Dit is een nieuwe pagina.

31.12.2024

De terugkeer van de winter, het bijzondere jaar en Marley… zet de boel nog even op scherp

Tijdens het schrijven van mijn laatste blog ruim een week geleden, hadden we een prachtige week achter de rug… Weinig wind, veel sneeuw en prachtige luchten… De weersvoorspellingen met kerst waren tenenkrommend en meer dan raar, zo hoog boven de poolcirkel. Regen, dikke plustemperaturen en heel veel wind… Met dit vooruitzicht besloten we de dag voor kerst nog maar eens flink te gaan genieten van de prachtige sneeuw en het winterse landschap. We reden een half uurtje naar Dverberg en maakten een flinke wandeling, naar en door het bos. We spotten in totaal 5 elanden en hadden een picknick meegenomen die we halverwege de wandeling opaten aan een picknicktafel, die in een tuin van een verlaten vakantiehuisje stond. Het was een prachtige ochtend en we haalden er uit, wat er in zat. Na zo’n pittige wandeling door de sneeuw trakteerden we onszelf op zelfgemaakte pizza die we schoon op aten…

Die avond werden we nog overvallen door een van de meest heftige noorderlicht explosies van het seizoen, die ik per toeval zag doordat ik mijn wollen kleding nog even buiten uit de sneeuw wilde halen! Daniella lag al in bed, maar gelukkig kon ik haar overhalen om toch ook even te komen kijken… Het gebeurd maar af en toe dat het noorderlicht zó fel schijnt en dat je het echt ziet dansen… Het is echt een cadeautje, alhoewel het ook steeds meer went.

Ook de dag van kerstavond was het eerst nog redelijk mooi weer met typische Scandinavische roze/paarse luchten. We namen het helemaal in ons op… Het zou even gaan duren eer we weer sneeuw en überhaupt daglicht zouden gaan zien… Op de dag van kerstavond pakten we flink uit met eten; we aten groene asperges, pompoen, heerlijke aardappeltjes en een enorm stuk rosbief met zelfgemaakte rode wijn saus. We hadden zelfs een voorafje van gerookte zalm met appel en een nagerecht van ijstaart met zelfgebakken crumble. Voor de gelegenheid hadden we een fles rode wijn gehaald en aangezien de bovenverdieping leeg staat tot 5 januari, besloten we daar te koken en eten. Daar zijn immers 2 ovens, een grotere eettafel én een houtkachel! Ik word altijd toch een beetje gestrest van die ingewikkelde menu’s, maar ik had nu alles onder controle… dacht ik….

Want zodra ik oven 1 aan deed, leek er nog niets aan de hand… maar zodra ik oven 2 aan deed, viel de elektriciteit uit… Beneden hebben we dat geintje ook al een paar keer gehad (oven plus 2 pitjes van de kookplaat aan, betekent hoofdschakelaar uit… dat kookt niet handig…) Ik probeerde het 3 keer en bedacht me toen, dat alle voorbereidingen ten spijt, het koken op een andere manier moest gaan gebeuren. Daan zou eerste kerstdag koken en ik kerstavond, maar dat ging nu niet lukken. Dus Daniella wierp zich op als keukenhulp en ontfermde zich over de groenten en de houtkachel, terwijl ik probeerde die rosbief een beetje goed te krijgen. Kerststress ten spijt, lukte het ons om een geweldige maaltijd op tafel te zetten. Marley kreeg ook wat lekkers, vers vlees en ook wat rosbief en we maakten er een heerlijke avond van, afgetopt met super zoete kerstfilms. Ondanks dat het boven veel ruimer, moderner en praktischer is, misten we onze eigen gezellige benedenverdieping… Onze eigen spullen en sfeer zijn totaal anders dan alle moderne, strakke spullen boven. Het was leuk een avondje daar door te brengen, maar we besloten de volgende dag toch gewoon weer lekker beneden aan onze campingtafel te eten, omringd door onze eigen kaarsjes, plantjes, tierelantijntjes en ons eigen kleine tv’tje. De volgende dag aten we ook als vorsten, kip met patat en salade. Tweede kerstdag hielden we het bij restjes (en die waren er genoeg) en ook Marley kreeg een extraatje hier en daar.

