Dit is een nieuwe pagina.

13.07.2024

Van het binnenland van Noorwegen via een tunnel langs China, naar de kust van Hitra

Zo’n stille plek als het bos in Tydal, waar we sliepen toen ik de vorige blog schreef, hebben we op de hele reis nog niet gehad. Zelfs bij de Gletsjer was het iets drukker, daar waren namelijk in de avond wel 2 auto’s voorbij gereden… Hier was helemaal niets, en dat was HEERLIJK! De volgende ochtend, na een heerlijke en rustige nacht, maakten we een lange wandeling. Iets vanaf ons kamp, konden we een deel van het Pelgrimspad wandelen, die loopt van Oslo tot Trondheim. Hier, op deze wandeling, kwamen we 1 man tegen op de fiets, die direct af stapte en Noors tegen ons begon te spreken. Ik begreep niet wat hij zei, maar Daniella verstond dat hij het over mijn camera had. Hij was onder de indruk van de camera en maakte zelf ook foto’s van dieren. Hij en zijn vrouw hadden hier een klein huisje in de bergen voor in de zomer. Hij wist ook dat die avond Nederland moest spelen en vroeg of we nog gingen kijken naar het EK. Al met al was het een leuk praatje (toen hij er achter kwam dat we niet zo goed Noors spreken, gingen het over in het Engels) Na deze conversatie maakten we onze wandeling af en besloten we weer wat verder te rijden. Dit keer naar het plaatsje Orkland/Lokken.

Ik ben vergeten wat de reden was waarom we hier naartoe gingen; het was een lange rit, meer dan 3 uur. De rit zelf was prachtig, en stuurde ons deels over een tolweg, wat privé eigendom was van iemand. De tol bedroeg iets van 190 kronen, wat neer komt op zo’n 16 euro. De rekening vinden we later vast wel in de brievenbus. Het was een erg mooie weg, dwars door de bergen, door rendierkuddes, koeien en schapen. We reden als slakken, zodat we van al het moois konden genieten. Hierna vervolgde de weg zich naar Orkland. We nemen geen snelwegen meer, dus eigenlijk zijn bijna alle ritten wel mooi te noemen. Van de grens nabij Zweden reden we zo al weer aardig richting de kust, en opeens waren we dan in Orkland. Een gratis parkeerplaats met van alles er op en er aan; een plek om de wc en het grijze water te legen en een aantal wandelpaden. Het was fijn om hier even tot rust te komen van een aantal dagen toch wel veel en ver rijden. Het weer sloeg om, dus prima om pas op de plaats te nemen. We wandelden wat, liepen om het dorpje heen (heel klein), beeldbelden met mijn ouders en sliepen uit. We overnachtten hier 2 nachten. Er was weinig te beleven, dus op dag 2 voelde ik mij ongedurig en lichtelijk ontheemd; op de een of andere manier merk ik wel dat ik me snel verveel… Een dagje ‘niksen’ vind ik ontzettend moeilijk, terwijl Daniella hier juist af en toe wel behoefte aan heeft. Ach; we besloten de volgende dag gewoon vroeg op pad te gaan. Met dat idee kon ik leven en zo probeerde ook ik even wat meer rust in het lijf te krijgen door ‘Wortelbroek en van Rossem’ bijna helemaal terug te kijken.

