Dit is een nieuwe pagina.

07.08.2024

de onvoorstelbare verrassing, 2 verjaardagen in 1 week en het graf van een held.

Nadat we twee nachten hadden doorgebracht bij het industriestadje Mo I Rana, was het tijd voor iets wat al een tijdje op de agenda stond; het Arctic Circle Center, 82 kilometer verderop. We hadden er zin in, en verwachtten een mooi museum of iets dergelijks. Het was een erg mooie rit, dus niet bepaald een straf, maar het bleek een hele grote souvenirwinkel te zijn waar dan ook nog een bioscoopruimte was, waar een film werd afgespeeld over de Arctic. Een kleine teleurstelling dus, en eigenlijk ook een beetje zonde van de lange rit. We besloten er het beste van te maken en de toeristische foto’s te maken die iedereen hier maakt. Bovendien zag ik mijn kans schoon om nog even een cadeautje te kopen voor Daniella, die op maandag de 29e jarig was. Na het bezoek aan het centrum, reden we een minuut of 10 naar beneden, en parkeerden de camper op een mooi plekje aan een woeste rivier. Het was druilerig weer, dus echt wandelen werd ‘m niet meer. Wel staken we een hele spannende touwbrug over, waarbij we Marley op de heenweg op moesten tillen want ze durfde halverwege niet meer verder (volkomen terecht) dus we hadden ook die dag weer een beetje avontuur.

Zo naast een woeste rivier slaap je heel best. Je hoort geen verkeer en het natuurlijk ritme van het water zorgt er voor dat we erg goed slapen. De volgende ochtend gingen we verder naar het plaatsje Mosjoen, waar Daniella haar verjaardag wilde vieren. De eerste avond stonden we op een havenplaatsje waar we maar liefst 4 wassen draaiden; ook Marley haar mand moest er aan geloven dit keer. In de avond gingen we uit; we gingen naar de bioscoop! Wat een feestje was dat. Thuis wonen we er praktisch naast en gaan we met regelmaat, maar hier in Noorwegen was het de eerste keer. We gingen naar de film Twisters en het was een groot vermaak. Een groot pluspunt aan Noorwegen is dat ze de films niet na synchroniseren en je dus gewoon naar de Engelse versie kijkt, met Noorse ondertiteling. Het was heerlijk om er even uit te zijn.

De volgende dag was Daniella jarig en ik was vastbesloten om taartjes en een goed ontbijt te halen, maar de supermarkt was nogal een eind weg. Aangezien we allebei niet echt ontbijters zijn, besloten we later op de ochtend een taartje te halen in de stad. Daniella kreeg wel haar verjaardagscadeautjes; sokken en een warme muts, die ik had gekocht in het Arctic Circle Center. Alvast ter voorbereiding op de koude winter die zal gaan komen.

We maakten er een leuke dag van met een rondje door de stad, een taartje die we uiteindelijk bij de supermarkt kochten bij gebrek aan een leuk tentje, en een buffet diner in een oud vervallen restaurant. Het was een hele bijzondere ambiance en we hadden het goed naar ons zin. Voor ons vertrek spraken we af dat we in ieder geval 2 keer uit eten gaan, en dat is met onze verjaardagen. Verder gaan we veel minder uit eten dan thuis op Texel, simpelweg vanwege de prijs en ons niet toereikende budget. Het is dus echt een feestje om ergens te gaan eten en ik moet zeggen; het wordt dan ook écht een traktatie.

