Dit is een nieuwe pagina.

23.01.2025

De natuur laat zich niet sturen, pikante toetjes, Aurora cadeau en ‘niet schieten maar genieten’

Helemaal bijgekomen en nog nagenietend van onze visite van Bart en Annelies, was het bijna tijd om Martin en Ellen (de moeder en stiefvader van Daniella) van het vliegveld op te halen. Die avond maakten we ons nog wat zorgen vanwege dichte mist in Nederland en storm en regen in Noorwegen; het weersvooruitzicht was absoluut dramatisch te noemen… De op een na slechtste week, sinds we in Noorwegen zijn. (kerst was het slechtst) en ik merkte dat ik me er wel druk over maakte. Het is natuurlijk leuk dat je elkaar eindelijk, na 8 maanden, weer in de armen sluit, maar het is ook leuk om Noorwegen te laten zien zoals wij er van zijn gaan houden! Die regen, prut, wind en storm hoort daar eigenlijk niet helemaal bij… Er was ook nog iets anders wat mij wakker hield; er is een droomvacature vrij gekomen bij de whalewatch organisatie, namelijk als gids. Ik heb contact opgenomen met onze huisbaas (directeur van de whalewatch) en ik mag gerust solliciteren maar; er zit een verplichte training aan vast en die vindt eind mei/begin juni plaats. En dát is nu precies de enige periode dat ik écht niet kan, want dan moeten we terug naar Nederland. Ik baal er van, maar weet inmiddels ook dat alles zo gaat, zoals het moet gaan… Er komt vast iets wat nog beter bij mij past en anders solliciteer ik volgend jaar. Het is overigens een zomerbaan, dus niet jaarrond. Ideaal, wat mij betreft. Maar genoeg over dat…

Ellen en Martin vlogen op de onmenselijke tijd van 05:35, maar dat maakte wel dat we ze om 11:00 al van het vliegveld konden halen! Even was het spannend of ze er wel waren, want het hele vliegtuig was al een tijdje leeg maar we zagen nog geen Ellen en Martin. We vroegen aan het personeel of het vliegtuig wel leeg was, en dat was het… We snapten er niets van, maar daar kwamen ze dan; volledig verreisd stapten daar twee Texelse schaapjes het kleine vliegveldje van Andenes binnen. We liepen meteen naar de camper toe in de regenachtige storm. ‘volgende keer een tropisch eiland?’ zei Ellen en ik kon me er wel iets bij voorstellen. Het vooruitzicht dat het dit weer 3 van de 4 dagen lang zou blijven, stemde Daan en mij niet gerust maar we hoopten er toch wat van te maken.

Eerst reden we naar ons huis waar we koffie en heerlijke Texelse koek namen. Martin en Ellen hadden in hun kleine bagage (handbagage) ook nog aan ons gedacht; ze hadden namelijk 2 stukken heerlijke kaas voor ons mee én een hele lieve kaart van mijn omaatje. Die begin ik steeds meer te missen en haar mooie, oude handschrift bracht mij wel weer een traantje. In de middag gingen we uit lunchen bij een tentje vlakbij en werd duidelijk dat we genoeg te bespreken hadden. Die dag stond vooral in het teken van bijkletsen… Over onze reis en bevindingen hier, maar ook zeker over het nogal drukke leven op de boerderij op Texel. Het was fijn voor Martin en Ellen om heel even uit die drukte weg te zijn en het comfort van een fijn hotel te ervaren. Het hotel, Marena, zit tegenover ons huis. We konden naar elkaar zwaaien vanuit het raam wat wel erg grappig was… De hotelkamer was ruim opgezet met zelfs nog een woongedeelte en ik hoorde ook goede verhalen over het ontbijt. Martin kon iedere ochtend een prachtige rits aan lekkernijen opnoemen die hij met smaak naar binnen had gewerkt. Hij probeerde alles, zelfs de beruchte Brunost (bruine kaas, gemaakt van gekarameliseerde geitenmelk) en hij vond het nog lekker ook. De eerste avond aten we zelfgemaakte lasagne met niet zelfgemaakte cheesecake als toetje en maakten we het niet te laat. Martin en Ellen waren die nacht om 02:00 opgestaan om op tijd het vliegtuig te halen dus het was rond 20:00 dat we hen hun welverdiende rust gunden.

