Dit is een nieuwe pagina.

08.10.2024

Het einde van de route; Vardo. En weer twee weken vol Arctische viking avonturen!

Het is al bijna 2 weken geleden dat ik voor het laatst heb geblogt; niet doordat we weinig hebben meegemaakt hoor, we hebben zelfs weer heel veel avonturen achter de rug! Maar we hadden dikwijls geen bereik of er waren andere zaken die de aandacht teveel opslokten, waardoor de uurtjes die ik normaal in de blog steek, niet gemist konden worden. Ik ga proberen om de afgelopen 2 weken in 1 blog samen te vatten en de hoogtepunten er uit te filteren.

Na onze overnachting op de Noordkaap verbleven we een nachtje in het stadje Honningsvag. Een schattig klein stadje en we stonden aan een bomvol vissershaventje. De visserij is hier echt nog volop in bloei en de kotters liggen hier nog rijen dik in de haven. Het museum dat we bezochten exposeerde onder andere een tentoonstelling die wij 2 jaar geleden in Tromso ook al hadden gezien. Dat vonden wij destijds een prachtige tentoonstelling over het soms barre leven op deze hoogte. Het was geen straf de prachtige foto’s nog eens te bekijken. We bezochten die dag tijdens een avondrondje met Marley ook het meest troosteloze kerkhof wat we ooit zagen. Doordat er op deze hoogte geen bomen groeien is alles maar kaal… Daar moesten we wel even aan wennen.

Na een rustige dag in Honningsvag was het de volgende dag tijd om weer verder te reizen richting Vardo. We bezochten nog een souvenirswinkel waar we ons wederom verbaasden over de wolven en ijsbeerhuiden die er verkocht werden (ijsbeerhuid kostte €20.000, wolf €5.000) en besloten een flink stuk te gaan rijden die dag. Het was schitterend herfstweer en na een prachtige rit van een uur of 3, besloten we een mooie wandeling te maken van 7 kilometer door een gebied dat aandeed als de Veluwe. Het was zo warm dat onze jas wel weer uit kon en het water was spiegelglad. Een onverwachts cadeautje en we kwamen geen mens tegen. Na de wandeling reden we nog een klein stukje naar onze overnachtingsplek waar we vanuit ons camperraam de bruinvissen weer voorbij zagen zwemmen. Het went wel, maar het blijft prachtig.

De volgende dag was het minder mooi weer dus na een uitdagende maar korte wandeling door een rotsachtig landschap, reden we weer een heel lang eind naar een dorpje genaamd Tana. Het was 180 kilometer rijden en we kwamen de eerste 81 kilometer geen enkele andere auto tegen. Zo bijzonder! En wat was de weg mooi… alsof je door de toendra rijdt. Dit is echt landschap dat we nog nooit eerder hebben gezien, behalve op tv. Rendieren, rood en geel gekleurde bomen, na iedere bocht weer een nieuwe verrassing. Onderweg zouden we 1 dorpje tegen komen, wat bij nader inzien slechts 1 benzinepomp en een huisje betrof. Na een paar uur kwamen we aan bij Tana en overnachtten bij een brug die aandeed als de Erasmusbrug in Rotterdam.

De volgende dag was het doel om Vardo, het eindpunt van onze route te behalen. Onderweg reden we langs een plekje waar ver in zee een kerkje stond. Het wekte onze nieuwsgierigheid en we reden er op af. Het bleek een gehucht te zijn dat op een landtong in zee stond. Het plaatsje heette Nesseby en het kerkje wekte onze nieuwsgierigheid doordat er maar een paar hele oude graven waren en het kerkje wel verlaten leek. Het was leuk om er rond te slenteren en Marley kon heerlijk los lopen in het naastgelegen natuurgebied. Onderweg komen we eigenlijk altijd wel onverwachte plekken tegen die een bezoek waard zijn.

