Dit is een nieuwe pagina.

26.07.2024

Lovend over Lovund en eerste voet en poot op de (hete) noordpool

Na een prima nacht op de haven Bronnoysund, begonnen we al vroeg aan onze reis naar het hogere noorden. Het beloofde weer een warme dag te worden en dan is het fijn als je op tijd op je slaapplaats arriveert. We pakten 1 boot met een korte overtocht en we hadden een slaapplek uitgezocht via de app. Toen we na een redelijk lange reis daar aan kwamen, bleek het helemaal vol te staan. Er was echt geen plek meer en we hadden ook helemaal geen behoefte aan deze massale drukte. Wat nu? Nou ja; verder rijden dan maar. Op een kilometer of 10 rijden vonden we een mooi plekje, geasfalteerd met daaromheen landerijen, bergen, de kust en geen mens te bekennen. Een goede plek om de camper neer te zetten. Na het parkeren stappen we altijd even uit om de omgeving in ons op te nemen, en te kijken of we niet nog beter kunnen staan als we even draaien. Op een afstandje zag ik 7 prachtige bergen, gezusterlijk op een rijtje. Maar wacht; in Noorwegen heb je een beroemde bergketen, namelijk de 7 zusters. Deze wilden we nog wel bezoeken, maar we hadden geen idee waar of wanneer. Ik keek even op Google maps en zag tot mijn grote verbazing, dat we aan de voet van de 7 zusters stonden. Helemaal alleen! Wat een mazzel, en wat was het een mooi uitzicht. We hebben hier een prachtige wandeling gemaakt, al was dit uitdagend door de hitte. In de avond hadden we de gordijnen van de slaapkamer open zodat we naar buiten konden kijken… Wat een prachtig plekje was dat, en we stonden er de hele nacht alleen.

Ik zal ook vertellen hoe het met Marley gaat. Het gaat goed! Ze heeft een week lang soep gegeten (soms vers vlees met water, soms brokjes geweld in water en lekker veel yoghurt) en sinds 2 dagen geven we haar weer vast voedsel. Ze blijft af en toe wat hoesten en niezen, en als dat niet ophoudt dan gaan we nog wel voor een röntgenfoto, maar de klachten worden wel steeds minder. Dus we hebben goede hoop dat zij er goed van af gekomen is. De hele situatie heeft wel extra duidelijk gemaakt hoe belangrijk deze hond is in ons leven… En ja; de dag komt er aan dat we afscheid van haar moeten nemen en daar sta ik ook regelmatig bij stil… Maar als het dan gebeurd, dan hopen we dat dit van ouderdom is, veilig in haar eigen mandje en op een plek die haar thuis is en niet vanwege zo’n dom en stom ongeluk, op een voor ons allemaal totaal onbekende plek. Marley wordt dus nog extra geknuffeld en dat vindt ze helemaal niet erg.

Het was inmiddels zondag en te warm voor warme broodjes, zoals we dat op zondag wel graag doen. We namen een verkoelend yoghurtje en besloten een flinke reis te gaan maken, namelijk naar het eiland Lovund. Het was te heet om iets te ondernemen, dus dan maar gewoon in de camper met de airco aan en rijden maar. We moesten 2 bootjes pakken. Het eerste bootje betrof een overgang van 25 minuten. Toen we bij het kleine haventje aan kwamen, bleek dat we 2,5 uur moesten wachten! We maakten er maar het beste van; maakten Marley nat in de haven, kochten een brownie bij een jongetje die ze aan de straat verkocht, Daan ging mediteren en ik ging lezen. De hitte was bijna niet uit te houden en de witte wegbelijning was helemaal zacht geworden. Binnenin de camper was het 43 graden en buiten in de schaduw bijna 27. We waren erg blij dat na anderhalf uur, eindelijk die boot aan kwam kachelen en dat we mee konden. Er waren ook mensen aangesloten die niet meer mee konden, die moesten nog eens een paar uur wachten.

