Dit is een nieuwe pagina.

20.08.2024

Een Efteling stad, mooie herinneringen maken een moeilijk afscheid en weer 1.000 kilometer omhoog

Na 2 heerlijke nachtjes op de camping bij Lom, was het tijd om weer verder op avontuur te gaan. Voor deze dag stond de Gammle Strynfjellvegen op de agenda. Een zeer oude weg die in vroegere tijden de enige weg betrof tussen het oosten en het westen van Noorwegen. Je mag er alleen rijden met voertuigen korter dan 8 meter, dus veel moderne campers worden daarmee uitgesloten. Ik vond het een klein beetje spannend aangezien ik al wel wat horror verhalen had gelezen en toen mijn moeder aan gaf dat zij ook achter het stuur ging kruipen, vond ik dat ook best wel een beetje spannend.

De weg was zo’n 37 kilometer lang en voerde langs de meest prachtige plekken. De bergtoppen die nog in een dik pak sneeuw lagen, de kale vlakten, de woest bruisende watervallen… een landschap dat ons inmiddels bekend is maar dat niet went. Ik vond het geweldig om mijn ouders hier ook doorheen te zien rijden en het was harstikke rustig. Hier en daar maakten we even een stop, kon Marley de boel ook even mooi verkennen en innemen met haar plasje, (grootgrondbezitter inmiddels) en reden we rustig aan weer verder. Het einde van de weg werd afgesloten met tientallen haarspeldbochten die ons steeds beter af gaan. Alles waar ik me druk over had gemaakt bleek onnodig en ook mijn moeder (en later mijn vader) reden de oude weg keurig en veilig af. Na deze prachtige weg deden we nog wat boodschappen in Stryn waarna we weer verder reden naar een veelbelovende slaapplek die Daniella had gevonden op de app. Een slaapplaats die bereikt kon worden via een andere ‘scenic route’ die veel minder bekend is. Deze weg was misschien wel net zo mooi als die van eerder deze dag, en bracht ons na 40 minuten bij een prachtige slaapplek met uitzicht over de fjorden. Voor het eerst sinds tijden aten we die avond Hollandse pot, wat goed bij het weer paste want het was kouder geworden. Toch konden we nog heerlijk buiten eten en besloten we na de reis van ruim 6 uur, de avond op tijd af te sluiten en onze welverdiende rust te pakken.

De volgende ochtend was ik nog in dubio… Gaan we nu meteen naar mijn zus in Alesund, of zullen we nog 1 nachtje heerlijk op een wilde natuur plek gaan staan?… Het idee dat ik mijn zus na 4 maanden weer ging zien deed mijn hart sneller kloppen maar het idee van 4 nachten in een stad zwakte de hartkloppingen weer af. En bovendien zou dit ook de laatste nacht met mijn ouders worden in de wilde woeste natuur… De keuze was dus niet moeilijk, we gingen nog een nachtje de wildernis in.
Een stuk van dezelfde route als de dag daarvoor moest worden overbrugt, en dat was natuurlijk geen straf. Na 2,5 uur rijden kwamen we uit bij een oud landweggetje die we in moesten slaan en waar we na 6 kilometer over een onverhard pad, uitkwamen op een prachtig plekje om te slapen. Een woest kolkende rivier met een bruggetje en een startpunt van meerdere wandelingen werd onze laatste wilde plek voor de komende dagen. Wanneer we een klein paadje naar beneden volgden, kwamen we uit bij een leuke picknicktafel bij de rivier. Het was simpelweg prachtig en ik was heel verheugd over onze keuze. Die middag maakten we een prachtige wandeling naar een mooie berg, allemaal gewapend met wandelstokken waardoor het heel soepel verliep. Mijn vader vond het op een gegeven moment wel mooi geweest en had een mooi plekje gevonden om uit te rusten en van de waterval te genieten, terwijl Daniella, ma en ik nog even door gingen naar de top. Marley ging natuurlijk ook mee, maar zij vond het heel lastig om mijn vader achter te laten. Toen we eindelijk de top hadden bereikt vloog Marley zo snel als ze kon naar beneden, waar we in de verte dus een zwart wit bolletje zagen met daarbij mijn vader. Zo lief en prachtig hoe trouw zo’n hond is… én heerlijk, want Marley wees ons keurig aan hoe we het beste terug konden lopen.

