Dit is een nieuwe pagina.

10.09.2024

Zolang we rammelen, rijden we. Lagertha in de zandbak en Loudy Lofoten.

Nadat we onze toekomstige tijdelijke woonplaats Andenes verlieten, brachten we de nacht door aan een prachtig plekje aan een fjord. Het weer was redelijk en ik had me prima vermaakt met het bestuderen van een aantal ruigpootbuizerds die urenlang in conclaaf waren met een stel raven. Het was te ver weg om mooie foto’s van te maken, maar het leek wel een soap. De volgende dag besloten we richting Sto te rijden, en naar Nyksund, wat Ria ons adviseerde (de vrouw bij wie we op visite zijn geweest op Hitra) Sto is ook een plaatsje waarvandaan whale watches vertrekken en Daniella en ik hadden deze plaats ook nog als optie om te overwinteren. We waren benieuwd naar deze plaats en hoopten maar dat het niet veel mooier was dan Andenes, want dan zouden we misschien nog spijt krijgen. Het was een hele rit naar Sto toe, maar het lag hemelsbreed 4 kilometer van Nyksund verwijderd. Die laatste is een verlaten vissersdorp waar nog wat kunstgalerijen en een aantal restaurants te vinden zijn. Velen vinden het geweldig om hier een dagje rond te wandelen, dus dat wilden wij natuurlijk ook niet missen. Enfin; eerst naar Sto… Nou; dat was een hele deprimerende eeeh, bende. Meer kunnen we er niet van maken. Er was inderdaad een whalewatch, maar die was al gesloten. De gebouwen waren heel oud, hier en daar stond een walvis op een muur gekalkt en er was 1 camping, maar dan zonder voorzieningen. Dus zelfs geen elektra, wc of douche. We hebben een paar honderd meter gewandeld en besloten toen dat Sto gelukkig niet de plek was waar we gingen overwinteren, en besloten naar Nyksund te rijden. Helaas liep er geen weg rechtstreeks die kant op, en moesten we 30 kilometer terug rijden om er te komen maar ach; de wegen blijven prachtig dus dat was geen probleem. Onderweg komen we vaak allerlei walvis-beelden tegen waar we dan uiteraard even uitstappen voor een foto. We stopten onderweg nog bij een tweedehands winkel (die heb je hier heel veel!) waar we nog een mooie rugtas kochten en een heerlijk taartje aten. Het was echt zo’n dorpswinkel, en we werden nieuwsgierig aangekeken door de ogenschijnlijk vaste garde die daar zat. Het taartje was echt heerlijk!

We reden naar Nyksund en vonden een mooi plekje om te overnachten. Nabij een klif en we konden mooi de woeste golven tegen de rotsen zien slaan. We liepen richting Nyksund maar vonden niet de sfeer die we dachten te vinden. Het was niet (meer) verlaten want er gingen hele tourbussen met toeristen naartoe en het restaurant wat er was, was zo’n schilderijtjes-eten restaurant waar wij in NL ook niet vaak naartoe gaan omdat we dan nog honger hebben (maar wel een aantal ribben armer). De galerijen waren dicht en de mensen die er nog wel woonden, zaten overduidelijk niet zo te wachten op al dat nieuwsgierige volk want bijna in iedere tuin stond een bord met ‘privé, houd afstand’ en bij een kippenhok stond zelfs een bordje met ‘kippenhok niet betreden!’ belachelijk eigenlijk, dat mensen dat wél zouden doen… Het was duidelijk dat het ongelooflijk kleine dorpje de toeristen druk niet aan kan en wij voelden ons bijna een beetje opgelaten dat we er rond liepen. We besloten snel weer terug naar de camper te gaan waar we een heerlijke avond doorbrachten met een nieuw kaartspel (Skip-Bo) en nog een mooie wandeling omhoog. De volgende ochtend maakten we dezelfde wandeling nog een keer met prachtig weer.