Ondanks de gezelligheid, waren we blij dat de kerst er weer op zat. In Nederland kan ik vaak ook niet wachten tot alles weer normaal is; hoe gezellig ik het meestal ook vind, ik krijg er (net als heel veel mensen volgens mij) heel veel spanningen van… Leg mezelf van alles op, en soms komen de dingen waar ik ontevreden over ben júist heel erg naar boven rond die donkere feestdagen. Bovendien weet ik door mijn werk als maatschappelijk werker ook maar al te goed dat veel mensen met kerst juist erg eenzaam en ongelukkig zijn… Dat vind ik ook lastig te verkroppen.
Zo op deze manier, zonder poespas en in Noorwegen, vond ik het allemaal prima, maar qua eten was ik blij dat we vrijdag weer eens aan een vegetarische, lichte maaltijd zaten. Tijdens de kerstdagen belden we nog met onze familie, wat natuurlijk ook fijn was.

Op tweede kerstdag gebeurde er niet ver hier vandaan een vreselijk bus ongeluk waarbij meerdere doden zijn gevallen. Ik had al eens aan Daan geopperd om misschien wat meer gebruik te maken van het OV, zodat we niet met de camper hoeven te rijden als het glad is. Helaas blijkt het OV ook niet altijd bestand tegen de weersomstandigheden hier. Die keer dat wij vorige week de bus pakten naar Bleik, gleed de bus ook tegen de vangrail aan bij een klif. De schoolkinderen met wie we de bus deelden, waren totaal niet onder de indruk, maar wij vonden het best een beetje spannend. Niet voor niets, blijkt nu 80 kilometer verderop een bus vol toeristen naar beneden is gegleden.

Na de kerstdagen begon Marley zich wat apart te gedragen. Ze was onrustig en niet zichzelf… Intussen goot het al een paar dagen van de regen en de wind was zó krachtig, dat we ons met een rondje écht schrap moesten zetten… 2 keer waaide ik zelf bijna om. Wat het helemaal uitdagend maakte, was dat de weg nog heel glad was van de sneeuw… Dus soms gleden we letterlijk voor of achteruit… Marley waaide helemaal omver en was de rondjes zodoende ook snel zat. Qua weer kwam het dus helemaal niet zo verkeerd uit dat Marley even wat lager in haar energie zat. Een border collie staat eigenlijk altijd aan; of ze nou 2 zijn of 11… En soms, is dat met dat takkeweer buiten, wel eens vervelend… Het is dan lastig om haar een beetje moe te krijgen.

Het is ons opgevallen dat hier (nog) geen vuurwerk wordt afgestoken. Ik heb het even nagezocht en begreep dat het afsteken van vuurpijlen hier verboden is en dat grondvuurwerk alleen mag worden afgestoken op oudjaarsavond. De Noren houden zich duidelijk goed aan de regels, want met uitzondering van 1 klein knalletje gisteravond, is het hier nog altijd doodstil. Wel worden er op 3 punten in het dorp vuurwerk pakketten verkocht, maar volgens mij loopt dat geen storm. Wij vinden het niet erg; gelukkig hebben we een hond die er niet bang van is, maar ik moet altijd denken aan alle dieren die er wél bang voor zijn… En bovendien vind ik het een belachelijke vervuiling van het milieu… Wereldwijd zou het wat mij betreft prima zijn wanneer iedere gemeente een eigen vuurwerkshow organiseert en de particuliere verkoop inkrimpt. Maar ja, ik bedenk de regels niet. Sommige Noren schijnen wel stevig te balen van de vuurwerk-beperkingen en er wordt veel vanuit Zweden de grens over gesmokkeld. Bovendien schijnt het bij de grens ook altijd erg druk te zijn met Noren, want in Zweden mag alles wél afgestoken worden.

Het weer bleef ook in het weekend dramatisch en Marley haar gezondheid werd er ook niet beter op. Ze was vreselijk aan de diarree wat resulteerde in tig rondjes per dag én nacht. Op een zeker punt stond ik om half 5 in mijn pyjama en badjas buiten Marley uit te laten… Niet leuk, maar wat wel bijzonder was, was dat ik otters hoorde babbelen in de straat. Ook de sneeuwhaas die hier in de buurt woont, hebben we nu een paar keer gezien! De sporen in de tuin waren helemaal weggesneeuwd, maar voor het ging regenen viel het mij nog op dat er een gevecht had plaatsgevonden bij ons achter… Bijzonder hoe goed je dieren kunt bestuderen wanneer er sneeuw ligt! Hele verhalen spelen zich af, zonder dat je het door hebt.

