Dit is een nieuwe pagina.

04.09.2024

Walvis walhalla; het is mooi en lelijk tegelijk én… een eigen huis; een plek onder het noorderlicht.

Na een zeer rustige nacht aan een landweggetje waar geen mens kwam, gingen we op tijd naar Sortland toe, naar de garage die had aangegeven naar ons ‘probleem’ te willen kijken. Eenmaal daar werden we al snel weer doorgestuurd naar een andere garage… Ik verloor het kleine beetje hoop op een herstel van het ruitenwisserprobleem. We moesten 1,5 kilometer rijden naar de andere garage. We liepen naar binnen en legden ons probleem uit. Wederom een stugge Noor die ons bedenkelijk zat aan te kijken… Na wat gemompel zei hij dat we maar even moesten wachten en dat er vandaag iemand naar zou kijken. We wisten niet wat we hoorden! Ze gingen ons helpen! We waren er erg blij mee. Tot die tijd wachtten we in onze camper en na 1,5 uur kwam er een monteur die de camper mee nam waarna wij binnen mochten wachten met Marley, koffie en koekjes. Heerlijk. Na een half uurtje werden we geroepen door de eerst nog stugge Noor. Hij zei dat hij goed en slecht nieuws had. Het goede nieuws was dat het te repareren was, maar het slechte nieuws was, dat het onderdeel dat nodig was niet op voorraad was omdat het eigenlijk niet meer gemaakt wordt door Fiat, en dat er een ander merk besteld kon worden. Het zou een week duren eer het onderdeel binnen was. Wij waren al lang blij en zeiden dat het geen probleem was! Inmiddels is het een week later en verwachten dat we snel onze camper die kant op kunnen brengen zodat het vervelende euvel met de motor van de ruitenwissers, opgelost kan worden. Sortland ligt 90 kilometer verwijderd van Andenes, de plek waar we naartoe onderweg waren, en dat vonden we een acceptabele afstand. De opluchting is in ieder geval groot dat het gerepareerd kan en gaat worden.

Terwijl in Nederland de mussen van het dak vielen door een prachtige nazomer die hopelijk nog steeds gaande is, regenden wij hier aardig weg, maar; er kwam snel verandering in. We waren er blij mee! Na het bezoek aan de garage trakteerden we onszelf op een camping zodat we even lekker konden coconnen met een filmpje, warme douche en een warme kachel in de avond. Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelde ik een bepaalde warmte die ik me vaag herinnerde van de afgelopen maanden… schijnt het zonnetje nou op de camper? Het lijkt wel… Ik sprintte het bed uit, opende de deur en zag niets meer dan een blauwe hemel, hoorde niets meer dan zingende vogels en voelde de aangename warmte van de zon. Heerlijk!!! Na een week grijs en grauw is het fantastisch om de zon weer te mogen begroeten. We besloten niet al te veel tijd te verspillen en na de koffie en een lekkere douche, besloten we een rondje te gaan wandelen. Er liep hier een route van 10 kilometer in een écht rondje, wat ik zelf veel prettiger vind dan een heen en weertje. De eerste 5 kilometer van het pad waren begaanbaar en gemakkelijk. Een adelaar vloog over, we zagen vele eland-keutels en we waren een keer goed voorbereid met water, eten en goede schoenen. Onderweg kwamen we 1 bordje tegen die een kant op wees die je niet op kon… Dus we namen een gok, en liepen gewoon het pad door waar we al op liepen. Op een gegeven moment voerde deze ons door dichte struiken en bosjes en eerlijk gezegd was er weinig pad meer te bekennen. Daniella stelde voor om terug te gaan, maar dan moesten we 6,3 kilometer dezelfde route terug, terwijl ik dus heel graag dat ‘rondje’ wilde lopen. Nog 3,5 kilometer… ergens zou ik toch dat pad moeten kunnen terug vinden? We liepen dus verder, door de rimboe met kuilen, rotsen, struiken en meer van zulks. Na een hoop geploeter een berg af, kwamen we uit op een vlakte waarvan ik had gehoopt dat het makkelijk begaanbaar was, maar dit bleek een moeras te zijn. Het humeur werd er niet beter van. Soppend tot onze enkels staken we de vlakte over en kwamen daar een rivier tegen. Op Maps zag het er uit als een klein riviertje maar deze bleek breed en woest te zijn… niet over te steken… Geïrriteerd liep ik langs de rivier op zoek naar een overgang. Daniella vroeg achter mij ‘weet je de weg nog?’ ik zei maar niets.