We moesten een beetje op tijd gaan rijden want we moesten naar Sortland. De garage had gebeld dat de motor voor de ruitenwisser binnen was gekomen. We reden vanuit Nyksund over een hele lange zand/grindweg van 10 kilometer richting de bewoonde wereld… ‘wat rammelen we hé?’ zei ik tegen Daan terwijl alle kopjes, bordjes, afwas, ramen en wijzelf gezellig heen en weer klapperden… ‘ach ja, zolang we rammelen, rijden we’ zei Daan. Na veel spannende momenten werd vrijdag dan eindelijk de motor van de ruitenwisser vervangen. Een kostbare operatie, maar we kunnen weer veilig de weg op en daar kan geen geld tegenop. We vermaakten ons ondertussen in de stad en brandden nog een kaarsje bij de eerste gratis toegankelijke kerk die we tegenkwamen. Een kaarsje voor 2 lieve mensen die plotseling zijn overleden tijdens onze reis, en een kaarsje voor de mensen die veel gezondheid nodig hebben. Het voelde fijn dit te doen.
Ondertussen bereiden we ons mentaal al wat voor op de winter en kochten we bijvoorbeeld spikes voor onder onze schoenen zodat we beter op de gladde wegen kunnen wandelen.

Hierna reden we verder, richting de Lofoten. De plek waar we van plan waren om een tijdje door te gaan brengen want de Lofoten schijnt ‘the placet to be’ te zijn! Niets is zo populair als de Lofoten in Noorwegen en dit was precies de reden waarom Daan en ik de zomervakantie wilden afwachten, omdat we beide niet houden van grote drukte. Nu was het onze beurt, en zouden wij deze fantastische plek met eigen ogen gaan aanschouwen. Maar nu nog niet, want we moesten er eerst nog zien te komen en zoals altijd nemen we de tijd. We reden naar een plekje die op park4night stond aangegeven, in het bos. We hadden al tijden geen bos meer gezien want hoe noordelijker je komt, hoe minder bos er is. Het leek ons heerlijk om weer even in een bos te vertoeven dus blij en opgewekt reden we die kant op. Onderweg zagen we opeens een hermelijn op de weg liggen; de tweede die we zagen alleen die eerste was springlevend geweest op de haven bij Andenes. Deze leek overleden, maar we wisten het niet zeker. Toch maar even de camper aan de kant. De hermelijn was aangereden en net overleden. Hij was nog warm en puntgaaf. Ik besloot hem mee te nemen zodat we hem konden begraven en aangezien ik tot een week geleden nog nooit een hermelijn in het echt had gezien, wilde ik het diertje ook goed bestuderen. Hij lag een paar kilometer op het dashboard en nadat we op het bos-plekje waren aangekomen en we het diertje beide goed bestudeerd en geaaid hadden, spitte Daan een grafje waar we het in begroeven, met een varenblad als deken. Ik denk dat er weinig hermelijnen zijn die zo eervol begraven zijn.