Wat mij ook is gaan opvallen (en irriteren) is de soms wat laxe houding van de Noren in bijvoorbeeld supermarkten. Een van de vele voorbeelden: Zo ligt er regelmatig van alles in de schappen wat echt wéken over datum is… Ook hangen er vaak nog reclame posters van spullen die helemaal niet meer in de reclame zijn. Van de week gebeurde het mij een tweede keer in dezelfde winkel, bij dezelfde medewerker, dat ik afrekende en de rekening echt bar hoger uit viel dan ik had berekend, doordat de aanbieding van de poster al lang verlopen was. Toen ik dat aan gaf, kreeg ik niet veel meer dan schouders die opgehaald werden en de opmerking dat de aanbieding nu voorbij was. Weken geleden had ik dit ook, in dezelfde winkel met betrekking tot citroenen… Ik rekende af en was het dubbele kwijt van wat op de poster stond; ‘ja die aanbieding geldt niet meer’ was de reactie. Waarop ik kenbaar maakte dat het dan handig was om de poster weg te halen… Die zelfde citroen poster hangt er nog steeds… En ze vinden mij vast een zeur, maar ik vind dat écht raar… Dit voorbeeld staat absoluut niet op zichzelf; sommigen lijken zich gewoon echt nergens druk over te maken. En dat is prima, daar zou ik (en veel Nederlanders) wel wat meer van mogen hebben, maar soms is het mijns inziens gewoon laksheid. Nou ja, ieder volk z’n voor-en nadelen… (ik moest het even kwijt)

Daniella en ik hadden inmiddels een soort dienstregeling afgesproken in het uitlaten van Marley en we gaven haar al dagen kip met rijst en verder niets. Gisteren, na weer een dweilbeurt omdat ik te laat was met haar uit laten, vond ik het te gek worden en belde de dierenarts die hier in het dorp zit. Ze gaf aan dat de praktijk gesloten was tot 3 januari, maar dat ik in nood eventueel wel bij haar thuis langs kon komen, in Stave. Ze adviseerde me om Marley eerst nog 24 uur te laten vasten. Ondertussen hadden we ook contact met onze eigen dierenarts in Nederland dus we kregen voldoende hulp en advies. Marley werd wel steeds slomer en zieliger, wat bij mij resulteerde in doemdenken… Hierdoor heb ik niet zo goed geslapen de laatste nachten; ik bedenk me dan al helemaal dat ze dood gaat, en wat we dan moeten doen… Of we haar dan hier moeten begraven of dat we haar op een of andere manier nog in Nederland kunnen krijgen. Lekker positief, zo voor het einde van het jaar…

Vanmorgen was Daniella al vroeg wakker door Marley haar klagerige gejank. De toestand was niet verbeterd. Om half tien gingen we samen een rondje en toen kwam er best wel veel bloed uit haar achterste. We konden gelukkig meteen terecht bij de dierenarts in Stave, een dik half uur rijden en door de gladdigheid, reden we slechts 40 kilometer per uur.

De dierenarts was een oudere dame. Ze deed Daniella denken aan een vrouwelijke kabouter van Rien Poortvliet en ik snapte direct wat ze bedoelde. Alles duidde er in ieder geval op, dat we te maken hadden met een hele lieve vrouw die waarschijnlijk al lang met pensioen kon, maar haar vak uit liefde voor het dier nog uit oefende.
De vriendelijke vrouw heet Lena en ze keek Marley aan… ‘heb jij toevallig iets verkeerds gegeten met kerst?’ vroeg ze haar… En Marley keek ons even aan, alsof ze wilde zeggen dat dat eigenlijk onze schuld was… Het is wel waar, ze heeft veel te veel rommel gehad met kerst; net als wij zelf eigenlijk…