Ook heb ik me bezig gehouden met het boeken van een accommodatie voor in oktober, aangezien we dan met mijn ouders en een vriendin 10 dagen op orka avontuur/Tromso avontuur gaan in het hoge noorden. Onze camper moet dan ergens geparkeerd worden en ik heb een oproep geplaatst op een facebookpagina voor Nederlanders die in Noorwegen wonen, of zij tips hebben om de camper ergens (tegen betaling) te parkeren. Behalve veel goed advies, zelfs 2 aanbiedingen om bij mensen op het erf te parkeren, kreeg ik ook een bozige dame over me heen, die met veel uitroeptekens duidelijk maakte dat je in Tromso verplicht bent om per 1 oktober spijkerbanden te gebruiken. Ik snapte haar reactie niet zo goed, het had immers niets met mijn vraag te maken. Ik gaf aan dat we goede winterbanden hebben en ook sneeuwkettingen aan gaan schaffen. Hierop ging ze maar door en ook op de mensen die heel aardig op mij reageerde, begon zij hele rare, aanvallende dingen te schrijven. Ik merkte dat ik het me aantrok en dat ik bang was, dat we inderdaad spijkerbanden moesten kopen. Voor die korte periode van 1 oktober tot de tijd dat we een appartement willen huren (per november) zou dat écht zonde zijn van het geld. Waarom wisten we dit niet? Vanwege mevrouw haar ongelooflijk negatieve houding, besloot ik mezelf een plezier te doen en haar te blokkeren. Dat heb ik geleerd van Annelies… Facebook wordt overladen met negatieve mensen en het enige wat je eigenlijk kunt doen als je je dingen snel aan trekt (ja, dat doen wij allebei) is ze blokkeren. Ik besloot me er niet meer druk om te maken en dat is me redelijk goed gelukt. Ook andere mensen reageerden op mijn bericht, dat we ons niet teveel moesten aan trekken van deze mevrouw haar gezeur. Ik heb iedereen bedankt voor de antwoorden die wél hielpen, en maak me geen zorgen meer over een parkeerplaats tegen die tijd.

De volgende ochtend hadden we beide weer energie voor 10 en togen we enthousiast naar onze volgende bestemming. Een eiland! Hitra… We hadden er al veel over gelezen op facebook en we snakten allebei naar de kust. De échte kust.. niet een fjord, maar de zee… Met kotters, stranden, vislucht, wind, boten, kusten, havens…. Alles wat we gewend zijn en soms best even missen.

Om op Hitra te komen pak je een tunnel. Dat wisten we eigenlijk niet, en dat is maar goed ook. De tunnel is in 1994 geopend en was toen de meest steile/diepe tunnel ter wereld. Hoe dat nu zit weet ik niet, maar ik kan je vertellen; hij is steil en een beetje eng. Je gaat maar liefst 264 m de diepte in, met een helling van 10%. Met een camper van 3.500 KG is dat een behoorlijke uitdaging. Eenmaal beneden hangt er direct een flitspaal, dus je moet écht ook nog wel oppassen hoe hard je naar beneden suist, waarna je direct weer met dezelfde helling omhoog gaat. We hielden allemaal onze adem in en ik had spierpijn van de krampachtigheid in mijn armen toen we er uit kwamen. Maar; het was gelukt. Van die flitspaal wist ik niks, dat hoorde ik pas later… ik hoop niet dat ik er te hard langs reed, want de boetes liggen hier gemiddeld 6 keer zo hoog als in Nederland. Zou toch erg zonde zijn. Vanmorgen noemde een Neder-Noor die we spraken de tunnel van Hitra, een weg via China… omdat je dus nogal diep de aarde in gaat.

Eenmaal op Hitra vonden we direct alles waar we naar verlangden. Een plekje aan de kust, op een haventje zonder voorzieningen. We parkeerden de camper en hadden uitzicht op zee. Een tijdje later kwam er een man met een auto naast ons staan en vroeg verhit of wij adelaars hadden gezien. ‘nee, zijn die hier dan?’ jaja! Zei de man, en pakte zijn fototoestel tevoorschijn. Nou; we waren ondertussen aan het proberen te vissen, maar dat liep weer nergens op uit. Ik pakte gauw mijn camera uit de camper. De man begon direct te lachen en zei dat hij met zijn kleinere lens wel direct kon gaan inpakken. Hij was onder de indruk van mijn camera. We vroegen of hij hier ook wel eens orka’s had gezien en dat had hij. Rond mei zwommen er aardig wat groepen orka’s om het eiland en de rest van het jaar, andere walvissen. Wat heerlijk lijkt me dat! Dat je gewoon vanuit je huis even orka’s kunt gaan kijken… ik zou buiten mijn werk om weinig anders meer nodig hebben geloof ik… Helemaal in het hier en nu, wachtend op de orka’s. Maar de orka koorts probeer ik niet meer op te lopen want de kans dat je ze ziet is toch altijd heel klein. Ze zijn snel, niet te pijlen en vanaf de kust al helemaal lastig te vinden. De man vertrok weer, want we konden geen arenden vinden. We pakten het ‘vissen’ weer op, maar dat bracht alleen maar frustratie dus na 2 uur mangelen kapten we daar ook weer mee. We pakken de hengels pas weer, als er iemand bij ons in de buurt is die er verstand van heeft. We zijn ons beste kunstaas al kwijt, want de lijn bleef hangen tussen de rotsen en het visdraad van een van de hengels is volledig in de war geraakt, aangezien het ons maar niet lukt om deze goed op te draaien. Het leverde wel een hilarische foto op… 