De plek waar we gingen overnachten was mooi en heel erg rustig, zo dachten we. We maakten een korte wandeling waarna Daniella ging koken. Ik ging nog even op onderzoek uit in de omgeving en toen begon de ellende eigenlijk een beetje. Ik vond een kinderschoen en een vrouwenschoen in de bosjes. Dat vond ik al wat vreemd… Ik kreeg een raar gevoel door mijn hele lijf en ging weer terug naar de veilige camper. Ik zei niets, omdat ik dacht dat het rare gevoel bij mij hoorde en ik het beter uit kon schakelen. Later die avond gingen we samen nog wandelen en Daniella ging paddenstoelen zoeken, en ik ging op zoek naar bladeren en planten een mooi herfstboeket. Tijdens het plukken kletste ik tegen Daan aan omdat ik het idee had dat zij naast mij stond. Toen ze niet antwoordde keek ik op, en zag dat ze er helemaal niet was… wie stond er dan net naast me? Ik snapte er niets meer van en wilde weg. Daniella stond 40 meter verderop nog paddenstoelen te determineren en ik gaf aan over de weg terug te willen naar de camper. Daan volgde. We deden nog een kaartspel en gingen op tijd naar bed. Rond half 12, best laat voor ons doen, ging het licht uit en toen bekroop mij een onverklaarbare angst. Niet een beetje, het werd steeds erger. Het allerliefst wilde ik meteen weg van deze plek, maar ik durfde niet te rijden in het donker en bovendien moesten we ook nog eerst keren… als hier iets engs was, dan reed ik liever bij daglicht weg… Ik probeerde toch maar wat te gaan slapen maar het duurde erg lang voordat ik een klein beetje weg zakte in een soort sluimerslaap. In de ochtend schrokken Daan en ik tegelijk wakker van een onverklaarbaar geluid aan onze camper. Daan deed de gordijnen open en zag niets, maar we hadden het allebei gehoord. Het waren geen schapen geweest, die hier in het gebied lopen, maar wat was het dan wel? We hoorden het geluid 2 keer en onze camper schudde heen en weer. ‘ik heb hier een unheimisch gevoel’ zei ik tegen Daan… ‘ik ook!’ zei Daan… ‘al de hele nacht!’
HUH? We hadden beide wakker gelegen en hadden allebei het angstige gevoel hier gehad. Ik was heel blij dat ze het niet gezegd had, want in dat geval was ik meer in paniek geraakt. We wisten niet wat er nu precies is geweest maar Daan zei dat ze in haar ooghoek ook iemand voorbij had zien lopen tijdens het koken, en toen ze op keek was het weg… Ik schoot in mijn kleren en nog voordat we ook maar een druppel koffie hadden gehad scheurden we met gierende banden weg. In de haast die ik had reden we de verkeerde kant op, maar dat deerde niet. We moesten gewoon weg. De plek stond zoals eerder gezegd op Park4night maar had geen reviews. Wij hebben wel een review achter gelaten met de mededeling dat wij denken dat het er spookt… Nadat we 10 kilometer verderop even tot rust waren gekomen en koffie hadden gedronken, moesten we weer terug rijden want we waren dus verkeerd gereden. We zouden een boot pakken naar de Lofoten toe. Met een zwaar gevoel reed ik terug naar de akelige plek en net voordat we er bijna waren zagen we een bord ‘kirkegard’ oftewel, kerkhof. We hadden naast een kerkhof gestaan en geen idee of we hierdoor zo’n dolle nacht hadden gehad, maar we hebben wel afgesproken dat wanneer we weer eens zoiets ervaren, we diezelfde avond nog moeten vertrekken als het nog licht is. Het was weer een heel avontuur maar ik krijg er nog de rillingen van.

Opgelucht en wat beduusd zaten we later op de boot; op naar de Lofoten en laten we afgelopen nacht zo snel mogelijk vergeten. Aangezien we zo vroeg wakker en op pad waren, liepen we uren voor op onze planning. Heerlijk! Beter vroeg dan laat. Toen we eenmaal de boot af reden gingen we snel naar een mooi plekje toe waar meerdere campers stonden. Voor ons even geen avonturen meer op verlaten plekjes. Het was een groot duin terrein en al snel vroeg Daan zich af of het wel zo verstandig was om onze grote zware camper hier te parkeren. Ik raakte geïrriteerd en zei dat dat prima kan. ‘waar is je gevoel voor avontuur!’ zei ik nog om kracht bij te zetten. Daan vond het maar niks en stapte uit, om te zien of het allemaal wel goed ging. Ik mompelde nog dat we dan maar beter in een hotel kunnen gaan zitten, dat is natuurlijk het meest veilig.

