Dit is een nieuwe pagina.

07.12.2024

Thuis is waar Daan en Marley zijn, orka’s: riders on the storm én een nieuw levensjaar.

De vorige blog schreef ik vanaf de Hurtigruten boot op weg naar Skjervoy, waar weer een nieuw orka-avontuur van start was gegaan met de fikse reis er naartoe. Later bedacht ik mij dat je sneller van Tromso in Amsterdam kunt zijn, dan van Andenes in Skjervoy; je moet er wat voor over hebben allemaal…

Ik sliep de eerste nacht heel onrustig; het huisje was uiteraard weer erg warm maar wel heel gezellig. De eigenaar van het huisje heet Dagfinn en hij had mij al opgehaald bij de Hurtigruten boot, nadat ik eerst bijna bij een andere man was ingestapt die ook een Nederlander bleek te zijn. Hij stond te wachten op iemand en hierdoor waren we in de veronderstelling dat ik met hem mee moest, maar gelukkig kwamen we er net op tijd achter dat ik niet zijn klant was en hij niet mijn gastheer. Iets verderop stond de oudere Dagfinn op mij te wachten die me netjes naar het huisje bracht.

De reden dat ik zo slecht sliep had vooral te maken met het feit dat ik bang was dat ik me zou verslapen; het zou niet de eerste keer zijn dat ik me versliep voor iets heel belangrijks! Zo heb ik al eens een vliegtuig en meerdere examens gemist omdat ik nog volledig in dromenland was… Ik kan zelfs door wekkers heel slapen en alhoewel ik de laatste jaren steeds meer een vroege vogel ben geworden, lijkt die tijd steeds meer voorbij aangezien de nachten hier zo lang duren. Ik had mijn telefoon in de badkamer liggen zodat ik er uit MOEST als hij af ging en na een hele korte nacht, stond ik om 07:00 de voorbereidingen te treffen voor mijn snorkel avontuur. Gewapend met meerdere lagen wollen kleding liep ik ingepakt als een wandelende bal een kilometer of 2 naar de whalewatch. Het weer zat niet erg mee; donkere wolken en veel sneeuw… Dat ging nog wat worden…

Voor vertrek kregen we informatie over de dieren, het gebied en over het snorkelen. Het bedrijf waarmee ik voer is veel grootschaliger dan wat ik gewend ben en dat is eigenlijk niet iets wat mijn voorkeur heeft… Ik zat met een man of 50 in het zaaltje en we werden verdeeld over 4 RIB-boten. Maar een paar gingen snorkelen, waaronder ik. Het snorkelen is 2 keer zo duur dus dat wilde ik slechts 1-malig doen. Nadat iedereen die ging snorkelen in de benauwde drijf-pakken was gehesen was het eindelijk tijd om te vertrekken. Het sneeuwde nóg harder en er werd al duidelijk gemaakt dat het wel erg lastig zou worden om de orka’s te gaan vinden… Na een uur rondvaren had ik eigenlijk een beetje spijt van mijn snorkel-beslissing. Ik verrekte van de kou en kon mijn linkerhand niet meer voelen. Opeens waren daar een paar orka’s! Mijn hart maakt altijd een sprongetje als ik orka’s zie maar ik merkte dat ik er echt tegenop zag om het water in te gaan. Het was boven water -6 en ik was verkleumd! De orka’s zwommen recht op de boot af en toen we het sein kregen om het water in te duiken ging ik met frisse tegenzin, gewapend met de GoPro te water waar het gelukkig warmer bleek dan boven water. Ik warmde zelfs een beetje op! Het water was zo’n 5 a 6 graden dus een verschil van 12 graden met op de boot… Helaas zagen we geen orka’s onder water en hesen we onszelf via een spannend trappetje weer de boot in… Niet veel later deed zich nog een zwem situatie voor dus kon ik weer even ‘opwarmen’ in zee maar ook nu, geen succes. Ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee, had het zó koud en de wind sneed in mijn gezicht. Ik besloot mijn snorkel en duikbril gewoon op te houden zodat ik de wind niet zo in mijn gezicht had en ik was meer dan blij toen we na 2,5 uur op het water weer terug gingen naar de haven… Ik kon niet wachten om onder een warme douche te stappen, een warm huis-pak aan te trekken en een beetje bij te komen van de rit. Ondanks dat het een droogpak was, wat ik absoluut lekkerder vind dan een wetsuit, bedacht ik me wel dat ik zo’n lange tocht in dit pak echt te koud vind in december. Wat dat betreft was onze expeditie bij Waterproof in 2022 comfortabeler, want dan zaten we de hele dag op zee en deden we pas zo’n pak aan als we daadwerkelijk al bij de orka’s waren.

