Dit is een nieuwe pagina.

21.12.2024

In de ban van het spoor, traktaties uit de natuur en winterkamperen; een heel avontuur

Zondag ging de wekker al vroeg; er stond een lange rit op het programma en vanaf 15:00 zou het gaan sneeuwstormen. Geen tijd te verliezen dus.
We moesten voor een reparatie aan de camper naar de stad Sortland. In de zomer zo’n 1,5 uur rijden hiervandaan maar in de winter kun je daar gerust een uurtje bij rekenen. En of je nu 1 nachtje met de camper weg gaat, of 10; je hebt bijna net zoveel nodig. Dus dekbedden, kussens, dikke kleding, de mand van Marley, sloffen, alles voor koffie en thee, wat eten, powerstation, kaarsen en weet ik veel wat nog meer werden ingepakt zodat we om 10:10 van huis konden vertrekken. De schemer kwam op en het was 2,5 uur lang genieten op de weg! De lucht leek wel in de fik te staan en het was windstil. Het was werkelijk magisch! We durfden onderweg niet te stoppen uit angst dat de startonderbreker het nu écht zou begeven dus we reden gestaag door totdat we op een kudde rendieren stuitten die zich prachtig lieten zien in een dik pak sneeuw. Met een draaiende motor parkeerden we een tijdje langs de kant van de weg waar ik een paar foto’s van ze kon maken, waarna een deel van de kudde achter de camper langs de weg over stak.

Dit zijn de absolute geluksmomenten van onze tijd hier in Noorwegen. Die ontmoetingen met de dieren en de prachtige kunstwerken die de luchten hier in combinatie met de bergen ons schenken. Na een lange maar prachtige rit, kwamen we aan in Sortland. Keurig voor de sneeuwstorm. We parkeerden de camper in een beschutte hoek naast de garage en maakten de camper klaar om in te overnachten. We wandelden wat door de stad die qua grootte een beetje aan doet als Den Helder. Alles is dicht op zondag dus er was weinig te beleven. In de camper speelden we een paar potjes Rummikup, terwijl de sneeuwstorm los begon te breken. Marley gedroeg zich alsof ze nooit anders had gedaan en lag al weer heerlijk geborgen te snurken onder tafel; zij voelt zich echt goed in de camper en volgens mij vindt ze het heel gezellig om samen met ons in 1 ruimte te slapen en te leven. In de avond gingen Daan en ik naar de snackbar tegenover de garage en rond acht uur lagen we al in bed. Het was koud en de volgende ochtend moesten we om 08:00 de camper afleveren. Het was knus en lekker warm met tig dekens, dikke pyama’s, sokken en de kachel aan. Laat buiten de stormwind maar razen…
De volgende ochtend leverden we na de koffie de camper af waarna we gingen shoppen. Bijna alles voor Marley, zelf hadden we weinig nodig behalve nieuw spijkerzolen voor Daan. Voor Marley kochten we vers vlees en snacks bij de Noorse Welkoop én we vonden eindelijk een winkel waar we vouwkratjes konden kopen! Wat een verademing; die zie je hier namelijk nergens! We spraken laatst een dame uit België met een vouwkrat en vroegen hunkerend waar zij die vandaan had… Uit België, want in Noorwegen kennen ze geen vouwkratjes. Helaas, dachten we… Maar nu vonden we bij de Biltema vouwkratjes en dat is ontzettend relaxt met boodschappen doen! We kochten er 2 en wat mij betreft was de dag al helemaal geslaagd. We zochten ook nog een vogelvoer systeem die we op het raam konden plakken maar helaas kennen ze dat hier niet. Daan kwam met het geweldige idee om de uitschuifbare douchestang van de action, die we in de camper gebruiken als kapstok in de douche voor natte jassen, vast te klemmen in het kozijn en daar vogelvoer aan te hangen; dat hebben we nu gedaan alleen willen de vogels nog niet erg komen. Vogelvoer is hier duurder dan mensenvoer, dus ik hoop wel dat ze binnenkort aan het kerstmaal verschijnen… Het is wel een gedoe om op te hangen, want ik moest een ladder op om bij het raam te komen… Dus tja; anderzijds ook wel praktisch als ze niet té snel eten.

Na een paar uur wachten was de camper eindelijk klaar; het startonderbreker systeem van bijna 25 jaar oud is er uit gehaald en de camper kan nu starten zonder ingewikkelde knopjes die het soms gewoon niet meer deden. Daniella was wel zo slim om nog te onderhandelen over de prijs, aangezien deze garage ons in augustus een hele dure reparatie heeft laten betalen die helemaal niet nodig bleek te zijn. Wonder boven wonder waren ze gevoelig voor Daniella haar betoog, en verrekenden 50% van deze rekening. Dat kwam neer op €200; een enorm bedrag wat we erg goed kunnen gebruiken.