Daniella is met veel dingen echt veel te voorzichtig en behoudend. Ik daarentegen ben soms veel te makkelijk en super naïef. Een prima combinatie als je elkaar goed aanvult, maar dit keer won mijn koppigheid het van de perfecte balans. Zo stond Daniella buiten te kijken hoe ik de camper vakkundig vast reed. Ik voelde dat het rechter voorwiel vast liep en dacht; nou, dat komt wel weer goed. Grinnikend stapte ik uit en zag Daniella boos nee schudden. We verzamelden wat grind om wat grip op het wiel te creëren en vastberaden ging ik weer achter het stuur, zodat ik Daan kon laten zien dat ze zich druk maakte om niets. Maar wat ik ook deed; vooruit, achteruit… ik kwam vaster en vaster te zitten en de camper zakte steeds dieper weg. We begonnen te graven en na een uur martelen zag ik ook in dat het echt geen goed idee was geweest. Er was geen mens te bekennen, alleen 2 campers waarvan de eigenaren op stap waren. Ik kwam op het idee om met een bordje aan de kant van de weg te gaan staan, waar eens per half uur iemand langs reed. Op het bordje schreef ik HELP! Met een merkstift. Dit leek me de meest logische kreet en we hoopten dat er snel iemand langs zou rijden om ons te helpen. Daniella ging aan de kant van de weg staan, ik haalde de garage van de camper leeg zodat w de matten die daar in liggen nog onder het voorwiel konden leggen in de hoop dat die grip zouden creëeren zodat we er uit konden komen. Na een tijd kwam Daniella terug. Er was 1 vrouw voorbij gereden maar zij kon niet helpen, en adviseerde ons om een hulpdienst te bellen. Het was zaterdag en dan is bijna alles dicht in Noorwegen. Wij hadden inmiddels de pechhulp van de ANWB al gebeld maar die konden niets doen omdat zij vonden dat onze verzekering het maar moest regelen. Onze verzekering gaf echter aan dat zij niet mogen helpen als je niet op een officiële verharde weg staat… Ik werd wanhopig en als klap op de vuurpijl kwam er ook nog een koe aan die aan onze camper ging snuffelen. Ik vind koeien echt prachtig en lief, maar ik weet ook dat ze agressief kunnen zijn en het weerhield me er van om verder te graven en te martelen naar een oplossing.

Gefrustreerd over mijn eigen domme beslissing ging ik nog eens met het bordje aan de kant van de weg staan. Daar kwam opeens een man aan gereden, die naar ons afsloeg. Hij zei dat hij had gehoord dat hier een camper vast staat… De vrouw die Daniella had gesproken was naar het dorp gereden en had hulp ingeschakeld! We lieten de situatie zien en hij zei meteen al dat wij hier nooit zelf uit zouden komen en dat we echt gesleept moesten worden. We weten dat dit in een simpel geval 5.000 NOK kost, aangezien onze vrienden zo’n situatie hadden toen zij in juni in Noorwegen waren. Dit was ook nog eens geen simpel geval dus we zagen op tegen de kosten die dit stomme avontuur met zich mee ging brengen. De man gaf aan dat hij een eigen bedrijf heeft en dat hij ons kan helpen. Hij vroeg hoeveel cash we bij ons hadden. Dat was niet veel, slechts 450NOK en 20 euro. We gaven aan dat we het geld ook konden over maken… Hij zat bedenkelijk naar ons en de camper te kijken en zei toen ‘ik haal de tractor, ik haal jullie er uit… maak je maar geen zorgen. Het duurt wel even, want ik moet terug rijden en dan met de tractor weer deze kant op’
Wij waren zo blij! We konden wel janken van opluchting. Hij reed weg en wij wachtten het af. Opeens kwam er nog een boer, die ook had gehoord over onze toestand. Hij wilde ons ook helpen, maar we wachtten nu maar gewoon op die eerste man. Niet veel later kwam er nog een 4×4 camper. Ook dit stel gaf aan dat ze gehoord hadden dat wij hulp nodig hadden en dat ze ons kwamen helpen. Echt hartverwarmend! Maar het hoefde al niet meer want daar kwam die eerste man aan met zijn rode tractor. Professioneel en voorzichtig trok hij onze loodzware camper (de watertank ad 200 liter zat tot de nok gevuld)  uit het zand. We stonden te juichen van vreugde. Ondertussen was er nog een stel bij ons komen staan en zij keken nieuwsgierig met ons mee. We gaven de man een fles drank en het geld dat we hadden. Hij begeleidde ons nog naar veilig terrein want al snel liep ik weer vast, maar met allerlei goede tips van deze man weet ik nu de volgende keer wat ik moet doen. We hoefden verder niets te betalen, wat echt een enorm geluk was. Uiteraard kreeg hij wel een dikke knuffel van ons.

Het hele avontuur had 4 uur geduurd. We besloten op dit veilige plekje, 100 meter van de plek des onheils te blijven overnachten, naast het stel dat later aan kwam rijden. Het waren leuke jonge mensen. Pascal (34) en Cheyenne (25) uit Zwitserland en met hen bouwden we een kampvuur en proostten we op de goede afloop. Al met al werd het op die manier eigenlijk nog een hele leuke dag. Zij vertelde ons over alles wat er al mis was gegaan op hun reis (waaronder een klapband op dag 1) en wij vertelden hen over onze avonturen. Het werd laat en gezellig. Het werd zo gezellig, dat een paracetamolletje voor het slapen gaan geen overbodige luxe bleek te zijn.

