Dit is een nieuwe pagina.

15.01.2025

Geen plan behaald, maar enorm genoten! Na sneeuw komt wéér regen en Texel: fase 2

De dag na onze laatste blog was het zo ver; na lang wachten, aftellen, appen en bellen was het tijd om Bart en Annelies van het vliegveld af te halen! Die dag was ik nog druk in de weer met het bakken van een Noorse chocoladetaart die nogal mislukte (vond ik zelf) aangezien de Noor het heel normaal vindt om volgens recept 1,2 kilo suiker in de taart te mikken… Ik had zelfs Ria, wonende op Hitra en bekend met de Noorse taal, nog even geappt of dat wel klopte; het klopte… maar, adviseerde ze; je kunt ook veel minder doen. Ik eindigde uiteindelijk met 900 gram suiker en die taart was zó zoet, dat ik het teleurstellend en niet lekker vond. Evengoed heb ik de taart aan de visite voorgeschoteld en zij vonden het gelukkig te doen. Met een biertje om de suiker weg te spoelen.

Daniella en ik reden rond 20:00 naar het vliegveld, waar Bart en Annelies om 20:15 iets eerder landde dan gepland. Het was zó leuk om ze over het vliegveld te zien lopen, en we riepen ze toe door het hek. Snel kwamen ze onze kant op en knuffelden en kusten we elkaar door het hek, waarna we werden weggebruld door een bewaker, want aangezien het een militair vliegveld is, moeten we ons gedeisd houden. Goed dan…
We snelden samen met Marley naar binnen om daar onze knuffelsessie voort te zetten en nadat de koffers op de bagageband lagen (het is echt het kleinste vliegveld waar ik ooit ben geweest) reden we naar ons huis waar we onder het genot van een aantal borrels en hapjes, de eerste avond goed lieten gelden. Bart en Annelies hadden allerlei boodschappen voor ons meegebracht waaronder witte wijn, Zaanse mayo, jus, zuurkool, rode bieten, paracetamol, kaas, een nieuwe naar Peper ruikende beer voor Marley, een prachtig cadeau van mijn ouders én een heel mooi kerst stukje van een border collie.

Ook brachten ze onze post mee en had Annelies foto’s gemaakt van onze katten, die gelukkig nog helemaal in orde zijn! Gelukkig krijgen we af en toe een uitgebreide update toegestuurd van de verzorgers; altijd fijn… We missen ze soms wel, al valt dat mij mee.
We gingen erg laat naar bed voor ons doen; ik geloof rond half 2. Nadat we bij ons thuis hadden gezeten liepen we nog mee naar het gasthuis waar Bart en Annelies verbleven; een huis wat meer weg heeft van een museum. Het was er heel klein en knus, oud en gammel maar ook ontzettend fotogeniek en uniek. Ik heb zelf nog nooit zo’n logement gezien, alhoewel het ook wel iets weg had van het oude nonnen-huis in Australië waar ik in 2012 met veel angst en beven een paar nachten heb verbleven. (ook met Bart en Annelies trouwens) Ik had het idee dat het daar spookte, en het zou me niet verbazen als dat hier, in het Alma house in Andenes, ook zo was. Maar toch voelde het er niet zwaar of eng; het was vooral heel bijzonder en ook wel charmant. Wat ook erg leuk was, was dat we op de weg naar het huis toe, direct een sneeuwhaas zagen! Dus die hadden ze alvast in de pocket.

De volgende ochtend sliepen we allemaal wat uit en rond half 12 reden met z’n vieren naar Bleik om daar ons favoriete rondje te lopen. Gelukkig; 1 van de dingen die op de planning stonden kon doorgaan.. want het geplande whalewatchen was gecanceld vanwege het weer en het zag er ook niet naar uit dat we nog noorderlicht zouden gaan zien. Altijd jammer, maar in Noorwegen leef je volledig samen met het weer en dat is nu eenmaal niet altijd mooi. Tijdens het rondje Bleik streken we op de helft neer bij een buurt winkeltje die ook heerlijke taarten en koffie verkoopt. We trakteerden onszelf op een heerlijk stukje taart en koffie, en vervolgden onze weg daarna weer met een gevulde buik. Gelukkig lag er een mooi pak sneeuw.