Op een gegeven moment had ik een plekje gevonden waar ik dacht de rivier over te kunnen steken dus ik bond Marley aan mij vast en nam een sprong. Dat ging redelijk, alhoewel ik wel een beetje in de rivier sprong. Daan moest lachen, ik niet zo maar zag er later de lol wel van in. Het irriteerde me vooral dat de paden hier soms zo slecht aangegeven staan en dat dit de zoveelste keer is, dat we verdwaalden. Het was een warme dag en ik was ook bang dat we niet genoeg water mee zouden hebben. Na deze rivier-sprong ploeterden we onszelf terug naar het pad wat we eerder gelopen hadden en na al 3 uur gewandeld te hebben, kwamen we eindelijk een beetje terug op bekend terrein. We moesten eigenlijk voor 13:00 van de camping vertrekken maar inmiddels was het al 14:30. Toen we eindelijk terug kwamen zaten we onder de prut. Onze schoenen waren helemaal doorweekt en we hadden honger als een paard. We besloten nog maar even lekker te gaan douchen, onze schoenen buiten nog even te drogen te leggen en rond half vier vertrokken we alsnog van de camping. Het was er erg rustig, we stonden er inmiddels als enigen, en ik heb niet het idee dat we iemand tot last zijn geweest.

Toen we de camping afreden zag ik in de fjord iets herkenbaars… ik stopte de camper, keek nog eens goed en zag 4 a 5 rugvinnen uit het water glijden. Verheugd zetten we de camper even aan de kant. Het waren dolfijnen, maar wat voor soort kon ik van deze afstand niet goed zien. Het was heerlijk om te zien en zo leuk dat je dat dan onderweg tegen komt. Een teken dat we het grootste walvis territorium van Europa binnen rijden… Het zou nog een uurtje rijden zijn naar Andenes, de plek waar we onze winter willen doorbrengen vanwege het feit dat hier 12 maanden per jaar allerlei walvissen rondzwemmen, waaronder onze geliefde orka’s en bultruggen. Ik lees al zolang mijn orka-obsessie duurt (en dat is al erg lang) over Andenes en de Vesteralen en het is dan heel bijzonder om eindelijk zelf eens naar zo’n gebied toe te gaan. Een korte uitleg; Andenes telt ongeveer 2.500 inwoners en is een ‘dorp’ van Andoya. Andoya is een schiereiland dat weer hoort bij de Vesteralen. Je zou het kunnen vergelijken met Den Burg (Andenes) op Andoya (Texel) wat hoort bij de Vesteralen (Noord Holland).

We reden een prachtige route naar Andenes toe, en opeens zag ik in mijn linker ooghoek 2 grote gestalten in een weiland staan. Ik zei tegen Daan dat ik dacht elanden te zien, en daarop keerden we nog maar een keertje om. Op deze weg reed weinig verkeer, dus we konden veilig keren. We reden nog een keer langs dezelfde plek en zagen inderdaad een paar elanden staan. We parkeerden de camper, en maakten foto’s. Eerst zagen we alleen een mannetje en een vrouwtje, maar al snel zag Daan een jong dier bij dat vrouwtje waardoor we meer afstand hielden. Verderop in de bosjes stonden nog 2 elanden dus we hadden zomaar een hele groep gevonden, midden op de dag! Na hiervan genoten te hebben, reden we verder, waarbij we opeens langs een eland reden die van plan leek de weg over te steken. We reden er echt een paar meter vanaf! We keerden nog een keer en dit keer ging Daniella filmen. Het dier was inmiddels omgedraaid en liep wat van ons weg, maar evengoed maakte ze een leuk filmpje en nog wat prachtige foto’s met de grote telelens. We waren dol enthousiast en de zware wandeling van die ochtend, leek al weer lang geleden.