Na een ongelooflijk mooie rit met alle kleuren van de regenboog qua herfstkleuren (paars, rood, oranje, geel, groen en een strakblauwe lucht) kwamen we aan in het plaatsje Vardo. De plek waar we een paar nachten zouden gaan verblijven. We trakteerden onszelf op een betaalde plek met stroom en een douche aan de haven. Op de haven zagen we direct een beeld van Willem Barendsz, de Nederlandse ontdekker die in 1597 overleed tijdens zijn expeditie, waaruit het beroemde boek ‘Nova Zembla’ is voortgekomen. Dit boek hebben we samen gelezen tijdens onze reis naar Noorwegen in 2022 en het gaat iedere verbeelding te buiten (al is het wel redelijk taai) We vonden het fantastisch om nu echt zelf aan de Barendszzee te verblijven en besloten maar weer eens een hengeltje uit te werpen.

Het duurde niet lang voordat ik beet had! Een heel klein koolvisje, maar dat maakt niet uit; op Texel vingen we ook niet veel anders en als je er maar genoeg van hebt, heb je zo een mooie maaltijd. Daniella had ook snel beet; een flinke vis, waarschijnlijk een poon maar nog voordat ze hem helemaal omhoog had gehaald had de vis losgelaten. Een half uurtje later ving ik nog een klein poontje maar het was wel duidelijk dat we geen avondeten bij elkaar zouden vangen. Evengoed hadden we de smaak te pakken en waren we blij dat we toch eens iets gevangen hadden. We besloten onszelf die avond te trakteren op een etentje bij de Thai. Vardo is een klein stadje van ongeveer 2.000 inwoners en het heeft 4 restaurants, waarvan 3 Thai… Wat zij hier toch moeten is ons een raadsel, maar het eten is natuurlijk wel 20 keer zo duur als in Thailand. Hoe dan ook genoten we van deze luxe; we hadden het na de lange rit ook wel verdiend en het was leuk om het eindpunt van onze route in stijl te vieren.

Vardo is het enige stadje dat zich op het arctische gebied van het vaste land van Europa bevindt en het is ook de stad waar de Europaweg 75 (beginnend in Griekenland) eindigt. Wat de stad ook heel bijzonder maakt is dat er een prachtig heksenmonument is gebouwd voor de vele mensen die rond 1600 onterecht veroordeeld zijn voor hekserij, wat zij met ernstige mishandelingen en vervolgens de dood hebben moeten bekopen. Was er storm op zee? Dan moest er een zondebok worden aangewezen. Ging je man vreemd? Dan was jij de heks. Of wees een vrouw een man af? Dan moest ze wel een heks zijn… Ik weet zeker dat wij en velen van de mensen die wij lief hebben, die tijd niet overleefd hadden doordat ze beticht zouden worden van hekserij. Wat een afschuwelijk leed… Hoe dan ook; het monument staat vlak aan zee, en bij mooi weer kun je Rusland vanaf dat punt zien liggen. Je loopt een loopplank naar boven, waarna je aan komt bij een lange hal. De deur is heel zwaar en wanneer je deze opent, sta je in de donkere hal. In de hal hangen alle namen van hen die veroordeeld en vermoord zijn, voor zover bekend is (maar de cijfers schijnen veel hoger te zijn dan dat) Naast de naam hangt waarvoor zij precies veroordeeld zijn en bij iedere naam hangt ook een mooi lampje en een klein raampje naar buiten. De gang voelt zwaar en mooi tegelijk. We werden er allebei verdrietig van maar waren er ook echt van onder de indruk. Nadat je door de hal bent gelopen, loop je weer naar buiten, een glazen kubus in. In deze kubus staat een eeuwig brandende stoel.