We waren inmiddels een paar honderd meter opgeschoven van de betaalde plek naar een veel mooier en gratis plekje, aan het fjord. Het was voor een stad echt een prachtig stekkie en Marley had lekker veel gras om in te rennen en rollen en wij hadden een bankje waar we in de ochtend onze koffie konden drinken. Inmiddels waren mijn ouders ook vanaf Texel vertrokken, dus werd het voor ons ook tijd om richting Trondheim te rijden. Als het goed is, zouden zij vrijdag aan komen op de afgesproken plek rondom Hommelvik. We hadden nog zeer ruim de tijd, dus we haastten ons vooral niet en gingen vandaag weer 2,5 uur rijden naar het zuiden. Vanwege een wegomleiding moesten we even schakelen en een ander plekje dan eerst beoogd zoeken, en belandden we op een vrijwel verlaten treinstation. Af en toe reed er een trein voorbij, maar verder was het er zalig en doodstil! Er stonden tientallen frambozenstruiken en we waren omringd door bomen… Heel bijzonder… Een goede plek om de nacht door te brengen op deze warme zonnige dag. Het was rond half vijf dat mijn moeder ons beeld-belde. Ik was benieuwd waar ze inmiddels waren dus we namen snel de telefoon op. Ik verwachtte dat zij nu ergens in Denemarken of Zweden zouden zijn, maar niets bleek minder waar. Mijn ouders waren al op de afgesproken plek in Hommelvik! We snapten er helemaal niets van; hun plan was om naar Mosjoen te rijden voor Daniella haar verjaardag. Ze waren al 2 dagen eerder vertrokken dan wij wisten (dus de 27e ipv de 29e) en ze hadden soms soms 12 uur per dag gereden maar ze hadden helaas wat tegenslag, want mijn vader was zijn portemonnee kwijt geraakt. Zodoende hadden ze al een heel avontuur gehad, want mijn vader is teruggereden naar het tankstation waar hij z’n knip voor het laatst had gezien in Steinkjer. Al met al werd hun hele reis nogal opgehouden door dit toch wel behoorlijke probleem, want zonder ID en rijbewijs, wordt het toch allemaal wat spannender reizen. Wij waren flabbergasted over het feit dat ze dus al lang in Noorwegen waren en we maar 3 uur van elkaar verwijderd waren… Ik baalde dat we niet verder door hadden gereden, maar ja; wij wisten totaal niets van deze verrassing af en waren juist aan het vertragen om niet te lang in Hommelvik te hoeven zijn. Mijn vader wilde de volgende dag aangifte doen in Steinkjer, wat een uurtje bij Hommelvik vandaan lag. Tijdens het bellen leek het ons toch allemaal wel erg fijn om elkaar zo snel mogelijk te zien, dus besloten ze naar ons toe te komen, naar het verlaten treinstation. Ik was zo blij! Ik denk dat ik wel 10 keer naar de inrit ben gelopen om te zien of ik ze al aan zag komen. Daniella en ik bereidden een feestmaal en in plaats van een sobere salade die we die dag zouden eten, maakten we een uitgebreid BBQ feest.

Na 3,5 lange uren kwamen daar om de hoek dan eindelijk mijn ouders aan en mijn moeder reed! Ik vond het zo knap, en zo fijn en heerlijk ze weer te zien. Het was een emotioneel weerzien. Veel werd er geknuffeld, gejankt, gelachen, gegeten en gedronken. Het was een heerlijke onverwachte avond en de verrassing was er niet minder om. Voldaan maar moe, doken we rond half 1 ons campertje in.

De volgende ochtend was het weer minder mooi. We maakten nog een wandelingetje bij het station en onze camper werd bevoorraad met spullen vanuit Nederland, te noemen 8 kilo extra belegen kaas, 36 pakken Halvamel koffiemelk, curry ketchup maar ook cadeaus vanuit Nederland zoals een Hoornderring van de buren van mijn ouders en zelfgebakken koekjes van oma. (zo lief!!!) Hierna besloten we naar Steinkjer te rijden voor de aangifte van de verloren knip van pa. Ik belde eerst met het politiebureau om te checken of het bureau wel geopend zou zijn, want je weet het maar nooit in Noorwegen. Het bureau was geopend van 9 tot 15 dus voor vandaag waren we dan al te laat. We besloten evengoed naar Steinkjer toe te rijden, zodat we de volgende dag aangifte konden doen. We belandden om een onaantrekkelijke camper plek, maar we hadden het evengoed gezellig. Er werd een sport beoefend genaamd frisbeegolf. Best heel grappig, maar hoe het werkt snap ik niet. Het is in ieder geval erg populair, want er waren veel mensen die de sport kwamen beoefenen. In de avond maakten we nog een wandeling die iets te uitdagend bleek, dus nadat we rond de 200 meter de hoogte in waren gegaan, besloten we toch maar weer terug te gaan via dezelfde route. Sommige stukken waren glad en stijl en om ons heen krasten meerdere raven om het spannende gevoel af te maken… Het is altijd maar weer afwachten hoe een blokje om in Noorwegen uit pakt. Om half elf keerden we terug bij ons kamp en besloten we onze rust te pakken en te gaan slapen.