Toen we allemaal weer bij elkaar waren liepen we de afdaling verder naar beneden waar we hier en daar stopten om een paddenstoel te identificeren of om foto’s te maken van ons vieren. Toen we terug kwamen aten we een heerlijke curry die chefkok Daniella weer voor ons had bereidt, dronken nog een borrel en kletsten nog wat bij. We besloten de volgende dag op tijd naar de stad Alesund te gaan, waar het helaas voor mijn zus en haar gezin, al dagen regende. Maar; het weer knapte op en bovendien was ons hoofddoel natuurlijk de hereniging met hen. De volgende ochtend vertrokken we op tijd en na een boot reisje van een kwartier, waren we er bijna. We zouden op een of ander grimmige parkeerplaats gaan overnachten, 2.5 kilometer bij het huisje van mijn zus vandaan. Het idee was dan om met de fiets of lopend naar hen toe te gaan maar we besloten op de gok toch eerst gewoon maar langs het huisje te rijden om te zien of er niet iets beters was. Naast het huisje was een parkeerplaats voor gemeentewerken van Alesund en voor we het wisten, hadden we onze campers hier neergezet en besloten we de gok maar te wagen en ze te laten staan. De plek stond niet aangegeven als officiële parkeerplaats op de app, maar er stond ook nergens dat het pertinent niet mocht… Bovendien was het 4 minuten lopen naar het prachtige huisje dat mijn zus had gehuurd dus tja; we waagden de gok maar.

Het weerzien was heerlijk. Allerlei feestelijke heerlijkheden stonden op ons te wachten zoals taart, pizza, chips en soep en het was zo fijn om Heleen, Arianne, Joost (8) en Thijs (7) weer in onze armen te nemen en fijn te knuffelen. Opeens was het hele huis vol met ons er bij en het was super gezellig! Ze huurden 10 dagen een huis met een grote tuin met daarbij zelfs een strandje dus ook daar zijn we nog even heen gegaan zodat de jongens en Marley lekker in het water konden spelen. Wij kletsen ondertussen bij en genoten intens van elkaars gezelschap. Daniella en mijn pa gingen rond half tien naar de camper, mijn moeder rond 12 uur en ik ging om half 2 s’nachts naar de camper toe, wat voor mijn zus en mij echt ongelooflijk op tijd is want meestal wordt het een uur of half 4 s’nachts als wij elkaar zien. Het idee dat we nog een paar dagen hadden, maakte het makkelijker om toch een beetje op een normale tijd af te breken en ondanks dat de parkeerplaats wat spannend aanvoelde, sliep ik als een blok.


De volgende ochtend reden wij met onze campers op tijd naar een camper-plaats in de stad Alesund, wat toch nog 20 minuten rijden was. Ik wilde op tijd weg, want had al gelezen dat het er ontzettend druk is en ik wilde graag twee plekjes naast elkaar bemachtigen. Zodoende reden we rond 10 uur in de ochtend al weer bergje op bergje af door het charmante Jugendstil stadje Alesund en ja hoor; eenmaal bij de camperplaats aangekomen hadden wij de laatste 2 plekjes van de 50 aanwezige plekken en; naast elkaar! Heerlijk; wat een geluk. De stad was op een paar minuten lopen en die dag besteedden we vooral aan het verkennen van deze prachtige Efteling-achtige stad. Een grote brand in januari 1904 heeft in het verleden gezorgd dat de hele stad is afgefikt. 10.000 inwoners waren in één klap dakloos geraakt. De stad herrees echter volledig in prachtige art-nouveaustijl, ook wel jugendstil genoemd en dat maakt het een ongelooflijk mooi stadje. Het ging onze verwachting te boven na wat teleurstellende verhalen en we wisten zeker dat we ons hier prima gingen vermaken de komende dagen. Die dag besteedden we vooral aan een grote stadswandeling met z’n achten, wat best uitdagend bleek dus we kozen af en toe ook allemaal ons eigen pad. We aten weer als vorsten bij de burger king en Marley bleef ondertussen lekker in de camper om eens goed bij te slapen van alles. Tegen de avond kwamen onze neefjes Joost en Thijs gezellig bij ons in de camper en vertelden zij, dat het hoogtepunt van de vakantie de ontmoeting met ons was. Dat was wel heel erg lief en leuk om te horen! Het is hun eerste keer in het buitenland, dus het had me ook niet verbaasd als ze andere hoogtepunten zouden hebben. Gelukkig hadden ze die ook, en beviel de reis ze erg goed. Na hun bezoek gingen zij nog even naar hun opa en oma en kwamen Heleen en Arianne bij ons, wat ook weer heel gezellig was. Het was al met al een erg leuke en mooie dag geweest en voor de volgende dag stond het zwembad van Alesund op het programma aangezien het weer dan minder mooi zou gaan worden.
De volgende ochtend startte ik mijn dag met een heerlijke lange wandeling van rond de 9 kilometer samen met mijn moeder. Het naderende afscheid voelde ik al wel een beetje in mijn buik, maar ik probeerde er niet te veel van te maken. Door regen en zonneschijn ploeterden we onszelf door een prachtig bos en naar een mooie berg toe. Het uitzicht was prachtig en het was fijn om net als vaak op Texel, even met mijn moeder te wandelen. Rond half 2 liepen we naar het zwembad waar Heleen en haar gezin al geweest waren en waar we nu weer hadden afgesproken. Het bleek een heerlijk zwembad te zijn met meerdere warme baden, sauna, stoomcabine, glijbanen, metershoge duikplanken en ga zo nog maar even door… we vermaakten ons er allemaal heel erg goed en ik ben nog van een 3 meter hoge duikplank gesprongen na een hoop aarzeling. Mijn vader stal de show met een salto achterover van de gewone duikplank en ook mijn moeder liet zijn dat ze nog prima en sierlijk kan duiken… Het zwembad was 4.10m diep dus je kon zo gek doen als je wilde; de bodem zou je niet zo snel raken. Helaas kan ik zelf niet duiken maar ik genoot wel van iedereen die het wél kan. De hoogste duikplank was 7 meter hoog, maar daar ging niemand van ons af. Thijs en Arianne durfden wel van de 5 meter en dat vonden we allemaal heel knap.