De volgende dag waren wij zoals altijd weer op tijd wakker. We deden het rustig aan, maar om half 12 wilden we verder. We schreven een briefje voor Pascal en Cheyenne waarin we ze bedankten voor de gezelligheid, stopten die tussen de ruitenwisser en reden verder, naar de fantastische Lofoten. Het was een warme dag, zo’n 22 graden maar door een lichte kater besloten we niet al te ver te rijden. Bovendien maakte onze camper een afschuwelijk geluid maar dat bleek achteraf te komen doordat er heel veel zand tussen het wiel en de remschijf zat (doordat we vast zaten in het zand, natuurlijk). Daan is met haar bonkende hoofd nog onder de camper gekropen, om het ergste weg te borstelen. Heldin! We parkeerden op een mooie open plek waar we genoten van de zon, een korte wandeling naar een mooi meer en waar we onze wekelijkse beeld-bel-sessie met mijn ouders voerden. Het werd niet laat, rond negen uur lagen we er in om wat slaap in te halen van de nacht daarvoor. Dat was heel welkom geweest want we sliepen bijna de klok rond. Gelukkig was het akelige geluid over doordat het flink had geregend die nacht. Alles was goed schoongespoeld en de opluchting was groot. Het had wel erg vervelend geweest als we weer naar een garage hadden gemoeten.

Vol goede moed reden we verder over die waanzinnige Lofoten maar we vonden het niet. We vonden niet wat de mensen schrijven… we vonden niets wat mooier was dan wat we al hadden gezien. Wat we wel vonden was heel veel verkeer, afval op straat, bordjes met ‘private’ ‘camping verboden’ ‘wc legen 50NOK’ en ga zo maar door. Weer een plek die aan zijn eigen succes ten onder gaat, zoals wel al gelezen hadden. Zo schijnt het zo te zijn dat er te weinig toiletten zijn op de Lofoten om al die toeristen te kunnen voorzien van hun eeeh… behoefte, waardoor men overal en nergens zit te kakken. Zelfs op begraafplaatsen! Helaas ondervonden wij zelfs nu in september nog dat het gewoon te druk was voor die relatief kleine gebied. Ook de kleine wegen kunnen het verkeer niet aan; steeds als ik net in z’n 3 schakelde moest ik weer remmen omdat er een tegenligger aan kwam. Nadat we een aantal overvolle parkeerplaatsen voorbij waren gereden waar we eerst wilden parkeren, maar wat dus niet kon, besloten we op een zijweg een rustig parkeerplaatsje op te zoeken waar we daarna een mooie wandeling hebben gemaakt, maar waar we ook besloten de Lofoten weer zo snel te verlaten als dat we er heen waren gegaan. Dit was niet onze plek, alhoewel de bergen en de natuur absoluut prachtig zijn. We verlangden allebei weer naar de rustigere gebieden.


Na een stormachtige nacht besloten we een half uurtje verderop nog wel 1 wandeling over de Lofoten te maken. Een wandeling van 6 kilometer en ondanks de regen, was het fijn. Na deze frisse neus hebben we een aantal uren gereden richting bekend terrein; op naar Andenes, waar we donderdag het huurcontract kunnen tekenen en waar we de oversteek gaan maken naar het eiland Senja. Nu we veel eerder dan gepland de Lofoten hebben verlaten, hebben we het idee om misschien toch nog even de Noordkaap aan te tikken alvorens we 17 oktober in Tromso moeten zijn om daar de 20e  met onze vriendin Karen en met mijn ouders, te starten aan een orka expeditie. Het klinkt en voelt al heel dichtbij, maar het duurt nog 6 weken. Als ik zie wat voor avonturen wij soms op 1 dag mee maken dan ben ik razend nieuwsgierig naar wat die weken nog voor ons in petto hebben… Maar nu staan we veilig en wel aan een wat drukkere weg; geen spoken, geen massa-toerisme en morgen rammelen we weer gezellig naar het hogere noorden, zoals we al 10.000 kilometer gedaan hebben.