Dit is een nieuwe pagina.

19.07.2024

Marley haar leven aan een zijden draadje, en de prachtige route 17.

Met een dubbel gevoel verlieten wij zondag het prachtige Hitra en zoals altijd, bedankten we de plek. We rijden weg en zeggen ‘bedankt mooie plek’ of ‘bedankt functionele plek’ of ‘bedankt rumoerige plek’. Net wat die plek voor ons was op dat moment. Deze plek was voor ons wel erg speciaal; we hebben ons daar thuis gevoeld en hadden ook geen haast er van af te gaan, maar toch ook weer wel… Over een tijdje bezoeken mijn ouders ons in Trondheim en voor die tijd willen we nog een aantal dingen doen, namelijk route 17 rijden richting Bodo, papegaaiduikers zien op het eiland Lovund en het Arctic Circle centrum bezoeken op de poolgrens. Daarna rijden we via de snelweg weer terug naar Trondheim. Tijd om te gaan dus… De tunnel was nu eigenlijk veel minder eng dan de eerst keer! Daniella had haar action camera aan de camper vastgebonden zodat we het konden filmen, maar ik geloof niet dat het zo’n succes was. Heb er nog geen beeldmateriaal van teruggezien in ieder geval.

We besloten een flink eind te gaan rijden naar het stadje/museumdorp Stiklestad. Op deze plek liet op 29 juli (Daniella haar geboortedag) in het jaar 1030 koning Olaf II het leven. Zijn bijnaam was eerst ‘de dikke’ maar na zijn heiligverklaring, niet lang na zijn dood (hij werd slechts 35) werd hij opeens Olaf de Heilige. Hij was destijds de koning van Noorwegen en tijdens een veldslag, liet deze man dus het leven. Ik geloof niet dat het nou zo’n leuke koning was, maar het dorp/stadje vaart wel op het feit dat hij daar vermoord werd. Er is een prachtig openlucht museum gebouwd met allerlei prachtige huisjes uit die tijd. Na vijven kun je er geen kaartje meer kopen, maar je kunt er nog wel in lopen. Wij liepen dus samen door een prachtig middeleeuws dorp heen. Er werd ook nog een toneelstuk opgevoerd met echte paarden, maar daar konden we niet naar binnen vanwege het feit dat we Marley mee hadden. Hoe dan ook; het was een leuke sfeer. We parkeerden onze camper op de parkeerplaats naast het museumdorp, maar daar bleek ook een kerkhof te zijn. Het leek ons toch een beetje gek, zeker doordat het kerkhof opgehoogd was en wij dan dus eigenlijk op hoogte van de overleden mensen zouden slapen. We wikten en wogen; de camper moest verplaatst. We parkeerden iets verderop, nog steeds naast het kerkhof, maar niet ‘slechts’ 2 meter er vanaf. Het sliep toch iets comfortabeler, al bleef ik het niet prettig vinden (iets te veel naar Thriller van MJ gekeken misschien)