Na deze heerlijke middag gingen we met zijn vijven uit eten bij een grillhouse. Arianne, Thijs en Joost gingen thuis pannenkoeken eten dus namen we van hen afscheid bij het zwembad. De eerste tranen begonnen bij mij al te vloeien; wat hadden we het leuk gehad en wat was de tijd met elkaar voorbij gevlogen. Nadat Heleen hen thuis had gebracht kwam ze weer terug en aten ons rond in de grillhouse, waarna het afscheid van Heleen ook volgde. Ook hierbij vloeide weer tranen want we weten dat we elkaar nu een hele lange tijd niet gaan zien. ‘een zwangerschap lang’ had ik aan Joost en Thijs uitgelegd toen ze vroegen hoe lang wij nog weg zouden blijven. Nu zie ik mijn zus niet heel vaak want ze woont in Diemen, maar het idee dat we elkaar altijd kunnen opzoeken wanneer we daar behoefte aan hebben stelt altijd gerust. Nu gaat dat anders zijn… Met tranen over de wangen zwaaiden we haar uit. Het tweede afscheid zat er op. Morgen nog een te gaan, maar eerst een goede nacht in regenachtig Alesund.

De volgende ochtend wilde ik feestelijk afsluiten met warme broodjes, gekookte eieren, jus d’orange enzo… Maar; mijn moeder was ziek. Ze had het aan haar maag… vast van het vele eten van de avond daarvoor… Ik vond het niet heel erg, want eigenlijk had ik ook niet zo’n trek, maar ik vond het voor haar en mijn pa natuurlijk wel vervelend. We besloten evengoed gezamenlijk te ontbijten. De regen stroomde nog steeds met bakken naar beneden en het afscheid maakte ook dat we allemaal wat minder uitgelaten waren. Ondanks dat ik ook weer heel veel zin had in mijn doorreis samen met Daniella en Marley, hadden we het deze 3 weken zo leuk gehad, dat het dan erg lastig is om afscheid te nemen. De reis op zich was zo goed gegaan, met hier en daar misschien eens een irritatie maar bovenal leuke mooie momenten die ik mijn hele leven zal koesteren. Prachtige wandelingen, lachbuien, honderden heerlijke foto’s rijker, mooie gesprekken, mooie ervaringen en weinig onvertogen woorden. Ook Daniella heeft het fijn gehad met haar schoonouders, want dat moet je natuurlijk ook altijd maar afwachten. Toch weet ik dat het ook goed is dat we nu weer samen verder gaan… Na het ontbijt kwam het hoge woord er uit… ‘we moeten gaan’… We ruimden de camper op en opeens kreeg ik het toch te kwaad. Een flinke huilbui volgde, waarna ik toch maar even ging knuffelen met mijn lieve ouders. Nu kan het nog even… Vervolgens reden we onze camper naar het laad en loospunt. De regen nam in kracht toe, het leek wel een drama film… In de pissende regen stonden we elkaar allemaal te knuffelen en te janken. Nou… dat was het dan; nu moeten we gaan… ‘Bedankt voor de geweldige tijd met elkaar, ik hou van jullie’ trossen los en op naar het noorden. Ik zag m’n moeder met haar roze regenjas zwaaien en mijn pa achter het stuur…

