Dit is een nieuwe pagina.

12.08.2024

Tarzan bij de hoogste waterval van Europa, het geluk voor het oprapen en 4 seizoenen in 1 dag.

Voor het eerst in mijn blog carrière, blogde ik de laatste keer in de ochtend. Dat beviel goed, maar vaak is er niet genoeg tijd om er eens goed voor te gaan zitten. Zo ook de afgelopen dagen weer niet, want we hebben weer van alles meegemaakt. Het is nu kwart over vier en we zitten heerlijk voor 2 nachten op een camping met Wifi en elektriciteit. Een goed moment voor een update, dus.

Nadat we het kerkje van Elnesvagen hadden verlaten, reden we op de bonnefooi naar een rivier/uitmonding van een fjord genaamd Eikesdalen. Een ongelooflijk mooie en rustige weg, meer richting het oosten van het land. Het werd daar redelijk mooi weer en ook Daniella en ik hadden dit gedeelte nog niet gezien. We kwamen onderweg nog een klein gehucht tegen waar we water tankten zodat we er weer even tegenaan konden. Na een hoop kronkels, bochten, oehs en aahs van verwondering, arriveerden we op een plek waar we zeker weten de nacht wel wilden doorbrengen. Een Noorser plaatje kon ik eigenlijk niet bedenken… Een klif, met tegenover ons gigantische bergen met een even gigantische waterval in de verte die langs de bergen met grote kracht naar beneden denderde. Achter ons waren de bergen minstens zo hoog en het water beneden in het dal was spiegelglad. Het zonnetje scheen, er was weinig verkeer; perfect! We haalden het meubilair naar buiten en aten die avond buiten met het beste uitzicht dat je kunt hebben. De dag was alweer bijna voorbij… Het zal je verbazen hoeveel tijd je kwijt bent met het zoeken/vinden van een goede slaapplaats voor de nacht.

We maakten vele foto’s van ons uitzicht en in de avond maakt ik nog een wandeling met mijn moeder langs de auto-weg, waar we in een uur tijd welgeteld 3 auto’s tegen kwamen. De wind trok aan en het werd frisser dus we sloten de avond op tijd af en kropen onze warme campers in. Een prima dag was het geweest. De volgende ochtend stond ik te trappelen om te kijken hoe het dal er bij zou liggen met het ochtendzonnetje en hoewel het erg mooi was, was het ook erg koud. Te koud om buiten koffie te drinken dus dat deden we dan toch maar binnen. Ik weet niet zeker of het de mooiste was, want we hebben al zoveel prachtige plekjes gehad om te overnachten, maar dit was absoluut een van de allermooiste plekken waar we hebben gestaan in de laatste 3 maanden.