Die avond maakten we een wandeling langs meerdere grafheuvels en een prachtige oude kerk uit 1150 en vroeg ik mij af, of de middeleeuwen van nu, over 2000 jaar ook nog de middeleeuwen zullen heten, aangezien het dan niet meer de middelste eeuwen zijn sinds de telling. Daan dacht dat de middeleeuwen van nu (dus de tijd van koning Olaf II) altijd de middeleeuwen zouden heten en dat onze tijd zal worden herdacht als Het Digitale Tijdperk. ‘de ondergang van de mens’ mompelde ze er achteraan… Wie zal het zeggen… Tot onze grote verbazing vonden we opeens een mooie struik met frambozen, zomaar aan de weg… we plukten en proefden voorzichtig. Zijn het wel frambozen? Ja! We hadden eerder die week nog een grote bak echte Noorse frambozen gekocht en ik moet zeggen; ze lijken wel iets anders dan die uit Nederland. Zoeter en wat kleiner… We plukten en aten, wat een geluk dat we die tegen kwamen… Niet veel later vonden we nog veel meer struiken! We hadden een zakje bij ons en plukten er op los. Wat een cadeautje, zomaar tijdens een avondwandeling. We kwamen er deze week achter dat je in dit deel van Noorwegen, overal en nergens heerlijke frambozen en blauwe bessen kunt plukken… Dat hebben we dan ook al veel gedaan. Niets lekkerder dan vers geplukt fruit, zo uit de natuur. Er is een ware overvloed aan bosvruchten hier… Heerlijk!
De volgende dag besloten we op tijd te vertrekken naar het plaatsje Steinkjer, niet veel verderop. Hier zouden we kunnen staan aan een inham van de Trondheimfjord en gezien het echt heel erg warm werd, leek ons dit wel aantrekkelijk. We vonden na een uurtje rijden al snel het beloofde plekje en er stond niemand. Heerlijk! We konden zo de fjord in lopen en gelukkig hadden we eens niet te maken met stenen en keien op het strand, maar heerlijke zachte slijk waar je zo lekker met je blote voeten/poten doorheen kunt blubberen. We vonden het wel weer voor een BBQ en zodoende zaten we in de avond rond een uur of 20:00 nog in 27 graden, terwijl je dat nabij de poolcirkel toch niet zou verwachten. Als ik het weerbericht er op na sla, moet ik zeggen dat het weer rondom het hogere noorden al het hele voorjaar heel erg warm is, en er valt veel minder regen dan in het zuiden. We vonden het ook wel weer voor een ijsje, dus liepen na het eten richting de supermarkt. Daniella kwam er achter dan 1 losse cornetto nog duurder was dan een heel pak van 6 cornetto’s. Maar ja; we hadden geen ruimte in de vriezer. Daan had een slim idee; dan eten we allebei 2 cornetto’s, en vriezen we er nog 2 in! Ik checkte bezorgd de calorieën op het pak en was niet blij met wat ik zag, maar ja… We doen het! We smikkelden allebei 2 cornetto’s op, en vroren de andere 2 in voor de volgende dag. Nu blijken we wel een vriezer te hebben, maar niet echt een diepvries. Dus niet zo geschikt voor ijsjes… De volgende dag waren de ijsjes heel zacht… moesten dus ook maar snel opgegeten worden. Wat een straf. Over supermarkten gesproken; mijn ID werd gevraagd in een andere supermarkt… ja, echt waar! We haalden 2 biertjes voor Daan en wat groenten, en vanwege die twee blikjes bier, vroeg de kassière mijn ID. ik liep volgens Daan helemaal rood aan, want die had ik niet aan zien komen. Ik zei hakkelend dat ik die niet bij me had… Daan deed haar hoed af en liet haar grijze haren zien, en zei ‘de biertjes zijn voor mij’ waarna de kassière akkoord ging en we door konden. Nou, bizar he? En dat terwijl ik een enorme uitgroei heb, en ik tot mijn spijt alleen maar grijzer word… Die dame had vast een brilletje nodig.