Na het eten (geen vis dus) wandelden we nog een mooie route die naast de haven begint. Het regende verderop en er ontstond een hele mooie en felle regenboot. Dag 1 op Hitra was geslaagd, maar we waren rozig van de zee-wind en sloten de dag na de wandeling maar eens af. De volgende dag zagen we vanuit de camper bij de ochtend koffie opeens 2 rugvinnen uit het water komen. Ik brulde ‘WALVIS!’ en we stoven naar buiten. Het bleken twee bruinvissen… Ook mooi, maar toch hadden we natuurlijk liever eeeh… orka’s gehad. We besloten rond een uur of elf het hele eiland rond te rijden. Ik dacht dat we dat in ongeveer 2 uurtjes zouden doen, maar Hitra is 4 keer zo groot als Texel, dus dat werd een hele dag taak. Hier en daar stapten we uit, bezochten een kerkje, wandelden naar een grafheuvel, bezochten een grot, haalden een ijsje aan de andere kant van het eiland en reden zo weer terug. Hitra telt de allergrootste hertenpopulatie van heel noord Europa. Je ziet ze echt heel veel! Herten én reeën. Ze hebben hier op het eiland geen natuurlijke vijanden dus in de herfst mogen de jagers er nogal wat af schieten. Er wordt hier dan ook veel hertenvlees verkocht.
We kwamen bij een leuk cafeetje waar we even gingen kijken. Marley was geinteresseerd in een leuk klein hondje en daar kon ze even mee spelen. Een vrouw die de situatie gade sloeg, vroeg ons eerst of wij uit Duitsland kwamen. We antwoordden dat we uit Nederland kwamen en zo begon zij op eens Nederlands te spreken. Zij was een Noorse, uit de omgeving van Tromso, maar was getrouwd met een man die half Nederlands/half Noors was. Ze kon heel goed Nederlands spreken en het was leuk haar te ontmoeten. Ze deed mij denken aan de vriendin van mijn moeder, Brigit. We vroegen haar voor de zekerheid ook of we spijkerbanden nodig zouden hebben in het hoge noorden, en zij antwoordde van niet. Liever niet zelfs; ze zijn er niet zo gek van. Die vrouw op Facebook had dus echt maar wat lopen zeuren tegen ons… Het luchtte ons allebei op. Het was een erg leuk en gezellig gesprek en ze gaf aan dat als we hulp nodig hebben tegen de tijd dat we daar zitten, we haar zeker mogen contacten. We wisselden Facebook gegevens uit en gingen weer verder. Wat een behulpzaamheid… En we ervaren eigenlijk niets anders dan dat, in Noorwegen. 

Na een hele lange dag, kwamen we om 18:00 weer aan op ons stekkie waar we al hadden geslapen. De volgende dag gingen we naar een camping, 10 minuten verderop om onze was te doen en goede Wifi te ontvangen voor de halve finale van voetbal. De man die naast ons een hutje huurde, kwam bij ons langs om zijn vers gevangen vis aan te bieden. We kregen zomaar 2 gefileerde makrelen (4 filets) en een gefileerde kabeljauw van hem! Zo aardig; en als we meer wilden, konden we dat aangeven. De kabeljauw hebben we ingevroren en de makreel hebben we gebakken en opgepeuzeld als middag eten. Ook dit verbaasde me weer, aangezien de Noren toch niet bekend staan om hun gastvrijheid. Rond vijven kregen we opeens bezoek; een Nederlander… huh? En hij vroeg aan Daniella of zij ‘Maaike de la Fauna’ was. Ik was de was aan het ophangen en snapte er niets van. Hij herkende onze camper van Facebook, vertelde dat hij samen met zijn vrouw op Hitra woont en dat we via Facebook wel contact hebben. Wat een toeval en wat leuk! Adri (zo heet hij) kwam even wat drinken. Hij kwam net uit zijn werk en was op weg naar huis toen hij onze camper zag. Hij vertelde dat zij heel kort op deze camping hadden gewoond voordat ze een huis aanschaften op Hitra. Hij gaf aan dat zijn vrouw, Ria, het vast leuk zou vinden wanneer we langs zouden komen. Dit leek ons ook leuk, dus we gaven aan de volgende dag die kant op te komen. Adri vertrok na een half uurtje weer richting huis. Wat is de wereld toch klein…

