Dit is een nieuwe pagina.

14.12.2024

Lagertha alleen in de eenzame nacht, Pieter pøst brengt post uit Nederland en door het ijs gezakt.

Een hele week is weer voorbij sinds ik je voor het laatst op de hoogte bracht van onze avonturen. Het was wederom geen saaie week. Het Noorse leven op een en dezelfde plek begint echt te wennen en er zijn ook wat dingen die me op vallen met betrekking tot het verschil thuis en hier in mijn eigen gedrag. Of het nu te maken heeft met de donkerte of dat het niet mijn eigen huis is, valt het mij op dat ik veel minder doe in het huishouden dan thuis. Ik stofzuig eens per week (thuis bijna dagelijks) en overal in de slaapkamer liggen kleren verspreid… Het lijkt soms wel een studentenkamer… Thuis zou ik daar onrustig van worden maar hier boeit het me eigenlijk allemaal niet zoveel. Ook het feit dat we geen visite krijgen geeft misschien in die zin rust; geen mens die er wat van kan vinden.
Ook ben ik niet zo heel erg precies met de was; zo heb ik 2 hele mooie wollen truien van ons te heet gewassen en die zijn nu maatje kleuter… Marley vond de prachtige rode te heet gewassen trui van Daniella ook geen succes; ze wil hem niet meer aan.

De sneeuw was even volledig weggeregend maar gelukkig ligt er nu weer een heerlijke witte laag poedersneeuw en hebben we al dagen práchtig weer. Ik merkte dat ik het moeilijk had tijdens de dagen dat het zowel donker was in de lucht als op straat… De sneeuw biedt licht en dat vind ik fijn. Daniella draagt nog dagelijks braaf haar UV-bril en we slikken vitamine D, maar toch merk ik gewoon dat ik het daglicht mis. De periode tussen half elf en half een benutten we zo goed mogelijk door vooral maar buiten te zijn. Geen zon, maar wel daglicht… Een mens kan eigenlijk niet zonder. Ik merkte deze week ook dat ik vaker een knauw heimwee kon hebben. Niet ernstig, maar het gebeurde een paar keer dat ik iets zag of rook of deed waardoor ik iets of iemand even heel erg miste en dan merkte ik een fysiek pijntje op de borst. Toch bijzonder hoe dat werkt… Gelukkig zijn die ongemakkelijke momenten wel kort en de laatste tijd hebben we veel meer telefonisch contact met mensen dan voorheen… Dat vind ik echt heel prettig, maar soms confronteert het mij ook extra met het gemis. Zonder mobiel/beeldbellen had ik het veel moeilijker gehad… wat een uitkomst dat dit nu bestaat! Daniella heeft er overigens minder moeite mee; zij is niet zo gevoelig voor heimwee. We werden deze week ook verrast met maar liefst 2 verjaardagskaarten uit Nederland van Hans en van mijn zus! Ze zijn 2 weken onderweg geweest maar ze zijn er… ik ben er heel erg blij mee! Iets tastbaars van geliefden ontvangen is natuurlijk heel fijn… En er is ook al een lange tijd een pakje onderweg van Rene en Belinda… Zo lief! Maar bizar dat de bezorgtijd zó lang is… Dat komt doordat Noorwegen niet bij de EU hoort, begreep ik.

Ik kreeg van de week een sms van DHL dat er een pakketje vanuit Nederland onderweg was naar Noorwegen en dat die bij de douane was aangekomen. Ik moest een link aanklikken en gegevens invullen… Het was vroeg in de ochtend en ik was nog niet goed wakker en met het oog op het pakje van Rene en Belin, vulde ik braaf mijn gegevens in totdat… ik een spelfout zag en wíst dat het niet in de haak was. Ik belde de bank en ja hoor; mijn creditcard stond sinds een paar minuten open voor hackers… De card is direct geblokkeerd en er is inmiddels een nieuwe onderweg naar ons huis in Den Burg, die Bart en Annelies in januari meenemen deze kant op… Ik baalde wel; je moet zó opletten! De phishing berichten worden steeds geloofwaardiger ook.