Onderweg kwamen we nog een gehucht tegen waar we de supermarkt bezochten omdat we nog wat ingrediënten voor het eten nodig hadden. Daar lag in de kortingsbak koffie voor 70% korting, die we uiteraard insloegen. We zijn inmiddels helemaal gewend om te eten wat in de aanbieding is en op die manier kun je hier heel goed leven van een Nederlands budget. We doen niet te moeilijk als we iets nodig hebben hoor, en we eten ook echt heel lekker en gezond, maar we denken er meer over na wat we kunnen combineren en nu met zo’n koffie aanbieding, of ook wel eens over datum groenten en fruit wat nog in perfecte staat is, wat dan te koop is voor 10 kronen per kilo (dat is nu €0,85), maakt dat we eigenlijk heel goed met ons budget om gaan.

Hierna was het zo ver; we reden Andenes in. Het walviswalhalla en dat was ook al wel snel te zien. Hier en daar zie je allerlei tekenen dat er onder andere geleefd wordt van het walvis toerisme. Veel winkeltjes met walvis souveniers (heerlijk!) walvissen geschilderd op huizen, 2 whale watch maatschappijen en ga zo maar door. Het was inmiddels donderdag en ik had voor maandag een whale watch geboekt, aangezien de weersvooruitzichten dan uitstekend waren. Dit bleek inderdaad niet overbodig, want door aanhoudende wind op zee werden alle whale watches van het weekend geschrapt, ondanks dat het aan land prachtig weer was.

We sliepen 2 nachten op een niet al te charmante parkeerplaats aan de rand van het centrum, maar het was helemaal prima zo. We konden op deze manier het centrum verkennen en aanvoelen of we hier inderdaad wel wilden overwinteren. Andenes heeft alles wat we eigenlijk voor nu wel prettig vinden. Meerdere supermarkten, wat winkels, een pizzaria, een restaurant, een paar kroegen en een apotheek. Helaas is de bioscoop failliet en staan er echt opvallend veel krotten van huizen tussen, maar het is duidelijk dat ze er wel echt iets van willen maken. Buiten de walvissen biedt Andenes ook nog een andere trekpleister; Andoya space. Hier worden met regelmaat raketten afgevuurd om onderzoek te doen naar het Noorderlicht en zonnestormen. Andoya space is in samenwerking met NASA en biedt veel werkgelegenheid in het gebied. Wij hebben al 1 raket de lucht in zien gaan en dat was heel indrukwekkend!
Vrijdag gebruikten we om het stadje goed te ontdekken. Ik shopte wat walvis souvenirs zoals een pet, een boek over orka’s en memo blaadjes met orka’s. Ik heb nog veel meer gezien, maar dat komt nog wel; we maakten een heerlijke wandeling om het dorp heen en kwamen uit bij prachtige zandstranden. In 6 kilometer waren we om Andenes heen gelopen. We waren er over uit dat dit gebied goed genoeg is om de winter door te brengen en besloten een advertentie te plaatsen op de plaatselijke facebookpagina. Deze oproep bleek echter openbaar te zijn voor al onze facebook-vrienden, waar ik eerst een beetje van schrok maar wat we later ook wel leuk vonden. We kregen 6 reacties op het bericht en ik besloot deze reacties te verzamelen en dan dinsdag iedereen te bellen en bezichtigingen in te plannen. Het liefst hadden we ergens overwinterd in een leuke blokhut met een houtkachel maar die droom hadden we al een beetje laten varen aangezien daar vaak sprake is van een gebrek aan elektra of stromend water. Dat is leuk voor een week, maar niet voor een half jaar. Na 2 nachten op de parkeerplaats bij Andenes besloten we naar een dorp te gaan iets verderop, namelijk Bleik. We vonden een prachtig natuurgebied waar we onze camper middenin de duinen kwijt konden en we maakten 3 prachtige wandelingen. Tijdens een van deze wandelingen kwamen we een meneer tegen die ons zijn zelf gedroogde kabeljauw aanbood. Heel aardig, en we namen het natuurlijk aan. We vonden het zelf niet lekker maar Marley daarentegen… Ik blijf het bijzonder vinden dat de Noren ons zo goed gezind zijn. Op zaterdag merkte ik bij mezelf wel een ander gevoel; een beetje misselijk… Misschien door de zenuwen van de reacties die binnen kwamen op ons bericht en ook de angst die mij bekroop wat we dan al die tijd hier moeten doen in de winter. We merken allebei dat we graag ons handen wel uit de mouwen zouden gaan steken maar hoe pak je dat aan? Andenes is leuk, maar het lijkt ook wat ons kent ons. Geen bruisende stad waar je snel mensen leert kennen, maar aan de andere kant ook weer dat kneuterige wat we juist leuk vinden. Hoe dan ook, ik merkte dat ik me zorgen maakte om de situatie. Die middag belden we met mijn ouders zoals altijd op zaterdag, en liet ik mijn emoties ook de vrije loop. Altijd een opluchting en het maakt alles ook weer even helder. Die avond besteedden we aan een kaartspelletje pesten (Rummikub hebben we al tijden niet meer gedaan) en gingen we op tijd naar bed.