Marley voelde zich ook redelijk bij haar op haar gemak, voor zover dat mogelijk is bij een dierenarts. Ze is nu al 5 dagen écht niet lekker waardoor haar darmen zijn gaan bloeden. Gelukkig is het niet heel ernstig, maar ja; leuk is het niet. Ze heeft een inwendig onderzoek gehad, er zijn hele vieze verstopte klieren uitgeknepen, ze heeft 2 penicilline injecties gekregen, medicijnen en een dieetvoer. Ze moet nu 10 keer per dag een heel klein beetje eten om de darmen niet te belasten… Marley wil eigenlijk helemaal geen eten, maar als we het een beetje leuk aankleden met veel enthousiaste geluiden, dan gaat het er voorzichtig in. Het is voor ons alle drie te hopen dat ze zich snel beter voelt en we onze nachtrust weer terug krijgen. We zijn heel opgelucht en blij dat we bij de dierenarts zijn geweest en dat ze zo goed geholpen is. Ik vroeg haar of we de rekening konden krijgen en over maken, maar ze gaf aan dat we maar een keer in de praktijk moesten langs komen, om te betalen. De praktijk zit in de zelfde straat als ons huis, dus dat is heel makkelijk. Ik vind het heel bijzonder en mooi dat dit zo op basis van vertrouwen kon gebeuren.

De winter is sinds gisteravond weer teruggekeerd.. Er ligt weer verse sneeuw en de luchten worden weer mooi! Alle ‘nee’s’ die ik de afgelopen week voelde, worden weer langzaam ‘ja’s!’ want ik moet toegeven dat het soms moeilijk was om positief te blijven, doordat alles om ons heen zó donker en guur was… In Nederland was het niet heel veel beter, begreep ik trouwens, maar dan had je nog wel iets van daglicht. Aankomende weken wordt het bar koud; rond de -6. Er gaat veel sneeuw vallen met weinig wind en ook het noorderlicht scheen ons gisteravond weer bij toen we een avondrondje liepen. We ontvingen ook nog een aantal mooie kerstkaarten uit Nederland! Van mijn vriendin Kim, van oom John en tante Anita en van de buren van m’n ouders, Elly en Jan. Super lief! Wat een reizen hebben die kaartjes afgelegd.


Nadat we vanmorgen opgelucht bij de dierenarts vandaan reden, zijn we heel even naar een natuurgebied geweest waar Marley voor het eerst sinds een week weer even los kon lopen. Dit uitte zich in een flinke rol en schud-partij. Heerlijk voor haar, en voor ons. Daarna ben ik typisch Hollandse appelbeignets gaan maken. Een eerste keer, maar het is goed gelukt! Daniella stelde voor om de bubbels nu al open te maken aangezien we meestal toch niet heel veel later dan 12 uur naar bed gaan, met oud en nieuw… Maar tóch vind ik die ‘plop’ wel heel  feestelijk bij het 12-uur moment dus die bewaren we toch nog maar even om de overgang naar 2025 in te luiden… Daan heeft nu een biertje gepakt en ik een wit wijntje.

Het was een heel bijzonder jaar voor ons; eentje waarin ik heb geleerd dat dromen écht uit kunnen komen en risico’s nemen lonend kunnen zijn. We hebben beide geprobeerd een top-3 van hoogtepunten te maken, maar dit bleek onmogelijk dit jaar… De dieren, met name die orka’s die we in september vanuit het niets zagen… Wát een cadeau was dat! En hoe bijzonder; dat je de eerste bent die de orka’s van het winterseizoen van Noorwegen mag spotten… en dat ze opduiken bij de camping waar wij toevallig bijna helemaal alleen stonden… Nog steeds kan ik er niet bij… Alsof het van hoger af geregeld werd… Hoe dan ook; dat moment, die uren met mijn lieve orka’s waren heel bijzonder… Maar ook alle ontmoetingen met geliefden hier in Noorwegen. Mijn ouders die 2 keer zijn geweest, mijn zus en haar gezin… Ontmoetingen met Bart en Annelies die volgende week weer een paar dagen komen… Ontmoetingen met de lieve Noren en andere avonturiers… Ontmoetingen met onszelf, elkaar en Marley…
De 15.000 kilometers aan avontuur met onze geweldige Lagertha; er is geen top 3 te maken en dat hoeft ook niet. Dit jaar gaat denk ik de boeken in als het mooiste jaar van ons leven, alhoewel je nooit zeker bent van wat de toekomst brengt. Wat het meest belangrijk blijft is universeel; liefde voor jezelf en anderen, gezondheid van jezelf en anderen en geluk voor jezelf en degene die je lief zijn. Dan komt de rest vanzelf.

Het is weer tijd voor een rondje met de patiënt; leuk dat je hebt meegelezen! We wensen jou en de mensen die jou lief zijn, een heel gelukkig nieuwjaar!