis en we hebben van het begin tot het einde van de avond over weinig anders gesproken dan over onze gezamenlijke fascinatie voor de walvisachtigen. Het klikt goed met ons alle drie dus dat is heel gezellig. Morgen komt Jade bij ons eten en zetten we ons gesprek waarschijnlijk weer gewoon voort; over dieren en dan met name de walvissen. Over dieren gesproken; we spotten van de week ook weer de lantaarn-arend en een paar otters. Het blijft fascinerend. Hieronder de making off van de foto van de arend op de lantaarnpaal.
Vrijdag was het veruit de allermooiste dag van de week en besloten we naar Fiskenes te gaan, waar we een wandeling maakten van 8 kilometer. We hadden wat eten en een thermoskan kamillethee meegenomen en liepen met ons gezicht volop in de zon. Er stond nauwelijks wind; het was puur genieten. Tijdens onze wandeling kwamen we de Belgische Nele tegen; zij woont in Fiskenes en haar ontmoette ik van de zomer ook bij de orka-observatie toren nadat zij van een lange wandeling kwam uitblazen aan dezelfde picknicktafel als waar ik zat. Met Nele hebben we zo af en toe contact en als we voorbij haar huis lopen, zwaaien we even. In het gehucht Fiskenes wonen plusminus 20 mensen dus we komen er nauwelijks iemand tegen. Nele kwam ons achterop fietsen, en gaf aan dat ze mij al een aantal berichten had gestuurd om ons uit te nodigen voor een wandeling iets verderop. Het betrof een flinke wandeling van 12 kilometer. Heerlijk! Maar we waren nu al aan het wandelen en hadden geen tijd om er nog eens een paar uur aan vast te plakken. Ik heb haar gezegd dat zij ons een volgende keer zeker weer mag uitnodigen; bovendien gaat zij wandelen in een gebied dat ons nog onbekend is… Altijd fijn om nieuwe wandelingen te ontdekken!

Nele gaf aan dat ze onze blog leest en dat het haar opvalt dat wij bij weer en wind in het open huisje gaan zitten om thee te drinken. Ze gaf aan dat dat huisje prachtig is als het niet te hard waait en sneeuwt, maar dat er ook nog een gesloten hutje is waar we gemakkelijk naartoe kunnen. Ze legde ons uit waar het was en wij besloten om het hutje direct te gaan bekijken. We namen afscheid van Nele, die dapper met de fiets door de sneeuw naar de wandeling fietste en wij liepen onze wandeling af waarna we thee gingen drinken in het gesloten hutje. De deur was gesloten door behulp van een balk, maar die mag je dus gewoon verwijderen. Als Nele ons dat niet had gezegd, hadden wij er geen gebruik van durven maken. Het hutje is voorzien van bankjes, tafeltjes, een grote haard, een BBQ en allerlei spulletjes die je mag gebruiken. Wel is de wens om het netjes achter te laten, wat nogal logisch is. We waren weer enorm verrast door dit prachtige plekje; jammer dat we dit niet eerder wisten! Alhoewel ik wel moet zeggen dat de open plek waar we met Bart, Annelies, Martin en Ellen zijn geweest, favoriet blijft vanwege het feit dat je daar nog dieren kunt spotten.

Daniella maakte nog een aantal foto’s van een hele oude katrol die blijkbaar nogal wat aandacht bij haar trok en ik vermaakte me ondertussen met het fotograferen van Marley en Daan.

Van het weekend haalden we weer eens een tas van 2good2go waar weer verrassende zaken in zaten. Zo was de tas voorzien van een vis-worst. Ik eet niets wat ik er niet lekker uit vind zien en vreemde dingen eet ik ook niet heel graag. Het zag er uit als… een visworst… niet lekker dus… En het was ook nog eens voorzien van room. Het heette Fiskepudding. Daniella is heel anders dan ik waar het gaat om nieuwe dingen proeven. Zij proeft echt alles en stelt zich overal voor open. Met veel enthousiasme bakte zij de worst onder toeziend oog van haar zuur-kijkende vrouw en smikkelde de worst naar binnen. ‘het is niet vies’ luidde het oordeel. Dat houdt waarschijnlijk in, dat ze het niet zelf gaat kopen.