Marley was zo intens gelukkig; zodra het wat te warm werd liepen we 50 meter en lieten we haar lekker afkoelen in zee met de frisbee. Wij hadden het ook naar ons zin. Zwemmen konden we niet, want het was niet diep genoeg, maar we konden wel lekker tot onze knieën in de zee wat al de nodige verkoeling bracht. We zouden de volgende dag op tijd gaan rijden, omdat we naar een garage moesten met de camper. Onze linker voorband liep langzaam leeg. Daar kwamen we achter doordat we na een week opnieuw even de bandenspanning op ging meten, en deze band maar liefst 1,5 bar verloren was. We wilden dus op tijd op staan zodat we naar de stad Namsos konden rijden voor reparatie. Hoe het nu weer kon gebeuren weet ik niet, maar we werden de volgende dag veel later wakker dan gepland. Ach; wat een gestress… en het werd weer zo warm! En toen deden we iets waar we eigenlijk al weken de ruimte voor hebben, maar waar we amper aan toe geven… We lieten het helemaal los en besloten nog een nachtje op deze heerlijke plek te blijven staan. De volgende dag een wekker zetten was ook prima, die band redt het nog wel een dagje. Zodoende wandelden we die dag wat, las ik mijn boek uit, plukten we heel veel frambozenen kwamen we flink tot rust. We kwamen een stel tegen uit Zwitserland. Al wat ouder, maar hun hond was gek op Marley en Marley was gek op hem. Het was leuk ze even te ontmoeten en te kletsen, want ook zij waren een jaar op reis maar dan door heel Europa. Het was een ouder stel, ik gok al met pensioen. Zij runde normaal gesproken een hondenkennel en hun hond miste nu gezelschap. De volgende dag kwamen we ze weer tegen. Zij zouden net vertrekken maar stapten nog even uit om een praatje te maken, en adviseerden ons om route 17 te gaan rijden naar het noorden. Dit waren we al wel van plan, maar zij hadden een handig boekje waar wij wat foto’s van hebben kunnen maken… Toen wij na een minuut of 5 weer verder liepen, stond hun hond nog een hele tijd treurig op de uitkijk naar Marley te kijken, nadat hij eerst zelfs een stukje met ons mee liep. Marley gunde hem geen blik meer waardig, die wilde weer naar het strand.
Maar nee, we moesten naar Namsos. Een uurtje rijden, om onze band te laten checken. We kwamen bij een bedrijf en die vonden al snel een grote schroef in de band. We konden om half 1 terug komen om hem te laten repareren. Helemaal prima! We gingen naar een dierenwinkel om Marley te wegen (19,2 kilo, dus 1,3 kilo aangekomen!) en haalden een ijsje (goh) Tijdens de reparatie van de band besloot ik in de wachtkamer de Noorse Donald Duck te lezen, wat goed is voor het leren van de Noorse taal. Zeker Daniella kan al wel wat Noors spreken, en mij gaat het ook steeds beter af. Nadat de band was gerepareerd, en we hadden afgerekend, reden we door naar een heerlijk plekje bij Hoylandet. Hier was ook weer een groot meer, waar ook wijzelf in zouden kunnen zwemmen. Gezien de temperaturen van rond de 30 graden verlangden we naar een frisse duik. We kwamen aan en vonden een fijne plek om te staan, in de schaduw van de bomen. We ontmoetten hier een Nederlandse vrouw met haar Braziliaanse vriend en hun dochtertje. We besloten direct te gaan zwemmen. Gezien de gladde en scherpe rotsen deden we dit met slippers aan, maar waar Daniella een soort sandalen aan had, had ik gewoon teenslippers aan en al snel, was ik er eentje kwijt. We zochten en zochten, in het heldere maar toch ook donkere water en vonden hem maar niet… Na ongeveer een kwartier zoeken (hoofd onder water enzo) zag ik in de verte iets drijven, meer naar de kern van het meer… Ik moest me even ergens overheen zetten want in dit meer, zwommen gigantische vissen en daar ergens, in dat zwarte water, lag mijn slipper te dobberen. Nou ja; lang verhaal kort, de slipper heb ik gehaald en ik zwom zo snel als ik kon weer terug naar de kant. We pakten een borrel en chips, en besloten nog van de zon te genieten want het weer ging om slaan.

Marley vermaakte zichzelf met een stok, waar ze van ons eigenlijk niet mee mag spelen. Soms gooien we wel eens een stok ver weg in het water zodat zij er even achteraan gaat om af te koelen, maar aan land gooien we er niet mee. We kennen de verhalen van honden die doorboord worden door takken en stokken en helaas is het Marley ook al eens gebeurd, zo’n 8 jaar geleden, dat haar tong doorboord werd door een stok die ik nota bene weg gooide omdat ik wilde dat ze er niet mee speelde. Daniella gaf aan dat de rotsen te scherp waren om de stok in het water te gooien en ik was Marley haar gedrag een beetje zat, dus ik gooide de stok richting het gras en beval haar om er NIET achteraan te gaan. Nou ja, dat laatste ging niet goed… Ze ging er achteraan en opeens hoorden we een harde jank. Het klonk niet goed, dus meteen doken we er op af en checkten haar bek. We zagen wat bloed, en checkten haar tong, maar daar was niets aan te zien. Ik bedacht me dat we misschien maar naar een dierenarts moesten gaan maar ja; wat kon die doen? Voor het zelfde geld was er niets aan de hand. We besloten het daarop maar even aan te kijken. We kletsten nog wat met de vrouw uit Nederland en haar dochtertje was gek van Marley. Marley was nog steeds van de rel en reageerde amper op haar… Op een gegeven moment besloten we Marley wat eten te geven, om te kijken hoe dat ging. Ze likte wat yoghurt weg, maar stopte al snel me het eten. Ze ging verderop liggen, alsof ze geslagen was. Ik trok haar bek weer open en schrok van de hoeveelheid bloed in haar keel. 1 ding was duidelijk; we moesten naar een dierenarts.