Eenmaal aan de ‘overkant’ reden we een flink eindje over route 17. Het was een uitdagend stuk, met veel haarspeldbochten, pieken en dalen maar het was natuurlijk wel weer erg mooi. Ik had een klein beetje haast, want de boot naar Lovund zou om 17:30 vertrekken. Als alles goed verliep, zouden we om vijf uur in het haventje aan komen maar met mijn niet al te harde gang, hadden we wel wat speling nodig. Lichtelijk verhit en gestrest, kwamen we op tijd in de haven aan. Daar kregen we alleen te horen dat de boot naar Lovund pas om 20:45 ging. Pffff… daar zaten we echt niet op te wachten natuurlijk. Maar goed; wat doe je er aan? We maakten er het beste van, kookten eten, gingen wandelen (wat erg mooi was, lekker bij het strand) en we belden met mijn ouders die al druk bezig zijn met de voorbereidingen van hun eigen Noorwegen trip. Toen om 20:45 de boot kwam was het nog steeds bloedheet. We reden de boot op en waren blij dat we nu echt onderweg waren naar het eiland. We wisten nog niet precies hoe de plek zou zijn waar we wilden slapen en of er überhaupt nog wel plek was. Best spannend, als je zo laat nog ergens arriveert. We stonden buiten op het dek en het was werkelijk prachtig… De zee was glad, de frisse wind zorgde voor verkoeling en we legden eerst bij 2 andere eilanden aan, voordat we naar Lovund gingen. De overtocht duurde 2 uur en je mocht tussendoor niet naar het autodek toe. Marley vond het dus wat minder gezellig, die zat beneden in de rumoerige garage en in de hitte, want ze mocht niet met ons mee naar boven. Onderweg zagen we een zalmkwekerij. De ene helft van de Noren is trots op de vele kwekerijen, de andere helft is er tegen. Wij eten het liever ook niet, maar wild gevangen zalm is hier nauwelijks te koop. Je ziet in de kwekerijen de zalmen in paniek uit het water springen en vaak zijn ze ziek. Zolaatst zijn er 1000 zieke zalmen ontsnapt en de Noorse overheid looft 700 kronen beloning uit voor iedere zieke zalm die je vangt. Je kunt ze makkelijk herkennen, want ze zien er heel anders uit dan de normale wilde zalm. Op een gegeven moment zagen we een adelaar boven de kwekerij vliegen en die pakte zo een grote zalm uit het net… Een prachtig gezicht eigenlijk; het wordt ze zo wel makkelijk gemaakt.

Eindelijk zagen we daar het eiland Lovund. Met haar 5 km2 is het helemaal niets! Er is niet eens 1 kilometer aan asfalt weg, maar er lopen wel wat zandweggetjes. Er is 1 klein dorpje met alles in het klein. Een klein kerkje, kleine kottertjes, een kleine supermarkt, een kleine kroeg, een klein museum, maar een enorme berg. Wat bracht ons naar deze plek? Nou; in eerste instantie de 300.000 papegaaiduikers. Er zijn 5 plekken in Noorwegen waar je veel papegaaiduikers kunt zien. De 2 meest bekende plekken zijn Runde en Bodo maar we hoorden van meerdere mensen dat je daar echt in de rij staat om ze te zien. Je moet dan in de ochtend al op pad, om in de avond een plekje te hebben bij de dieren… Wat een nachtmerrie! Lovund is vrij onbekend en het is een enorme onderneming om er te komen. Veel mensen laten Lovund daarom liever links liggen. Wij hebben alle tijd voor dit soort uitstapjes en de overtocht is nog gratis ook. Bovendien voelen we ons allebei heel erg goed op een eiland, hebben we gemerkt. Om 23:00 reden we het zandweggetje op waar we evt. konden overnachten. Deze stond helemaal stampvol met auto’s en campers. Het is een klein plaatsje, en er stonden zo’n 6 voertuigen. Ik baalde; ik was moe en had geen zin meer om verder te zoeken. Het leek er op alsof 1 auto net weg wilde gaan dus dat vroegen we even. Ze gaven aan dat ze niet weg gingen, maar dat ze er geen problemen mee hadden wanneer wij achter hen parkeerden. Dus zo geschiedde; we stonden zó scheef, dat we helemaal schuin in bed moesten liggen en niets goed op het aanrecht bleef liggen, maar we stonden. Het was nog licht en nog steeds warm, we besloten midden in de nacht alvast een stuk te gaan wandelen en we zagen de zwerm met papegaaiduikers al bij de berg vliegen. Wat een ongelooflijk mooie plek! Na een ferme wandeling van toch nog ongeveer een uur waren we stek af en doken ons bed in. Morgen weer een dag.

