Dit is een nieuwe pagina.

22.11.2024

Precies op de helft, afscheid van de zon en de orka-koorts die het verstand over nam.

Er is weer ruim een week voorbij in het rustige stadje Andenes; het weer is wat frisser en ik begreep zelfs dat er deze week een dik pak sneeuw gaat vallen. We kijken er naar uit!
Van de week hadden we te maken met een dikke ijslaag op de weg die zorgde voor heel wat geglibber en waar wij tot op heden dachten dat er hier niet gestrooid werd, zagen we nu een tractor rijden die grind over de stoep liet korrelen in plaats van zout. Het grind maakte direct dat je goede grip hebt, maar toch bleef het op bepaalde stukken (met name voor onze deur) zo glad dat we onze speciale spijkerzolen onder hebben gebonden.

Vandaag, 22 november 2024, zijn wij precies op de helft van onze reis! Aan de ene kant is die voorbij gevlogen en aan de andere kant heb ik het idee dat we al een heel leven weg zijn… Andersom geldt hetzelfde… Aan de ene kant moet ik er nog niet aan denken om terug naar Nederland te gaan en soms zijn er momenten dat ik denk ‘pffff… duurt nog wel lang…’ maar gelukkig komt dat laatste niet al te vaak voor.

Er heeft hier weer een behoorlijke storm gewoed; het water van de zee was zo hoog komen te staan dat de hoofdweg naar Andenes toe een dag was afgesloten en de volgende dag bezaaid lag met een laag zeewier en heel veel afval. We (maar met name Daniella) hebben tijdens een wandeling, waarbij we een tijd vergezeld werden door een otter, geprobeerd om het piepschuim zoveel mogelijk op te ruimen zodat dit niet in kleine stukjes weer de zee in zou verdwijnen. De otter heb ik getracht vast te leggen maar door wat instellingen die niet helemaal in de haak waren, was dit weer eerder frustrerend dan succesvol te noemen. Gelukkig weet vriend Rene Pop (die ik echt al heel wat keren heb moeten appen over ‘mislukte foto’s’,)  altijd raad en had hij weer wat tips over hoe ik de camera beter kon instellen. Later nog maar eens proberen dus, want er zijn hier otters genoeg.


Wij hadden een probleem met onze afzuigkap, het molentje draaide namelijk niet meer. De man die langs kwam voor reparatie vertelde ons dat we met dat hele slechte weer eigenlijk niet naar buiten moeten gaan; dat wordt je hier niet verteld met codes of nieuwsberichten, er wordt vanuit gegaan dat je dat zelf ook wel snapt. Daniella en ik waren die middag juist even naar de vuurtoren gegaan zodat we tegen de wind in konden leunen en konden kijken naar de hoge golven, maar dit werd ons dus ten strengste afgeraden… De zee neemt hier soms auto’s van de weg af mee, de zee in; vandaar dat de weg dan dus ook wordt afgesloten. Heel bizar! Hoe we dat met Marley gaan doen op zulke dagen weet ik nog niet, maar daar komt wel een oplossing voor. De man vertelde dat er ongeveer 3 orkanen per jaar zijn en hij vond dat het in verhouding tot andere jaren nog nooit zulk slecht weer was geweest in Andenes. Hij adviseerde ook om de afzuigkap en de douche ventilatie altijd aan te houden, zodat de wind het molentje niet naar binnen kan blazen…

De afzuigkap was zo baggervet dat het molentje niet meer goed draaide. Ook zit er een beveiligingssysteem op de afzuigkappen hier; er hangt een sensor bij de kookplaat en zodra er teveel damp/rook ontstaat, stopt het hele systeem er mee. Dit komt doordat het overgrote deel van de huizen in Noorwegen van hout is en je hier echt geen brand wilt. Toevallig is ons huis van steen, maar eigenlijk zie je dat hier nauwelijks… begrijpelijk en een goede zaak dus dat er extra beveiliging is. Maar doordat onze afzuigkap niet werkte, hadden wij wel even een probleem met koken. De klus-meneer heeft met een schroevendraaier gepoerd en toen deed het molentje het weer… Zodra hij er weer mee stopt gaan we dan toch maar eens aan de slag met een heftige ontvetter.