De volgende ochtend zag ik het allemaal weer een stuk positiever in en zoals iedere zondag, deden we gezellig broodjes uit de omnia. Mijn aandacht werd gevraagd door een mailtje die binnen kwam via onze Fauna Photography website. Het was een mail van de eigenaar van Whale2Sea, de whale watch organisatie waar we de volgende dag mee gingen whale watchen. Nieuwsgierig opende ik de mail. Het was een Nederlandse mail waar in vermeldt stond dat zij evt een huis voor ons hadden voor de periode van november tot en met april. Bijna hysterisch las ik de mail voor aan Daan die meteen adviseerde om niet te wachten tot dinsdag met bellen, maar het direct te doen. Ik denk dat de man die het stuurde wel even verbaasd is geweest want binnen 5 minuten dat hij de mail had gestuurd, hing ik aan de telefoon. Hij gaf aan dat hij het een en ander nog even na moest vragen aan de administratie, maar dat hij geen problemen voorzag. Hij vroeg wanneer we in Andenes zouden aan komen en toen ik aangaf dat we er al waren, en de volgende dag een whale watch kwamen doen, spraken we af om morgen dan even verder te praten. Alle obstakels die ik de dag daarvoor nog zag, waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Dit moest zo zijn, ik voelde het!

We hadden een heerlijke dag in een herfstachtig Bleik. De volgende dag stonden we vroeg op zodat we Marley nog goed konden uit laten, waarna we om 12:00 bij de Whale watch maatschappij zouden zijn zodat we om 13:00 aan boord konden van de snelle RIB-boot. We ontmoetten hier ook Marten, de man die ik aan de telefoon had gehad. Hij is de eigenaar van het bedrijf. Met 2 snelle RIB-boten snelden we de zee op, allemaal voorzien van een dikke overall. Het was werkelijk waar prachtig weer en eigenlijk waren we veel te warm gekleed. De reden dat Andenes zo’n uitzonderlijk goede plek is voor de walvissen, is het feit dat het continentaal plat hier vlak bij de kust ophoudt. De diepzee begint hier vlakbij de kust en die diepzee trekt ontzettend veel voedsel aan voor de walvissen. Onder anderen potvissen, orka’s, bultruggen, (dwerg)vinvissen en, grienden en meerdere kleine dolfijnsoorten profiteren van dit buffet. Het bijzondere is, dat er het hele jaar door wel iets te vinden is. De winter is absoluut de beste tijd, met veel orka’s, bultruggen en potvissen maar ook nu in de zomer is er wel wat te zien. Het mooie weer zorgde voor een kalme zee maar de deining was niet mis. Ik voelde voor het eerst in mijn leven een misselijkheid op komen op zee en bedacht me meteen dat het met Daan dan al wel aardig mis kon zijn, want die is veel gevoeliger voor zeeziekte dan ik. We zaten inmiddels al een tijdje op zee en hadden een ontmoeting gehad met een enorme potvis, die prachtig zijn staart liet zien die ik goed kon fotograferen. We hadden ook onze hydrofoon mee en die mocht ik te water laten. De excursieleider gaf aan dat ze nog nooit had meegemaakt dat een passagier een eigen hydrofoon had en dat maakte ons natuurlijk wel een beetje trots. Met de hydrofoon kunnen we alle geluiden onder water opnemen. Helaas hadden we niet echt een idee hoe het ding werkte, dus ik had het verkeerde knopje ingeschakeld waardoor de opnames zijn mislukt, maar goed; dat vergeten we niet meer en de volgende keer gaat het gewoon goed.