We deden 2 wassen en droogden deze buiten door afwezigheid van een droger. Het waaide flink, dus dat wilde wel. We vonden de camping erg duur voor wat je kreeg. De Wifi was slecht, je stond helemaal schuin en scheef en je stond langs een drukke weg. Nou ja; helaas is een camping af en toe een noodzakelijk kwaad vanwege de was, maar liever stonden we er niet. De volgende ochtend reden we onszelf ook nog vast in het grindpad… Na veel zwarte rookwolken en kabaal, lukte het om de camper weer vrij te rijden. We vulden het water bij, en reden verder… op naar Ria, de vrouw van Adri die gisteren bij ons langs was gekomen. Onderweg die kant op, zat er opeens een korenhoen op de weg. Een behoorlijke zeldzaamheid! En al 20 minuten lang waren we geen mens tegen gekomen dus ik stopte… Helaas kwam er toen toch opeens een tegenligger en vluchtte de korenhoen de bosjes in. Shit! Hopelijk zien we deze prachtige vogel nog eens… We reden een prachtig landweggetje op en daar stond dan het huis van Ria en Adri. Adri was te werk, maar Ria wachtte ons al op met allerlei lekkers. Ze bakte Noorse wafels voor ons en we kregen appeltaart toe. Wat heerlijk en wat een prachtig huis! Ze vertelde ons alles over hun proces, dat ze al 20 jaar tegen hun kinderen hadden gezegd dat zij op een dag in Noorwegen zouden gaan wonen als zij de deur uit waren en hoe dat hun wel en niet is bevallen. Ze hebben in ieder geval geen moment spijt gehad, en natuurlijk kleven er nadelen aan. Ria liet ons het hele huis zien. Een prachtig huis met een enorme lap grond, welke ze hebben gekocht voor een prijs waar je in NL tegenwoordig nog geen appartement op 3 hoog achter voor kunt kopen. Het was al in goede staat dat zij het kochten, dus behalve een nieuwe badkamer en een lik verf, waren ze snel klaar. Ook verhuurden zij nog onder hun huis. Ook een heel ruim verblijf en doordat je inpandig verhuurd, hoef je veel minder belasting te betalen… Allerlei voordeeltjes die je in Noorwegen hebt… We begrepen volledig wat hen hier naartoe had getrokken. Na een paar uurtjes kletsen, heerlijk eten en een prachtige rondleiding, gingen we weer verder. We kregen een knuffel en we houden contact via facebook. Ze had ons nog meerdere tips gegeven voor wandelroutes en apps die we kunnen gebruiken, waar we nu al veel gebruik van maken. Die nacht sliepen we in een natuurgebied waar we, net als een paar dagen terug bij de grens met Zweden, niets hoorden behalve natuurlijke geluiden. Een beetje jammer voor Marley op dit eiland zijn de windmolens; helaas voor haar zijn deze nogal aanwezig en we stonden er bijna naast, toen we op dit prachtige plekje midden in de natuur stonden. Eerst had ze er veel stress van, kan dan ook haar behoefte niet meer doen.. Maar ze was zo moe van de hele dag, dat ze zich er op een gegeven moment aan over gaf en een hele lange nacht heeft gemaakt. Net als wijzelf trouwens.
Het is prachtig te ontwaken in een wereld die zonder menselijke geluiden gevuld is. Geen auto in de verte, geen toeter, geen muziek… een zachte wind, wat vogels die fluiten… Ja; tot noch toe hebben we 3 keer echt heel stil en wild gestaan, waarvan 2 keer de laatste week. Ik vind dat wel echt het grote genieten. Na een rustige start van de dag, besloten we een wandeling te gaan maken die Ria ons had aangeraden. Zo’n 20 minuten rijden op een ander schiereiland die verbonden zit door middel van een grote brug. De wandeling was erg mooi, maar stond weer als makkelijk aangegeven. Wij vonden het uitdagend zat met dieptes die dan via een touw overgestoken moesten worden en meer van dat soort fratsen. De enige die er weer totaal geen moeite mee leek te hebben, is onze bejaarde Marley die over de rotsen trippelde alsof het de normaalste zaak is. Alhoewel; dit keer moest ze wel een paar keer door ons op hoge rotsen getild worden. We deden 3 uur over 6 kilometer, maar het was het waard. Na de wandeling hadden we allebei zin om wat meer in de bewoonde wereld te staan, dus gingen we weer naar het bekende haventje en overnachtten daar. Onderweg werd ik nog wel bijna van de weg af gedrukt door een auto met een hele brede aanhanger, en zodoende kreeg onze camper een kusje van een vangrail. Ik ben blij dat die er stond, en de schade valt gelukkig mee.  Daniella maakte paella en we zaten buiten in de zon. Gisteren, vandaag en morgen geeft het warm weer op, en aangezien Hitra een zeer droge lucht heeft, voelt het hier dan ook meteen heel warm. Heerlijk, na toch ook wel veel verregende weken. Vanmorgen werden we wakker met het idee om naar Froya te gaan. Ik vond het al redelijk knap van mezelf dat we nu 5 dagen op hetzelfde eiland waren verbleven. Ik heb hier naar mijn zin, maar ja; die onrust… ik merk dat ik ook graag naar het hogere noorden wil, en we moesten ook nog ‘even’ naar Froya, dus ik bedacht om daar 1 nacht te slapen en dan morgen weer naar het vaste land te gaan. Daan vond het prima, die vindt gelukkig bijna altijd alles prima. Bij het boodschappen doen vanmorgen, ontmoetten we nog 2 Nederlanders die ons herkenden van Facebook. Ook zij wonen hier al 3 jaar en we hadden elkaar van de week toevallig toegevoegd. Het is leuk contact te hebben met Nederlandse mensen die hier wonen, ook vanwege het feit dat ze je veel tips en info kunnen geven. Claudia (die we nu dus tegen kwamen) stuurde mij bijvoorbeeld eergisteren een kaart van Hitra, met daarop de plekken waar de orka’s veel gezien zijn. Het voelde een beetje als Texel, allemaal mensen om een praatje mee te maken. Gezien er op Texel nog meer mensen wonen dan op Hitra, denk ik dat het ook wel een beetje hetzelfde aan voelt. 

