Dit is een nieuwe pagina.

26.09.2024

De weg naar het einde van de wereld, een korte herfst en het grote wonder: Orka’s!!!

De vorige blog schreef ik nog op het eiland Senja, waar we een geweldig mooie tijd hadden beleefd maar waar we volledig werden weggestormd. Voor het mooie hadden we eigenlijk eerder weg moeten gaan, want ook die nacht waaiden we weer bijna van onze banden af. Het was een grote opluchting toen we de grote brug die Senja met het vasteland verbindt, over waren geblazen. Op Senja zelf was er behalve wat buurtsupermarkten, geen winkel te bekennen en we waren aardig uitgedund qua levensmiddelen dus het was heerlijk om de voorraden weer even aan te vullen in een wat meer bewoonde wereld. Na het shoppen vervolgden we onze weg richting Alta, waar we onderweg een bijzondere shop tegen kwamen. Een Sami Shop! Verschillende tenten, een groot, heerlijk warm haardvuur binnen en tal van Noorse souvenirs waaronder rendiergeweien en eland-worsten. Eigenlijk verkopen ze in heel Noorwegen dezelfde souvenirs dus behalve het gezellige haardvuur en de bijzondere tenten, zagen we weinig nieuws.


We overnachtten 2 nachten aan de snelweg en hebben besloten dat, nu de herfst/winter zijn intrede heeft gedaan, we niet meer op achteraf plekjes helemaal alleen gaan staan. Ook op Senja kregen we het weer voor elkaar om ergens middenin een bosje te staan waar geen mens kwam en ik voelde mij weer niet op mijn gemak met al die storm om ons heen. Vanaf nu gaan we voor wat meer veiligheid en bewoonde wereld. De snelweg was eigenlijk prima want in Noorwegen is alles supergoed geregeld voor camperaars. De meeste plekken hebben een keurig verwarmd toilet dat meerdere malen per dag wordt schoongemaakt en waar je je handen kunt wassen met warm water. Met koud weer is het verleidelijk jezelf op de wc op te sluiten en even op te warmen… Ook kun je overal je camper-toilet lozen en water vullen… Ideaal, en zeker in het hogere noorden lijken ze de toeristen maar wat graag te verwelkomen met de meest luxe (en gratis) service. Het is opvallend dat de bordjes aan de weg nu in 3 talen worden geschreven. Noors (Bokmal) Noord-Samisch én Fins. De talen lijken in niets op elkaar en het is vaak totaal niet te lezen. Zeker het Fins is voor ons een wirwar van letters.

De route die we reden was echt prachtig en zo verlaten; hier beland je al meer op de toendra met af en toe een bos. Zaterdag besloten we wat klusjes te gaan doen. Zo waren er in de camper al tijden wat lampjes stuk en aangezien we bij de grote stad Alta kwamen, konden we daar bij een groot bedrijf alles halen wat we nodig hadden. De stad Alta viel ons nogal tegen. De ‘noorderlicht cathedraal’ was enorm lelijk (naar mijn bescheiden mening) en er zat geen sfeer in de stad. We vonden 1,5 kilometer buiten de stad een leuke parkeergelegenheid die aan een mooi natuurgebied grensde. Zondagochtend maakten we hier een prachtige wandeling genaamd de ‘Komsarunden’ van 5 kilometer. Het was prachtig en zonnig weer en zodra de zon schijnt is het meteen lekker warm. Zondag middag besloten we het Alta museum te bezoeken. Toen ik er eens goed over nadacht besefte ik mij dat Daan en ik nog niet samen een museum hebben bezocht sinds we in Noorwegen zijn, terwijl er zóveel musea zijn! Daarover moet wel gezegd worden dat in Noorwegen iets snel een museum is… Wanneer je een eigen schuurtje hebt, en je gooit daar wat oude rommel in en kalkt vervolgens ‘museum’ op je schuur, dan zal de gemeente je graag steunen door wegbewijzering naar jouw museum op te hangen en betaal je zo 100NOK om vervolgens te kijken naar een oude schep, een tractor en als je gelukt hebt nog een paar oude hengels. Lang leve Google Reviews…
Het Alta museum was gelukkig anders en had ook een prijs gekregen als een van de mooiste musea van Noorwegen. Het ging vooral over de rotstekeningen van maximaal 7.000 jaar oud. Binnen was een tentoonstelling over de rotstekeningen, de Sami én (totaal ander onderwerp zomaar) dragqueens. Tja; bijzondere overgang, maar het was echt zo.
Buiten kon je een wandeling maken van 3 kilometer langs de rotstekeningen. Marley mocht mee, dus dat was helemaal leuk. We hadden prachtig herfstweer. De bomen ontploffen van de kleuren en de prachtige, vaak heel duidelijke rotstekeningen waren erg mooi te bekijken in het herfstzonnetje. We waren blij dat we er geweest waren en vervolgden onze weg naar een plekje buiten Alta. Onderweg begon ons al meer op te vallen dat onze multiriem weer heel erg aan het piepen was. 3 maanden geleden hadden we deze strakker laten zetten in zuid Noorwegen maar eigenlijk was de kwaal al weer een tijdje terug… het werd nu wel weer heel erg en zorgde voor steeds meer klachten waaronder de dynamo die niet meer goed werkte waardoor de accu’s niet meer goed opladen. Zucht… Soms zit je er gewoon echt niet op te wachten dat je weer naar een garage moet voor een wissewasje. We waren allebei erg moe en besloten de volgende dag dan maar te kijken wat we hier nu weer mee aan moesten. De vermoeidheid van het reizen komt er steeds wat meer uit en het wordt tijd dat we wat rustiger aan gaan doen, merken we. Iedere dag een andere plek, alle indrukken die verwerkt moeten worden, de soms wisselende omstandigheden qua weer vergen aardig wat energie en incasseringsvermogen. We merken dit vooral op momenten dat we wat minder aardig naar elkaar worden; dan wordt het tijd voor wat rust in de tent en dat moment was nu daar.