De dagen werden steeds korter en we proberen hier op een goede manier mee om te gaan; naar buiten zodra het ook maar een beetje licht is (lang leve Marley, want dan moet je wel) en veel kaarsjes aan. We hebben inmiddels waxinelichtjes gekocht die 8 uur branden. Rond half drie steek ik ze aan en rond bedtijd gaan ze uit. Het leven gaat hier steeds trager. Dat zie je ook op straat, waar je vaak een kanon kunt afschieten. Wat me wel opvalt is dat de wijnbar hier tegenover en de restaurants in de straat nog gewoon open zijn. Vaak met 1 a 2 tafeltjes met gasten, de rest is leeg. In de oude kroeg iets verderop zit meestal een man of 3 aan de bar… Wij zijn nog nergens heen geweest, maar gaan met mijn verjaardag, 6 december wel uit eten. Een hele traktatie!
Qua stressniveau is niets hier vergelijkbaar met Nederland. Dat merkten we al in het zuiden, maar in het noorden is het helemaal bizar in vergelijking met Nederland. Voor mij is dat wel goed; ik ben gevoelig voor stress en merk dat de haast er bij mij ook steeds meer uit raakt. Op mijn hartslagmeter zag ik ook dat mijn hartslag veel lager is dan voorgaande jaren rond deze tijd; ik denk dat dat een goed teken is, alleen niet zo goed voor de lijn.
De donkerte hier in het hoge noorden zorgde bij mij toch ook voor wat onrust… Ik begon me eigenlijk wat te vervelen… Thuis ben ik áltijd bezig en de winter geeft mij ook in Nederland wat meer gedwongen rust; vanaf 5 uur hoef of kan ik even niets meer en kan ik op de bank gaan hangen en tv kijken… Heerlijk vind ik dat! Maar wel na een dag werken, een dag klussen of een hele lange wandeling… Hier heb ik geen werk, klus ik niet of nauwelijks en de lange wandelingen vallen ook wel mee. Daniella verveelt zich nooit, die kan zich helemaal vastbijten in een cursus op de computer en is wat dat betreft veel minder beweeglijk en onrustig, maar bij mij werkt dat helaas anders. Zodoende heb ik tekenspullen gekocht en ben ik begonnen met het natekenen van een aantal foto’s die ik afgelopen zomer gemaakt heb. Het is heerlijk om door die foto’s heen te bladeren en het geeft mij echt een enorm trots gevoel wat we allemaal wel niet beleefd en gezien hebben. Bij heel veel foto’s vraag ik me soms af waar ik ze gemaakt heb; met zo’n lange en grote reis is het lastig om alles te onthouden.
Buiten dat heeft José, de man die oorspronkelijk van Tenerife komt en hier sinds 10 jaar woont, een keyboard langs gebracht waar ik op mag spelen. Het is een goed keyboard van het merk Roland en er zit zelfs een piano pedaal bij waardoor het net zo klinkt als een piano. Het is wel even wennen, maar ik vind het echt heerlijk om te kunnen spelen zodra ik de behoefte voel. Het is echt heel bijzonder en aardig hoe begaan iedereen hier met ons is en hoeveel moeite men doet om ons welkom te heten. Dat geeft wel een heel prettig gevoel.

Dinsdag waren Daniella en ik voor het eerst naar het zwembad, dat 3 avonden per week open is voor volwassenen. Je kunt dan voor omgerekend €6,50 zwemmen en naar de sauna. Het bad is wat oud maar wel schoon en 25 meter lang. Wat wel een beetje raar is, is dat je een mutsje op moet die wij gelukkig konden lenen bij de balie. We vonden het allebei heel lachwekkend… We trokken een half uur saaie baantjes waarna we het wel een beetje gehad hadden, maar het is zeker goed om eens per week te gaan doen. De sauna sloegen we voor nu nog even over, maar op de koude dagen die gaan komen is dat natuurlijk een heerlijke toevoeging. Tijdens het afdouchen werden we aangesproken door de beheerder van het huis, die ook aan het zwemmen was geweest. Ik moest even denken waar ik haar van kende, maar zij herkende ons… We worden al aardig bekend hier in Andenes, maar we vallen ook nogal op met die camper, wij als 2 vrouwen en dan natuurlijk ook nog Marley. Ik durf te wedden dat we al aardig wat keren besproken zijn, als ik soms de nieuwsgierige gezichten in de supermarkt of bij het tankstation zie. Haha!

