Dit is een nieuwe pagina.

27.08.2024

Les’brood, best veel geluk tijdens pech-situaties en storm in Arctica.

Na de eerste nacht terug op onze vertrouwde route, weg 17 naar het noorden toe waren we er over uit dat het
een goede beslissing was geweest om deze prachtige weg weer op te pakken waar we gebleven waren. Er is werkelijk geen een stuk niet mooi op deze 630 kilometer lange secundaire weg die strekt van Steinkjer naar Bodo. Nadat we hier wat gewandeld hadden, besloten we onze weg te vervolgen naar een betaalde spot zodat we na 10 dagen weer eens de was konden doen, maar eerst werden we compleet verrast door de prachtige gletsjer ‘Svartis-gletsjer’ wat wijst naar het zwarte/diep blauwe ijs. Hierna belandden we op een behoorlijk dure camperplaats, maar alles zat bij de prijs inbegrepen. Dus onbeperkt douchen en wassen… Het was er erg rustig dus ik kon heerlijk mijn gang gaan en was erg blij dat de was weer lekker weg gewerkt was. (ik was dus ik ben haha!)

Ook waren er twee drogers, maar een aantal kleren willen we niet in de droger hebben. Er was geen speciale plek om de kleding op te hangen dus besloot ik na lang twijfelen, om ons eigen droogrekje aan een van de keukenkastjes in de openbare/gezamenlijke keuken op te hangen. Er waren toch bijna geen mensen en ik zou
het wel een beetje in de gaten houden. Na een uurtje of 2 zag ik vanuit het camperraam wel wat beweging in de keuken en ik besloot een kijkje te gaan nemen. Er stond een persoon te koken en ik zag eigenlijk wel in dat het best aso was hoe ik mijn was daar had opgehangen dus ik groette haar en gaf aan dat ik mijn kleding weg ging halen. De vrouw reageerde heel enthousiast op mij, en gaf aan dat ze mijn kleding met alle liefde in haar camper ging hangen om te drogen. Ze had kort haar, veel tattoos en een regenboog trui aan. Waarschijnlijk hoorde ze bij onze LHBTI community, alhoewel mijn gaydar niet heel goed is. Dit was eigenlijk toch wel een duidelijk verhaal. Ik bedankte haar voor het aanbod, maar gaf aan dat dat niet nodig was. Toen zei ze dat ze een brood voor mij ging bakken… Weer zei ik dat dat niet nodig was, maar ze stond er op. Ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest en ben geloof ik sprakeloos de keuken uit gevlucht. Ik vertelde mijn avontuur aan Daan en natuurlijk gingen we samen even stiekem door het raam naar buiten kijken of we haar nog zagen, maar we zagen haar niet meer.

Iets later was ik buiten met Marley aan het balletje gooien. Het was droog en doordat het zo rustig was, had ik Marley lekker los. Opeens hoorde ik een enthousiaste kreet achter mij. Het bleek dezelfde vrouw en Marley ging kwispelend op haar af. Ze was heel lief voor Marley en vroeg of ze haar eigen honden ook kon halen, zodat ze samen konden spelen. Daar zei ik geen nee tegen, want Marley mist echt hondengezelschap… In Nederland is het heel normaal dat honden aan elkaar mogen snuffelen, in Noorwegen is het absoluut uit den boze… Een hond mag geen contact met andere honden, hoewel een hond natuurlijk echt een roedeldier is. Jammer, en een gemiste kans. De vrouw haalde haar 2 honden (een Doberman en een Husky) en ondanks dat er niet meteen een klik was, zag ik wel dat er ontspanning heerste bij de 3. Daan hoorde de luidkeelse kreten van de vrouw, inmiddels met een blik red-bull in de hand en kwam ook even naar buiten. We hadden een kort gesprek over de honden en vervolgens riep ze, naar mij wijzend, nog eens dat ze een brood voor me ging maken. Nou ja; afwachten maar. We gingen weer ons eigen weg en hadden natuurlijk wel een beetje lol om de hele situatie. Daniella dacht dat ze dat brood echt niet ging maken en ik dacht van wel… Een paar uur later werd er in de gietende regen op onze deur geklopte. Ik deed open en ontving een prachtig warm bruin brood. Nadat ze het gegeven had groette ze ons en ging snel naar haar camper. We waren beduusd, vonden het grappig maar waren ook heel blij. Ons brood was op en dit bleek het lekkerste brood te zijn, wat we tot noch toe in Noorwegen hebben gehad bleek de volgende ochtend, toen we het bijna in 1 keer op aten omdat het zó lekker was.