Vroeg naar bed dus, dan zie je de dingen vaak weer een stuk scherper. De volgende ochtend werden we wakker in een witte wereld en de zon scheen volop! Wat heerlijk! We maakten eerst een wandeling door de rijp. De nacht had ons erg goed gedaan en we zagen het allemaal weer zonnig in.
Nadat we hadden genoten van de witte ochtend besloten we toch maar gewoon terug naar Alta te rijden om de multiriem te laten fixen. Uiteraard moesten we eerst weer 5 garages langs voor we geholpen werden, maar daar hadden we al rekening mee gehouden. Bij garage nummer 5 konden we geholpen worden, maar we moesten wel een hele tijd wachten. Dat was niet erg; Marley mocht mee naar binnen en er was een showroom met allerlei nieuwe campers. Sommigen kostten rond de half miljoen euro! Daan maakte weer hylarische filmpjes ín de campers van de jetset en ondertussen werd Marley door heel veel mensen geknuffeld. Een oudere man ging op zijn knieën bij Marley zitten en kuste haar hoofd. Marley vond het allemaal even gezellig… Later kwam diezelfde oude man weer voorbij en wuifde hij nog een kushandje naar Marley. Ondertussen werd onze camper gerepareerd door een Russische medewerker en Daniella communiceerde met hem via Google Translate. Hij legde uit dat de Multi riem niet goed opgespannen was doordat er een verkeerde schroef was gebruikt en hij zag ook dat het rubber van de oliekit uitgedroogd was. Hierdoor waren we al aardig wat olie kwijt geraakt dus dat moet over een paar weken ook nog vervangen worden. We rijden over een aantal weken toch weer langs Alta dus dat geeft hen de kans om het onderdeel te bestellen en ons de kans om niet te lang te hoeven wachten. Nadat we eigenlijk de hele dag hadden gewacht besloten we onszelf te trakteren op gebraden kip van de COOP en het onszelf gemakkelijk te maken die avond. We sliepen weer op dezelfde plek als de nacht daarvoor en besloten de volgende dag naar een camping te gaan om de was te doen en even te genieten van wat luxe zoals een douche en Wifi.
De volgende dag reden we richting Russenes, waar de camping die we eerst wilden bezoeken al gesloten was. Het seizoen is echt ten einde gekomen en dat is ook te merken op de wegen, die lekker rustig zijn. Even verderop was nog een camping maar die stond niet zo goed aangegeven; nou ja… we gokten het maar. De camping bleek voor ons goed genoeg en er zat ook nog een souvenirswinkel bij, waar ze een ijsbeer-vel verkochten. Het blijft voor ons ongelooflijk om dat te zien, maar het is hier heel normaal… De douches waren lauw en er lag een grote laag stof op de wc brillen wat wel suggereerde dat het er niet schoon was, maar; de wasmachine en droger waren gratis en we hadden de camping overdag voor onszelf. We werkten 5 wassen weg en daar waren we al wel heel blij mee. Verder was het een modderige vieze prutbende en deed de Wifi het helaas ook niet maar goed; we stonden wel aan de stroom en stookten de camper lekker warm. De kachel in de camper werkt zó goed! Dat is echt een verademing… We zitten er wat dat betreft heel comfortabel bij. Als we vrij staan, stoken we op gas. Het gas gaat nu veel harder dan in de zomer dus we moeten regelmatig bij vullen. Als we op een camping staan kunnen we de boel verwarmen op elektra, wat ook wel heel luxe is. We besloten wel om slechts 1 nacht op deze camping te blijven en de volgende dag door te rijden naar de Noordkaap. Eigenlijk stond deze niet eens zo op ons wensenlijstje, maar het gaf heel mooi weer op en dat is nogal uitzonderlijk op de meestal mistige Noordkaap. Het zou nog 2 uur rijden zijn en tja; dan is het misschien toch wel leuk om ook eens bij die wereldbol te staan waar de meeste rondreizigers voor naar Noorwegen gaan. Voor ons doen gingen we die avond laat naar bed en we hoopten een beetje uit te kunnen slapen, maar helaas zijn we daar allebei niet zo goed in. Ik was al vroeg wakker en besloot nog maar eens een lauwe douche te nemen, koffie te zetten en Marley uit te laten. Het zonnetje scheen en daarmee is de hele wereld mooier. De dag daarvoor had het aan een stuk door geregend en dan is zo’n zonovergoten dag meer dan welkom.