Daniella en ik hadden in de week voor het bezoek aan het monument beide een mooie steen gezocht om bij het monument neer te leggen. Ik vond zelf een groene steen tijdens een soort ‘wadlopen’ vlak nadat we Senja hadden verlaten en Daniella had een roze steen gevonden. We hebben beide de steen bij het monument neergelegd, wat een goed gevoel gaf.
Hierna wandelden we verder en vonden we ook nog een oud kerkhofje waar meerdere russen begraven lagen, die vanwege hun orthodoxe afkomst niet op het kerkhof van de Noren begraven mochten worden. Wat een ingewikkelde tijden moeten dit geweest zijn…

Die middag gingen we weer vissen en ondanks dat het niet altijd een succes was (we verloren allebei weer een keer ons best wel dure nep-aas) ving ik zowaar weer 6 koolvisjes. Die avond maakte ik risotto met gestoofde visjes en ondanks dat het niet veel was, was het wel lekker en heel vers. Zodra ik de vissen binnen haal maak ik ze direct dood. Ik blijf het moeilijk vinden, maar ze laten creperen in een emmer water vind ik helemaal verschrikkelijk. Daniella durft wel te vissen maar ze durft ze niet te doden dus er kleeft inmiddels al aardig wat vissenbloed aan mijn handen… Maar goed; zolang we geen vegetariër zijn ontkom je daar ook niet aan en dan doe ik het in dit geval liever zelf dan dat ik vis koop uit een vis-fabriek.
Die avond was het koud en guur en we besloten even ‘snel’ Marley uit te laten. Onderweg kwamen we een oudere vrouw tegen die ook haar hond aan het uit laten was en zij begon in het Noors tegen ons te praten over Border collies (Marley is de sleutel tot contact met de Noor!). We konden haar verstaan want ze vertelde dat zij ook een Border collie had gehad en dat die 16 jaar was geworden. Het Noors verstaan gaat redelijk, maar het Noors praten is nog niet op niveau. We deden ons best, maar uiteindelijk moesten we toch overstappen op Engels. De vrouw bleek goed Engels te spreken en liep met ons op… Ik schat dat ze rond de 80 jaar oud was, maar nog erg kwiek. Ze vertelde ons van alles over Vardo. Haar naam was Björk Nellie en ze had Nederlandse voorouders gehad. Ze had haar hele leven in Vardo gewoond en helaas was haar man afgelopen december na een zeer kort ziekbed van 4 dagen plotseling overleden. Ondanks dat maakte ze op ons een vrolijke en positieve indruk. Ze liep met ons langs een raam waarin 4 grote bokalen te zien waren en ze vertelde daarbij dat dit de bekers waren die gewonnen konden worden tijdens de jaarlijkse sneeuwballengevechten (Yukigassen genoemd) dat Vardo vroeger ‘wolveneiland’ werd genoemd doordat er heel veel wolven leefden (en nu geen een meer) dat er een heel groot bluesfestival gehouden wordt iedere november, dat er in de zomer veel bultrugwalvissen voorbij zwemmen wat voor haar de normaalse zaak van de wereld is en ook dat ze nu in een gevaarlijke tijd leven. Ze gaf aan dat als Rusland Europa gaat aanvallen, Vardo als eerst aangevallen zal worden in verband met een groot verdedigingsstelsel aldaar. In Vardo kun je het ook zien; grote witte bollen in de stad. Het radarsysteem dat alles wat van buitenaf komt, moet afweren. Eind september zijn er al verdachte raketten waargenomen… Ik hoop voor die lieve Björk en ons allemaal, dat het niet zo ver gaat komen.

Ze gaf al wandelend ook hier en daar bij de huizen aan dat deze gebombardeerd waren in de tweede wereldoorlog, of wie er woonde. ‘in dit huis wonen twee Nederlanders. Twee mannen. De een is lang en heeft donker haar, de ander is kleiner en is blond’. Zo ging het maar door en wat vermaakten wij ons kostelijk om dit heerlijke mens. Het noorderlicht scheen ons mooi bij en na deze mooie wandeling, was het tijd om gedag te zeggen en terug te gaan naar onze warme camper.

De volgende dag maakten we een wandeling naar ‘Drakkar’ een prachtig kunstwerk dat deels bestaat uit een vikingschip en een walvisskelet, gemaakt van hout. Het is een enorm ding en je ziet het al van ver… wij vonden het echt een gaaf kunstwerk… Een echt vikinggevoel kregen we er van. 