De kerstperikelen worden hier met de dag groter; er is een kerstboom opgetuigd op het pleintje (we waren niet heel erg onder de indruk) we hebben een leuke kerstmarkt bezocht en van de week liepen er heel wat kinderen door de straat kerstliedjes te zingen. We genieten er wel van en ik begrijp ook echt dat het hier zo uitbundig gevierd wordt; het biedt licht en afleiding in een anders veel te donkere tijd. Veel mensen verplaatsen zich hier trouwens per slee! Een grote slee waar ze achter kunnen staan en sommigen binden hun hond er voor… Vooral ouderen sleeën hier veel en het is ook bijzonder handig om je boodschappen mee te vervoeren. Wij willen kijken of we een slee kunnen huren of lenen want het lijkt ons ook erg leuk om te doen. Met dit donkere weer ben ik overigens ook veel in de keuken te vinden. Ik geniet van de grote keuken en bak en maak van alles; van de week onder andere amandelkoekjes en een paar potten piccalilly voor bij de boerenkool. Lekker! Daan stort zich nog altijd op een cursus die ze al jaren wilde doen en vermaakt zich hier heel goed mee achter de pc.

Van de week gingen we ons lievelings-rondje lopen bij Bleik, 10 kilometer verderop. Het was in de warmere/regenachtige periode en opeens begon het te hozen van de regen dus we keerden als verzopen katten weer terug naar de camper, waar bleek dat de startonderbreker niet meer werkte. Dit euvel hebben we van de zomer ook al eens gehad; we hebben toen een uur van alles geprobeerd. De fabrikant van de startonderbreker bestaat niet meer (het systeem is nogal oud) dus de oplossing die toen gegeven werd was om het systeem er uit te laten slopen. Wonder boven wonder deed het systeem het toen plots wel weer maar we konden er natuurlijk op wachten dat dit weer een keer mis zou gaan en die tijd was nu aangebroken. Het was koud in de camper en doordat we zo nat geregend waren, raakte Daniella na een half uurtje gemangel verkleumd. Dit had geen zin; we moesten naar huis zonder de camper. We belden een taxi die ons kwam ophalen en de chauffeur belde ook een garage voor ons. Helaas konden zij ons niet helpen met dit probleem… Bij het uitstappen uit de taxi lieten we door alle commotie per ongeluk de camper-sleutel in de auto liggen! Gelukkig kon ik na een half uur zoeken via de Apple airtag zien waar de sleutel zich nu bevond en toen ik de taxichauffeur belde, gaf hij aan dat hij de sleutel die middag bij ons langs zou brengen. Hij kreeg een Kviklunsj voor de genomen moeite (wat zijn de taxi chauffeurs hier toch allemaal aardig!) Die middag belde ik meerdere garages op Andoya maar niemand kon onze camper wegslepen/ophalen of durfde zich te wagen aan dit probleem. Ik plaatste ook een oproep op een Noorse en Nederlandse facebookpagina waar ik heel veel adviezen door verzamelde. We besloten het voor die dag even los te laten want het was inmiddels heel donker en het begon te stormen… Die nacht sliepen we beide slecht; de wind loeide om het huis en onze lieve Lagertha (de camper dus) stond daar moederziel alleen in het donker aan zee… Ik bedacht me dat ze misschien wel om zou waaien of zou worden aangereden door een vrachtwagen… De camper is natuurlijk maar een ding, maar door alles wat we met haar hebben meegemaakt zijn we van haar gaan houden en hoort ze er gewoon bij. Dat ze nu niet bij ons was, voelde incompleet. Dat wordt nog wat als we haar ooit weer verkopen…