De volgende dag werd het nog slechter weer. Het goot met bakken uit de hemel dus we hadden een aantal binnen-activiteiten bedacht. Rond elf uur spraken we af en togen we in de camper naar de winkels, 2 kilometer verderop. We bezochten de supermarkt en de EuroPris, waar we snoep gingen scheppen. We schepten allemaal een zak vol zoetigheid, alleen waren die van mij en Martin wel wat zwaarder beladen dan die van Ellen en Daniella. Daarna gingen we nog naar de Coop om zo’n zelfde zak te vullen met chocola. We hadden zo wel even genoeg, voor de aankomende dagen.

Ook deden we boodschappen voor de soep, die Ellen volgens familierecept wilde bereiden. Het werd een tomatensoep met kipfilet; een bijzondere combi, maar het was lekker en veel. Na het doen van de boodschappen bezochten we het pool-museum, wat uit niet meer bestond dan 2 ruimtes met wat opgezette pooldieren en wat informatie over Andenes. Het was niet bepaald een spektakel te noemen, maar toch leuk voor een half uurtje. We deden een bakkie koffie/chocomel met gebak bij een leuk bakkertje, die wij ook nog niet hadden bezocht en die middag stortte Ellen zich op de tomatensoep en gingen wij met z’n drieën Marley uit laten in de regen. We bezochten het kerkhof en wat monumenten waar Martin zeer geïnteresseerd in was. Die avond aten we de heerlijke soep met wat lekkere hapjes zoals zalm en chips… Het was op een zeker moment dat Martin even naar het toilet was en wij met z’n drieën iets anders aan het doen waren, dat ik op tafel keek en opeens de zalm verdwenen was… Een kleine inspectie van mijn reukorgaan bij Marley haar net iets té opvallende blik naar de muur maakte al snel duidelijk dat we te maken hadden met een dief. Marley wordt steeds brutaler…

Ook deze avond kletsten we bij en wanneer je langer de tijd hebt, worden de gesprekken vanzelf ook wat dieper. Het is een heel ander samenzijn dan wanneer je, zoals normaal gesproken, eens in de zoveel tijd een bakkie bij elkaar doet. Je leeft echt even een paar dagen samen en dat zorgt voor een andere dynamiek. De volgende dag gaf het weerbericht een flauw zonnetje op en dat vond ik een poging tot een rondje wel waard. Die avond maakten we het iets later, maar niet belachelijk laat.

Het was de tweede ochtend en de wind loeide om het huis. Geen zon te bekennen, ook niet in de verte… Hoe dan ook; we gaan een rondje, bedachten we. Ellen en Martin kwamen rond half elf onze kant op en Daniella en ik hadden de camper al ingepakt met de soep van Ellen, broodjes, koek, thee en koffie. We besloten maar gewoon te gaan rijden en hier en daar uit te stappen. Er lag nog altijd weinig sneeuw dus dan is het erg donker. Desalniettemin was het leuk om een stuk te rijden. We reden een ronde van ongeveer 120 tot 140 kilometer, waar we 4 uur over deden. Hoe zuidelijker we reden, hoe gladder het weer werd en ook lag daar wat sneeuw. Hier en daar pasten we de snelheid aan, op zoek naar wilde dieren maar helaas waren die niet makkelijk te spotten door de afwezigheid van het witte sneeuwdek. We parkeerden op een parkeerplaats, waar we de soep warmden en een lange pauze hielden, waarna we weer naar huis reden.
Martin zat samen met mij voorin en Daniella en Ellen zaten achterin. Ik vond het heel leuk dat Martin ondanks het weer, heel enthousiast reageerde. Over de bergen, over de bomen en over de boerderijen die hij zag… Het was Martin zijn tweede keer in het buitenland en Noorwegen heeft hem altijd al getrokken. Ondanks dat ik mij zelf best rot voelde over het tegenvallende weer, gaf hij duidelijk te kennen dat het voor hem evengoed een geweldige ervaring was. Daniella en Ellen hoorde ik achterin ook gezellig kletsen dus ondanks de regen, genoot iedereen toch. We zagen gelukkig nog 1 zeearend ver weg, en de bergen bij Bleik prijkten mysterieus boven de wolken uit.