Na het wandelen deden we allemaal even ons eigen ding, waarna Bart en Annelies konden aanschuiven voor de kip kerrie. Het borrelen ging weer gezellig verder, maar dit keer werd het niet zo heel laat. We waren allemaal wel wat moe, dus rond 12 uur taaiden we allemaal af. De volgende dag gaf hij immers ‘zon’ op, en daar wilden we uit halen wat er in zat.

De volgende dag reden we, gewapend met thee en worstjes, naar Fiskenes. We parkeerden de camper en besloten in plaats van een whalewatch, dan meer iets heel typisch Noors te ondernemen. Namelijk fik stoken in een door Noren aangeboden hutje, worstjes roosteren en genieten van de natuur. Daniella en ik hebben dit in al die maanden dat we onderweg zijn, nog nooit gedaan. Tenminste; niet samen en ook niet in zo’n hytte. Wel hebben we 2 keer fik gestookt met anderen deze zomer.
Het weer was prachtig! En er waren super veel zeearenden. Op een gegeven moment zaten er zelfs 4 vlakbij de plek waar wij zaten te genieten van het vuurtje. Het was een koude, maar mooie dag en de luchten waren typisch Noors… Ik was heel blij dat dit ons gegund was, want eigenlijk gaf hij alleen maar bewolking op voor de hele week.

Ik merkte dat ik het wel frustrerend vond, dat alles wat we wilden laten zien, niet gebeurde. Dus geen walvissen en geen noorderlicht. Soms hebben we van die perfecte weken hier; dan is het bladstil, ligt er sneeuw, zien we noorderlicht en mooie luchten. Maar ik moet wel zeggen dat het meestal minder mooi weer is. Veel wind, veel bewolking en soms zelfs gewoon dikke plus temperaturen waar je echt niet op zit te wachten.

Gelukkig hadden Bart en Annelies en ook wij, het erg naar ons zin tijdens het fikkie stoken. Eenmaal thuis waren we allemaal behoorlijk rozig en hielden de middag weer even voor onszelf. S ’avonds aten we weer samen en kletsten weer veel; Daniella besloot heel verstandig rond 12 uur naar bed te gaan en ik volgde rond half 2.

De volgende dag maakten Bart en ik een lange wandeling door Andenes. Het zou gaan sneeuwstormen die dag, dus ik zag het niet zitten om te gaan rijden. De ochtend was nog redelijk rustig. We keken toe hoe een stuk of 4 zeehonden in de haven speelden en ik kon wat meer van het dorp laten zien. Annelies en Daniella bleven thuis.
Rond half 3 spraken we af om naar het museum te gaan. Het pool-museum… Het zou volgens internet tot 16:00 open zijn en ziet er niet zo heel bijster groot uit. Een uurtje zou ruim voldoende moeten zijn… Toen we ons eenmaal die kant op hadden geploeterd door de sneeuwstorm, zei de medewerker doodleuk dat het museum net dicht zou gaan… ‘maar het is nog maar 14:50… op internet staat dat…’ nou, daar had ze geen boodschap aan. Het is nu winter, dus ze gaan vroeg dicht. Balen! Ook dát gaat dus niet door… pffffff…
We liepen terug naar huis, en kregen onderweg het hilarische idee om nog even van die sneeuw gezicht foto’s te maken. Het was een enig gezicht om nu ook Bart en Annelies voorover in de sneeuw gebukt te zien, om hun gezicht helemaal in de sneeuw te drukken.
Daarna gingen we snel terug naar huis waar we ons tegoed deden aan lasagne en borrels. We besloten een ander uitje te plannen; na het eten zouden we naar de kroeg om de hoek. Daniella en ik waren er een paar keer langs gelopen en zagen dan soms 2 a 3 stervelingen aan de bar hangen. We verwachtten er weinig van, maar even er uit was wel fijn… Na het eten gingen we die kant op. Ik besloot Marley mee te nemen, alhoewel honden in Noorwegen niet welkom zijn in de horeca. Ik bedacht me dat ik het altijd kon proberen. Marley is in Nederland heel erg gek van kroegen; vooral de aandacht van alle mannen vindt ze heerlijk…
Toen we bij de kroeg aan kwamen (Café Mea… een heel oud café) was er helemaal niemand. Een ietwat verveeld ogende barvrouw keek me vragend aan toen ik de deur opende en toen ook nog eens vroeg of onze hond welkom was… Ze keek een beetje vies en zei dat het voor deze keer mocht, maar als er andere mensen kwamen, dat ze misschien wel weg moest. Prima, ik verwachtte eerlijk gezegd geen andere gasten.