We hadden beroerd geslapen. Zo schuin slapen is niet best en we waren ook andersom in bed gaan liggen zodat het bloed niet naar ons hoofd liep. Dat was allemaal best wel wennen. Bovendien was het zo warm, dat we de ramen open wilden en dat is met 24 uur per dag daglicht, best wel een uitdaging. Het was dus licht, warm en schuin. Perfect recept voor een slapeloze nacht. Ik was al vroeg op en ging alle auto’s en campers langs op zoek naar een perfecte plek. Ik zag al snel een mooi recht plekje en bedacht me, dat als die camper weg zou gaan, wij daar direct konden gaan staan. Het plekje werd bezet door een Nederlands gezin, die 7 maanden op reis waren met hun nog niet leerplichtige kinderen. Het was leuk om ze te spreken en ervaringen uit te wisselen. Zij vertrokken vandaag weer richting het vaste land dus zodoende waren wij verzekerd van een betere nacht als daarvoor. Ook was het gelukkig aardig afgekoeld. Zodra de familie vertrok, verzette wij de camper en stonden we gewoonweg perfect! Ook alle andere voertuigen vertrokken en zo stonden we opeens helemaal alleen op dit prachtige plekje. In de middag besloot ik alvast naar het papegaaiduikers observatiepunt te lopen (vanaf nu noem ik ze puffins… het past beter bij ze, en het is een minder lang woord) het observatiepunt was 800 meter verwijderd van onze camper, maar had wel een klim van 80 meter. Ik had mijn camera en statief mee, maar geen water. Eenmaal daarboven, viel het allemaal wat tegen. Ik zag een paar puffins heel ver weg, maar die zwerm van duizenden ontbrak. Ik maakte een paar foto’s, maar was niet tevreden. Wel was ik erg moe van de dag en nacht daarvoor dus ik had geen zin meer om in de avond nog een keer die kant op te gaan. Tegen de avond gingen we een kort rondje en plukten wat frambozen. Ik keek toch even wanhopig naar de rots waar die vele puffins dan zouden moeten zijn en wat ik zag was ongelooflijk. Het was rond negen uur en als mijn ogen me niet bedrogen, zag ik inderdaad duizenden puffins vliegen… ‘toch maar naar boven?’ we waren het er over eens; dit konden we niet missen. We togen naar boven, nadat ik eerst mijn camera had opgehaald en zo zaten we een hele lange tijd bij de prachtige kolonie die na een dag op zee, weer terug kwamen naar hun nesten. Puffins zoeken ieder jaar weer hetzelfde nest op en ze zijn monogaam. Hun prachtige regenboog snavel dient behalve
voor de visvangst, ook als koelsysteem tijdens hun soms lange vluchten. Ze kunnen niet zweten, maar raken de warmte kwijt via deze prachtige snavel. Ze zijn totaal niet schuw voor mensen en oh… wat zijn ze schattig! Zo lief hoe ze kijken, bewegen, soms omvallen en weer overeind klauteren, er heel lang over doen om te gaan vliegen (dan zie je ze zo twijfelachtig wippend op een rots zitten) We stonden hier op deze avond helemaal alleen, wel een uur lang. We werden opgevreten door de knoeten, want de bushman-creme hielp ons deze avond niet, maar het kon ons niets schelen. Toen de zon bijna onder was, gingen we tevreden naar de camper toe. Het weer was niet optimaal, het was grauw en grijs, maar in ons hart scheen de zon van vreugde over deze geweldige ervaring. Morgen weer!

De volgende dag was het een regenachtige dag. Niet een beetje; nee het regende maar door. De hele dag goot het van de regen en we hadden daardoor een heerlijk rustig dagje. Ik maakte een ovenschotel in de Omnia, we keken B&B en liepen een kort rondje. Tegen negenen klaarde het licht op, dus gingen we weer naar de puffins toe. Dit keer was het er iets drukker, er waren namelijk 3 andere mensen. Als ik dan bedenk hoe druk het op die andere puffin-spots in Noorwegen is, ben ik zo blij dat we hier zijn geweest! Ik ging weer fotograferen en Daniella ging kletsen met de paar mensen die kwamen en gingen. Eigenlijk waren het vrijwel allemaal Noren die we spraken, en die hier stuk voor stuk ook voor het eerst waren. Heel leuk.