Daniella was ook op tijd uit bed en zo zaten we al vroeg aan het ontbijt. We deden een zondagsontbijt, want afgelopen zondag hadden we deze overgeslagen en we deden het rustig aan. Met de regen van de vorige dag was er nog een heel vervelend puntje aan het licht gekomen. Ondanks de peperdure reparatie van de motor van de ruitenwisser, stopte de ruitenwissers er gewoon wéér mee… op hetzelfde punt, midden op het raam. Ik probeerde mezelf een beetje te sussen en wilde het er het liefst gewoon helemaal niet meer over hebben aangezien we nét bij de garage waren geweest voor die stomme Multi riem. We parkeerden de vorige dag in de regen onder een benzinepomp, smeerden de ramen weer in met dat anti-regen-goedje en besloten op een later moment te kijken wat er nu weer aan de hand was.
Dat latere moment was nu aangebroken op deze zonnige ochtend. Ik had de contacten gesprayd met electra-schoonmaak-spray en keek of het had geholpen. Niet… De ruitenwissers liepen weer vast. Ik opende de motorkap en haalde met mijn hand de ruitenwisser heen en weer en zag al waar het mis ging. Er is een stang afgebroken en daar loopt het mechanisme op vast; steeds op hetzelfde punt. Ik snap werkelijk waar niet dat die garage dat niet heeft gezien, als een leek zoals ik, het meteen ziet. Ik liet Daan zien wat ik had ontdekt en we besloten er een filmpje van te maken. Het filmpje hebben we naar de garage in Alta gestuurd met de vraag om ook die stang te vervangen als we daar zijn. Ik ga het filmpje ook naar de garage in Sortland sturen, want we hebben een hele dure reparatie laten uitvoeren die niet nodig bleek te zijn… Ik denk niet dat we ons geld terug krijgen, maar het feit dat we het dan toch hebben geventileerd is toch al prettig. Ergens ben ik ook opgelucht dat we er nu achter zijn wat het is, want eerlijk gezegd heb ik dat hele motor verhaal nooit zo geloofd…

Nog een beetje beduusd van de ontdekking stapte ik de camper weer binnen, toen ik onze Engelse buurman hoorde zeggen ‘oh look! A dolphin…’ dus ik stak mijn hoofd uit de deur en zag in 1 oogopslag dat dit niet zomaar een dolfijn was… dit was een orka! Ik brulde ‘’ORKA ORKA ORKA!!!!’ ‘huh, ECHT!?’ hoorde ik Daan ergens ver weg zeggen… En zo stonden we aan de kant, voor onze camper en zagen 6 orka’s voorbij zwemmen. Het kleine groepje gasten van de camping verzamelde zich bij ons en de orka’s zwommen een baai in, die volgens mijn kaart dood liep. Ik dacht dus dat ze nog wel terug moesten komen. Ondertussen vroegen de gasten van alles over de orka’s en Daan haalde er een boek bij om van alles over ze uit te leggen. We lijken net zo’n tour operator met onze orka achterop de camper en ik had toevallig ook nog eens een orka trui aan. Ik was helemaal verrukt van wat er nu gebeurd was want het orka seizoen is nog helemaal niet begonnen! De orka’s kun je in Noorwegen overal en altijd wel tegen komen, ook gedurende de zomer, maar zo hoog in het noorden worden de eerste orka’s gemeld na de volle maan van eind oktober. Ik had het ook al helemaal los gelaten en hoopte nog wel wat andere walvisachtigen te zien; dit sloeg gewoon alles en wát een toeval dat ze precies deze baai in waren gezwommen, naar deze camping!