Enfin; de volgende ochtend waren we allebei vroeg wakker; we wilden graag weer die kant op en besloten de bus te pakken. Ik vroeg de buschauffeur of hij ons bij het kerkhof af wilde zetten ondanks dat daar geen busstop is. Hij vroeg direct of die camper die daar stond van ons was en toen wij dat bevestigden, vroeg hij wat er aan de hand was en gaf hij aan dat het wel erg hard waait en dat hij hoopte dat we ‘m toch weg konden krijgen van die open plek.
We hadden de afstandsbediening van de hoofdsleutel voorzien van een nieuwe batterij  en voor de zekerheid hadden we ook de reservesleutel mee (die het eigenlijk niet meer deed sinds deze zomer)
Duimendraaiend zaten we in de bus en toen we na 20 minuten keurig bij de camper werden afgezet, stapten we vol verwachting en hoop onze trouwe camper in… De spiegels waren stijf bevroren maar ik was blij dat ze nog overeind stond. De hoofdsleutel deed niets; geen reactie… SHIT! Wat nu? Daan besloot het geluk te beproeven met de reservesleutel en opeens gingen de lichten knipperen en ging de motor draaien! We waren zó blij!!! We reden een rondje om de motor even door te warmen maar gingen daarna weer naar huis. Vastberaden dat we het niet meer op zijn beloop zouden laten hebben we inmiddels een afspraak gemaakt in de garage in Sortland, 2 uur rijden hier vandaan. Zij konden ons gelukkig wel helpen.

Die garage is dezelfde garage als die ons een nieuwe ruitenwisser motor hebben aangesmeerd terwijl dat niet nodig was, maar goed; we moeten toch wat… Toen ik hen belde voor een afspraak namen ze eerst 2 dagen niet op (heel normaal hier) en toen ik gisteren eindelijk iemand aan de telefoon kreeg gaf de beste man aan dat we 12 of 14 februari 2025 terecht konden… Toen ik uitsprak dat dat wel erg lang zou duren en dat we tot die tijd dan geen kant op kunnen, kon het opeens maandag aanstaande om 8 uur. Eeeh, nogal twee uitersten maar we besloten de afspraak van maandag maar gewoon te accepteren. Zodoende gaan wij morgen (zondag) al op pad want ik rijd liever niet in het donker gezien de gladdigheid en de elanden op de weg; van de week, toen we Lagertha hadden opgehaald en opgelucht naar huis reden, gleden we bijna van de weg af (ondanks de spijkerbanden… kun je nagaan) dus ik heb geen zin om maandagochtend om half zes van huis te vertrekken en te moeten haasten. Morgen maken we er gewoon weer een avontuur van en overnachten we voor het eerst sinds tijden weer in de camper in de hoop dat we maandag ook weer terug naar huis kunnen.

De afgelopen dagen zijn we niet op pad gegaan met de camper uit angst dat hij weer niet wil starten. We wandelen nu veel in de omgeving van het huis en dat is ook heerlijk; vanmorgen liepen we naar de haven en zagen een prachtige knalrode goudvink (eerste keer in dit gebied), een zeearend en een zeehond. De natuur blijft fascinerend en verrassend. Door de sneeuw zien we nu ook veel dierensporen en zeker de ottersporen zijn heel bijzonder. Die lopen soms zo uit zee naar een tuinhuisje en ook zie je vaak dat ze stukken op hun buik door de sneeuw glijden. Een otter is een flink dier; ze kunnen inclusief staart 1,5 meter lang worden en met hun enorme snijtanden mag je gerust respect voor ze hebben. Het is heel leuk om al die sporen overal te zien lopen en soms zelfs een otter tegen te komen tijdens een wandeling.


