Dit is een nieuwe pagina.

18.09.2024

Eiland vol sprookjes, het echte Noorderlicht en Storm op komst! Wen er maar aan…

Het was na ruim een week van afwezigheid, een heerlijk gevoel om Andenes weer binnen te rijden. Een soort van thuis komen. Het is heel fijn te merken dat we dit gevoel allebei ervaren bij het stadje/dorp waar we de winter gaan doorbrengen. Vlak voor Andenes ligt het plaatsje Fiskenes. Nieuwsgierig reden we de laan in, die grenst aan de zee en waar alleen bestemmingsverkeer rijdt. Er zou een rustplek zijn met een picknicktafel en dat zijn met mooi weer altijd onze favoriete parkeerplaatsen. Zo kunnen we lekker buiten zitten, maar hoeven we ons meubilair niet uit te pakken. Eenmaal aangekomen op de plek bleek er een heuse orka-observatie toren te staan! Het was echt heel mooi aangekleed. In de toren hingen allerlei wetenswaardigheden over de orka’s van Andenes en stond ook vermeldt dat je ze vooral in de winter, erg goed vanaf het land kunt observeren. Een droomplek! Hier gaan we deze winter zeker heel wat keren naartoe. Bij de toren stond een hytte waar je vuur kan maken, keurig aangekleed met droog hout om te branden, bankjes, tafeltjes, een gezellig ditje en datje… We hadden een hele fijne tijd op deze plek en zijn enorm blij dat we het bij toeval ontdekte. Later op de middag terwijl Daan aan het koken was, ontmoette ik een Belgisch stel en hun nichtje. Het stel was hier 2,5 jaar geleden naartoe verhuisd en het nichtje was nu op bezoek. Ze hadden in de afgelopen periode al 40 keer bezoek vanuit Belgie gehad, wat ook makkelijk kan doordat Andenes een vliegveld heeft. Zij had geen spijt van de verhuizing, hij vond het soms nog wat lastig doordat het sociale leven volledig veranderd is. Iets waar ik ook goed in kan komen, trouwens. Ze nodigden ons uit voor een FB pagina ‘Andoya international’ een pagina voor internationale mensen die (tijdelijk) op het eiland wonen. We zijn uiteraard lid geworden en wie weet kunnen we nog eens iets afspreken.

We waren moe van de reis en besloten op tijd naar bed te gaan. Rond negen uur lagen we er al in. Om kwart voor tien grapte ik dat ik even door het dakraampje kon kijken of er noorderlicht was… Ik schoof het gordijntje aan de kant en zag een vage zweem buiten… Ik draaide het dakraam open en stak nu mijn hele hoofd naar buiten en wist niet wat ik zag… De lucht danste van het Noorderlicht! Groen, blauw en roze sprankelende lichtstralen dansten over de camper, boven ons hoofd! We hebben het Noorderlicht al meerdere keren mogen zien en iedere keer dacht ik ‘oh… is dit het?’ en kwam ik er achter dat je het met je mobiel wel heel erg kunt ‘verfraaien’. Maar nu zág ik werkelijk wat ik op de plaatjes altijd heb gezien… We kleedden ons weer aan en gingen naar buiten. Een hele tijd stonden we daar, te genieten van het spektakel. Wat een pracht! Het hoogtepunt was op een gegeven moment voorbij en verwonderd, volledig wakker en blij keerden we weer terug naar onze camper.

