Dit is een nieuwe pagina.

05.07.2024

Het zuiden uit, het noorden in! De eerste rendieren en elanden zijn een feit

Na 2 nachten op dezelfde plek in Lom, was het weer tijd om verder te rijden naar Oppdal. We moesten naar Oppdal toe zodat we de volgende dag, zondag, mee konden met de geboekte muskusos safari! Het is eigenlijk altijd wel weer heel heerlijk om na 2 nachten op dezelfde plek, weer door te rijden. Het geeft net even dat beetje rust om een nachtje extra te staan, en bovendien hoef je dan een dagje niet alles af te breken en op te bouwen, maar na 2 nachten hebben we het vaak wel echt gehad met een plekje. Op naar Oppdal dus!

Onderweg naar Oppdal pauzeerden we even bij een natuurgebied genaamd Fokstumyra natuurreservaat. Daniella had nog steeds wel last van haar stuitje, waar ze vrijdag op was gevallen en het was eigenlijk de vraag, of ze wel mee kon op de muskusos tocht. Hier in Fokstumyra besloten we een klein stukje te lopen. Na een stukje van 1,5 kilomter wilden we weer terug lopen maar we kwamen 2 Duitsers tegen die enthousiast vroegen of wij de elanden hadden gezien… Nee? Zijn ze hier dan? Ja; er waren 4 elanden gezien vanuit een wildwachtershuisje. Dát konden we niet aan ons voorbij laten gaan dus zodoende liepen we een heel stuk met hen mee en zagen we inderdaad de eerste elanden van deze reis! Bizar; door onze vorige ontmoeting met een eland in Olso, hadden we het idee dat ze overal als schapen op Texel tevoorschijn zouden komen, maar dat valt tegen. De eland, zo groot als een flink paard dus echt niet te missen, heeft zich nog maar weinig laten zien maar er leven er toch 100.000 in Noorwegen. Ik las laatst een reactie van een vrouw die al 19 keer in Noorwegen was geweest, maar nog nooit had zij een eland gezien. In Zweden heb je meer kans; daar leven er 400.000. De elanden stonden nu erg ver weg, maar evengoed was het natuurlijk weer een mooie belevenis. Verder stikte het er van de blauwborsten en andere vogels, dus we vermaakten ons kostelijk. Na een wandeling van 3 uur, kwamen we weer bij de camper aan. Het was al laat; 7 uur en we hadden honger. Voor deze keer besloten we deze honger te stillen bij de burger king, waar we langs zouden rijden. Soms is het best lekker om zo’n besluit te nemen om jezelf het gemak te gunnen van fast-food.  We rammelden van de trek en het ging er dus goed in.

Met Daniella haar stuit ging het redelijk, maar deze was/is nog steeds wel pijnlijk. Evengoed besloot ze wel mee te gaan naar de muskusossen de volgende dag. We vonden een mooi plekje om te overnachten bij Oppdal, op een veld waar weelderige bloemen bloeiden en wat in de winter zeer druk bezocht wordt door wintersporters. 100 meter verderop stond een gondel die de wintersporters de berg op hijst… Ook nu, in de zomer, was deze gewoon in werking maar er was geen mens te bekennen. De gondels gingen de hele dag door omhoog, zonder enige passagiers… Best een vreemde gewaarwording. Ik plukte een aantal prachtige bloemen voor in ons vaasje, die met klitteband aan de tafel vast zit. Daar worden we allebei heel blij van en het geeft een huiselijk gevoel.

We maakten het die avond niet al te laat, en zorgde dat alles voor de volgende dag al geregeld was qua kleding en eten, zodat we op tijd bij het treinstation waren voor de safari. De volgende ochtend werden we verrast met prachtig weer en vol goede moed schoten we in de kleren, en togen naar het treinstation met onze camper. Hier werden we opgewacht door de anderen van de groep en de gids genaamd Erik. We waren met 2 Engelsen, 4 Nederlanders en 2 Belgen. Marley was de enige hond en lag meteen heel goed in de groep. Iedereen reed achter de gids aan, en na 35 minuten rijden kwamen we bij het natuurreservaat Dovrefjell aan, waar de safari te voet, kon beginnen. Het weer was prachtig, al kwam daar in de loop van de dag verandering in. Bij het natuurreservaat stond nog een deel van de groep te wachten, bestaande uit Noren en een aantal Amerikanen. Ook bij hen was Marley uiterst populair. We maakten een mooie wandeltocht van in totaal 13 kilometer op zoek naar de muskusos. Soms vind je ze al na 2 kilometer, soms vind je ze pas na 15 kilometer. Helaas waren de muskusossen al ver de bergen in. Ze krijgen hun jongen in de vallei en zodra deze jongen wat ouder zijn, trekken ze weer de bergen in. Nu waren ze al een aardig eind de bergen in. We zagen 1 muskusos van redelijk dichtbij, een jong mannetje. Iets later zagen we nog een groep van 5 muskusossen waarvan 2 jongkies ver in de bergen. Al met al een prachtige belevenis en ook erg interessant wat Erik er over kon vertellen.