Na deze heerlijke ochtendwandeling besloten we toch om Vardo te gaan verlaten. We waren goed tot rust gekomen, hadden echt genoten van het stadje, maar er wachtte ons nog zoveel wat we wilden zien. We reden 1 uurtje naar het plaatsje Vadso. Het was al later op de dag dus we besloten hier te overnachten. Ondanks dat ik altijd best goed op het weerbericht let (ik kijk zowel in Nederland als hier meerdere keren per dag op het weerbericht) was mij blijkbaar ontgaan dat er een flinke storm aan kwam en tijdens het rijden had ik al gemerkt, dat het me nogal kracht kostte om de camper recht te houden. We parkeerden aan zee maar al snel bedacht ik me dat dit geen goede plek zou zijn met storm. Het weerbericht stond me nogal tegen.. een flinke windkracht 10 gaf hij weer op. Pfffff…. Bij gebrek aan parkeerplek voor campers besloten we de camper ‘illegaal’ op een veld naast de bibliotheek te zetten. Nog altijd niet heel luw, maar wel iets luwer dan waar we eerst stonden. We gingen de nacht in en de camper schudde heen en weer… Er was een oorverdovende herrie om ons heen en ik had echt het idee dat we ieder moment konden omlazeren… We hadden oordopjes in gedaan en waren met ons hoofd aan de andere kant gaan liggen in de hoop dat het wat rustiger zou klinken, maar nee; wat nu? Om half 3 waren we het zat en kroop ik in pyjama en sloffen achter het stuur om vervolgens een stukje verderop naast een supermarkt te parkeren. Wát een rust… heerlijk… Liever een parkeerbon dan die storm nog 1 uur langer om ons heen… Het voornemen was om voor openingstijd van de supermarkt te maken dat we wegkwamen maar toen de wekker ging presteerden we het om tot 09:00 te snoozen… het leven om ons heen was al druk gaande en wij rolden net ons bed uit… Geen parkeerbon; toch een opluchting.
In Vadso maakten we nog een mooie wandeling waarbij ik de jagende grijze zeehond heb vastgelegd, waarna we Vadso weer verlieten. Langzaam op weg naar Tromso, waar we 15 oktober willen zijn. We parkeerden de camper op een parkeerplaats aan de hoofdweg en om 19:00 was het al helemaal donker. De zon gaat hier nu heel snel onder en bij gebrek aan straatverlichting in dit gebied, zagen we werkelijk geen hand voor ogen toen we Marley uit lieten. Het was roetkoud, het vroor een paar graden dus ook Marley vond het wel mooi geweest. Ze deed haar behoefte snel naast de camper en dook met ons weer de warme camper in. De kachel draait inmiddels overuren zul je begrijpen.

De volgende ochtend werden we wakker gefloten door een stuk of 30 pestvogels… wat een prachtige dieren zijn dat toch! En wat zou een andere mooie naam ze goed staan… geluksvogels bijvoorbeeld; of exotisch ogende arctische vogels. Enfin; nadat ik weer heel wat foto’s van hen had gemaakt gingen we verder.  We reden een route langs de Fins/Noorse grens en we kregen steeds meldingen binnen op ons mobieltje ‘welkom in Finland…’ ‘welkom in Noorwegen…’. In Finland is het 1 uur later dan in Noorwegen, dus dat was nog een beetje verwarrend. We maakten een boswandeling en parkeerden voor de nacht verderop langs een woeste rivier. Ook hier was het in de nacht weer heel erg donker. Ik moet toch zeggen dat ik dat wat minder prettig vind, al is het alleen al om het feit dat ik bang ben dat een vrachtwagen ons een keer niet ziet, ook op het rustplekje wil parkeren en ons dan aanrijdt… Tot noch toe gaat het gelukkig wel goed maar we letten nu wel wat meer op een straatlantaarn in de buurt.