Op de lokale facebookpagina had ik een oproep geplaatst waarin ik te kennen gaf dat wij een boot zoeken om te huren in de maanden maart en april, zodat we bij het naastgelegen dorp Fiskenes orka-geluiden kunnen opnemen met onze hydrofoon. Ik kreeg 5 reacties van mensen waarvan we de boot mogen lenen/huren waarvan 1 boot al in de buurt van Fiskenes staat. Dat lijkt ons het meest praktisch, zodat we niet met een aanhanger + boot achter de camper hoeven te gaan rijden. Ik ben heel benieuwd hoe dit er aan toe zal gaan dit voorjaar en was ook heel verrast over de vele helpende reacties.

Over orka’s gesproken; mijn facebook profiel werd overspoeld door waanzinnige foto’s en filmpjes van honderden orka’s rondom Skjervoy. Ik raakte er ongedurig van en wilde het eigenlijk niet meer zien want ik had continu het idee dat ik van alles miste… Zoals ik al eerder schreef heb ik eigenlijk nooit genoeg als het gaat om orka’s en ik vond het op een gegeven moment gewoon zo lastig om de berichten te zien, dat ik besloten heb om nog een keer die kant op te gaan. Daniella vindt het wel mooi geweest en wacht ze liever af tot ze in april hier heen komen. Aan de ene kant vind ik dat jammer, want het is heel magisch om de orka’s en bultruggen samen te bekijken maar aan de andere kant was het wel praktisch dat Daniella bij Marley kan blijven. Zodoende heb ik gezocht naar een paar aaneengesloten dagen waarop er nog 1 plekje vrij was bij de whalewatch organisatie. Toen bleek dat 1,2 en 3 december nog 1 plek vrij had op de boot heb ik die alle 3 geboekt. Het wordt een hele onderneming; zaterdag 30 november ga ik met het vliegtuig naar Tromso (een half uurtje vliegen) waarna ik met de Hurtigruten boot (de oude postboot van Noorwegen) 4 uur naar Skjervoy zal moeten varen. Ik heb een soort bezemkast gehuurd om 3 nachten in te slapen om de kosten te drukken en zal dan op dinsdag 3 december na de laatste whale watch met een bus 3,5 uur terug rijden naar Tromso, waarna ik daar op een boot in een gemengde zaal overnacht om de volgende ochtend het vliegtuig weer naar Andenes te pakken. Tja; je moet er wat voor over hebben om je geliefde orka’s te zien… Maar zodra ik het geboekt had kreeg ik rust en kon ik weer genieten van de foto’s en filmpjes die anderen deelden. Erg eigenlijk; maar waar het om orka’s en walvissen gaat lijk ik wel een reactie te krijgen als een verslaafde op een shot. Toen ik alles boekte zat mijn hart in mijn keel van opwinding maar ook van spanning. Is het wel verstandig, weer zo’n hele reis? En de kosten? Toen ik berekende dat ik het geld wat dit kost, 2 jaar geleden nog in 4 maanden weg pafte (pakje sigaretten per dag) had ik mezelf overtuigd van het feit dat dit wel echt een veel betere manier was om je geld uit te geven. Ik kan niet wachten ze weer te zien; 1 dag snorkelen en 2 dagen ‘gewoon’ whale watchen. Mocht het weer niet meezitten dan cancel ik het reisje en haal ik het een andere keer in, dus nu maar duimen dat de weergoden mij goed gezind zijn. Ik ben blij dat Daan mij hier volledig in mijn gang laat gaan en ben ook wel benieuwd hoe het zal zijn om na zo’n lang intens samenzijn, even helemaal los van elkaar te zijn. Dat wordt wel even slikken en wennen…

We hebben deze week veel tijd besteed aan het ontdekken van de plaatsjes buiten Andenes om. Een van de opvallend-heden zijn de begraafplaatsen aan zee; zomaar op een open ruige vlakte, onder de bergen kom je heel wat kleine kerkhofjes tegen en zoals in heel Noorwegen is ieder graf, oud of nieuw, voorzien van een fleurig plantje. Hier is geen sprake van graven die door familie heel goed onderhouden worden en andere graven waar niet naar om wordt gekeken; ieder graf krijgt een plantje. Goede zaak, vinden wij. Ook staan er her en der mooie zeemanskerkjes. Op een strandje bij het dorpje Dverberg vond ik een schedel en ruggengraat van een bruinvis, die ik onder licht protest van Daniella, mee heb genomen.