De andere gasten taaiden na een half uur wachten af en wij bleven alert op bewegingen vanuit zee. Toen ons geduld een beetje op raakte besloten we toch maar te gaan rijden richting de Noordkaap; de orka’s gaan we vast eind oktober nog wel zien tijdens onze orka week. Zo reden we, over een provinciale rustige weg met naast ons een strakke zee en hier en daar een dorpje. Het was na een minuut of 10 dat ik in de verte als een magneet naar het water werd getrokken. ‘daar zijn ze!’ zei ik tegen Daan… echt? Maar hoe dan? Waarschijnlijk zijn ze via de ‘doodlopende’ baai toch via een klein zeekanaal verder gezwommen. Ik probeerde me op de weg te focussen en reed op een landtong in zee… Daar zwommen ze ons weer voorbij… WOW! En nu? We gaan er achteraan! Zo leerden we hoe snel de orka’s zich verplaatsen… we haalden ze steeds in, parkeerden de camper aan de kant van de weg en wachtten ze vervolgens af. In 3 gevallen konden we naar beneden lopen, naar een rotsstrand waar we dan echt op ooghoogte van ze konden genieten. In 2 gevallen kwamen ze ongelooflijk dichtbij en zag je precies hoe de familie was opgebouwd uit 3 volwassen vrouwtjes, 1 volwassen mannetje (de zoon van de matriarch, want mannetjes blijven hun hele leven bij ma en sterven meestal zodra moeders overlijdt) 1 mannetje van een jaar of 10 (te zien aan de nog niet volgroeide grote rugvin) en 1 jonge orka van een jaar of 3. Het wit was al wel echt wit, en dat blijft bij orka’s tot ze 2 jaar zijn, roze/oranje van kleur. Het jonge orkaatje was erg nieuwsgierig en speels, rolde een paar keer op de rug en speelde met het zeewier. Ondertussen werd er pesterig op alken en andere zeevogels gejaagd en hing er een hele relaxte en nieuwsgierige sfeer bij de orka’s. Het volwassen mannetje kwam een paar keer naar de kant om zijn buik te schuren over de rotsen die bij het strand liggen…

Die ochtend had ik bij de camping al een traan gelaten van verrukking en verwondering over wat we hier zagen en gedurende de ochtend die overliep in de middag, werd die verrukking steeds heftiger. De adrenaline scheurde door mijn lijf en ook Daan zei dat ze helemaal rillerig was van wat zich voor ons neus afspeelde. Op de een of andere rare, vreemde, bizarre manier hebben wij het geluk dat we de eerste orka’s van het winterseizoen hebben getroffen, een maand eerder dan gepland en we hebben het privilege om zo’n intieme tijd met hen door te brengen! De orka’s waren niet helemaal onopgemerkt gebleven en hier en daar waren er nu wat meer auto’s die stopten, maar niemand kwam zo dichtbij als wij. 3 fietsers die ook op de camping hadden gestaan en van alles over de orka’s hadden gevraagd die ochtend, kwamen bij de zoveelste orka-ontmoeting ook bij ons staan en waren duidelijk ook enorm verwonderd over wat hier gebeurde.