Onderweg stroomden de tranen nog wel even door, maar ik wilde ook op de weg letten. Ik wilde in 3 dagen tijd over de poolcirkel geraken zodat we weer konden rijden waar we gebleven waren maar dat duurde nog wel 1.000 kilometer. Na 6 uur rijden parkeerden we voorbij Trondheim, bij Hommelvik, de plek waar we ook op de 3e en 4e avond met mijn ouders hadden gestaan. Niet echt een goed idee, want zo zonnig als het toen was, zo regenachtig was het nu en het gemis werd daardoor groter. Marley rende meteen de camper uit en ging kwispelend naar de plek waar hun camper had gestaan… Ze droop met hangende oortjes en staart naar beneden teleurgesteld weer af, net als toen ze diezelfde middag op de boot dacht dat ze mijn vader zag en er een vrouw hoestte die precies zoals mijn moeder hoest. Ook toen was ze helemaal blij geraakt, maar teleurgesteld afgedropen. We maakten een korte avondwandeling en ik maakte nog wat foto’s van de aalscholvers die onveranderd op de paal zaten, net zoals toen…

De volgende dag werd een praktische dag. We hadden meerdere zaken die we wilden doen; tanken, LPG vullen, boodschappen doen, wijn halen (tja, de Nederlandse wijn die mijn pa en ma hadden meegenomen was er doorheen gevlogen met al die gezelligheid) en ik voelde al snel dat het niet helemaal mijn dag ging worden. Na het boodschappen doen schudde ik een pak yoghurt, waarna de dop er af vloog en de hele camper en wijzelf er onder zaten. Marley was de enige die het niet vervelend vond. We reden weer uren achtereen, richting Mo I Rana en de regen stopte maar niet.  We draaiden vrolijke muziek, waaronder een Disney playlist waarbij we de film gingen raden (hoe zoet; maar we houden allebei zo van Disney!!!) en meezingers uit de jaren 70, 80 en 90. We parkeerden op een leuk plekje waar 1 camper kon staan maar toch bleef ik een beetje down. Het weer, dagen regen en dan ook nog die hele reis, had echt zijn weerslag op mijn humeur en gelukkig kan ik dat dan meestal wel heel goed bespreken met Daan, die overigens nergens last van had. Ook het hele camper leven was ik opeens meer dan zat. Het bed, de ruimte, de prut iedere keer binnen, eigenlijk was niets meer goed en ik herken dit wel een beetje van mezelf; meestal ben ik dan wat overprikkeld of vermoeid. Het deed ons doen besluiten om een goede nacht te maken en dan zou de wereld er vast weer veel beter uit zien. Rond half tien sliep ik en toen ik vanmorgen om 8 uur wakker werd, klopte de redenatie. De zon scheen, ik voelde me fit en blij en had heel veel zin in de nieuwe dag. Wat een beetje zonneschijn (en slaap) al niet kan doen!

Vanmorgen maakten we eerst een wandeling in het zonnetje en ik was overtuigd dat we vandaag de plek gingen bereiken die we een maand geleden achter ons hadden gelaten. Weg 17, voorbij Lovund, op naar de Lofoten via Bodo… Tijdens het rijden bleef de zon maar schijnen en ik zong vrolijk een liedje van Moulin Rouge, waarna Daan heel subtiel een ander muziekje op zette. Ik denk dat mijn kopstem en mijn bas niet bepaald overeen kwamen met de werkelijkheid dus was het goed om het af te kappen. Onderweg was het weer tijd om te tanken, net als de dag ervoor. Onze camper zuipt soms best wel wat diesel, zeker in de bergen. De dieselprijzen zijn zeer verschillend. Zo zagen we gisteren bij Alesund een pomp waar de diesel 16,50 NOK was (goedkoopste wat we hier hebben gezien) maar een paar uur later was het verderop in Trondheim meer dan 25 NOK. Dat kan dus op een volle tank onderhand 80 euro schelen… Het is dus best wel handig om te tanken als je ergens ziet dat het onder de 19NOK zit.

Nadat we weg 17 weer insloegen begon het hele feest eigenlijk weer opnieuw. De snelweg zijn we nu kwijt, en zodra we voorbij de boot naar Lovund waren wisten we; noordelijker zijn we nog niet geweest met de camper. We deden een high five, maar waren ook meteen weer even wakker geschud toen er een dikke vrachtwagen voorbij suisde op het zeer smalle weggetje. Vanaf nu gaan we weer wat langzamer rijden. De haast mag er weer uit… En na een boottochtje van toch ruim een uur, zijn we nu aangekomen bij het gebied Jektvik en hebben we een werkelijk geweldige plek gevonden om te overnachten. Net op tijd want net op het moment dat wij het parkeerplaatsje op reden, kwamen er andere Nederlanders die dus net mis grepen… Ondanks het verdriet van het afscheid, hebben we alweer heel veel geluk gehad.. maar eigenlijk hebben we nog het meeste geluk met het feit dat het afscheid nemen even zo’n pijn deed…