Die avond belde ik gezellig met Daan en met m’n ouders, warmde ik mijn niet eens zo vieze magnetronmaaltijd op en lag ik er op tijd in… De volgende dag lekker ‘gewoon’ whalewatchen! Ik keek er naar uit. Die nacht sliep ik een stuk beter en de volgende ochtend was ik een stuk frisser dan de ochtend daarvoor. Dit zou de mooiste dag worden qua weer dus ik keek uit naar het nieuwe avontuur. Het duurde best even voordat we de orka’s hadden gevonden maar toen we ze tegen kwamen was er een grote groep die aan het rusten was. Ik had alle tijd om wat foto’s te maken maar eerlijk gezegd weet ik inmiddels dat ik de duizenden rugvin-foto’s die ik heb nooit meer terug bekijk. Ik vind het leuker om wat actie vast te leggen, maar dat leek er niet te komen. Er waren meerdere whalewatch boten en op een gegeven moment kwam er een redelijk grote boot die met hoge snelheid dwars door de groep orka’s heen voer! De dieren schrokken en zwommen alle kanten op, waarop de grote whalewatch achteruit voer en de verstoring nog eens dunnetjes over deed. Ondertussen zat er een vrouw luidkeels door een hydrofoon heen te brullen en stonden zo’n 50 mensen aan 1 kant van de boot te kijken naar de orka’s die maakten dat ze weg kwamen. Het was ontzettend triest…

Later kwamen we nog een aantal bultruggen tegen en weer later nog een andere groep orka’s die ook heel rustig rondzwommen. Even leek het alsof ze op jacht waren, maar die jacht werd snel weer stil gelegd. De mensen die nog nooit orka’s en bultruggen hadden gezien waren helemaal in hun nopjes; ik ook wel hoor, maar ik merk tóch dat ik misschien iets te vaak achter elkaar ben geweest want mijn verwachtingen worden steeds hoger en ik hoop daardoor steeds op een spektakel zoals we die 22 oktober jl of in 2022 hadden. Dat gebeurde natuurlijk niet, want daarmee hadden we gewoon heel veel mazzel. De vrouw van de whalewatch die bij mij op de boot zat is een Nederlandse en ontzettend aardig. Ik vond het fijn dat ze zoveel respect had voor de dieren en dat ze er ook heel passioneel over kan praten. Het is voor haar duidelijk ook een échte passie en dat maakt zo’n whalewatch wel veel leuker dan wanneer je met iemand vaart die het doet voor het geld.

Die middag heb ik liggen tukken op de bank en in de avond at ik weer zo’n overheerlijke magnetronmaaltijd, waarna ik nog even met Esther beeldbelde en toen was de dag weer voorbij. De volgende dag zou de laatste whalewatch plaatsvinden. Ik merkte dat ik Daan en Marley erg miste en dat ik zelfs een beetje heimwee had naar Andenes. Skjervoy was overigens prachtig met ruim een meter sneeuw en prachtige kerstversiering! In Andenes had het ook gesneeuwd en toen Daan een foto stuurde van het uitzicht vanuit de woonkamer naar buiten, merkte ik dat ik daar eigenlijk wel graag weer naartoe wilde gaan… Nog even;
De volgende dag was het heel erg slecht weer. Het waaide hard en de meeste maatschappijen voeren niet uit. Ook bij de maatschappij waarmee ik voer bleef het tot het laatst toe spannend, maar uiteindelijk werd besloten toch uit te varen aangezien de boten die zij gebruiken wel bestand zijn tegen dit weer… Voor vertrek kreeg ik een enorme schrik te verwerken want ik was mijn handschoenen vergeten! Dagfinn had mij die ochtend met mijn zware koffer naar de whalewatch gebracht, maar in mijn haast was ik dus mijn handschoenen vergeten. Ik appte Dagfinn lichtelijk in paniek of hij ze had gevonden en ze eventueel wilde brengen, maar hij las het niet op tijd en ik moest de boot op. Een Nederlandse vrouw gaf mij een handwarmer die ik in één van de drie mutsen deed die ik mee had, die ik over mijn handen heen bond. De golven waren ontzettend hoog; nog nooit eerder heb ik op zo’n ruige zee gezeten in zo’n klein open bootje. Waar ik de eerste 2 dagen voorop had gezeten, besloot ik nu achteraan te zitten om mijn camera te beschermen tegen het water, maar eigenlijk had dat weinig nut. De ene na de andere golf sloeg over ons heen en de sneeuw die eerst nog op de boot lag, was snel weg door het zoute water. De golven waren metershoog en wij deinden omhoog en weer naar beneden. De stemming was eerst nog heel blij en vrolijk bij mijn medepassagiers, maar op een gegeven moment moesten er een paar over hun nek en raakte 1 vrouw in paniek wat ik mij wel kon voorstellen als je het niet gewend bent om op zee te zijn. Het leek soms wel een achtbaan.