Die avond gingen we uit eten bij een restaurantje waar we nog niet geweest waren. Het trok me op de een of andere manier niet zo, aangezien ze ook walvisvlees op de kaart hebben staan. Toch zag het er wel gezellig uit dus we besloten het maar gewoon te proberen. Daniella en Ellen namen vis, ik nam de Entrecote en Martin nam een rendierstoofpotje. Mocht iemand de behoefte hebben gevoeld om de walvis te proberen dan zou ik daar trouwens niet moeilijk over doen… Leven en laten leven; zelf wil ik het alleen niet. Alle 4 de gerechten waren heerlijk! Op de nagerechten kaart stond een toetje die de aandacht trok namelijk ‘Sex on the Mountain’. Ellen nam het voortouw en vroeg wat het toetje inhield; de ontzettend aardige serveerster legde uit dat het een beetje een verrassing was, maar dat het ijs met een koekje en advocaat betrof. Klonk goed, vonden Daan en Ellen; zij wisten wat ze zouden nemen. Ik ben geen ijs-eter en nam chocolade fondant en Martin nam ook een ander toetje. Niet veel later kwam de serveerster terug met de toetjes; 3 grote bollen ijs met op de middelste bol een puntig, langwerpig ijskoekje; opeens stonden er twee eetbare fallussen op tafel en dat was natuurlijk dikke pret. Daniella en Ellen kregen na het nuttigen van deze ‘pikante’ maaltijd allebei een diploma, waarop stond dat zij met succes het toetje hadden bedwongen. Het was natuurlijk hilarisch… Bij het afscheid van de serveerster vroeg zij of we visite hadden want zij wist dat wij hier ‘woonden’. Ik vroeg hoe ze dat wist en ze gaf aan dat ze ons heel vaak ziet lopen. Grappig; het is echt een klein dorpje hoor… We legden uit dat we visite uit Nederland over hadden en zo hadden we nog een leuk gesprekje. Nu kennen we weer een nieuw gezicht en waar ik dat op Texel wel eens een beetje beklemmend vond, vinden we dat hier nu (nog) erg leuk.

Na het eten deden we bij ons thuis nog een afzakkertje en bereiden we onze laatste dag, de volgende dag een beetje voor. Het zou gaan sneeuwen en daar was ik erg blij mee… De zon hoeft niet te schijnen, maar een beetje sneeuw maakt alles lichter. Vol verwachting doken we op tijd ons bedje weer in om de volgende dag inderdaad te ontwaken in een mooi laagje sneeuw! Ellen maakte een foto van ons huis; erg leuk om te zien. Daniella en ik hadden de camper weer ingepakt met worstjes om te roosteren, koek, koffie en thee en we besloten maar weer gewoon te gaan rijden. We hadden erg genoten van het rondje de vorige dag, en daarop besloot ik maar weer hetzelfde rondje te rijden, maar dan andersom. We stapten uit bij Bleik en lieten hen het kleine dorpje en strand daar zien. Het was veel kouder dan de dagen daarvoor; het vroor en er stond een westenwindje die nog best koud was. Martin en Ellen hadden eigenlijk geen geschikte kleding aan, namelijk een spijkerbroek en geen wol. Een lange wandeling zat er dus niet in dus we zochten de beschutting van het dorp op. We vervolgden onze weg door winter-wonderland en de luchten waren iets minder donker dan de dagen daarvoor. Ik reed een stuk trager want de banden gleden soms gevaarlijk over de weg heen… 1 keer kreeg ik de camper amper nog recht en zouden we zo een greppel in rijden maar gelukkig kreeg ik de wagen toch weer onder controle. Het hart bonsde wel even…

We reden naar Fiskenes en parkeerden vlakbij de vuurplaats. We maakten een vuurtje maar hadden geen van allen erge honger dus we besloten geen worstjes te roosteren en gewoon een kopje thee te drinken. Eerst zagen we heel vaag het gebergte van Senja, maar al snel trok alles dicht met hele donkere sneeuwwolken. We besloten na een half uurtje het vuurtje te laten doven en weer terug te gaan naar de camper. Onderweg naar huis, zagen wij een stuk of 5 sneeuwhoenen en een sneeuwhaas! Martin had er oog voor, want zelf had ik ze niet zo snel gezien. Die avond maakten Daniella en ik een feestmaal voor onze gasten wat gepaard ging met enig gekibbel in de keuken… Hoort er bij, bij ons is het ook niet altijd maar rozengeur en maneschijn (maar meestal wel natuurlijk)