De volgende ochtend maakten we eerst een wandeling door het natuurgebied, waar honden los mogen (legaal!) vanaf 20 augustus. Heerlijk! Geen riem mee. Marley heeft bij ons thuis de aparte neiging om in de ochtend heel dreigend de tuin in te rennen, de kippen te laten schrikken die dan in het hok zitten, om vervolgens trots weer terug naar ons toe te lopen. Oh ja; als de kippen los lopen (soms mag dat van mij) dan durft ze niet… Over een laffe (maar lieve) hond gesproken. Enfin; we zijn nu niet thuis maar hier zijn andere vogels… iets groter dan kippen. Marley huppelde vrolijk het wandelpad af en opeens hoorde ik een hard onbekend geklapper. Het bleek een zeearend te zijn die op een paar meter afstand van ons zat, en opvloog toen hij/zij Marley zag. Marley schrok eerst en deinstte terug, maar toen de zeearend ver genoeg was deed ze net alsof ze hem zelf verjaagd had! Ze sprong luid hijgend nog even op de rots waar de zeearend had gezeten om duidelijk te maken dat die nu van haar was, en vervolgens rende ze ook heel dapper en grommend op een ijzeren paaltje af, die op een rots in zee gemonteerd was. Het ego van Marley is die ochtend gegroeid tot ver buiten de grenzen van het kippenhok op de Keesomlaan. Diezelfde middag vloog er een arend vlak over onze camper heen en toen was dat ego opeens weer een beetje geslonken, gelukkig.

Na de wandeling reden we naar Andenes toe, om nog de puntjes op de i te bespreken met onze huurbaas. We spraken ook over de ontwikkeling van het walvis toerisme en over de geschiedenis van het bedrijf van de whalewatch maatschappij. Daarna parkeerden we de camper bij de haven met de boot naar het eiland Senja, zodat we de volgende ochtend op tijd weg konden. We zetten onze stoelen buiten en genoten die middag van de zon en voerden verder niet heel veel meer uit. Heerlijk.

De volgende ochtend pakten we de boot van 08:45 naar Senja toe; een van de laatste boten die dit jaar vaart want de boot naar Senja vaart alleen in de zomer. Het is de duurste boot overtocht van Noorwegen en de overtocht duurt 90 minuten. We hadden ontbijt en boeken mee om ons te vermaken. Daniella werd al heel snel zeeziek en bleef zodoende buiten op het dek staan. Ik bleef binnen zitten lezen maar werd ook misselijk; de boot schommelde hevig en er hing een hele vieze lucht van hotdogs in de aula. Het lezen maakte het niet beter en zodoende verdaagde ik op een gegeven moment ook misselijk naar buiten. Na 90 lange minuten kwamen we aan op het prachtige Senja. Het Ena grootste eiland van Noorwegen en naar overleveringen zó mooi, dat we het niet mogen missen. Ook las ik ergens dat Senja het ‘Noorwegen in het klein’ zou zijn door haar diverse natuur. Nou goed; we gaan het zien. We kwamen rond half elf aan op een praktische camper plaats om de was weer eens weg te werken en uitgebreid te douchen. Hier was weinig te wandelen maar het was fijn om schoon en opgeruimd te beginnen aan ons nieuwe eiland-avontuur. Ik gooide voor het eerst in tijden weer eens een hengel uit, maar ving niets. Geeft niets; er ging in ieder geval ook eens niets mis (haakje in de boom, haakje vast in zeewier, dat soort zaken). Wat wel een beetje apart was, was dat er een ouder stel van rond de 75 naast mij kwam hengelen, maar zo dichtbij kwamen staan dat ik eigenlijk niet meer normaal kon hengelen. Daarbij maakten ze ook nog ruzie met elkaar… Ik had zo’n goed en rustig plekje, maar het werd verstoord door deze twee grumpy’s. Ik was blij dat de wekker ging, voor de was die klaar was.

De volgende dag besloten we naar het zuiden te rijden vanwege het betere weer daar en dat was een goed idee geweest. We reden door prachtige bossen en maakten een hele mooie wandeling over de heide, waarbij we nog een otter-schedel vonden die we uiteraard hebben meegenomen. Ik heb in tijden niet meer zoveel bomen gezien als hier, aangezien noord Noorwegen nogal rotsachtig is. We genoten in overvloed van de herfstkleuren en het weer zat ons heel erg mee; de zon scheen en de temperatuur was rond de 20 graden, dus aangenaam. Het valt op dat op Senja zowel Bokmal Noors als Nynorsk Noors wordt gesproken en geschreven. De informatieborden leggen alles uit in de 2 verschillende Noorse talen en ook in het Engels. Bokmal is de voertaal in Noorwegen en is ook de taal die wij onszelf proberen te leren. Nynorks wordt alleen in het noorden van Noorwegen gesproken, in de dunner bevolkte gebieden. Het lijkt qua klank en ook qua schrift niet op elkaar, maar we komen het wel steeds meer tegen. Overigens heb ik begrepen dat het Nynorsk steeds minder wordt gesproken dus leek het ons handiger om Bokmal te leren.