Het was inmiddels 14:00 en al 4 uur waren we met de orka’s in de weer… Zij zwommen verder en wij konden ze niet meer bij houden want we moesten een hele lange tunnel door, waarna we ze kwijt zouden zijn. Ik vond het lastig om ze los te laten maar mijn hart overstroomde ook van alles. Op zo’n moment kan ik eigenlijk niets anders meer dan naar ze kijken… Ik neem geen tijd om te eten, te drinken, naar de wc te gaan, gebruik zo min mogelijk woorden om iets te zeggen of duidelijk te maken. Ik was alleen maar gefocust op de weg, ergens parkeren, orka’s ontmoeten, verder rijden, ergens parkeren, orka’s ontmoeten enz. enz… Het was wat dat betreft ook goed om er een eind aan te breien want jeetje; mijn blaas stond op knappen en ik was uitgedroogd. Daniella past op zo’n moment beter op zichzelf en die wordt niet zo geobsedeerd, maar ook zij had enorm genoten van dit ongelooflijke cadeau. Ik heb de eerste melding mogen doen op de Noorse website voor walvisbezichtigingen en er is veel contact met ons gezocht door whalewatch maatschappijen over waar we ze hebben gezien. Onze filmpjes en foto’s worden gedeeld en ik kan niet anders dan heel dankbaar zijn dat het me weer gegund is om zo’n bijzondere dag te ervaren met mijn allerliefste, geweldige orka’s… Dit is niet de eerste keer dat we zo’n bijzondere tijd met ze hebben en soms vraag ik me af of het feit dat ze eigenlijk altijd in mijn hart en hoofd zitten, maakt dat ik ze aantrek… wieweet; ik weet ook niet wat maakt dat ik ze zó geweldig vind, maar als ik ze zie dan gebeurd er iets onbeschrijflijks. Enfin; tijd om afscheid te nemen… tot gauw!

We reden door naar de Noordkaap. Een prachtige weg met heel veel tunnels en heel veel… rendieren! Prachtig met enorme geweien. De lange eenzame weg naar boven was er eentje voor in de boekjes. Met een bijzonder mooie lucht kwamen we aan op de alom begeerde Noordkaap. Om er te parkeren moet je 210 NOK betalen en er is een museum wat 330NOK pp kost… dat laatste besloten we niet te bezoeken.


We kwamen bij de Noordkaap het stel uit Engeland tegen die de ochtend naast ons hadden gestaan en waarbij de man ‘een dolfijn’ had opgemerkt. We vertelden hen over ons orka-avontuur en ze waren erg onder de indruk van onze verhalen. We bleken nu weer naast hen te staan dus waren we opnieuw buren van elkaar. Het waren erg aardige mensen dus dat was gezellig. Niet veel later bestegen we de trap naar de beroemde wereldbol… daar stonden we dan, op de top van Europa’s vaste land. Een prachtige zon, bijzondere wolken, geen zuchtje wind. Het was toch wel heel erg leuk om dit mee te maken en dat op zo’n rustige, mooie dag! ‘nou, nu nog even het Noorderlicht, en dan is de dag echt compleet’ grapte Daan. We rekenden er niet op en waren eerlijk gezegd ook wel een beetje verzadigd van alles wat zo mooi was geweest die dag. Ik hield me bezig met het uitzoeken van de foto’s en na het avondrondje met Marley besloten we lekker de kachel aan te doen en gezellig binnen te zitten toen we toch nog even ons hoofd naar buiten staken… ‘ja hoor…’ zei Daan… en ze begon te lachen… ‘het noorderlicht’


Niet veel later stonden we buiten samen met onze buren en genoten we van een extreem heftig Noorderlicht dat in fel groen en paarse banen over onze hoofden danste om 21:00… Het was een perfecte afsluiter van een ongelooflijk bijzonere dag… Vannacht sliepen we op de Noordkaap en ik weet niet meer wat ik allemaal gedroomd heb, maar ik weet wel dat het eerste waar ik vanmorgen aan dacht, de orka’s waren en dat ik me eigenlijk nog steeds niet helemaal besef dat dit echt gebeurd is. Ik vraag me ook nog steeds af, hoe dit in godsnaam kan… Zo vroeg… Zo’n rare plek… 

Vandaag is een regenachtige dag en we hebben niet veel gereden. Een half uurtje van de Noordkaap bevindt zich een klein stadje/flink dorp Honingsvag waar we een museum over de visserij en het harde leven boven de Poolcirkel hebben bezocht. Het is weer erg regenachtig dus we maken er een knusse middag en avond van. Morgen wordt het weer prachtig weer er vervolgen wij onze weg naar een ander einde van Europa; Vardo, het laatste stukje Noorwegen aan de oostkant, grenzend aan Rusland. Onderweg rijden we langs het meest noordelijke oerbos op aarde, gaan we naar een herdenkingsmonument in de vorm van een eeuwig brandende vlam voor de vervolgde heksen van Vardo en wieweet wat we nog meer tegenkomen; met ons weet je het maar nooit… Leuk dat je weer een stukje mee hebt gereisd; tot de volgende keer!