Ik bleef de balen houden van het feit dat niets van de planning gelukt was… Ik had in de afgelopen 2 weken maar liefst 5 whalewatches geboekt voor onze Texelse gasten en onszelf, die allemaal geannuleerd zijn vanwege het weer… Geen noorderlicht, geen elanden… en dan nu met de laatste visite ook nog eens vreselijk rot weer. Ieder half uur stak ik even mijn hoofd uit de deur om te kijken of er toch niet toevallig noorderlicht was, maar dat mondde steeds uit tot niets. Totdat… rond een uur of acht, ik tóch nog een keer ging kijken en ik verrast werd door een hele dikke vette groene baan, recht boven ons huis. In mijn opluchting en enthousiasme trommelde ik de visite op naar buiten, waar zij een noorderlicht konden aanschouwen die je alleen op de plaatjes ziet. Het danste boven het huis en ik was zó opgelucht dat er dan toch nog iets lukte, dat ik nog nooit zo blij was geweest met het noorderlicht. Het was behoorlijk koud dus na een paar mooie foto’s, dook Ellen weer naar binnen. Martin en ik gingen nog even op zoek naar meer aurora, maar zo snel als het gekomen was, was het ook weer weg. De lucht trok weer dicht; het was een kort maar krachtig cadeau van moeder natuur geweest. Ze had het beste bewaard voor het laatst.

De volgende ochtend moesten we vroeg op; Ellen en Martin zouden rond half 10 het eerste vliegtuig naar Tromso nemen, waar hen nog een overstap wachtte in Oslo om vervolgens rond half zes in Amsterdam te landen. Afscheid nemen blijft niet onze sterkste kant, alhoewel we ook merken dat, doordat onze reis al voor 2/3e voorbij is, het makkelijker wordt. Ik wilde nog een foto maken van Ellen en Martin bij de douane maar werd natuurlijk weer flink op mijn plaats gezet door de bewaking… Geen foto’s op het vliegveld van Andenes!; knoop het in je oren. Helaas voor onze Texelse avonturiers, zat het allemaal niet mee op de terugreis en kwamen ze door een vergissing, een dag later dan gepland pas weer aan op Texel; desalniettemin hadden ze genoten van het avontuur en waren ze blij toen ze weer veilig met beide voeten op de Texelse klei stonden. De ochtend van het afscheid werden we alle vier nog getrakteerd op een prachtig schouwspel van een opkomende zon, die met een vuurrode kleur de bergen van Senja aftekende. Na een periode van minder mooi weer was het met het vertrek van onze laatste visite ironisch genoeg weer eens tijd om ons te trakteren op mooi weer… Precies hoe we het niet hadden gewild, maar ja; de natuur laat zich niet dwingen. Op het vliegveld werd Marley opeens met veel overgave geknuffeld door de schoonmaakster, die haar ook bij haar naam begroette ‘Heija Marley, Marley, Marley’ hoorde ik, terwijl Marley geborgenheid zocht bij de vrouw… het bleek de barvrouw te zijn van café Mea, waar Bart, Annelies en wij vorige week nog de boel op stelten hadden gezet! De barvrouw/schoonmaakster gaf aan dat ze op twee locaties werkt en dat ze Marley zeker nog had onthouden. Dus we hebben er weer een bekende bij (alleen weten wij haar naam niet, en zij die van ons ook niet…) 

Ondanks dat ik er moeite mee had dat die natuur zich nu van haar mooiste kant liet zien (ik was er eigenlijk een beetje boos over) liet ik dit na een paar uur ook weer los en genoten van we van de prachtige luchten. Daniella maakte een mooie foto van het kerkje en ik maakte een foto van Daniella die de foto maakt. (the making of) en we maakten foto’s van het Noorse blue hour (in plaats van het golden hour dat je overal hebt, heb je hier in de winter het blue hour… de lucht is dan heel bijzonder blauw en dit fenomeen is te zien van januari tot maart)
Eenmaal thuis stortten we ons op het huishouden en vervolgde Daniella haar studie weer achter de computer. We ontvingen nog post uit Nederland van oom Johny en tante Anita wat toch wel weer heel verrassend was en moesten weer even wennen aan de stilte nu we weer met z’n drieën waren. Het sociale leven vult zich hier overigens ook weer gestaag; vanavond zijn we uitgenodigd voor een maaltijd bij onze Nederlandse bovenbuurvrouw Jade en vanaf zondag staan ook de gezellige bijeenkomsten weer gepland van Andoya international. We kijken er naar uit om hen weer te zien!
De afgelopen dagen bleef het mooi, maar ijskoud weer. Ik heb nog een poging gedaan tot vissen, maar zodra je even stil staat koel je enorm af. We hebben de laatste maanden slechts 3 verschillende bovenkledingstukken aan… Een hele dikke trui, een nog dikkere trui of een enorm dikke trui. En onder alle 3 die truien, dragen we ook nog eens altijd een merinowollen thermo. Het was weer voor de enorm dikke trui maar dan nog was het koud. Ik stond met 2 sjaals en een dikke muts, als een dikke prop op de kade mijn hengeltje uit te werpen maar besloot na een half uurtje dat dit gekkenwerk was en ging verkleumd naar huis. Tijdens het vissen dacht ik ook ‘ik hoop maar niet dat ik iets vang, want dan moet ik mijn handschoenen uit doen’. Dus het sloeg nergens op. Maar het fijne aan vissen vind ik, dat je helemaal in het nu bent. Je hoeft alleen maar een beetje voor je uit te staren, te kijken naar de vogels en de zee. Het vis vangen vind ik niet eens zo’n hoogtepunt, het is meer de innerlijke rust die ik er door krijg. Lekker in stilte, helemaal alleen (Marley laat ik ook thuis) een beetje tot mezelf komen.