Net toen ik het idee kreeg dat we terug zouden gaan zag ik aan de rechterkant een groep orka’s uit het water verschijnen! Vlak naast de boot! Het was een flinke groep en ze hadden duidelijk moeite met het doorworstelen van de golven, waardoor ze vaak wel met hun kop volledig uit het water staken. Dit was wél het spektakel wat ik wilde zien en waar ik voor gekomen was. Nog nooit had ik walvisachtigen in een storm op zee gezien en het was werkelijk een genot om naar te kijken. Het leek wel alsof ze beschutting zochten bij onze boot want ze bleven ongeveer een uur om ons heen hangen. Het was een prachtig gezicht en wát een kracht moeten ze hebben om tegen de golven in zich voort te bewegen… De golven waren echt metershoog en dat was helemaal goed te zien als je de in verhouding kleine orka’s er in zag zwemmen. Niet veel later kwamen er een aantal bultruggen bij waarbij er 2 keer een helemaal uit het water sprong! Ik heb het genoegen gehad om al meerdere keren een springende bultrug te hebben gezien, maar nog nooit zó dichtbij! Het was werkelijk prachtig! Helaas heb ik er geen foto van, maar Jade, de vrouw van de Whalewatch, had het gefilmd…
Ik voelde me tevreden… doorweekt van het zeewater, maar tevreden… Ik was niet voor niets hierheen gekomen. Ik had 3 dagen orka’s gezien en de laatste dag was zelfs spectaculair te noemen. Alles was zeiknat; ook de tas die ik mee had, mijn schoenen, camera, mobiel, sokken, de warmteoverall… Ik zag op mijn mobiel een appje van Dagfinn dat hij het hele huis had doorzocht maar dat hij mijn handschoenen niet had gevonden. Eenmaal in de zaal van de whalewatch lagen ze gewoon naast mijn koffer! Blijkbaar had ik niet goed opgelet en lagen ze daar al die tijd… ik voelde me een enorme sukkel en voelde me ook rottig naar Dagfinn die dus had gezocht naar niets…
Om 13:30 zou mijn bus vertrekken naar Tromso. Ik nam afscheid en liep met mijn koffer naar buiten, waar Dagfinn stond. Hij keek meteen naar mijn handen, die voorzien waren van mijn handschoenen… ‘Heb je ze gevonden?’ Ik knikte met het schaamrood op mijn kaken. Hij vertelde dat hij het niet verantwoord vond om met dit weer zonder handschoenen rond te lopen en dat hij hierheen was gekomen om nieuwe te halen met mij. Super lief he!? Hij wist dat ik de bus van half 2 moest hebben dus hij stond er al een tijdje… Hij vond het gelukkig helemaal niet erg dat ik me gewoon vergist had en zwaaide me uit toen ik de bus in stapte. Hij hoopte dat ik nog eens terug kwam met de middernachtzon, want dat was volgens hem nog veel mooier dan de poolnacht die hij zelf ‘het seizoen der kleuren’  noemt vanwege de oranje lucht overdag en het noorderlicht in de avond. Nog nooit heb ik zo’n lieve aardige host gehad als hij; ik hoop hem ooit nog eens te ontmoeten.