Zo zijn er in Noorwegen slechts 217 muskusossen, waarvan de voorouders zijn geherintroduceerd in 1947 nadat ze allemaal waren afgeslacht. Ten tijde van de mammoet, leefde de muskusos veel in Noorwegen en er zijn veel oude botten gevonden van dit oer-beest. Waar de mammoet uitstierf, bestaat de muskusos nog steeds. Slim zijn ze niet, want ze doen er eigenlijk van alles aan om zichzelf van kant te maken door bijvoorbeeld op een treinspoor te gaan lopen, en vervolgens wanneer de trein er aan komt, deze frontaal aan te vallen. Het is geen spannende uitslag wie die strijd wint en zo zijn er dit jaar al 3 verongelukt.

Na deze prachtige dag werden we om 16:00 weer bij de camper afgeleverd. Marley liep op wolkjes, die was helemaal plat geknuffeld door de hele groep. Meerdere mensen wilden met haar op de foto en wij als baasjes werden steeds ondervraagd over Marley. We bedachten ons nog dat we haar maar moeten verhuren als het geld op is; een selfie voor 10 NOK en een pootje voor 20 NOK. ;) Laatst wilden we ook in een winkel kijken en de vrouw achter de balie stelde voor op Marley te letten. Marley lag daar dus achter de kassa terwijl wij kleding aan het kijken waren. Ook deze vrouw was helemaal gevallen voor de charmes van onze zwart/witte mascotte.

Waar was ik? Oh ja; muskusos safari… We waren rozig en gingen weer terug naar de plek waar we de dag daarvoor ook hadden overnacht. Voor het eerst in lange tijd, reed Daniella weer eens om het gevoel een beetje te houden met de camper. Dit ging prima, maar ze vindt het voorlopig toch prettiger dat ik rijd. We rijden eigenlijk geen snelwegen meer dus de bochten en hoogteverschillen zijn dan wel erg wennen als je al een tijd niet hebt gereden. Ik vind het niet erg, dus die verdeling is prima zo. Als ik meer dan 2 uur heb moeten rijden, kookt Daniella én doet de afwas. Dat is de deal.

De volgende dag zou het regenachtig worden. Marley was heel erg moe. Zo moe, dat ik mij zelfs even afvroeg of ze dit allemaal wel trekt. Ze is natuurlijk al wel oud… ze wordt over een paar weken 11 jaar en dus is ze rond de 70 in mensenjaren. Ze is nog nooit op reis geweest en thuis slaapt ze overdag best veel. Hier slaapt ze amper overdag, is steeds met ons mee en verhuisd bijna dagelijks weer naar een nieuwe plek. Slopend voor haar… Wel is er iets heel positief veranderd; Marley vindt het niet meer eng om te rijden. Echt… na bijna 11 jaar heeft ze het opgegeven! Ze hijgt niet meer, maar kijkt stoïcijns uit het raam… precies wat ik altijd heb gehoopt! Het is zo fijn om dat gehijg niet meer te horen en te zien dat ze zich een beetje ontspand… Het is al enerverend genoeg allemaal. Daarover gesproken besloten we Marley een rustdag te geven. Volledige rust… Marley bleef lekker in de camper en wij gingen fietsen naar het stadje Oppdal, iets verderop. We gingen boodschappen doen en kochten een ansichtkaart voor oma, die we meteen verstuurd hebben. We waren bij de ‘goedkope’ supermarkt, REMA1000 waar we eigenlijk altijd boodschappen doen. Daarnaast zat de meer luxe COOP en we besloten daar ook eens te kijken. Hoe het kan weet ik niet, maar sommige dingen waren daar echt veel goedkoper dan bij de REMA. Een vergelijking. Bij Rema was de Courgette omgerekend €5 en bij de ‘dure’ COOP maar €1,50. Zo was daar ook de venkel veel goedkoper én hadden ze zilvervliesrijst die niet in kleine stomme zakjes zaten die je dan mee moet kopen (rice-in-bag heet dat geloof ik) we slaagden dus heel goed bij de COOP. Sommige dingen laat je uit je hoofd. Shiitake a €24 per kilo bijvoorbeeld. Dat komt in NL wel weer. Behalve Marley waren we zelf ook wel moe, dus we hebben niet heel veel meer gedaan dan een abonnementje nemen op Videoland en suffe series kijken. Wat een genot! Ja, dat is echt genieten na al die tijd… We bleven nog een nachtje op dezelfde plek en bleven zodoende voor het eerst 3 nachten op dezelfde plek staan in Noorwegen.