We besloten verder te rijden naar Sunndalsora, in een poging om gas te tanken voor mijn ouders. Een van hun gastanks was al leeg en de ander was al een tijdje aangebroken dus het was wel belangrijk dat we snel iets gingen vinden om hem vol te gooien. Dit bleek al moeilijker dan gedacht, aangezien de aansluitingen in Noorwegen anders zijn dan in Nederland. Al meerdere pogingen waren verricht om het gas bij te vullen, maar tot noch toe zonder succes. In Sunndalsora vonden we een mooi veld waar we konden staan en het zonnetje scheen weer overvloedig. Vanaf ons kamp liepen we 2,5 kilometer naar het stadje toe, waar Daniella onderweg verblijd werd door het vinden van een klavertje4! Tjonge; wat bijzonder! Ik stak het klavertje in haar hoed en we bedachten ons dat ons geluk nu helemaal niet meer op kon. Maar wacht; mijn moeder vond in ene ook een klavertje4… Huh? Oh… en ik ook! Nou ja… blijkbaar barstte het van die klavertjes4… Toen mijn vader er uiteindelijk ook eentje vond (hij hoefde niet lang te zoeken) kwamen we er in ieder geval achter, dat het geluk hier voor het oprapen ligt. Het idee om het klavertje te drogen en voor altijd mee te dragen, liet ik maar weer los.
Eenmaal in het stadje merkten we al snel; ook hier zouden we geen gas kunnen tanken. Een zeer behulpzame dame van een Welkoop achtige winkel (Fellskjoppet) verwees ons naar Oppdal, het plaatsje waar Daniella en ik weken geleden een muskusos tour hadden gehad. Ik schrok me rot; dat hele eind weg!? Ik werd er sacherijnig van dat we misschien half Noorwegen door moesten rijden om de gasbus te vullen. Mijn vader stelde dan ook voor om zelf die kant op te gaan zodat wij een andere kant op konden en elkaar later konden treffen. Dit leek eerst een goede oplossing. Ik keek voor de grap even op Maps om te zien hoe ver Oppdal wel niet verwijderd was van Sunndalsora en wist niet wat ik zag. Het was nog geen uur rijden van waar we nu waren… Waren we dan zo dicht in de buurt van waar we allemaal al geweest zijn? Ik houd de kaart wat minder braaf bij dan in het begin maar toen ik het op de kaart checkte bleek niets minder waar. We waren in de buurt van waar wij al geweest waren en dat maakte de zaak veel makkelijker. Na een leuk dagje in Sunndalsora besloten we de volgende dag gezamenlijk naar Oppdal te gaan. Het werd rotweer en Oppdal heeft een leuk stadje, waar je je dan maar beter wat kunt vermaken in plaats van te wachten tot de regen over waait.
Na een heerlijke tonijn salade in de laatste zon voor de komende dagen, doken we vol goede moed ons bed weer in.

De volgende ochtend was het koud, het regende en het waaide. Ik liet Marley naar buiten die zichzelf in eerste instantie uit liet en daarna gauw naar de camper van mijn ouders ging om haar dagelijkse koekje op te gaan halen. Mijn vader is die ochtend nog met haar gaan wandelen en dat vonden wij heel prima; wij zaten warm en droog binnen aan de koffie. Nadat we allemaal wakker genoeg waren, reden we een stukje naar een parkeerplaats waarvandaan we de hoogste waterval van Europa konden bezoeken. Je kon er ook heen wandelen, was ons verteld. Nou; dat moesten we natuurlijk met eigen ogen zien. Ik had op buienradar gezien dat het een uurtje droog zou zijn en dat uur begon op het moment dat we parkeerden. We pakten allemaal de wandelstokken en gingen vol goede moed op pad. De waterval heet Vinnufallet en is 845 meter hoog. Daarmee is het de op 7 na hoogste waterval ter wereld. De wandeling startte met een pad dat redelijk stijl en zigzaggend omhoog liep, waarna de treden van de 676 treden tellende trap begon. We hadden het end al aardig in de bek, maar we zetten moedig door. Onderweg kwamen we meerdere plateaus tegen waar het uitzicht al prachtig was! Mijn vader besloot om bij het eerste plateau achter te blijven en te genieten van het uitzicht. Daan, ma, Marley en ik gingen nog even door. Het was gruwelijk hoog en ik deed mijn best om niet te veel naar beneden te kijken. We zweetten als otters en na een hoop gepuf en gesteun, kwamen we aan bij het tweede plateau. We aten even wat, want we waren rillerig van de inspanning. Daniella en Marley bleven op dit plateau achter en mijn moeder en ik pakten het laatste stukje nog tot het einde naar boven. Hier schreven we onze namen in het ere-boekje, maakten natuurlijk even wat selfies, en gingen toen weer richting Daniella en Marley. Ik zei tegen mijn moeder dat ze heel goed moest oppassen want de traptreden waren van steen en zeer ongelijkmatig. Opeens hoorde ik achter mij een grote rare kreet en ik schrok me rot; ik acht op zijn minst dat ze gevallen was! Ze schrok van mijn reactie en legde uit, dat ze even een Tarzan brul wilde geven hier zo ver boven, om te kijken of het echode. (wat het niet deed) Ik was zo geschrokken dat de tranen me nader stonden dan het lachen, maar toen ik besefte wat er gebeurd was kregen we allebei de slappe lach… Niet te lang; want we moesten ons focussen op de afdaling. Marley heeft het er altijd moeilijk mee als de groep niet bij elkaar is, en zij had al die tijd hoopvol omhoog gekeken totdat we weer beneden waren. Na dit avontuur ontmoetten we halverwege mijn pa ook weer en konden we gezamenlijk naar beneden afdalen om onze weg te vervolgen naar Oppdal. We reden wederom door een prachtig gebied, langs boerenlandweggetjes en hoge bergen. Ik was een beetje zenuwachtig over de vraag of ze in Oppdal dan wel de juiste aansluiting hadden maar zodra we bij het gas-tankstation waren, bleek inderdaad dat zij de flessen van mijn ouders eindelijk konden vullen. De opluchting was bij iedereen groot en zelf tankten we onze LPG flessen ook meteen maar weer even vol. Soms beland je hier in gebieden waar je dit écht niet kunt vinden, dus is het altijd goed om bij te tanken waar dit kan. Na een regenachtig bezoekje aan de stad, aten we die avond uitgebreid bij de Burger King. Heerlijk; niet koken, geen afwas. Soms is dat een groots cadeau en we hadden het ook wel verdiend na die ochtend work-out bij de waterval.