We tankten ook onze LPG tank nog even bij, want dat kan niet in Andenes of op Andoya. Het bleek dat we in 1 nacht maar liefst 7,8 liter LPG hadden verbruikt door de kachel te branden (s’nachts op 10 graden). We hadden niet eens gekookt! We weten nu dus, dat we met onze 2 LPG flessen slechts 3 tot 4 nachten kunnen winterkamperen. Dan is de LPG op en kan de kachel niet meer aan. Goed om te weten, aangezien we straks in maart en april in Fiskenes willen gaan staan om de orka’s welkom te heten.

Al enige tijd heb ik het idee dat Marley te dik wordt. Ik voelde haar ribben nauwelijks en ze ziet er ook echt heel dik uit dus ik vond dat ze op rantsoen moest. Minder snackjes en lekkers en soms ook maar wat minder voer. Voor de zekerheid stapte ik in Sortland toch nog even een dierenwinkel in waar ik haar kon wegen… Ze bleek slechts 19 kilo te zijn! Dat is niet veel te dun, maar het is zeker niet te dik! Ze mag maximaal 21 kilo wegen dus dat hele dieet wat ik van plan was te gaan verstrekken, sloeg nergens op. Marley heeft alleen een veel dikkere vacht dan andere winters en dat maakt dat ze veel dikker oogt! Het is zo ontzettend inventief en handig hoe een dier zich zo makkelijk kan aanpassen en in een koude winter dus gewoon een veel dikkere vacht kweekt. Wonderlijk toch? Eenmaal uit de dierenwinkel vandaan kwam ik nog een oudere dame tegen uit Engeland. Ze zei dat ze alleen in Noorwegen op reis was om een burn-out te boven te komen. Ze was hoofd van een school maar had besloten er mee te stoppen… Ze was heel geïnteresseerd in Marley en zei dat ze eigenlijk een kattenmens was, maar dat ze Marley wel een hele bijzondere hond vond… Altijd leuk, zulke spontane ontmoetingen. We liepen een tijdje samen op en namen daarna afscheid.

Na een prachtige ochtend reden we terug naar huis, naar Andenes. Even was het erg spannend, toen een tegemoetkomende vrachtwagen geen haartje voor ons aan de kant ging en midden op de weg bleef rijden waardoor wij met onze rechter wielen de sneeuw in moesten en in een slip belandden. Vloekend en tierend kreeg ik de camper gelukkig weer op de weg, maar tjongejonge; mijn liefde voor vrachtwagens wordt er niet groter op. Overigens zijn de meeste vrachtwagenchauffeurs hier Litouwers die niet betaald krijgen per uur, maar per lading die ze wegbrengen. Ze rijden vaak te hard en agressief… Ik ben er alles behalve blij mee.
Buiten deze ‘aanvaring’ was het gelukkig weer een prachtige terugreis en na verloop van tijd reden we de grote brug weer op, die ons weer op ‘ons’ eiland Andoya bracht. We stopten een half uurtje voor Andenes bij het plaatsje Dverberg om een boswandeling te maken. De verse sneeuw en de prachtige schemer maakte de wandeling weer tot een sprookje. De sneeuw was nog niet belopen en behalve sporen van elanden (die zijn enorm!), vossen en hazen, was er al dagen geen mens geweest. We liepen een route waarbij we soms langs een houten bordje in de vorm van een hart liepen, met een bemoedigende Noorse tekst er op. Als klap op de vuurpijl staken er aan het einde van de wandeling maar liefst 3 enorme elanden het bospad over… het was gewoonweg prachtig.


Eenmaal thuis ruimden we snel de boel weer op en aten we zuurkoolstamppot. Dat eten we hier trouwens vaak! Zuurkool uit Polen, want Noorse zuurkool is hier zoet (bah). Ons huis bleek een beetje ingesneeuwd en we waren blij dat we weer heelhuids terug waren in ons warme huisje, met Lagertha veilig op de oprit.

Van de week liepen we tijdens een avondwandeling een konijn of haas tegen het lijf. Het dier schrok en ik heb het maar een fractie van een seconde gezien; even dacht ik zelfs dat ik het mij verbeeld had, want het was gewoon in onze straat; wat moet een haas nu toch op straat? Om mijn ogen te geloven, trokken we de sporen na en deze waren wel degelijk van een konijn of haas (haas is aannemelijker). We hielden onze ogen open maar zagen het dier niet meer. De volgende ochtend, toen ik wakker werd, kon ik mijn ogen nauwelijks geloven… Om ons huis heen, liepen overal sporen van de haas! Zowel bij de keuken als naast de camper… Ik zag dat het dier naar de boom in de achtertuin was gehupt, daar op zijn achterpoten had gezeten en toen weer om was gedraaid. Ik bedacht me dat het vast op zoek was naar eten dus heb ik een paar stukjes wortel in de tuin gelegd. Helaas hebben we het dier nog steeds niet gespot, alleen zien we wel steeds meer hazen sporen in de straat. Het is echt heel leuk wat je tegenkomt in de sneeuw! Soms komen we ook sporen tegen waarbij we echt geen idee hebben wat het kan zijn… Kleinere diertjes, zoals lemmingen of hermelijnen misschien.