Via een bijna net zo enge tunnel als naar Hitra, reden we vanmorgen naar Froya toe. Ik had een leuk plekje gezien met gras en een meer… Op Hitra staan we voornamelijk op grind. Ik zie dat Marley er ongemakkelijk op loopt en zelf vind ik een beetje gras ook wel lekker. Dus zodoende suisten we vanmorgen weer door een andere tunnel naar het volgende eiland, waar net zoveel inwoners zijn als op het veel grotere Hitra (rond de 5.000) en naar verluid ontzettend veel Litouwers werken in de visverwerkingsfabriek. We kwamen aan op het mooie plekje waar we wilden staan. Inderdaad; een meer, gras, een rustige weg… zalig… oh, maar wacht… Marley lag net in het water en ik hoorde Daan al woest om zich heen meppen. Ik hoorde ook allerlei gezoem om me heen… dit waren geen muggen, maar dazen. Niet 1, maar tientallen. Shit! Dazen zijn echt geen pretje; ze eten letterlijk vlees. Ze prikken je niet, ze nemen een hap van je. We hebben beide al een dazen beet te pakken gehad deze vakantie en nee; daar zaten we niet op te wachten… Zo hard als dat we aan waren komen rijden, zo hard reden we weer weg. Marley druppend vanuit het meer, maar ook zij werd gebeten… We maakten nog een rondje over het eiland maar we vonden het niet meer. We besloten terug te gaan naar het mooie Hitra. 700 meter van de prachtige haven war we in totaal 3 nachten hebben geslapen, hebben we nu nog een heel mooi plekje gevonden mét gras… En zo staan we nu, ik zit buiten op de laptop, Daan zit even binnen, Marley rolt in het door haar geadoreerde gras en lebbert aan een ijsje uit haar kong… Het eiland heeft ons gegeven wat we nodig hadden; een beetje rust, een thuisgevoel en prachtige natuur. Morgen gaan we weer verder, het vaste land op, op naar de poolcirkel die we de komende 2,5 weken willen bereiken, om daarna naar Trondheim te gaan om mijn ouders daar te ontmoeten. Maar eerst morgen nog even een tunnel door…