Ook kregen we deze week weer post! Namelijk een pakketje van ome Marco en Erna; ik moest het buiten het dorp ophalen en het was voorzien van een sticker, waarop stond dat de inhoud gecontroleerd was. Het is altijd heel leuk om post vanuit Nederland te ontvangen, alleen weet ik ook dat de verzendkosten van pakketten nogal hoog zijn; we verwachten dat soort dingen dus helemaal niet. Het pakket was gevuld met een tafelkleed en bijbehorende linnen servetten. Ons eerste tafelkleed ooit, want wij zijn nogal knoeiers en gebruiken zodoende geen tafelkleed. Er zat een begeleidende brief bij over hoe het met Marco en Erna gaat, een kerstkaart en de boodschap dat het tafelkleed bedoeld is om ons campingtafeltje een beetje op te fleuren. Super attent; bij gelegenheden zullen wij het kleed en de servetten gebruiken. Het is heel bijzonder om te merken hoeveel moeite mensen doen om iets naar je toe te sturen; het wordt enorm gewaardeerd maar zeker niet verwacht.
Ook kregen we vandaag een prachtige ansichtkaart van Chana toegestuurd met de boodschap dat zij nog altijd erg geniet van onze blogs. Dit soort kaartjes zijn in Nederland al heel leuk; het feit dat iemand de moeite doet om je een kaartje te sturen… Maar in Noorwegen is het helemaal bijzonder!

Op zondag was het eindelijk weer eens tijd voor onze bijeenkomst in de Huset ‘Andoya international’. We hadden er erg veel zin in en het was supergezellig. We hadden Jade meegenomen als introducé en er waren maar liefst 3 verschillende taarten gebakken door 3 verschillende deelnemers. Een appeltaart door de Oekraïense vrouw waarvan ik de naam steeds vergeet, een chocolade aardbeientaart ter ere van de verjaardag van Maria (4) en de allerlekkerste carrotcake met botercremé door de taarten-koningin Tea. Iedereen kreeg van iedere taart een behoorlijk stuk. We zaten propvol en stonden stijf van de suiker. Voor Maria, de dochter van de Spaanse Jose en de Russische Anna, zongen we allemaal verjaardagsliedjes in onze verschillende talen. Dus in het Noors, Spaans, Russisch en Nederlands. Het Russische lied ging gepaard met een groepsdans dus zo werkten we toch maar mooi even 10 calorieën weg. Het was heerlijk én gezellig. We gingen pas om half vijf weer richting huis omdat Marley echt even een rondje moest. Anders hadden we nog wel langer willen blijven.

Op 8 februari vieren we een groot feest en maken we allemaal iets te eten uit onze eigen cultuur. Ik ben van plan om Juttertaart te gaan maken; ik heb zonet alvast de advocaat gekocht! Na lang zoeken vond ik de advocaat bij de Vinmonopolet. 1 flesje kost hier ongeveer €25. Ach; het is niet altijd feest, maar soms… De Jutter (Texelse kruidenlikeur) die we nodig hebben, hebben we gelukkig nog over vanuit Nederland.

Toen wij zondag de huset verlieten, gingen we bijna onderuit. Het was opeens spekglad! Dat was wel te verklaren, want het had die middag heel kort flink gedooid; alle sneeuw spoelde over de straten. Na deze korte warme periode, was het opeens weer gaan vriezen. Er lag echt een dikke laag ijs op straat en het was uitdagend om er overheen te lopen. Op de dagen die volgden, werd het niet beter. Het ijs bleef dik, ondanks dat het soms een paar graden boven nul was. De vorst zit natuurlijk stevig in de grond dus zat er niets anders op dan onze spijkerzolen weer onder te binden en rondom Andenes te verblijven want met deze ijslaag, kun je het rijden in een auto of laat staan camper, beter vermijden. Kijkend uit het raam zag ik de ene na de andere auto/bestelwagen/fiets/vrachtwagen soms meerdere meters doorglijden terwijl ze eigenlijk wilden remmen. Nee hoor; ons niet gezien. Het deed me denken aan een jeugdherinnering van heel lang geleden; we konden toen op straat schaatsen en dat vond ik geweldig! Daniella herinnert het zich ook nog, maar dan minder rooskleurig. Zij moest toen namelijk de krant rondbrengen…

Dinsdag viel er een dun laagje poedersneeuw over het ijs. Toen we bij de huset aankwamen voor de Noorse les, werd ons verteld dat dit het alle gevaarlijkste weertype is dat Noorwegen heeft. Wanneer de wegen stijf bevroren zijn, maar voorzien zijn van een dun laagje poedersneeuw, noemt men dat ‘blind ijs’. Mensen zijn zich door de sneeuw niet meer bewust van het gevaar en glijden gemakkelijk uit of zakken door het ijs. Het was duidelijk dat wij nog maar even niet de weg op zouden gaan.

De Noorse les was heel erg leuk. De lessen zijn iedere dinsdag van 18:00 tot 19:30 wat we wel een beetje een rottijd vinden. Zodoende hebben we er eigenlijk nooit zin in, maar als we er eenmaal zijn is het toch erg leuk en leerzaam. Bovendien vind ik het zó bijzonder dat dit allemaal vrijwillig wordt georganiseerd dat ik het ook belangrijk vind om dan te gaan. Door mijn werk als vrijwilligerscoördinator op Texel weet ik als geen ander hoe demotiverend het is, als je iets opzet waar vervolgens bijna niemand op af komt. Bij goede initiatieven is het belangrijk dat er gehoor aan gegeven wordt.