Het was inmiddels dus de volgende dag en het was de enige mooie dag van de week. Het gaf echt heel veel rot weer op maar niet vandaag… nee; zon, 22 graden, weinig wind en dat boven de poolcirkel… Er was een zandstrand verderop dus we besloten te genieten van deze uitzonderlijke dag. Wel vertrokken we van de betaalde camping plaats en gingen 100 meter verderop op een gratis plekje staan. Ik sleepte de stoelen naar het strand waar geen mens te bekennen was en zo hebben we de hele dag buiten vertoeft met een wijntje, watertje en hapje en Marley met een frisbee op ons eigen privé strand. In de avond maakten we nog een prachtige wandeling waarbij we er achter kwamen hoe mooi dit gebied was. We hadden alles uit de zon gehaald wat er in zat en toen het s’nachts keihard begon te hozen kon ik niet anders dan blij zijn dat we nog zo’n mooie dag hadden gehad.


De volgende dag was een bijzonder moment aangebroken; we gingen namelijk weg 17 gaan af rijden. Eerst zouden we nog naar de stad Bodo maar daar hadden we helemaal geen zin in. We besloten naar Saltstraumen te rijden, de grootste stroming ter wereld. We reden er immers toch langs dus dan is het natuurlijk leuk om dat eens van dichtbij te bekijken. Behalve heel veel bubbels en draaikolken zagen we er niet zo veel van en besloten na wat kiekjes bij het schattige kleine vuurtorentje, weer verder te gaan. Het hoosde van de regen en tot onze grote schrik bleven tijdens het rijden onze ruitenwissers halverwege het raam stil staan. Dit was niet de eerste keer, die ochtend was het ook al gebeurd maar toen dachten we nog dat het niets was… Midden op de snelweg wordt wel een ander verhaal en gelukkig kon ik de camper op een stukje naast de weg parkeren. Een geluk, want in Noorwegen werken ze niet met vluchtheuvels en bermen. Wat nu?! We appten onze camper-held Theo voor de tweede keer deze week, want we hadden ook al een lekkage in een van de kastjes onder de camper. Dit had te maken met rubbers welke misschien vervangen moeten worden, maar die we nu eerst eens hebben schoongemaakt volgens zijn advies. Theo kon op afstand nu natuurlijk niet veel meer doen dan WD40 adviseren, maar we hadden het idee dat het ingewikkelder was. We waren vlakbij een plaatsje en de dichtstbijzijnde garage was 3 kilometer verderop volgens Google. We besloten de gok te wagen, met gevarenlichten aan te gaan rijden en die kant op te gaan. Eenmaal bij de garage zat een stugge Noor ons bedenkelijk aan te kijken toen we ons verhaal vertelden… Zonder een woord te zeggen liep hij naar buiten, naar de camper, haalde de ruitenwisser met zijn hand even heen en weer en gaf toen aan dat hij geen monteur is, maar dat we bij een lakschadebedrijf waren. We waren flabbergasted… dat had hij ook meteen kunnen zeggen natuurlijk… Hij gaf aan er geen verstand van te hebben en verwees ons door naar een andere garage, iets verderop. Daar gingen we dan weer…