Ik belde de dierenarts in de buurt, maar kreeg een Noors keuzemenu en ik snapte er niets van. Ik drukte op alle cijfers, maar kreeg dan weer een vervolg keuzemenu… gek werd ik er van! Gelukkig stond er ook een Noors stel op de rustplaats  en die man kon gelukkig een beetje Engels spreken. Hij loodste mij door het keuzemenu heen. Helaas; de dierenarts die we belden durfde het niet aan om Marley te helpen ivm kans op grote bloedingen. Ik snapte er niets van… In Noorwegen is het nogal lastig om een praktijk na sluitingstijd te openen, begrepen we. Het was verdorie 17:05 dus alles was net dicht. We probeerden de volgende dierenarts en werden weer meerdere malen doorverbonden. De vrouw die we aan de telefoon kregen wilde wel kijken hoe ver ze kwam met Marley. Ze was een paardendierenarts en inderdaad; de praktijk was gesloten maar ze kon misschien bij haar thuis iets betekenen. We moesten een half uur rijden… even een dingetje; we hadden beide al een alcoholische consumptie op, maar dit ging even voor ons brave Noorse burgerschap. Ik reed vastberaden en licht gestrest richting het Noorden, nadat we afscheid hadden genomen van onze gezellige buren, wieweet tot ooit. De Noorse meneer die ons hielp, had een hele brief geschreven met hoe we moesten rijden en die klopte tot in detail. Zo fijn!

We kwamen bij de dierenarts, een chaotische maar aardige dame die net klaar was met haar werk. We namen plaats in haar keuken/bijkeuken die helemaal stampend vol stond met van alles, en 1 operatie tafel. Marley kreeg een hele akelige prik in haar schouder ter sedatie, nadat we snel haar gegevens hadden doorgenomen. Of ze ziek was, medicijnen slikte enz. enz. De vrouw kon niet heel goed Engels, dus hier en daar was het een beetje gokken. Marley was na een minuut of 10 volledig onder zeil, waarna het onderzoek begon. De wond bleek behoorlijk. De zijkant van haar tong lang helemaal open en de stok was in haar amandel en door het achterste keelvlies gegaan. Gelukkig zaten er geen resten meer in, voor zover ze kon voelen want de sedatie was niet genoeg om helemaal achterin de keel te kijken. We hielden haar bek open met een systeem van twee gaasjes waar Daan en ik aan trokken, en ondertussen ging zij dan met een tang achterin de keel op onderzoek uit. Na een tijdje besloot de dierenarts dat het voor nu afwachten was, en dat als Marley klachten zou houden, we naar een kliniek moesten voor een röntgenfoto. Nu begon de ellende eigenlijk pas, want Marley leek iets te ver vertrokken. Ze ademde niet… Direct voelde ik een enorme paniek op komen; ik heb dit helaas eerder meegemaakt met onze liefste kat Shifa in 2021. Hij ging ook ‘even’ onder zeil voor een longfoto en overleed terwijl ik er bij stond, zomaar helemaal vanuit het niets. Dit is zo’n traumatische ervaring geweest, dat ik besloten heb om nooit meer ‘zomaar’ een huisdier onder zeil te laten gaan. Dit ging echter allemaal zó snel, dat we weinig keus hadden. De dierenarts merkte mijn paniek en gaf Marley een pijnprikkel. Waar ze de eerste keer nog wel reageerde, reageerde ze nu ook daar niet meer op. Ik voelde iedere vezel in mijn lijf in de paniek schieten en Daniella probeerde vooral rustig te blijven. De dierenarts gaf Marley een middel, wat een soort ‘anti-dood’ genoemd kan worden. Een adrenaline shot… Daar kwam opeens de ademhaling weer… Wat een opluchting… Ook Daniella had zich druk gemaakt, want we stonden allebei te janken van opluchting. Na een minuut of 10 was Marley weer redelijk wakker en wilde maar 1 ding; zo snel mogelijk weg van hier. We betaalden de rekening (€204, viel ons alles mee) en kregen voor een week antibiotica mee en het advies om goed op haar te letten de komende tijd. Ze mag ook een week lang alleen maar zacht voer; dat vindt Marley zelf geen straf. Die antibiotica was een gelukje, want in Noorwegen moet je vaak apart naar een apotheek voor medicatie. Gelukkig had zij precies 14 rondzwervende pilletjes nog in de strip, dus exact het kuurtje dat Marley nodig had. Ze kreeg daar ook nog een spuit met antibiotica… Moet goed komen dus.