We parkeerden de camper op een heel afgelegen weggetje met een geweldig uitzicht over een fjord, aten een heerlijke maaltijd (dat eten is zo’n belangrijk onderdeel van de dag in een camper! Daar kijken we de hele dag naar uit) en speelden zoals zo vaak nog een kaartspelletje. Marley mag sinds kort in de avond even naast mij op de bank zitten, zoals ze dat thuis ook mag en dat bevalt haar prima geloof ik. De volgende dag had Daniella het plan gevat om naar het nationaal park Anderdalen te gaan. Dit scheen de moeite waard te zijn. We parkeerden bij het nationaal park en liepen een prachtige route. Je kon het zo moeilijk maken als je zelf wilde, maar wij besloten na 4 kilometer om niet verder de bergen in te gaan, en via een andere route terug te gaan naar de camper. Het was echt een genot. Zo mooi! Zoveel vogels, zoveel bomen en zulk prachtig weer! Her en der een mooi klein hutje waar je haardhout mag pakken zodat je zelf een vuurtje kan maken in 1 van de vuurplaatsen, met daarbij de boodschap om vooral niet zelf boompjes te gaan kappen, maar gewoon hout mee te nemen uit de hokjes. We namen wat hout mee voor als we binnenkort eens een vuurtje willen stoken en vonden het geweldig dat dit je zo gratis en zo netjes wordt aangeboden. We hebben ruim 3 uur in het park rondgedwaald, zagen voor het eerst in ons leven pestvogels wat écht een cadeautje was, en keerden rozig en tevreden terug waarna we op zoek gingen naar een mooie plek voor de nacht. Die vonden we op slechts 10 minuten rijden met natuurlijk weer een fenomenaal uitzicht over een fjord. Ik kan je zeggen dat het echt begint te wennen, al die schoonheid… maar vervelen doet het gelukkig niet. De volgende ochtend zaten we buiten in het ochtendzonnetje aan de koffie, toen Marley opeens blij weg dartelde en niet meer luisterde naar Daniella haar verwoede pogingen haar terug te halen… Een andere hond; De eigenaar van de hond vroeg of het een vrouwtje was en toen dit zo bleek, liet hij zijn hond ook los. Het was een hond die gefokt wordt om rendieren te drijven en je kunt echt zien dat het familie is van de border collie. Marley en de hond speelden alsof hun leven er vanaf hing. Eindelijk! Een hond waar ze even sociaal mee mag doen en dan ook nog eentje die helemaal in Marley haar straatje past. Het was leuk om ze zo bezig te zien. Na een half uurtje ging de man weer verder en was Marley eigenlijk voor de hele dag al uitgelaten en bekaf van het spelen. Lekker makkelijk… Daarover gesproken; 2 weken geleden viel me op dat we steeds minder stappen zetten. Soms heb ik er niet eens 10.000 terwijl thuis mijn gemiddelde op 13.500 zit; ik heb er over nagedacht hoe dat kan; sowieso lopen we hier maar 2 kilometer per uur en dat heeft alles te maken met de bergen. Daarbij hebben we hier een huishouden van 6 vierkante meter dus stofzuigen, naar de keuken lopen, de trap op naar boven; dat hoeft allemaal niet. Het is dus niet zo gek dat we minder bewegen maar het stond me wel tegen… De laatste tijd wandelen we weer meer want het gemiddelde moet toch een beetje opgekrikt worden. De laatste week gaat het veel beter gelukkig, met soms zelfs weer uitschieters naar 23.000 stappen.