Onderweg naar de tweede garage leek de ruitenwisser het wel weer aardig te doen; altijd vervelend! Net als wanneer je de tandarts belt omdat je kiespijn hebt, en je ophangt en de pijn weg is… ‘Gelukkig’ kwam de kwaal terug toen ik de ruitenwisser op volle snelheid aan zette. Een monteur kwam naar buiten, keek onder de motorkap, haalde een kastje uit elkaar en gaf toen aan dat hij niet gespecialiseerd was in campers, maar dat hij aan meerdere problemen dacht. Hij verwees ons naar een camper garage iets verderop… Daar gingen we dan weer.
Eenmaal daar, bleek dat iedereen het wel erg druk had. De dame achter de balie gaf aan dat ze zou zeggen dat twee leuke dames hulp nodig hadden om te zien of dat iets uithaalde. Ze kwam iets later glimlachend terug en zei dat er een monteur aan kwam. Niet veel later kwam een lief-ogende jongen met blauw haar naar ons toe om ons te helpen. We liepen naar de camper en legden het probleem uit. Hij keek er even naar en gaf toen aan dat zij motorisch niets repareren, maar alleen het interieur van de camper onderhouden… zucht… Hij verwees ons door naar een ander. Toen we eenmaal bij garage nummer 4 waren en zij ons ook weer doorverwezen gaven we het op. Onze hele middag was al naar de maan door het heen en weer rijden naar al die garages. Het was gestopt met regenen, en we besloten het er maar even op te wagen dat het voor nu wel goed zou zijn. We reden een half uurtje en parkeerden aan een drukke weg, waar allemaal gebruikt wc papier in de bosjes bleek te liggen. Niet een hele beste plek na zo’n dag, maar het was even niet anders. We installeerden Marley buiten maar na een half uur kreeg ik het toch teveel op mijn heupen. Daan was ook niet tevreden over de plek en ik bedacht me dat 1,5 kilometer terug, een mooier plekje was, die alleen wel vol stond toen we er langs reden. Maar misschien nu?… ‘we gaan!’ We haalden Marley van buiten en voordat we het wisten zaten we weer op de weg, 1,5 kilometer terug, bergafwaarts. Gelukkig; er was plek! We parkeerden en hadden een mooi uitzicht, prullenbakken en zelfs picknicktafels maar gezien het weer zouden we daar zeker niet aan gaan zitten. Nadat we goed geïnstalleerd waren bleek dat we de waterbak van Marley hadden laten staan op de andere locatie en Daniella had het geweldige idee om deze ‘even’ te halen met de fiets… Heel gerust was ik er niet op, maar ach; het was niet zo ver weg… Toen ze eenmaal op de fiets was gestapt reed de ene na de andere vrachtwagen met hoge snelheid voorbij. Er was geen fietspad op de weg en er rolde een dikke mist over de bergen heen… Opeens raakte ik toch wel een beetje in paniek. Het was schemerig en Daan had zwarte kledij aan, dus was niet bepaald zichtbaar. Na 10 lange minuten belde ze dat ze het te link vond en dat ze terug kwam zonder waterbak. Het was een hele klim met zo’n klein fietsje en ik was blij haar stem te horen en dat ze dit achteraf stomme idee weer uit het hoofd had gezet… Toen ze opeens weer de hoek om kwam fietsen was mijn opluchting groot en rolden de tranen van opluchting… Marley kreeg gewoon even een soepkom van ons als drinkbak en morgen halen we hem wel weer op.

Na deze spannende dag zaten we net lekker geïnstalleerd toen opeens het koolmonoxide alarm af ging. Dat hadden we nog nooit gehad en het veroorzaakte wat paniek, aangezien we beide niet wisten waar het vandaan kon komen. We gooiden alles open en ik deed de koelkast die op gas draait, ook maar uit voor de zekerheid. Binnen no-time gaf de meter weer 000 aan (tijdens het alarm stond er 039) en zetten we de koelkast weer aan. Na een paar uur van controles uit voeren besloten we toch maar te gaan slapen. Na zo’n dag sliepen we allebei niet heel goed en we waren onderhand opgelucht dat we de volgende ochtend nog leefden. Het was het eerste wat Daan zei ‘we leven nog’.
Achteraf is het alarm afgegaan doordat we de Omnia oven op het gas hebben gebruikt zonder te luchten. Weer iets geleerd, maar het was wel even schrikken. Wat voor weer het dus ook is; we moeten luchten als we koken. Check!

De volgende dag reden we naar een prachtig plekje genaamd Tysfjord. Hier waren 9.000 jaar oude rotstekeningen te bewonderen en volgens velen was het een Walhalla voor wildlife-fanaten zoals wijzelf. Het weer was nog niet heel veel beter maar we vermaakten ons evengoed. Zo bakte ik een cake (met het raampje open, ondanks het weer) en maakte ik een grote pan Kip-Kerrie waar ik mezelf normaal geen tijd voor gun en in de avond maakten we nog een verrassende wandeling naar het dorpje iets verderop. Het was een paar uur droog en dan is het ook meteen heel prachtig allemaal. De volgende dag gingen we op tijd naar de rotstekeningen toe aangezien het in de ochtend goed weer op gaf. De rotstekeningen betreffen de grootste collectie die er in Noorwegen te vinden is en het zijn allemaal dieren die op ware grootte zijn afgebeeld. Je ziet zwanen, paarden, elanden, herten maar ook een levensgrote orka van bijna 8 meter lang. Ik vond het heel erg bijzonder om even in deze 9.000 jaar oude orka te gaan liggen en ondanks dat de wandeling die kant op glad en spannend was, waren we allebei heel blij dat we dit bijzondere fenomeen hadden kunnen bewonderen. Een of andere debiel had er zelf nog een personage van de Simpsons bij getekend… Zo respectloos en onnodig! Maar gelukkig werd het verder met respect behandeld door de bezoekers.