Rond de feestdagen is iedereen die mee doet aan ‘Andoya international’ naar familie en zodoende hebben we vier weken lang geen bijeenkomsten op zondag. Ik mis het wel. Ik merk dat ik écht sociaal contact nodig heb en hoewel ik op Texel vaak snakte naar ‘even helemaal niets’ merk ik nu dat ik het ook wel prettig vind om 1 a 2 keer per week wél iemand anders te zien dan Daan en Marley. Hierdoor bel ik wat meer met vriendinnen, wat ik heel gezellig vind. Ik ben van mezelf helemaal geen beller, ik vind appen makkelijker en als ik iemand wil spreken, spreek ik liever live af… Maar aangezien dat nu niet kan is bellen een prima oplossing en ik word er steeds beter in. Soms maakt het wel dat ik mensen meer mis… Zo had ik van de week mijn oma aan de telefoon. Ze was verkouden, en dan maak ik me zorgen of het wel goed met haar gaat. Ze is immers al 88… Het was heerlijk haar even te spreken maar toen ik ophing rolden er wel even wat tranen… Ik had haar veel liever gewoon even vastgepakt en fijn geknuffeld. De prijs die we betalen voor dit, van onschatbare waarde, avontuur is het gemis van de mensen die je dierbaar zijn. Rond de feestdagen lijkt dat gemis wat groter te zijn. Als straks de dagen weer gaan lengen, dan zal dat gevoel ook makkelijker te verteren zijn verwacht ik.

Want vandaag is het de kortste dag! En eigenlijk is die hele poolnacht ons enorm meegevallen. Iedere dag hadden we gerust wat daglicht. Deze week hadden we eigenlijk buitengewoon mooi weer met weinig wind, soms wat sneeuw en prachtige luchten! We komen enorm tot rust en hebben een heerlijk ritme te pakken waarvan ik me afvraag of dat in een Nederlandse winter vol te houden is. Het is hier zó anders, zo rustig… we vinden dat allebei echt heel prettig… Vaak komen we geen mens tegen. 

Gisteren kregen we eindelijk, na bijna 3 weken, post van Rene en Belinda! Het was heel bijzonder; opeens zat er een pakje in de bus. Het was goed ingepakt en tóch begon Marley als een bezetene te kwispelen toen ze eraan rook. Het is geweldig om te zien hoe een hond een bekend geurtje zo makkelijk herkend! Het pakket was gevuld met allerlei heerlijke dingen zoals zelfgemaakte brownies van Belinda, hondensnacks, kinder-suprises (mijn guilty pleasure!) een mooie kaart, een Rammstein muts en Texel sokken. We waren heel blij met dit verrassingspakket en toevallig viel de komst van het pakketje tegelijk met Rene zijn verjaardag… Zo vierden we dat toch een beetje samen.

Volgende week is het kerst en helaas geeft hij geen sneeuw, maar regen op. Ik hoop dat dit nog veranderd maar de temperatuur gaat van een rustige -4 volgende week opeens naar +4, wind en regen… Bah! Nou ja; gordijnen dicht en net doen alsof het wit is dan maar. Na de kerst gaat het weer sneeuwen en vriezen… De winkels gaan maar liefst 3 dagen dicht (ook alle supermarkten) dus maandag moeten we nog maar even kijken of we nog iets nodig hebben… In de winkels merk je hier weinig van kerst-stress alhoewel bijna het gehele assortiment wél is aangepast op dit enorme feest. Van kerst-fris tot kerst-snoep tot kerst-groenten… Je vraagt je bijna af wat er in de winkel ligt als de kerst weer voorbij is. Wij gaan het ook vieren, gezellig samen. We hebben lekker eten in huis gehaald en ik ben van plan uitgebreid te gaan koken. We gaan boven eten, want de bovenverdieping staat tot half januari leeg en daar is een grotere eettafel. We mogen ook de houtkachel boven gebruiken, dus we gaan er iets gezelligs van maken. Gisteren kwam onze huisbaas even gezellig aanwaaien; een Nederlander die hier al heel lang woont. Hij gaat wel 4 keer per jaar naar Nederland om zijn familie te bezoeken, maar woont verder in Sortland. In januari begint in op NPO het tweede seizoen van ‘het Hoge noorden’ en onze huisbaas wordt onder andere gevolgd over zijn leven hier in op Andoya. We kijken er naar uit en vinden het ook leuk dat jullie op die manier onze woonplek een beetje kunnen zien…

Tot zover onze avonturen van de afgelopen week; gelukkig niets engs, naars, vervelends… alles is nog positief en zelfs het gemis van geliefden is positief… Hoe rijk ben je als je geliefden mag missen. Nou; wij gaan lekker wat kerstmuziek draaien en zetten nog maar eens een slechte kerstfilm op! Hele fijne dagen allemaal; vlak voor het nieuwe jaar blog ik er nog eentje…