We reden richting het noorden, langs een beroemd gebergte ‘the devils teeth’. Waar we de nodige foto’s maakten. Hier in de buurt was een wit zandstrand en de zee was zo blauw als op de Antillen… Als je de temperatuur er even niet bij dacht, zou je het er bijna warm van krijgen, want het weer was na 2 prachtige dagen, omgeslagen naar dikke vette herfsttemperaturen van rond de 10 graden. We verbleven die nacht op een parkeerplaats nabij het strand en hadden geen bereik. Ook wel eens een ervaring, want zo vaak gebeurd ons dat nu ook weer niet. Ik las een boek uit (nummer 6 al in 4 maanden tijd) en Daan stortte zich op een computerspel. Verder besloten we tijdens dit niet al te mooie weer wat te bakken; Daniella maakte krachtrondjes naar het recept van mijn moeder: een soort snack van havermout met allerlei kruiden en ei, die je als een soort vega hamburger kunt eten als ontbijt, lunch of als tussendoortje. Ikzelf bakte daarna 2 cakes. 1 met chocola en 1 naturel. Het was er weer voor en de camper rook heerlijk.  Die middag plukte ik absoluut het laatste zomerse bosje bloemen, die ik tot mijn verbazing vond langs de kant van de weg. Toch een leuke verrassing, want ik was eigenlijk al begonnen met de herfst-aankleding van ons lege flesje Strenderstopertje die als vaasje dient.


Het hengelen van een paar dagen geleden had mij geïnspireerd. De volgende dag werd ik wakker en zei tegen Daan dat ik die dag een vis zou gaan vangen. Daniella had er vertrouwen in en raakte ook enthousiast. We zochten een plekje waar we zouden kunnen vissen maar dat was nog lastiger dan gedacht. Wél zagen we een dier, dat in gevecht leek te zijn met een meeuw. Toen ik beter keek, bleek het een otter te zijn! Heel leuk; we hadden beide no nooit een otter in het wild gezien dus dit was weer een leuke ontmoeting.  Nadat we meerdere ‘visstekjes’ hadden bekeken besloten we dat het makkelijker was om van een steiger af te gaan vissen. We reden naar een dorpje toe met een steiger en parkeerden onze camper naast de steiger, waar een parkeerplaats leek te zijn. Snel gooide ik mijn hengel uit om mijn belofte waar te maken en ik bedacht me alvast dat we dan gebakken aardappels en salade konden eten, met mijn zelf gevangen vis. Ik had een flink mes mee, zodat ik hem snel uit zijn lijden kon verlossen want ik had de nacht daarvoor gedroomd, dat ik een vis ving en geen mes mee had en dat ik het zielig vond dat de vis lag te stikken op het droge. Het is wel lastig, maar ik vind dat als je een dier wilt eten, je er alles aan moet doen dat het zo kort mogelijk lijdt. Ik droomde daar ook bij, dat ik steeds werd omringd door allerlei andere vissers die steeds op mijn goede stekje wilde staan… Verwerking van een paar dagen daarvoor denk ik (grumpy bejaarden). Na een minuut of 5 doken er opeens 3 otters op, bij de pier waar ik op stond en ik schrok me rot, vervolgd door blijdschap. Ik belde Daniella om het te delen en niet veel later kwam zij ook met een hengel, thee en de camera aan om te zien of we de otters nog vast konden leggen. Twee dingen tegelijk doen is iets waar vrouwen goed in zouden zijn, maar wij niet geloof ik… Doordat we zo met die otters in de weer waren (die onder de pier wonen en soms heel even tevoorschijn kwamen) letten we soms niet goed genoeg op de hengels die uit stonden. We hoorden de otters bekvechten en piepen waardoor we dan soms weer even de hengel los lieten om te proberen die beestjes vast te leggen (niet gelukt) en ja hoor; toen ik besloot om mij te focussen op het vissen was het al te laat. Mijn haakje zat vast aan iets dat diep in de haven lag en Daan haar hele aas was opeens verdwenen inclusief haakje en dobber. Het begon ondertussen te regenen en Daan hield het voor gezien, die liep met hengel en al weer terug naar de camper. Ik had mijn zinnen er op gezet om dat aas en de haakjes (ik had er 3 aan zitten) los te krijgen en liep met hengel en al naar de andere kant van de haven in de hoop dat ik hem daar los kon trekken. Het werd eigenlijk alleen maar erger en het bleef maar regenen. Nadat ik bijna een uur aan het martelen was geweest sneed ik het visdraad maar door. Dat vond ik eigenlijk vooral heel erg doordat ik daarmee de zee enorm vervuil. Ik hoop maar dat er geen dieren in vast komen te zitten en dat iemand het er uit vist… :(