Gisteren liepen we een lange-late ochtend wandeling en aangezien het weer zo lekker was (windstil en prachtig daglicht) besloten we nog een extra rondje om een meer heen te lopen. Net zoals op Texel is hier veel meer regen gevallen dan normaal en dat maakt dat de wandelpaden soms wel een meter onder water staan. Nu het weer vriest, dacht ik dat we daar wel overheen konden lopen. Daniella vond het niet zo’n strak plan maar ja; zoals wel vaker won mijn eigenwijsheid het van haar verstand en zodoende liepen we gezellig tussen de échte kerstbomen (dennenbomen voorzien van een laag poedersneeuw) een rondje om het meer totdat opeens *krak* ik tot mijn dijen door het ijs zakte! Ik schrok me dood maar klauterde snel het wak uit. Daan kon haar lachen niet inhouden en koos een iets andere route waardoor zij slechts 1 natte voet haalde… Mijn schoenen waren nét helemaal droog van het orka-avontuur en nu waren ze weer helemaal zeiknat en bovendien vol met ijswater gelopen. We liepen zo snel we konden de 3 kilometer naar huis waar we onze schoenen te drogen legde bij de kachel. Helaas zijn mijn schoenen nog steeds niet helemaal droog maar hopelijk trekt het laatste vocht er vandaag nog uit. Het was zó koud dat mijn veters bevroren waren en onze broekspijpen waren ook hard van het bevroren vocht. Ik sprak vorige week de wens uit naar Daniella om weer eens een blote voetenwandeling te maken in de sneeuw want dan worden je voeten zo lekker rood en dat lijkt mij goed voor de gezondheid; mijn wens is uitgekomen.


Het bijzondere was wel dat wij vorig jaar op exact dezelfde dag ook door het ijs zakten op Texel. Dat was nog veel erger en toen lag mijn hele scheen open. Overigens was het toen ook het geval dat Daan het al niet zag zitten en ik mijn zin doordramde omdat ik dacht dat het wel kon. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, maar ja; ik ben geen ezel.

We lopen de laatste tijd liever 2 keer wat langer met Marley dan 3 keer wat korter. Reden hiervoor is dat het aankleden om de deur uit te gaan minstens 10 minuten in beslag neemt gezien we allemaal reflectiehesjes aan doen (Marley ook) en we natuurlijk dik ingepakt en gewapend met spijkerzolen de deur uit gaan. Gisteravond besloten we tijdens het avondrondje nog wat boodschappen te doen en Marley kan heel keurig los buiten of in het halletje op ons wachten. Laatst werd ik aangesproken door een man die zei dat hij Marley naar zich toe had gelokt om te aaien, maar Marley keek om de man heen naar de uitgang van de winkel waar ik in verdwenen was en verroerde geen vin! Knappe, trouwe hond. Gisteren moest Marley ook weer even wachten maar ze mocht van ons wel in het halletje van de supermarkt zitten omdat het buiten wel erg koud was. De kassa-medewerker gaf aan dat ze Marley wel een erg leuk hondje vond (Fin hund!/leuke hond!) zei ze toen we afrekenden. Ze wilde Marley even aaien en liep mee naar het halletje, waar ondertussen een klant ook al bezig was met een knuffelsessie aan Marley. Marley keek zoals altijd waar wij waren en toen wij bij haar waren, liet ze het los en knuffelde ze vrolijk terug. Er kwam nóg een klant en nóg een en ze vroegen allemaal of ze even met Marley mochten knuffelen. Er was een hele opstopping in het halletje en op de stoep voor de supermarkt en Marley werd helemaal plat geknuffeld. Super lief en leuk; het maakt ons trotse baasjes en het was een heel grappig gezicht, al die nuchtere Noren die smolten voor een hond met een reflectie-hesje aan.

We hopen dat de reis morgen voorspoedig gaat verlopen en hebben nog genoeg te doen want wat moet je toch veel rommel mee in een camper, al is het maar voor 1 nachtje. We gaan dus weer even aan de slag in de hoop dat we een zo relaxt mogelijk uitje hebben. Het is ook erg leuk om weer eens een grotere stad te bezoeken we maken er maar gebruik van door ergens wat lekkers te eten en wat boodschappen te doen die we hier niet kunnen halen.

Volgende week breng ik jullie weer op de hoogte; hopelijk een rustige week voor jullie en voor ons en daarna de (hopelijk witte) feestdagen!