Net voor we zouden vertrekken ontdekten we nog een ander diertje. Een schattig muisachtig wezentje, vlak naast ons. Niet veel later waren het er meerdere. Ik maakte er een foto van en identificeerde het dier als een woelrat. Nooit van gehoord, maar het blijkt geen pretje te zijn als je hier een plaag van hebt. Ze komen voor zover ik begreep ook in NL voor, maar ik had er nog nooit van gehoord. Ze waren echt heel schattig, net als de puffins. Verkleumd en veel later dan verwacht, kwamen we rond twaalf uur in de nacht weer bij de camper aan. We waren totaal niet goed gekleed op zo’n lang uitstapje. Die nacht sliepen we onder 2 dekens om weer een beetje op te warmen. De volgende dag zouden we weer vertrekken naar het vaste land.
Met een beetje een zwaar gemoed werd ik wakker; ik had helemaal geen zin om hier weg te gaan, maar ja; het moet. Daniella vroeg zich af waarom dat dan moet… nou ja; omdat dat we dat zo hebben bedacht en omdat het water bijna op is. Het werd vandaag een stralend mooie dag. Niet te warm, niet te koud. Zo jammer dat we nu weg moesten… Maar, waar een wil is, is een weg. We besloten gewoon nog te blijven! Dan maar heel zuinig met het water, wildplassen als het even kan en de restjes eten die we nog hadden. We blijven! Mijn hart maakte een sprongetje. Die dag heb ik heerlijk gefotografeerd. Onder andere 2 kleine jagers die 200 meter bij ons vandaan verbleven. Best heftige vogels! Ik had eerst Marley mee maar die werd gewoon aangevallen door die beesten! Marley verdedigde zich eerst dapper, maar vloog er daarna als een haas vandoor. Terug naar de camper, waar ze van schrik niet meer vandaan durfde. Ook ik vond deze vogels wel heftig; soms suisden ze vlak over mijn hoofd heen. Het was duidelijk dat ze geen bezoekers duldden dus na het nemen van een aantal foto’s en een kort bezoek van Daniella, besloten we hun wens te respecteren.

Niet veel later hoorden we de kleine jagers veel herrie maken en daaropvolgend zagen we een enorme zeearend over vliegen. Prachtig hoe deze vogel stoïcijns doorvliegt terwijl hij aan alle kanten wordt aangevallen door de jagers, maar ook door andere meeuwen. Deze zeearend had een doel; een lekker ontbijt.. en die ging hij halen op de berg bij de puffins. We waren flabbergasted over zijn komst, want hij vloog zo over onze camper heen. Geweldig gewoon! We stonden te juichen van geluk.
Die middag arriveerden er nog 2 auto’s en 1 camper. Allemaal vrouwen, geen man te bekennen dus dat was best bijzonder, alhoewel ik zelf geen contact zoek met mijn medereizigers. Ik vind het erg fijn om wat op mezelf te zijn en heb niet altijd behoeft aan een praatje. Daniella is daar anders in, die stelt zich socialer op. Er stond een vrouw naast ons met allerlei lichamelijke klachten en andere ellende. Ik moest denken aan mijn werk; hoe vaak ik negativiteit om me heen heb en besluit me hiervoor echt af te sluiten. Ik heb er van onbekende mensen die ik daarna toch nooit meer zie, geen ruimte voor. 

Die avond ging ik in mijn eentje nog een laatste maal naar de puffins toe. We hadden lekker gedoucht op de haven, waardoor we ons als herboren voelde. Wat hebben we het mooi en goed gehad op dit geweldige eiland! En als het water niet op was, dan hadden we er wel langer willen blijven maar; we moeten ook door. Ons LPG raakte ook op, en om dat bij te vullen moesten we naar de stad Mo I Rana rijden. De LPG is heel belangrijk, want daarmee koelen we onze koelkast en koken we. De laatste avond bij de puffins was magisch. Er vloog een arend tussen hen door en het was de eerste avond waarbij de puffins werden verlicht door de zon. Het maken van foto’s was hierdoor veel makkelijker en daardoor was nu eens een keer 90% van de foto’s scherp, in plaats van 10% de dagen daarvoor. Die foto’s deel ik later nog wel een keertje. Ook de kleine woelratten lieten zich weer goed zien en het was eerlijk gezegd best wel eens lekker om Marley niet mee te hebben. Marley was lekker op pad met Daniella, en ook zij namen het eiland nog heel bewust in zich op. Daniella had die avond ook nog een zeearend gezien dus we waren beide voldaan van de dag. We topten ‘m af met een borrel en gingen naar bed.