Eenmaal terug bij de camper was ik verkleumd; mijn regenjas bleek lek dus ik was zeiknat en ik warmde ook niet meer erg op. Die avond aten we geen vis, want mijn poging was weer eens mislukt maar we hadden nog wel alles in huis voor pannenkoeken! Ook lekker; ik bakte ze buiten tegen de stank wat nog een hele uitdaging was want door de wind waaide ons vuurtje steeds uit maar na een uur bakken hadden we dan eindelijk 8 pannenkoeken die we met smaak hebben opgegeten. Het echte kamperen, zullen we maar zeggen maar ik ben wel weer even genezen van het buiten koken. De temperaturen dalen hier al flink en gisteravond zetten we voor het eerst sinds tijden de verwarming aan. Ik sliep al heel vroeg, want doordat ik het zo koud had ben ik op tijd in bed gaan liggen maar schrok rond half elf wakker van de wind. Waaide het nu zo hard? Ik keek op de weer-app en zag tot mijn grote schrik dat het behoorlijk ging spoken. Windkracht 10 en wij stonden aan de kust, bij een haven zonder beschutting. Ik besloot op park4night te kijken naar de reviews voor deze parkeerplaats en kwam er zodoende achter dat we hier niet eens mochten staan, en dat al heeeel veel mensen een dikke boete hadden gekregen voor het parkeren waar wij nu stonden. Shit! Wat nu? Nou ja; het beste er maar van hopen. Ik zette de camper nog op de ‘poten’ voor wat extra stevigheid en toen we vanmorgen om 7 uur wakker werden van een enorme windvlaag, waren we allebei blij dat we toch prima geslapen hadden. Inmiddels zijn we uit het gebied gevlucht want zeker morgen geeft het een zware storm op. Het is jammer want Senja heeft ons hart wel veroverd maar de komende dagen blijft het heel slecht weer. We verblijven nu nog 1 nachtje in veiliger gebied en hebben een  verlaten weggetje gevonden (met de meeste en diepste kuilen die we tot noch toe hebben gehad) en met een strandje voor de deur. In het gebied waar wij gaan overwinteren komen regelmatig orkanen (gemiddeld 4 per jaar!) voor, maar ik ben heel erg blij dat wij tegen die tijd in een stevig huis zitten. Vannacht hadden we alvast een klein voorproefje maar heftiger dan dit gaan we het niet wagen. Ik ben blij dat we uit het storm-gebied vertrokken zijn alhoewel het hier ook nog windkracht 8 max. 9 wordt vannacht.

Zonet hebben we een prachtige wandeling gemaakt waar we bij toeval langs reden. Een wandeling die leidt door de achtertuin van een man, die eigenhandig een soort sprookjeswandeling heeft gemaakt. Van boomstronken en natuurlijke materialen loop je 1,5 kilometer lang omhoog door een trollen-woud waar van alles te zien is en waar allerlei prachtige gedichtjes hangen (veelal in het Noors, lang leve Google Translate). We weten dat het een oudere man met een witte baard is, doordat we hem in het bos tegen kwamen en hem heel kort spraken. Er is zóveel te zien; het moet haast een levenswerk van hem zijn… Het was echt hartverwarmend en allemaal zo liefdevol! De wandeling eindigt in een heuse staafkerk bovenop de heuvel waar je een boodschap mag achterlaten in een schrift. Dit hebben we natuurlijk gedaan; hem uitgebreid bedankt voor deze prachtige wandeling. Op de terugweg zagen we weer allerlei creaties die we op de heenweg niet zagen en in de gedichten komt de dankbaarheid voor de natuur, de dieren, de liefde en het leven zelf heel mooi naar voren. Een absoluut juweeltje en we zijn heel blij dat we er toevallig naartoe liepen. Morgen gaan we het prachtige Senja verlaten, op naar de gebieden Skjervoy en Hammerfest, maar we weten zeker dat we op een dag nog eens terug zullen keren naar dit prachtige, betoverende eiland.