De volgende dag tankten we ergens in een gehucht diesel wat maar 18,30 NOK per liter kostte, en 5 minuten later (nadat wij getankt hadden gelukkig) opeens 22,50 NOK… Die benzine/diesel prijzen blijven ons echt verbazen. Zo is het spotgoedkoop (goedkoper dan in NL) en zo zit er opeens 50 cent extra op. Daniella kwam er achter dat ze bij het benzinestation patat verkochten. Dat hebben we al heel lang niet gehad! We bestelden een patatje ondanks dat we eigenlijk niet echt honger hadden en toen we zeiden dat we er mayonaise bij wilden, sprak een Noorse man ons aan dat wij dan vast Nederlanders waren. Wij knikten instemmend… Hij keek naar ons en toen naar de camper… ‘blijven jullie daar nog lang mee in Noorwegen?’ vroeg hij… toen we onze plannen vertelden zei hij ‘dan mag je echt wel spijkerbanden gaan aanschaffen… het wordt hier in het noorden heel glad… Ik wil alleen 1 ding zeggen; doe voorzichtig’ en met een bezorgd hoofd liep hij weer weg. Dit was de 2e die ons er op had aangesproken dat we spijkerbanden moesten aanschaffen en ik merkte dat ik er zenuwachtig van werd… misschien dan toch maar aanschaffen? We hebben goede winterbanden maar ja; onze camper is nogal zwaar… Iets om over na te denken dus. Op de plek waar we nu waren, gaf hij over 3 dagen al -10 op…

We besloten naar het eiland Hammerfest te rijden, al is het alleen al omdat we de naam zo lekker Noors vinden klinken. Het gaf mooi weer op dus; de rit was lang, maar dan konden we daar weer even wat rustiger aan doen. Na een paar uur rijden staken we de enorme brug die Hammerfest met het vaste land verbindt. We vonden een mooi plekje waar we ook mooi konden wandelen en vissen en besloten hier 2 nachten te gaan staan en dat geeft ruimte om wat te doen. Zo bakte ik die dag een appel/bosvruchten/kruimel taart en belden we met mijn ouders en m’n lieve omaatje. Het vissen was wel weer een succes, ik ving de ene na de andere koolvis (5 in totaal) en Daniella ving er ook 1. De visjes zitten in de vriezer voor latere consumptie. We bedachten ons dat er in Noorwegen niets aan dierendag gedaan wordt! Ik denk dat het enige hele commerciële wat hier plaatsvindt Kerst en Pasen zijn. Met kerst beginnen ze hier nu al uitvoerig te adverteren en Pasen schijnt ook echt een heel ding te zijn in Noorwegen. Gelukkig voor Marley, is het voor haar iedere dag dierendag dus we hebben het niet gemist.

Ondanks dat we ons avontuur nog iedere dag volledig omarmen, zijn we de camper wel een beetje zat. De dagen worden korter en kouder dus we zitten veel meer binnen en we zijn toe aan wat meer ruimte voor onszelf. We kijken enorm uit naar het huurhuis! We attenderen onszelf er wel vaak op om meer in het ‘nu’ te zijn en te genieten van alles wat we beleven. Dit is naar alle waarschijnlijkheid de reis van ons leven en het is tot noch toe allemaal al zo fantastisch; vaak heb je dat alleen pas door als het verleden tijd is en daar moeten we meer voor waken. We zijn nu vaak ook al bezig met wat we dan na 1 juni moeten/willen en eigenlijk moeten we dat gewoon volledig los zien te laten. We zien het wel; er ontvouwd zich vanzelf wel iets. Over het algemeen zijn we nog steeds lief voor elkaar, maar het 5 maanden op 12 vierkante meter wonen, heeft soms z’n weerslag op onze tolerantie. 