Het betrof een zeer simpel café. Alle drank kostte 100 NOK en diende contant te worden afgerekend. We hadden geld mee voor ieder 1 a 2 drankjes, want we hadden bedacht dat het geen latertje zou worden. Toen wij goed en wel aan ons eerste drankje zaten kwam de barvrouw even bij ons zitten. Ze bleek uit Schotland te komen, maar woonde al meer dan 25 jaar in Andenes. Opeens ging de deur open, en stroomde er een groep mannen de kroeg in. Direct trok Marley de aandacht, en hoewel ik Marley eerst heel strak bij me hield, werd ze al snel gelokt door een aantal heren die vroegen of ze haar mochten aaien. Ook de dames waren meer dan gecharmeerd van onze trouwe viervoeter… De barvrouw leek het ook allemaal goed te vinden, dus Marley kreeg wat meer ruimte.

Het duurde eigenlijk niet heel lang voordat de hele kroeg vol zat met allemaal mannen en een enkele dame; allemaal waren zij aan het werk bij de bouw van een grote zalmfabriek (de grootste van Noorwegen), 20 kilometer verderop. Het gros van hen kwam uit Stavanger en de een na de ander kwam bij ons zitten uit nieuwsgierigheid over wie we waren en wat we hier deden. Ze gokten stuk voor stuk dat Bart en Annelies onze ouders waren, dus er moest steeds van alles uitgelegd worden. Bart en Annelies zijn overigens in de leeftijd van onze ouders, maar vriendschap kent geen leeftijdsgrenzen. Enfin; van mij en Daniella werd blijkbaar verwacht dat wij dan zussen waren dus ook dat vergde soms wat uitleg. Allemaal waren ze gek van Marley en vroegen ze wat we hier in Godsnaam deden… In dit gat, zo ver weg, zo hoog, zo koud.. Toen we aangaven dat we het hier heerlijk vonden en hier een half jaar aan het wonen zijn, verklaarden ze ons allemaal voor gek. Zij, echte Noren, vonden de omstandigheden hier veel te bar om ook maar te overwegen om hier een periode te wonen… Ze vonden ons echte avonturiers. Een van de nogal aangeschoten heren, zette zijn verhaal kracht bij door te vertellen dat hij laatst zijn eigen auto heeft zien wegwaaien… Van links, naar rechts. Dat soort dingen gebeuren niet in zuid Noorwegen.

Het werd steeds gezelliger; Marley liep op een gegeven moment los en Bart en ik gingen nog maar een keertje pinnen om nog wat bier en wijn aan te vullen. Het vroege avondje eindigde in een latertje. Het was écht genieten in de kroeg! We hebben zoveel leuke mensen ontmoet; en zeker Marley heeft zich ook goed vermaakt. Die zat op een gegeven moment bij een groepje mensen aan tafel en werd natuurlijk ook wel getrakteerd op wat zoutjes die eigenlijk niet zo goed voor haar zijn… Gelukkig bracht de barvrouw haar ook een bak water tegen de dorst. Zij was in verhouding tot de eerste ontmoeting die avond, volledig omgeslagen en had ‘m volgens mij ook goed zitten. Ze maakte ook een selfie met Marley…

Het was vlak voor sluitingstijd dat wij de kroeg verlieten. Er lag een enorm pak sneeuw en Daniella startte een sneeuwballen gevecht waar Annelies en Bart vol overgave op reageerden. We lagen helemaal in een deuk en we hadden het reuze naar ons zin. We bedachten ons zelfs dat het helemaal niet erg zou zijn als het vliegtuig de volgende dag niet zou vliegen; alleen voor onze lever was het misschien wel beter….
De volgende ochtend moesten we vroeg op en ondanks de kater, die zich in 4 dagen flink had opgestapeld, was ik van plan om Annelies en Bart naar het vliegveld te brengen, maar het dikke pak sneeuw maakte dit onmogelijk. We belden een taxi en reden met hen mee naar het vliegveld, waar we ze met de nodige tranen, uitzwaaiden. Wat was dit bijzonder geweest… Herinneringen voor het leven en ondanks dat álle uitjes die ik in mijn hoofd had (zélfs het museum) niet door waren gegaan, waren er andere leuke uitjes voor in de plaats gekomen.