De volgende ochtend werden Daan en ik abrupt wakker van gevloek en een ‘au au’ van mijn moeder… Ik deed het gordijn van de slaapkamer omhoog en in plaats van bij de trap bij de waterval, was ze van het trapje van de camper gevallen en had ze daarbij haar enkel verzwikt. Zuster Daniella en broeder Cor namen direct de zorg op zich, maar het betekende wel dat ze even niet ver kon wandelen. We gaven haar onze Ipad zodat ze B&B vol liefde kon kijken en met mijn vader bezochten we nog een openluchtmuseum dat gesloten was, maar wel van buiten bezocht kon worden. Daarna zijn we doorgereden naar het muskusos natuurgebied Dovrefjell, waar we een mooie camperplek vonden. Gewoon verhard, dus ook niet zo link met mijn moeder haar pijnlijke enkel en een uitkijktoren om in de avond de elanden te spotten. We wandelden een kleine wandeling door een gebied dat aan deed als de Texelse Duinen met prachtig bijna lichtgevend rendiermos en Daniella kookte een heerlijke Mexicaanse maaltijd voor ons allemaal. We proberen een beetje om en om te koken, maar Daan vind het heerlijk om voor meerdere mensen te koken en is dit ook veel meer gewend vanuit haar werk. Bovendien; ze doet het heerlijk, dus zij kookt over het algemeen wel het vaakst sinds mijn ouders er zijn. Die avond spotten we inderdaad 3 elanden vanaf het torentje. Een mannetje, vrouwtje en een kalf. Ik stond een half uur eerder dan de rest op het torentje en heb zodoende redelijke foto’s kunnen maken, maar het was al snel te donker en bovendien erg koud dus we bleven niet heel lang om de dieren te bewonderen. Die nacht was het slechts 6 graden dus gingen de dikke pyjama’s aan en de donzen dekbedden over ons heen. De wind waaide om de camper heen en we stonden te schudden op de wielen. We keken een serie in bed en deden alsof het herfst was in augustus.