De groep werd opgedeeld in 3 groepjes. 1 groep zit echt bij de basis; zij leren woordjes. Wij zitten in de middelste groep. Wij leren kleine gesprekjes te voeren en ons voor te stellen. Dat gaat al heel goed; we kunnen vertellen wie we zijn, wie onze familie is, waar we vandaan komen en wat onze hobby’s zijn. Allemaal in het Noors. Wij zaten in de groep met 3 Oekraïense mensen en we werden begeleid door Torgeir, de gepensioneerde huisarts van 78. Hij en zijn vrouw Elin, zetten zich enorm in voor de samenleving. Zijn vrouw begeleidde de andere groep, die weer wat verder zijn dan wij. Zowel de Noorse les als de zondagmiddag wordt georganiseerd door de Russische Anna, die sinds 10 jaar in Andenes woont en hier maatschappelijk werker is. Haar werk en mijn oude werk komen enorm met elkaar overeen.

Ondertussen lopen Daniella, ik maar ook vele anderen met ons al dagenlang als een stel bejaarden over straat. Bang om te vallen, uit te glijden, te struikelen… Ook Marley gaat dikwijls onderuit en ik heb helemaal zere kuiten van het aangepaste loopje. Vandaag ben ik voor het eerst in tijden weer even met Marley gaan rijden; naar de supermarkt en daar dan ook weer eens een ander blokje om. Het was fijn om weer even de weg op te zijn. Ik had het idee dat ze de weg ook hebben bestrooid met een bepaald goedje waardoor het niet meer zo glad is. Marley mag, wanneer Daniella besluit thuis te blijven, op de voorstoel zitten wat voor veel hilarische reacties zorgt onder de Noren. Ze kijkt ook heel droog en arrogant uit het raam… ‘zie mij hier zitten, met mijn krent op een lekker warm schapenvacht’ lijkt ze te zeggen tegen honden die soms blaffend aan de kant van de weg staan. Vaak met een lachend baasje er naast.

De temperatuur schommelt rondom het vriespunt en het is rustig, mooi weer. Wij zien in verhouding tot in Nederland amper katten in Andenes; vandaag zag ik toevallig een hele dikke rode kat in een dennenboom zitten; hij werd belaagd door een aantal eksters; het was een leuk gezicht hoe die dikzak zich, evengoed nog sierlijk, naar beneden wist te draperen. Het bracht ook een ander gevoel. Gisteren is na 17,5 jaar de laatste poes bij mijn ouders ingeslapen. Ze was erg ziek en kon niet meer… Onze lieve Trees. Bij mijn ouders thuis hebben we altijd katten gehad en we zijn er allemaal erg gek op. In de hoogtijdagen hadden we er zelfs 5! (dat was niet perse hun wens, maar ik sleepte overal katten en andere dieren vandaan en tja… de liefde voor dieren heb ik niet van een vreemd dus alle dieren mochten blijven en werden liefdevol opgevangen) Dit was de laatste der Mohikanen en ondanks dat ze, zeker voor een langharige poes, erg oud is geworden blijft het heel verdrietig. Ik vind het moeilijk dat ik geen afscheid van haar heb kunnen nemen en dat ik dit niet even samen met mijn vader en moeder kan doorleven. Maar de gedachte dat ze echt een prachtig leven heeft gehad, waarvan ze de laatste jaren bij mijn vader op schoot leek te vergroeien, biedt troost en rust. Mijn ouders hebben 35 jaar achter elkaar katten gehad en nu is er aan dat tijdperk dan opeens een einde gekomen. Wie weet wat de toekomst weer brengt, maar voor nu willen zij even een poezen-pauze. Volkomen begrijpelijk… Dieren zijn leuk, maar het zijn ook handenbinders. (daar weten wij alles van) Ik vond het belangrijk om Trees, de moeder van mijn geliefde Shifa en de moeder van Sientje, te vermelden in de blog.

Het weekend staat weer voor de deur. Vanavond ga ik gezellig beeldbellen met Esther, morgen komt Jade eten en zondag gaan we weer naar de huset. Het reilt en zeilt en we genieten nog steeds volop. We zitten nu al op de helft van onze huur-periode hier in Andenes en ik zie er als een berg tegenop om hier weg te gaan. Toch kijk ik bij vlagen ook uit naar onze thuiskomst en wat we dan gaan doen, besluiten we wel weer als de rust wat is teruggekeerd. Nu eerst nog 3 maanden in Andenes, waarna de lange lange terugreis nog volgt… Nog genoeg avonturen in het vooruitzicht dus… Fijn weekend!