Bart en Annelies hadden overigens een helse vertraging en landden die avond niet om 18:30 op Schiphol, maar pas de volgende ochtend rond 07:30… Tja; je kunt pech hebben met de soms heftige weersomstandigheden hier. Gelukkig werden ze wel goed verzorgd met een hotel en eten in Trondheim. Om in Andenes te komen moet je 2 tot 3 vliegtuigen pakken. Allemaal korte stukjes… Er hoeft maar 1 vlucht niet op schema te zijn en dan kan het best even spannend worden.
Daan en ik lagen ondertussen eigenlijk de hele dag wat op de bank te hangen en kwamen bij van het ontzettend gezellig weekend. We hadden ondertussen ook veel berichtjes ontvangen van Texelaars want; Marley stond in de krant… en nog wel op de voorpagina! Ze hadden een foto die ik vorig jaar gemaakt had gebruikt om de nattigheid in het bos te illustreren… Blijkbaar is daar nog steeds weinig verandering in gekomen. Marley stond echter niet tot haar buik in het water in het Texelse bos, maar lag dat weekend met diezelfde buik in de sneeuw.

Na de sprookjesachtige sneeuw gaf hij heel veel regen op.. Zoveel, dat de sneeuw snel zou verdwijnen. Ik kon het mij amper voorstellen, zondag… Maar maandag, toen we wakker werden, was alles weg geregend. Een vieze blubberbende was alles wat nog zichtbaar was van het oh zo mooie sneeuwdek. Het was een dag om niet te veel te doen en dat deden we dus ook maar niet.
Dinsdag, gisteren, was een prachtige dag en bovendien kwam de zon voor het eerst in 55 dagen weer op! Dat was een hele belevenis. We besloten om naar de oostkant van het eiland te rijden en voor Fiskenes te parkeren, waar we een mooie wandeling maakten om zoveel mogelijk van de zon te genieten. De zon is nu dan wel boven de horizon, maar nog niet boven de bergen. Toch veranderd dit licht direct alles! Voor het eerst sinds we hier zijn, hadden we overdag een uurtje de lichten binnen uit. Ook de kerstverlichting buiten werd weggehaald door de gemeente, wat wij wel een beetje jammer vinden want het zag er wel gezellig uit. (Daar zijn ze dan weer niet traag mee)
We wandelden een prachtig lang stuk en hadden het idee dat we er uit hadden gehaald wat er in zat. Het gaf immers weer erg slecht weer op, en het weerbericht klopte…
Vandaag is het alleen maar regen en wind en is het amper licht geweest. We hebben boodschappen gedaan want morgen krijgen we als het goed is weer hoog bezoek; Ellen en Martin, de ouders van Daniella, komen deze kant op! Ook nu geeft hij, net als bij Bart en Annelies dus, weer geen voortreffelijk weer op. De whale watch is zonet alweer gecanceld (tijdens het schrijven van deze blog) en of we Noorderlicht gaan zien is ook maar weer de vraag. Het museum gaan we zeker wel bezoeken (voor 15:00 dus) en verder zien we het wel… Het is nu nog even spannend of het allemaal wel door gaat, want vanwege dichte mist in Nederland schijnen veel vluchten voor morgenochtend gecanceld te zijn.. Zo zie je maar; in het de winter is de kans dat je vlucht geannuleerd of vertraagd wordt wel puur groter dan in de zomer. Laat staan als je naar zo’n gehucht als Andenes vliegt. Ondertussen is het hier juist veel te warm, namelijk rond de 6 graden en gaan we al een paar dagen zonder muts naar buiten. Soms wel even lekker, maar absoluut niet gezond.

We genieten op NPO van het programma ‘het hoge Noorden’ waarin onder andere onze huisbaas Marten Bril wordt gevolgd over zijn leven in Andenes. De opnames zijn van het voorjaar en de zomer gemaakt; heel bijzonder voor ons om dit stadje met zoveel daglicht te aanschouwen. Ik kijk er enorm naar uit om dit ook met eigen ogen te gaan zien! Ook kijken we de Belgische variant van het hoge Noorden én onze guilty pleasure Winter vol liefde… het is 1 en al sneeuw wat onze tv uitzendt. We hopen dat het de weergoden stimuleert om mijn schoonouders ook op een pak sneeuw te trakteren… Wat voor avonturen we met hen allemaal gaan beleven weten we nog niet, maar… volgende week breng ik daar graag weer verslag over uit.