Na 2 nachten bij de brug van Hammerfest te hebben gestaan besloten we Hammerfest zelf te bezoeken, een stadje een half uurtje verderop. Het was zondag dus alles was dicht. We wilden heel graag een camping bezoeken zodat we ons weer eens konden douchen (het was weer een week geleden dat we voor het laatst uitgebreid gedoucht hadden) en de nachten werden weer flink koud dus dan is het wel fijn om aan de elektra te staan. Helaas bleken de 2 campings gesloten dus moesten we ons plan bijstellen en stonden we nog een avondje zonder bereik/stroom of een warme douche, op een heuvel ergens bij de stad Hammerfest… Even slikken als je je hebt voorbereid op wat comfort, maar het is gewoon niet anders. Het weerbericht gaf voor overmorgen lichte sneeuw op en dan wilden we eigenlijk wel bij de stad Alta zijn, zodat ons motorolieblok gerepareerd kon worden en misschien konden ze dan ook meteen even de ruitenwisser-stang lassen. In sneeuw zo’n stuk rijden leek me niet prettig en bovendien was dit nogal een bergachtig gebied bij Hammerfest… De volgende dag wilden we dus weer richting Alta rijden.

De volgende ochtend werden we wakker. Het was maandag 7 oktober en we konden onze ogen niet geloven.. Daniella liet Marley naar buiten en zei ‘er ligt sneeuw!!!’ ik lag nog in bed en dacht ‘vast een beetje rijp’ maar toen ik het slaapkamer gordijntje opzij deed zag ik wat zij zag en ik schrok een beetje… Er lag een dik pak sneeuw en het sneeuwde nog steeds door. Hoe kon dit nou toch? Dit gaf het weerbericht helemaal niet op!? Nou ja; er van genieten maar… We dronken snel onze koffie en besloten naar buiten te gaan om te genieten van de witte wereld. Marley veranderde in een jonge hond en speelde en rolde door de sneeuw en ook wij voelden het kind in ons naar boven komen in deze witte verrassing. Dat ik straks nog een heel eind moest rijden baarde me wat zorgen, maar ik besloot het te negeren. Toen we na een half uurtje besloten te beginnen aan de toch die nu wel wat langer zou gaan duren, las ik eerst nog even wat tips van internet door over hoe je veilig kunt rijden in de sneeuw. Al in de eerste kilometer voelde ik de camper slippen toen ik moest remmen voor een drempel en op dat moment wist ik het zeker; er komen spijkerbanden onder dat ding!
We bezochten in Hammerfest nog ‘the royal and ancient polar bear society’ wat bestaat uit een mooi gratis museum over de geschiedenis van Hammerfest, met daarbij een winkel waarin je allerlei leuke souvenirs van ijsberen en beluga’s kan kopen.. Heel verleidelijk, maar niets gekocht.

Hierna volgde een autorit die normaal ruim 2 uur zou duren, maar waar ik 4 uur over heb gedaan. De weg leek wel een ijsbaan en ik heb nog nooit zo’n zwaar voertuig door zoveel sneeuw hoeven ploegen… Ik was stiknerveus en voelde dat de banden af en toe moeite hadden met het houden van grip… We kwamen veel vrachtverkeer tegen die wel gewoon 80 reden en soms had ik echt het gevoel dat we zouden botsen, maar gelukkig bleven alle rampscenario’s uit, alhoewel de ruitenwisser er wel halverwege weer eens mee kapte. Na een spannende rit waarbij we op sommige stukken ons adem inhielden, kwamen we veilig aan in Alta. De camper was ongelooflijk smerig en Daniella heeft ‘m een beetje gefatsoeneerd met een tuinslang, maar we zijn blij dat hij nog niet gewassen is. Inmiddels staan we aan het Alta Fjord, aan de haven en aan de stroom. We hebben ons getrakteerd op een lange warme douche en een extra nacht om bij te komen van onze weken vol avontuur. Morgen gaan we naar de garage om te laten doen wat moet; waaronder die spijkerbanden die ons behalve veiligheid, ook gaan voorzien van meer vrijheid deze winter. Ik heb mijn best gedaan om 2 weken in 1 blog te proppen en heb veel mooie en leuke ervaringen moeten weg laten om de lengte acceptabel te houden, maar ik hoop dat ik weer een beetje een beeld heb kunnen geven van ons leven hier. Het gaat ons goed; momenteel zitten we lekker binnen want het is -4, kachel aan, en kijken we uit over het Alta fjord wat over een maand weer zal wemelen van de orka’s en bultruggen… en wieweet; misschien besluiten ze vandaag of morgen al deze kant op te komen….