De volgende ochtend was er goed nieuws… De knip van pa was gevonden! Jawel; in bed! Oh oh oh… Van wie zou ik het geweldige talent van zoeken toch hebben? Ook ik ben heel goed in zoeken, maar niet zo goed in vinden. Nou ja; we waren erg blij want dit scheelde ons natuurlijk een hoop ellende op het politiebureau. We konden dus lekker iets anders gaan doen! We lieten mijn ouders de bekende winkels zien zoals de Europris en de supermarkt, waarna we doorreden naar Levanger; op het eerste gezicht een niet al te mooie plek maar uiteindelijk was het verrassend leuk want er was kermis in het kleine stadje. We konden lekker buiten eten want de zon kwam weer lekker door en we wierpen een hengel uit, die mijn vader had gemaakt nadat wij deze niet meer goed in elkaar kregen. Het was een relaxte dag. De volgende dag stond Hommelvik op het programma; de plek waar mijn ouders al een nacht hadden doorgebracht en vanuit waar we een dagje naar Trondheim zouden gaan, aangezien de trein naar Trondheim daar stopte. Ik startte mijn dag met een wandeling van een kilometer of 5, samen met mijn moeder. Bij terugkomst werden Daniella en m’n vader ook wakker en vertrokken we na de koffie richting Hommelvik. We kwamen lekker op tijd aan en vonden een leuk plekje aan het water, waar mijn ouders dus al bekend waren.. Toen we eenmaal geïnstalleerd waren, namen we de trein van 12:20 richting Trondheim en na 35 minuten werden we keurig afgeleverd in deze grote stad. Er bleek een eet/bier festival gaande te zijn dus het was ongelooflijk druk in de stad. Het was erg gezellig en we struinden wat af. Marley had het ook naar haar zin, die vond overal wel iets te ten of te snuffelen. We bezochten de enorme kathedraal waar de pelgrimstocht van Noorwegen eindigt. Vele mensen komen hier dagelijks aan na hun tocht die op zijn langst, loopt van Oslo tot deze Kathedraal.

Het was een echte slenterdag. Hier en daar even zitten, foto’s maken, terrasje pakken en aan het einde van de dag heerlijke pizza’s die we met geen mogelijkheid op kregen. De volgende dag hadden we dus een makkie, want de overgebleven pizza ging natuurlijk mee. We moesten met 2 bussen terug naar Hommelvik. Marley had het een beetje moeilijk met het OV en is dit ook totaal niet gewend. Ze zat te bibberen als een rietje dus het was erg fijn dat we in de avond weer terug kwamen bij de camper. We dronken nog een borrel met uitzicht over de fjord, en besloten lekker de camper in te duiken…. Een lange stille nacht, hoopten we. Helaas bleek dat er aan het station verbouwd werd, dus het was een enorme herrie tot een uur of 12 en hierna was ik zodanig wakker, dat het niet de nacht werd waar ik op had gehoopt. De volgende ochtend waren we alle vier een beetje geradbraakt… Ongeveer 100 meter verderop, was een heel mooi idylisch plekje met een picknicktafel en een eigen grasveld. De dag daarvoor was deze al bezet, maar nu stond de plek leeg! Mijn moeder en ik hielden de plek bezet en Daniella en mijn vader kwamen al snel met de campers aangescheurd. Ondanks dat we eigenlijk verder zouden reizen, besloten we er een relax dagje van te maken. Het was een warme dag en we namen het er van. Lezen, zonnen, lekker eten, beetje wandelen en een heerlijk rustige nacht…

We waren allemaal aardig bijgekomen van alle indrukken, dus het was ook fijn om weer verder te reizen. We gingen iets heel bijzonders doen; we gingen het graf van Keiko de orka bezoeken. Met Keiko, de ster van de films van Free Willy, is mijn hele orka-obsessie begonnen. Ik herinner me de films nog zo goed en hoe ik betoverd werd door deze magische zwart-witte wezens. Alles draaide al heel vroeg om orka’s bij mij… Ik had als kind dan ook van alles van orka’s. Van shirts tot knuffels en petten en posters. Mijn vader had een bandje gemaakt met alle orka geluiden en muziekjes uit free Willy en dat bandje heb ik nog steeds. Het was daardoor erg bijzonder voor mij om de plek te bezoeken, waar Keiko in 2003 overleden is, nadat hij 5 jaar daarvoor vanuit 18 jaar gevangenschap in een heel klein badje, werd gerehabiliteerd voor een nieuw leven in vrijheid net zoals in de film. Keiko was door zijn verleden waarin hij erg is gepest door andere orka’s in gevangenschap, bang voor andere orka’s en vond nooit aansluiting bij een groep. Hij bleef mensen op zoeken en overleed in 2003 in een baai in Noorwegen aan de gevolgen van longontsteking, die hij waarschijnlijk op liep doordat hij zoveel contact had met mensen. Het was een mooie rit naar het graf toe, en het was heel rustig. Wij waren helemaal alleen in het kleine gehucht en parkeerden de campers bij een parkeerplaats waar al op stond dat deze bedoeld was voor bezoekers van het graf. Een grote hoop stenen en een informatiebord is alles wat er te zien is. Ook wij hebben er een mooie steen neergelegd en het raakte me meer dan ik dacht om zo dichtbij mijn grote held te zijn. De orka die eigenlijk allesbepalend is geweest in mijn leven en waardoor we uiteindelijk naar Noorwegen zijn gegaan en verliefd werden op het land. Na dit bezoek reden we naar een heel stil bos en middenin dat bos, sloegen we ons kamp op, aten lekker een pastaatje en draaiden de muziek van Free Willy. Het was een mooie avond met z’n vieren…