De rest van de dag zou het gaan regenen dus besloten we een film te kijken, namelijk Kingdom of the Planet of the Apes (de eerste keer in 8 jaar dat Daan in slaap viel bij een film) en eigenlijk wilden we ook dat het ging regenen want ons water was bijna op. We vingen met een emmer het hemelwater op zodat we daarmee konden afwassen en de wc doorspoelen, en bewaarden het water in de tank voor de thee en koffie. De voorspelde grote bui bleef uit, maar er viel in het begin van de middag genoeg om ons te redden. Het werd later op de dag zelfs zonnig en de hemel kleurde blauw! We besloten onze stoeltjes nog even buiten te zetten en te genieten van dit zeldzame moment… Na een kwartier verdween de zon achter de hoge bergen en werd het weer te koud, maar toch; we hadden wat vitamine D binnen. Die avond maakten we nog een prachtige wandeling en zagen tot onze grote vreugde een prachtig dier; eerst dacht ik dat ik een Walibi zag maar dat leek me nogal sterk in Noorwegen… Het bleek een sneeuwhaas te zijn, die rond deze tijd van het jaar nog bruin zijn in plaats van wit. Een prachtig en groot beest en hij liet zich goed fotograferen. Zo’n ontmoeting kan echt mijn hele dag goed maken en voor het eerst in lange tijd zagen we een dier dat ik nog niet eerder heb gezien en wat alleen voor komt in koude gebieden.

Na 2 heerlijke nachten op deze prachtige plek, besloten we nog een wildpluk-wandeling te doen. Daan had de vorige avond cantharellen gezien. Een zeldzame delicatesse die alleen goed groeit wanneer de zomer vochtig is geweest. In de winkel betaal je er behoorlijk voor en we wisten 100% zeker dat het cantharellen waren. Daarnaast zou ik me bezig houden met het plukken van bosvruchten met ons speciale bessen harkje. Het was echt een vermaak om zo op pad te zijn. Daan plukte 200 gram cantharellen die we gisteravond heerlijk hebben opgegeten en ik plukte behoorlijk wat blauwe bessen en frambozen die we vanmorgen door de yoghurt hebben verwerkt. Dat wildplukken is echt een hobby; op Texel vinden we het ook heerlijk om bramen te plukken en Noorwegen leent zich uitstekend voor het plukken van allerlei heerlijkheden. Na deze heerlijke ochtend zetten we koers richting Narvik waar we nog wat boodschappen deden en overnachtten we vannacht aan zee bij het plaatsje Bjervik. We stonden zo dicht bij de zee dat we de hele nacht de klotsende golven hoorden. Het is momenteel zeer stormachtig in Noorwegen en het spookt aardig, maar het was een heerlijk rustgevend geluid in onze droge, gezellige camper.

Vanmorgen bezochten we nog een dump-winkel waar ik een muts kocht en Daan een vest, waarna we onze weg weer vervolgden. En net toen ik de spanning over de ruitenwisser een beetje begon los te laten schoot hij weer vast… Het stormde als een gek, windkracht 9 en we zagen niet heel veel. Gelukkig kon ik gauw aan de overkant van de weg parkeren op een bushalte en we belden de ANWB. Die kwamen niet veel verder dan ons een middel te adviseren waarmee de druppels minder op het raam blijven liggen en verder konden ze ons niet helpen. Ze gaf aan dat dit middel in de meeste tankstations te koop is en dat het in NL Rain-X heet. Ik had hier al over gehoord toen ik ons probleem van de week op Facebook voorlegde, maar doordat het probleem niet meer voor kwam hebben we hier niet op geanticipeerd. Zodra het redelijk droog was besloten we verder te rijden en bij het eerst het beste tankstation wat we zagen, kochten we het middel dat het raam redelijk doorzichtig houdt, zelfs wanneer het regent. In de storm stonden we balend de rommel aan te brengen en vol verwachting wachtten we de eerste regenhoos af… Gelukkig; het werkt… Het is niet helemaal fantastisch, maar het is veilig te noemen. Ondertussen reden we weer naar een garage maar je raadt het al; we werden doorgestuurd naar een garage 30 km verderop (en niet de kant op die we moeten). Ik was er meer dan klaar mee en we hebben nu besloten gewoon onze weg te vervolgen naar Vesteralen, walvis walhalla, zoals het plan was. Daar hebben we al wel 3 garages gebeld, en nummer 3 gaf aan er naar te willen kijken. Morgen gaan we die kant op. Inmiddels staan we weer op een prachtig plekje waar we weinig van zien want oh oh; wat een storm en regen… Ik zal blij zijn wanneer het weer een beetje op knapt en als ik de weerberichten van Texel bekijk kan ik soms wel eens even denken ‘was ik daar nu maar even’. Maar goed; het gezegde ‘na regen komt zonneschijn’ bestaat niet voor niets en dit weer geeft ons ook wel de nodige rust… Volgende week hebben we hopelijk een blog met wat meer positief nieuws, maar; ondanks alles genieten we nog iedere dag van ons geweldige avontuur… Tot de volgende keer!