De volgende dag had ik het idee om via een hele oude weg naar het plaatsje Lom te rijden zodat mijn ouders nog een staafkerk konden zien. Wij waren zelf al in Lom geweest en we zaten er in de buurt. Bovendien ligt het op de route naar Alesund, waar we langzaamaan naartoe rijden. We pakten een prachtige tolweg van 33 kilometer die ons door de bergen heen voerde, ver boven den bomengrens. Prachtige watervallen, loslopende schapen, beekjes, woeste natuur… We genoten allemaal ontzettend van deze rit en we reden dan ook met een slakkengangetje achter elkaar aan. We pakken vaak dit soort weggetjes. De tol bedraagt soms wel 100 kronen en iedere keer denk ik ‘wel een beetje duur’ maar zodra we er uit rijden denk ik ‘het was het dubbele waard’ ik vond het heerlijk om mijn ouders ook door zo’n gebied heen te laten rijden en ook wij genoten overvloedig. Na deze rit kwamen we aan in Lom waar mijn ouders de staafkerk bezochten. Wij hadden deze weken geleden al gezien en hadden toen de kerk voor onszelf (we zijn er alleen niet in geweest) nu is het hoogseizoen en het barstte van de belangstellenden. Mijn ouders zijn in de kerk geweest en wij wachtten buiten op ze. Daan grapte nog dat we buiten op het bankje op onze kinderen aan het wachten waren die de hort op waren.

Daan en ma gingen vervolgens wat winkels in en ik nam mijn pa mee naar een tankstation voor een ijsje. Weken geleden hadden Daan en ik een kniertig maar duur ijsje gehaald in Lom en ik had dit verteld aan Bart en Annelies. Zij hadden bij het tankstation in Lom juist een enorm ijsje gehad voor dezelfde prijs… dát moest ik uitzoeken…Nou; dat softijsje was zó groot, dat het hoorntje bijna verdween onder de grote ijs laag. Ik wilde wel een foto maken, maar ondertussen smolt dat ijsje ook weg dus helaas heb ik geen foto van hoe de ijsjes er in het begin uit zagen. Na heel wat gelebber en geslobber, gaven we het hoorntje gevuld met ijs aan Marley die al een kwartier op haar liefst naar ons zat te kijken. We hadden een hele maaltijd binnen. Na het leuke bezoek aan Lom, waar op zondag zelfs wat winkels open waren (wat absoluut niet normaal is in Noorwegen) besloten we neer te strijken op een mooie camping, 10 minuten verderop. Dit is een heel goed idee geweest… De volgende dag, vandaag dus, werd het voor het eerst in een tijdje weer heel mooi weer en het is heerlijk om daar van te kunnen genieten. De camping ligt aan een meer en we staan opgesteld tussen dennenbomen. Het is vandaag rond de 24 graden en mooi zonnig en zodoende hebben we zelfs besloten om 2 nachtjes op de camping te staan. Het is nu niet voor te stellen dat we eergisteren met 6 graden binnen zaten! Alle was is weer weg, we zijn weer gedoucht, we komen allemaal wat bij van deze mooie maar ook intensieve weken. Morgen is het tijd om verder te gaan en rijden we de beroemde route ‘Gammle stryne fjellsvegen’ waarbij Gammle refereert naar oud, en hopelijk niet naar gammel. Nou ja; dat zien we dan wel weer. Inmiddels zijn we aardig gewend aan de Noorse wegen en zullen we ook dit wel weer overleven. Op de kaart zie ik een behoorlijk wit gebied, dus de kans is groot dat we wel weer wat sneeuw gaan zien, waarna we onze weg zullen vervolgen naar Alesund. Ik merk dat het reizen met ons vieren makkelijker gaat dan ik had verwacht en ik zie ook op tegen het naderende afscheid. Afscheid nemen is iets wat ik sowieso heel moeilijk vind en zeker als je dan een leuke tijd met elkaar hebt gehad, kan ik daar behoorlijk tegenop zien. Toch is het ook fijn om straks weer samen met Daniella en Marley naar het hogere hoge Noorden te rijden; Op naar waar we vooral voor zijn gekomen; de walvissen en het ervaren van het echte leven in het hoge hoge Noorden. Maar nu eerst nog die gammele weg, de hereniging met mijn zus en haar gezin en de Art Nouveau stad Alesund.