De volgende dag was het maandag de 5e, weer een belangrijke dag want… Marley was jarig! En ze werd maar liefst 11 jaar. Na de koffie vertrokken we uit het doodstille bos, nadat we uiteraard de plek nog hadden bedankt, en reden naar de dierenwinkel om iets lekkers te halen. Daarna volgden we een prachtige route naar het schiereiland Ekkilsoya waar we naar een camping wilden gaan om te wassen en lekker te douchen. Het leuke aan deze camping was, dat het werd gerund door een oud visserman en de camping had dan ook dit thema. Het was een ‘georganiseerde chaos’ zoals Daniella het goed verwoorde en overal stonden/lagen bootjes en binnen bij de receptie, was een waar museum van 2 verdiepingen hoog. Deze mochten we als logee ook bezoeken en uiteraard was het voor mijn vader een feest der herkenning en raakte hij al snel in gesprek met de ongelooflijk vriendelijke eigenaar. Mijn moeder en ik gingen ons bezig houden met de was en Daniella verzorgde een heerlijke maaltijd. Marley ontving een groot cadeau; een beer van haar beste vriendin Peper. Annelies en Bart hadden deze al meegegeven voor we op reis gingen. De beer ruikt helemaal naar Peper dus Marley was er dolgelukkig mee! Door de vacuüm rook de beer nog ‘lekker’ voor haar… Het was erg schattig om de enthousiast kwispelende staart te zien toen ik het pakje open knipte en zij de geur herkende als die van haar allerbeste vriendin. Ze slaapt er heerlijk mee.

Gister verlieten we aan het begin van de middag de leuke camping. We hadden een leuk programma want we
gingen de Atlantic Road rijden. Een werkelijk waar prachtige weg van 8 kilometer, die meerdere eilandjes verbindt door middel van prachtige bruggen. Het was een drukte van jewelste en ik weet zeker dat het nog veel mooier is als je het in de avond of de vroege ochtend of nog beter; de herfst rijdt, maar ondanks de drukte was het echt prachtig. We zijn nog even uitgestapt om de bruggen beter te bewonderen en uiteraard maakten we de nodige foto’s. Na de Atlantic Road reden we naar het vissersplaatsje Bud waar we ook weer een mooie wandeling door het oude vissersdorp maakten. We besloten niet al te ver meer te rijden naar een mooie plek om te overnachten en onderweg zagen we opeens honderden meeuwen vliegen met daartussen 2 of 3 enorme arenden! Ik besloot de geplande route even te laten voor wat het was, en sloeg rechtsaf, richting het natuurgeweld. Er was een haringverwerkingsfabriek waar de vogels hun slag aan het slaan waren maar tegen de tijd dat wij aan kwamen, zaten de arenden geduldig te wachten in een boom voor de volgende ronde. Het was prachtig om ze van zo dichtbij te kunnen zien; we hoopten dat ze nog even gingen vliegen, maar dat leek voorlopig niet te gaan gebeuren. Na het schieten van een stuk of 100 foto’s, gingen we weer verder en belandden we op de plek, waar we nu staan. Naast een prachtig kerkje in het plaatsje Elnesvagen. Het lijkt er op dat het de komende tijd helemaal niet zulk mooi weer gaat worden aan de kust en dat is natuurlijk altijd een beetje jammer. Het fijne aan een camper is, dat je zo vrij bent als een vogel en als mijn app me niet bedriegt, wordt het landinwaarts prachtig weer morgen. We zijn ons nu aan het klaar maken voor vertrek, op naar de volgende avonturen. Ik vind het heel bijzonder om mijn ouders een tijdje met ons mee te hebben en met hen deze dierbare en kostbare herinneringen te maken in wat ons betreft het allermooiste land. Waar we de komende week belanden weten we niet, alleen dat we volgende week rond woensdag in Alesund zullen zijn waar mijn zus en haar gezin dan ook zijn. Rond de 18e gaan Daniella en ik weer onze eigen weg richting het hoge Noorden maar voor die tijd schrijf ik zeker nog een blog om jullie mee te nemen in onze avonturen. Tot dan!