De volgende ochtend (gisteren) voelde het goed om te gaan. Onze tijd op Lovund was niet te kort geweest, alhoewel we er nog geen genoeg van hadden maar we konden met een tevreden gevoel weg. Om 10:20 pakten we de boot naar Stokkvagen en dit keer waren we beter voorbereid op de boottocht. We hadden eten, drinken, E-reader en mobieltjes mee om ons te vermaken. Eenmaal aan het vaste land reden we eerst een half uur terug over dezelfde weg als de heenweg, waarna we route 17 voor het eerst in bijna 2 weken verlieten en naar Mo I Rana reden. We tankten eerst de hoognodige LPG (dat kun je niet zo makkelijk tanken in Noorwegen, dus het is altijd een opluchting als je kunt bijvullen) deden boodschappen en parkeerden op een parkeerterrein naast een staalfabriek. Een schril contrast met de afgelopen vier nachten op het prachtige Lovund, maar ja. Wat moet dat moet. Onze voorkeur gaat echt uit naar de plekken waar niets is. Voor onze reis begon, was ik benieuwd of ik dat wel echt zo prettig zou vinden. Of ik er niet onrustig van zou worden… maar dat is niet zo. Ik geniet er intens van! Van de stilte, de natuur en de dieren.. ook dagenlang vind ik het prima. Zo lang ik maar wel iets kan doen zoals wandelen of dieren observeren. We laden er allebei van op en er zijn dan ook minder onvertogen woorden merken we. De drukte zoals deze sinds Corona op Texel is, vinden we beide echt heel vervelend en het lijkt met het jaar wel erger te worden. Ik probeer me er meer voor af te sluiten, maar het lukt me simpelweg niet. Van de week belde Daniella met een vriendin van ons die met haar gezin een dagje Texel had gedaan… ze was geschrokken van de drukte en de manier van doen… Ik mis dat echt niet; moet er ook echt niet aan denken om die drukte weer te ervaren. Zo ver is het ook nog lang niet, maar het zet me wel aan het denken over wat we met onze toekomst willen… Maar goed; eerst maar eens dit jaar vol maken. Misschien willen we na de winter hier, wel weer hard gillend terug naar het toeristische en drukke Texel. Je weet maar nooit…

We zijn nu 73 dagen onderweg en ik ben trots op hoe het gaat; hoe we het doen en wat we al hebben meegemaakt. We zijn goed op elkaar ingespeeld maar soms hebben we ook echt wel eens even woorden. Het feit dat we geen plan hebben vind ik heerlijk, maar ook heel eng. Ik ben een type die voor een concert de setlist uit het hoofd weet, de menukaart op internet bekijkt voordat we uit eten gaan en op Youtube alvast de achtbaan bekijkt voor ik er in stap. Kortom; ik houd er van te weten waar ik aan toe ben. De onzekerheid van nu maakt me soms radeloos en daar moeten we dan ook wel over blijven praten. Daniella staat er wat dat betreft echt veel relaxter in, wat maar goed is ook. Hoe het ook loopt, we zijn beide geen ruziemakers dus als er iets is, is het ook na een uurtje wel weer goed. Daar ben ik heel blij mee, want anders heb ik je echt een hele zware reis, lijkt me. Maar ruziemaken kunnen we ook; het is niet altijd koek en ei, :) 

Morgen rijden we naar het Arctic Circle center, 30 kilometer oostwaarts. We zetten dan officieel voet en poot op de noordpool! De temperaturen zijn totaal niet passend, want het is weer rond de 25 graden, maar toch is het erg leuk om dit te doen. Marley maakt wel wat mee; van nog nooit in het buitenland, naar opeens alleen maar in het buitenland en dan ook nog eens naar de noordpool. Daarna gaan we zuidwaards. De dag komt dichterbij dat we eindelijk mijn ouders in de armen kunnen nemen en daar kijk ik heel erg naar uit. Daniella ook, gelukkig ;) Ik heb met mijn ouders een hechte band en zie ze op Texel meerdere keren per week. Het is erg fijn ze te gaan zien en te laten zien wat wij zo mooi vinden aan Noorwegen. Na een rondreis van 2 weken bezoeken we dan mijn zus in Alesund, waar we ook heel erg nieuwsgierig naar zijn en natuurlijk kijken we ook uit naar de hereniging met haar en haar gezin.

In het begin blogde ik meerdere keren per week een kort stukje, maar om mezelf wat rust te geven doe ik het nu eens per week, maar dan een lang stuk (ik ben nogal lang van stof)  Het zou kunnen, dat de blog even achter blijft, maar als het half kan, houd ik het bij. Zoals je kunt lezen hebben we weer genoeg prachtige dingen beleefd. Het land blijft ons verrassen en ik vind het heerlijk om te lezen en te horen dat jullie als lezer zo met ons mee leven en mee genieten. Dat motiveert enorm om de blog voort te zetten… Tot de volgende keer in ieder geval, veel liefs vanaf de noordpool, en tot de volgende keer, vanuit midden-Noorwegen.