Op de Hurtigruten had ik nog 2 Engelsen ontmoet, Linn en Suzan en zij gingen met een organisatie whalewatchen waar ik eerst ook over getwijfeld had, doordat zij wel veel kleinschaliger zijn. Dat vind ik gewoon echt wel veel leuker dan dat massale… Maar het was een stuk duurder dus ik had dit toch maar niet gedaan. Later sprak ik Linn en Suzan die vertelden dat hun boot stuurloos was geraakt en ze gered waren uit de sneeuwstorm op zee! Ze konden nu een paar dagen niet meer varen… Ik was echt heel blij dat ik toch niet met hen mee was gegaan! Wel jammer voor deze dames…

De bus was comfortabel en ik deed mijn schoenen uit om ze een beetje te verwarmen op de kachel. Om mijn stoel ontstond een hele plas water omdat álles nat was en ikzelf werd steeds kouder. Na een overstap en een vlotte busreis kwam ik na vier uur in Tromso aan waar ik direct naar de boot ging voor mijn laatste overnachting. In plaats van een gemengde kamer had ik toch nog maar een eenpersoonskamer geboekt. De kajuit was heel klein en ik sliep in een kooi (een bed op een boot heet een kooi) van 180 cm lang dus ik kon er net aan in. Ik kon er niet rechtop zitten en mijn koffer paste eigenlijk ook niet in de kamer. Er was geen raampje of iets dus ik had er eigenlijk weinig te zoeken. Ik deed wat schone kleren aan, deed mijn natte schoenen weer aan en ging de stad in. 

Ik ben even naar de kroeg geweest en heb een paar wijntjes gedronken, bellend met mijn zus wat erg gezellig was. Rond half tien was ik erg moe en liep ik door een dikke sneeuwstorm naar de boot terug. Overigens is Tromso een geweldig stadje om rond de kerstdagen naartoe te gaan! Het ademt kerst en de sneeuw maakt dat gevoel helemaal af! Ik genoot er echt van; overal lichtjes, kerstbomen, vrolijke muziek en dan die prachtige Noorse houten huisjes…

Die nacht sliep ik dramatisch slecht want de boot was heel gehorig en de kamer heel erg warm. Ik gok zo’n 30 graden… (wel fijn om de kleding te drogen trouwens) het feit dat ik geen raam had en niet rechtop kon zitten in bed maakte dat ik een claustrofobisch gevoel kreeg. De volgende ochtend vertrok ik snel van het schip na het ontbijt. Mijn koffer liet ik nog wel even staan aangezien ik pas rond 18:00 zou vliegen en ik geen zin had om uren met de koffer te zeulen. Ik besloot mezelf te vermaken met een stadswandeling, een beetje shoppen en de bioscoop. Een bioscoopkaartje is net zo duur als 1 wijntje (145 nok) en het was een prima tijdverdrijf alhoewel ik wel bijna in slaap viel in de heerlijke bioscoopstoel. Na de middag in de stad haalde ik mijn koffer op van de boot en pakte ik de bus naar het vliegveld, waar ik vertraging van een uur bleek te hebben. Ik besloot wat te gaan werken (ik ben sinds kort freelance auteur voor het schrijven van teksten voor bedrijven, blogs en websites) en rond 19:00 was ik éindelijk weer in Andenes na een spannend vlieg-ritje. Ik weet niet hoe het komt dat ik het nu opeens wat eng ben gaan vinden. Ik heb al vaker alleen gevlogen en de laatste keer was ook op een orka-missie naar Spanje in 2015… Maar die kleine vliegtuigen zijn toch wat gevoeliger voor turbulentie en ze maken een enorm kabaal! Ik had echt m’n hart in mijn keel gehad en was zó blij dat we weer in Andenes waren…

Het was heerlijk om weer thuis te komen waar Daan en Marley me al stonden op te wachten. Daan had heerlijk gekookt en ik genoot van ons gezellige huisje en de overenthousiaste Marley. Ondanks dat ik maar 4 nachten weg was geweest had ik zóveel meegemaakt dat het veel langer leek en ik had Daniella en Marley echt zó gemist, dat ik heel gelukkig was dat ik weer terug was. We zijn door deze reis nog veel hechter met ons drieën geworden dus zonder Daan en/of Marley voel ik me incompleet.
De volgende dag maakte ik een lange wandeling en kwamen we een sneeuwhoen tegen! Een prachtige maar erg schuwe witte vogel. Op het strand bleek dat het vinvis karkas steeds iets meer uit het zand begint te verschijnen dus ik ben benieuwd hoe dat er over een paar weken uit ziet.