Gisteren maakten wij een zonnen-tour. Het was de laatste dag dat het mooi weer zou zijn en de zon nog boven de horizon uit kwam en zodoende besloten we het hele eiland over te rijden. Van noord naar zuid is ongeveer 75 kilometer en we legden gisteren 170 kilometer kriskras over het eiland af. We bezochten onder andere ‘apple beach’ wat nogal bekend zou zijn omdat Apple het heeft verwerkt in een reclame (we dachten eerst dat het zo heette omdat er misschien appelbomen groeiden, maar dat kan natuurlijk niet in dit klimaat) en eigenlijk was dat Apple beach het enige wat een beetje teleurstellend was. Buiten dat was het was écht genieten. We hadden thee, brood en kaas voor tosti’s en pannenkoeken mee en hier en daar stopten we om wat te eten, een bakkie te doen of om wat te wandelen. ‘als het echt zo is dat een schepper de aarde heeft gemaakt, dan heeft hij hier wel erg zijn best op gedaan en op Nederland iets te weinig’ merkte ik op aan Daniella, die daar smakelijk om kon lachen. Het was een tijdje geleden dat we vol ooohs en aaaahs hadden rondgereden maar gisteren was het weer zo ver… we hebben zo genoten van de omgeving, van de bergen, de zee, de bossen, een aantal elanden die we passeerden, tientallen zeearenden die overvlogen en de zon die de hele dag zorgde voor een prachtige schemering. Vanaf nu gaan we haar een hele tijd niet zien, tot 14 januari. Maar dat wil niet zeggen dat we helemaal in het donker zitten; menig Noor zegt dat nu de mooiste tijd van het jaar aanbreekt. De tijd waarin de luchten roze/paars kleuren en de avonden vaak gevuld zijn met het noorderlicht. Het noorderlicht hebben we eergisteren voor het eerst sinds weken weer eens gezien, wat wel aangeeft hoeveel geluk we hebben gehad toen mijn ouders en Karen in Noorwegen waren.


Er zijn ook nog wat hele korte nieuwtjes te melden; zo verkopen ze in Noorwegen rond kerst de voor ons zo bekende rookworst. Ze noemen het Julepolse, wat ‘kerstworst’ betekend. We hebben ‘m geprobeerd, en hij is lekker. Dat we hier minder vegetarisch eten dan we gewend zijn mag duidelijk zijn; volgend jaar maar weer.

Marley heeft deze zomer in de uitverkoop alvast een winterjas gekregen… Deze week mocht ze ‘m voor het eerst aan en ze is er niet blij mee, zoals je ziet.

Daniella had ‘to good to go’ besteld bij een plaatselijke bakkerij; voor een paar euro (of kronen, want we zijn in Noorwegen) haal je dan een tas op met spullen die anders weg worden gegooid. We hebben in Noorwegen nog nooit zo’n goede, rijkgevulde to good to go tas ontvangen! Heel wat calorieën hebben we naar binnen zitten smikkelen… het was lekker, maar slecht voor de lijn.

Door een gebrek aan feesten zoals Sintmaarten en Sinterklaas, begint de kerst-hysterie hier begin november al. Wel makkelijk; zo heb je tenminste echt iets aan de kerst-spullen die je koopt. Wij hebben ook al wat kerstverlichting opgehangen die we in de tweedehands winkel hebben gekocht. We willen ook nog een boompje, maar het is nogal aan de prijs. Misschien ligt er binnenkort eentje in de kortingsbak, dan nemen we die wel mee; haha!

Zoals je leest beleven we toch wekelijks weer allerlei avonturen en maken we genoeg mee om een blog goed mee op te vullen; ze zijn nog steeds lang genoeg! Ook sociaal komen we prima aan onze trekken, gaan we vanaf volgende week naar Noorse les dat georganiseerd wordt door vrijwilligers en eten we morgen bij onze bovenbuurvrouw. Ik kijk uit naar de rustige donkere feestdagen samen met Daniella en Marley en naar mijn orka-3-daagse, vlak voor mijn verjaardag… Genoeg om weer naar uit te kijken en over te schrijven, dus. Maar nu eerst lekker weekend, een wijntje en verder helemaal niets… Fijn weekend allemaal, tot de volgende keer!