Daniella zweette als een otter en werd steeds groener. Toen we de tweede potvis tegen kwamen merkte ik al minder enthousiasme bij mijn eerst nog zo blije vrouw en toen we, nadat de tweede potvis weer prachtig onder water was gedoken, verder voeren, ging opeens haar hand omhoog. Het teken dat we moesten geven als je over je nek moest. De RIB nam af in vaart en Daan voerde de vissen keurig over de rand van de RIB heen. Ze werd naar achteren vervoerd en ik had het echt met haar te doen… Hopelijk voelde ze zich nu wel beter. We kwamen weer een potvis tegen. Potvissen zijn mijn minst favoriete grote walvis en dat heeft alles te maken met dat ik ze een beetje saai vind. Ze hebben geen hoge rugvin, ze springen niet en ik vind ze niet zo mooi maar; zo dichtbij had ik ze nog nooit gezien (op zee dan, want op het Texelse strand heb ik er 5 gestrand en dood gezien en dat was natuurlijk juist iets té dichtbij) en het leverde echt gave foto’s op. Ik verkocht nog 2 foto’s aan een mede passagier die slechts haar mobiel mee had, waarmee je de dieren toch echt niet zo goed kunt vastleggen. Kortom; ik was tevreden over de eerste whale watch en wetende dat er nog velen gaan volgen nu we hier de winter spenderen kon ik niet anders dan blij zijn. Met Daan ging het ook weer een stuk beter en de frisse wind op de terugweg deed haar zichtbaar goed. Eenmaal aan wal zochten we Marten op die ons een lift gaf naar het huisje waar hij ons over had gesproken. Het betreft een groot huis met twee verdiepingen en wij mogen de begane grond huren voor de winter. Boven woont een andere vrouw die bij de whale watch werkt. De prijs was aantrekkelijk en het huis biedt ons alles wat we nodig hebben. Een eigen badkamer, wc, slaapkamer, woonkamer, keuken en een eigen hal. Het ligt middenin het centrum op loopafstand van de supermarkt, het strand, de haven waar de whale watch vertrekt… We konden ons geluk niet op en gaven elkaar een hand, waarmee de huurovereenkomst is gesloten (contract enzo volgt nog snel)

Helemaal door het dolle van de geweldige dag parkeerden we de camper bij de haven. Die avond kreeg Daniella rond half 12 een berichtje van Claudia, die op Hitra woont met de mededeling dat in onze omgeving het noorderlicht te zien zou zijn. Toch maar even kijken… Toen we de camper uit stapten hing er een prachtige zweem van het noorderlicht boven onze camper. Het was niet heel fel, maar het was erg mooi en het topte deze prachtige dag mooi af. In pyjama en sloffen stonden we er buiten even van te genieten. De vorige keer dat we het noorderlicht zagen was in november 2022 en ging Daniella op haar knieën en deed mij een huwelijksaanzoek, waarop ik natuurlijk ‘ja’ zei. Dat huwelijk moet nog plaatsvinden maar gezien we al een geregistreerd partnerschap hebben, hebben we er weinig haast mee. Het bracht ons wel weer even terug naar deze mooie herinnering en het was fijn om zo samen onder onze camper naar de groen verlichte hemel te staren.

De volgende dag besloten we Andenes te verlaten. We gaan hier straks maanden doorbrengen dus het is nu nog tijd om de rest van noord Noorwegen te ontdekken. Nu zijn we onderweg naar de garage waar we hopelijk deze week geholpen worden, waarna we de Lofoten en het eiland Senja op het programma hebben staan. We hebben weer van alles meegemaakt zoals je leest en alles lijkt precies te gaan zoals het had moeten zijn… We kijken reikhalzend uit naar het vervolg, waar ik jullie natuurlijk graag bij mee neem. Ik eindigde mijn vorige blog na een wat minder positieve week, dat na regen vast weer zonneschijn komt en dat blijkt letterlijk en figuurlijk het geval te zijn…