Inmiddels lopen we alle drie met opvallende reflecterende banden en jasjes als we wandelen; iedere Noor draagt het en het is ook echt nodig aangezien het hier zo snel weer donker is. Het ziet er wel een beetje stom uit, maar het geeft een absoluut gevoel van veiligheid. De grote hoeveelheid sneeuw maakt alles ook lichter. Er lag zoveel, dat de grafzerken op de begraafplaats nog maar een klein stukje boven de sneeuw uit kwamen. Inmiddels is het trouwens weer aan het dooien, helaas.

Gisteren, vrijdag 6 december, was ik jarig. Ik had de avond voor mijn verjaardag dit levensjaar even overdacht en bedacht me dat dit waarschijnlijk het mooiste jaar van mijn leven zal zijn geweest en hoe ongelooflijk blij ik ben dat we het besluit hebben genomen om dit avontuur aan te gaan. Het dieptepunt was toen Marley bijna dood was gegaan bij de dierenarts afgelopen zomer en ook de vele keren afscheid nemen, vielen me zwaar dit jaar. Maar de lijst van geweldige gebeurtenissen is te lang om op te noemen en die namen zeker de overhand bij mijn terugblik.

Gisteren hebben we mijn verjaardag gevierd met traditiegetrouw koffie en taart op bed (ik kreeg een prachtig boek van Daniella over de natuur van Noorwegen) en daarna een heerlijke lange wandeling terwijl de schemer prachtig op de bergen van Senja te zien was. We liepen een stuk in Andenes en later nog in het dorp Myre waar we weer allerlei mooie routes ontdekten en een afdruk maakten van ons gezicht in de sneeuw. Dat is een aanrader, mocht er weer eens sneeuw in Nederland liggen! Je gezicht in de sneeuw drukken en daarna een foto van de afdruk maken mét flits. Het is hilarisch.


Die middag zou ik bellen met mijn ouders en oma maar gezien mijn moeder ziek bleek, werd dat mijn vader en oma wat ook heel gezellig was. In de avond gingen Daniella en ik uit eten in een typisch Noors restaurant. We aten beide een spannend gerecht waar we wel nieuwsgierig naar waren, maar wat we niet kennen. Daan nam Pinnekjott (gepekeld lamsvlees) en ik nam Porchetta. We vonden het allebei niet lekker, alhoewel dat van Daan écht het meest vies was… We vragen ons nog steeds af of het nou een foutje van de keuken was of dat het gewoon aan onze smaak ligt want dit is immers het meest luxe restaurant van Andoya… Het was zó zout, dat onze mond onderhand verschrompeld was… We namen nog een toetje en besloten thuis de dag af te sluiten met een portje. Geen traditioneel Noorse gerechten meer voor ons hoor, maar het was toch leuk om eens te proberen. Als een Noor praat over Pinnekjott dan gaan de ogen bijna vonkelen van vreugde; toch leuk om eens te proeven.

Zoals je leest was het een hele volle, leuke en drukke week en is mijn orka-honger weer even gestild. Nu is het afwachten tot ze hierheen komen in maart en tot die tijd houd ik me koest… Ik bedacht me gisteren wanneer ik dan eigenlijk wél genoeg heb van die orka’s… ik denk dat dat pas zo is als ik er bij zou leven en zelf een orka zou zijn… Het is de kunst me niet te gek te laten maken door social media en alle orka-berichten daar en daarbij loopt het orka seizoen in Skjervoy alweer ten einde. Dat geeft rust… Ik ben wel heel blij dat ik dit avontuur nog een keer ben aangegaan; de orka’s hebben mij op al zoveel mooie plekken op de wereld gebracht, maar nog geen een zo mooi als Noorwegen… Deze hele reis, dit hele avontuurlijke jaar, hebben we indirect aan hen te danken… Vandaag hebben we precies een jaar geleden de camper aangeschaft en inmiddels hebben we daar al ruim 15.000 kilometer aan avonturen mee beleefd! Ik ben benieuwd naar dit nieuwe levensjaar, waarvan ik de eerste helft nog in Noorwegen mag doorbrengen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen; veel beter dan dit kan het niet worden.