We waren na dit hachelijke avontuur aardig van de rel en besloten zo snel mogelijk een parkeerplek te vinden om te overnachten. Zo mooi en idylisch als we stonden, konden we niet meer vinden, maar we vonden een plekje waar we genoegen mee namen, aten en dronken wat en probeerden wat bij te komen van alles. Ik heb de hele nacht geluisterd of ik Marley hoorde ademen… wat een toestand, en wat was ze zielig en akelig. Ze trilde van angst en de pijn, en ook wij waren nog niet helemaal gerust.

De volgende ochtend ben ik meteen een soepje gaan maken van het vlees met pijnstillers en het kuurtje en onze opluchting was enorm, toen ze dit met smaak naar binnen slobberde. We konden ons in ieder geval weer op wat anders focussen behalve Marley, want we hadden nu niet meer het idee dat ze ieder moment dood kon gaan. Haar keel werd duidelijk niet geblokkeerd door een stuk hout. We gingen een klein rondje met haar, waarbij het Daniella het geweldige idee had om met regenlaarzen de rivier over te steken. Of de rivier nu te diep was of de laarzen te kort, blijft een raadsel maar 1 ding was duidelijk; het was geen succes. We deden droge schoenen aan en reden verder, op de prachtige weg 17 en we zouden wel zien hoe ver we kwamen. Het was regenachtig en nergens weer voor, behalve voor verder rijden. Door het hele dierenartsenverhaal én de windmolens op Hitra is Marley weer net zo gestrest als 10 weken geleden met rijden. Zo jammer, wat hebben we genoten van de korte tijd dat ze ontspannen was. Onderweg stapten we ergens uit om nog een klein stukje te wandelen waarbij de schouderband van mijn camera, die 15 kilo moet kunnen tillen, het opeens begaf. Camera in de prut, maar gelukkig niet kapot. Het toeval wil wel dat ik last krijg van een oude slijmbeursontsteking, en ik al had bedacht dat ik een tijdje moet stoppen met het overbelasten van mijn schouder. De beslissing is nu voor mij gemaakt, want totdat ik een nieuw systeem heb gekocht, kan ik hem geen grote stukken mee sjouwen.

We pakten een veerbootje en kwamen aan in het dorpje Berg. We maakten een korte wandeling over een strandje waar verdacht veel Wulken lagen en besloten een lekker ‘binnen’ dagje te houden met thee en B&B vol liefde. Wat een genot! Daniella had weer eens een pakket ‘to good to go’ besteld bij de supermarkt naast ons parkeerterrein, die we pas om 21:40 konden ophalen, anders hadden we denk ik al rond 20:00 geslapen van de vermoeidheid van de vorige dag. We hebben geslapen als een blok en zijn vanmorgen niet heel veel verder gereden. Een half uurtje verderop konden we een mooie wandeling maken en nu staan we op een haventje waar je voor 100 kronen mag overnachten, wassen én douchen (onbeperkt, all-in) de derde was draait, we zijn weer volledig afgesopt en blij, en vanaf morgen wordt het ook hier in het noordelijke Noorwegen weer prachtig zomer-weer, net als in Nederland. Marley komt al weer met stokken aangesleept, die lijkt zich totaal niet bewust te zijn waar die pijn achterin haar bek nu toch vandaan komt (want pijn heeft ze nog wel, ze is nog niet de oude) en wij moeten vanavond weer wachten totdat we to good to go kunnen halen bij de supermarkt, tegenover ons. Ja, we zijn vindingrijk in hoe we het een jaar kunnen volhouden en we worden steeds handiger met alles… Zo kunnen we de onverwachte dierenartsrekeningen en de lekke banden tenminste goed opvangen. Aankomende week hoop ik op een minder spannende week. Ik verwacht zomaar, dat de volgende blog vanaf de Noordpool zal worden geschreven.