Gisteren was het een fabuleuze dag; de zon kwam voor het eerst boven de bergen uit! Het was bijna emotioneel en we hebben een hele tijd op de pier staan kijken naar de koperkleurige vuurbal, die ons trakteerde op haar stralen. We keken zelfs iets te lang, want toen we verder wilden lopen waren we een tijdje verblindt en zagen we sterretjes. We struinden door het dorp, over de haven, naar de vuurtoren en over het strand en zagen de dieren ook genieten van de zon.


Bij ons in de straat zat een jonge zeearend, blind aan 1 oog, te zonnen op een lantaarnpaal. Het was een bijzonder fenomeen en het dier was totaal niet bang. Iets verderop liepen we op 1 van de 4 pieren die Andenes rijk is en zagen we ijs-eenden en zwarte zee-eenden genieten van de zon en ook de aalscholvers waren in hun sas. Op de pier vonden we gigantische vis-karkassen. Waarschijnlijk slachtoffer geworden van een flinke otter en het maakt dat ik daar van de week een keer wil gaan vissen. Na 2 uur buiten doorgebracht te hebben, gingen we thuis even wat eten waarna ik zelf nog een keer met alleen de camera op stap ging om de ijs-eenden vast te leggen. Ze waren een beetje ver weg, maar in verhouding tot de alom geliefde brileider van Texel, leek de afstand vergelijkbaar.

Later haalde ik Marley nog even op en liepen we nog een rondje, net zolang tot de zon helemaal weer verdwenen was. We hadden het even nodig; 4 uur lang buiten ‘spelen’ geen zuchtje wind en de zon absorberen.  Al een aantal keren hebben we de afgelopen maanden sneeuwhoenen gezien. Meestal doordat ze wegvliegen en heel ver weg, maar ik ben er op gebrand om ze vast te leggen. Vanmorgen besloot ik de camera thuis te laten, waarna we 500 meter van ons huis, 2 sneeuwhoenen tegen kwamen die als 2 modelletjes stonden te poseren, op zo’n 10 meter van ons af! Je wil niet weten hoe ik dan de balen heb! En Daniella hoorde ik voor de tigste keer zeggen ‘wat shit dat je je camera niet mee hebt!’ nou ja; er ontstond een nieuw gezegde. Geen foto schieten, maar genieten… Ik ben bang dat we die nog wel eens zullen gaan herhalen.

Het blijft een domper dat het weer niet bepaald meewerkte bij onze visite, maar in januari een land als Noorwegen bezoeken blijft een risico. Onze afzuigkap was kapot en onze vaste klusjesman genaamd Bart, gaf aan dat het van november tot januari soms ‘de hel’ is qua weer en dat maart eigenlijk de mooiste wintermaand is. Hij verwachtte nog 2 orkanen, want dan zaten we op het gemiddelde voor Andenes… we wachten het maar weer af; momenteel dwarrelen er lieflijke sneeuwvlokjes naar beneden en morgen geeft hij een zonovergoten dag op, waarna het weer omslaat naar hogere temperaturen en regenachtige dagen. We gaan er dus maar weer groots van genieten en maken er het allerbeste van; we genieten nog steeds enorm en voelen ons steeds meer thuis in deze uithoek; het feit dat er nu vrienden en familie zijn geweest versterkt dat gevoel zelfs; we maken herinneringen in Andenes met mensen van ons thuisfront en dat maakt dit kleine gehucht, steeds specialer… Tot de volgende keer!