Marley moet iets verkeerds gegeten of gedronken hebben, maar die was in ieder geval aan de diarree. Het was goed dat we haar een rustdag hadden gegund en ook de volgende dag hebben we haar meer met rust gelaten. Ze nam de rust ook volledig en lag tevreden te snurken. Na nacht 3 op dezelfde plek en 9 dagen na onze laatste betaalde plek werd het tijd om de was te doen dus reden we naar een betaalde camping, iets verderop. Hier keken we voetbal en deden we de was. Dit kostte 20 NOK en dat is helemaal niet duur. Wel jammer dat er niet bij stond, dat er geen droger aanwezig was. De was (2 volle machines) moesten we ophangen in een droogkamer… Het droogde erg slecht dus dat zorgde voor wat ongemak. We hingen nog een deel buiten onder de luifel in de hoop dat het de volgende dag enigszins droog zou zijn en probeerden er het beste van te hopen. De spannende voetbalwedstrijd die avond maakte een hoop goed.

De volgende ochtend bleek de was niet zo droog als gehoopt, maar het kon er mee door. We genoten allebei nog even van een hele lange douche, want dit was de eerste camping waar je ongelimiteerd mocht douchen. De waterdruk is heel hoog in Noorwegen dus je hebt echt heerlijke douches! De camping wordt gerund door een oude man met een hele lange baard, die de dag van tevoren al aan de telefoon had gezegd, dat we later wel konden betalen. Na de lange douche, het opvouwen (en deels binnen in de camper opnieuw uithangen ) van de was, trokken we naar Roros (met een streepje door de eerste o) Dit stadje staat op de
UNESCO werelderfgoed lijst en is een museumdorp, bekend om haar grote kopermijnen. Het was een rit van 2 uur, maar dat was het zeker waard. Voor het eerst in onze reis stonden we 2 keer achter elkaar op een betaalde plek, dit keer dus iets buiten het stadje. Het was ongeveer 3 kilometer lopen die kant op en uiteraard namen we Marley weer mee op pad die nu goed was uitgerust. In Roros hebben we wat rondgeslenterd, hebben we op de berg met koper/ijzer gelopen en hebben we de arbeidershuisjes bekeken. De koper/ijzerbrokken deden Marley pijn aan haar pootjes, dus droeg ik haar een stuk, wat niet bepaalde praktisch was. Dit hele dorp bestaat uit houten huizen en gebouwen en het is echt schilderachtig! Wel was het wat ons betreft prima voor 1 dag, we hoefden er niet langer te blijven. Dus na een heerlijk nachtje, lekker aan de stroom waardoor we alles weer 100% konden opladen en we uiteraard een film keken via Wifi, reden we de volgende dag rond 12 uur weer verder. We moesten nog even wijn halen bij de Vinmonopollet in Roros, want voorlopig komen we geen wijn winkel meer tegen. Daarbij wilden we nog even naar de ‘welkoop’ van Noorwegen voor wat lekkers voor Marley en haalden we nog wat brood en groenten bij de supermarkt. 

Hierna was het tijd om nog 1 keer Bart en Annelies te bezoeken, op het volgens hen mooiste plekje dat zij kennen van Noorwegen. Jaren geleden hebben zij ooit 3 nachten op een plek gestaan in Os, een half uur ten zuiden van Roros en dit moest een paradijs zijn.

Afhankelijk van het weer zouden wij ook nog die kant op gaan om hen nog 1 keer te zien aangezien zij de volgende dag (vandaag dus) via Zweden weer naar huis zouden rijden. Het weer werd redelijk dus we gingen die kant op. Toen we daar aan kwamen, was meteen duidelijk wat zij bedoelden met deze geweldige plek. Een strandje aan een groot meer, picknicktafels en niemand te bekennen. Ook de weg er naartoe was zo rustig; dit hebben we in Noorwegen nog niet meegemaakt. We zaten tegen de Zweedse grens en blijkbaar is dit gebied totaal niet populair onder toeristen. Met elkaar hadden we een heerlijke avond; de beste van de 6 avonden die we door de weken heen met elkaar hebben doorgebracht. De honden vermaakten zich goed, zeker Marley was intens gelukkig met de stokken, haar beste vriendin Peper en het strand en wij borrelden, stookten een vuurtje, aten lekker en we genoten van de dieren. We zagen een visarend, een parelduiker, een Noordse stern en ook nog vraatsporen van de bevers die hier in dit gebied veel voorkomen. De sporen waren nog harstikke vers wat natuurlijk heel erg leuk en bijzonder is. Om 1 uur vannacht lag Bart al lang in bed. Het meer lag er stil bij en Annelies, Daniella en ik zaten nog buiten. Het was natuurlijk nog licht en we speelden mooie muziek af zoals de Sonate Pathetique van Beethoven. Het was magisch… Het blijft magisch… dat midden in de nacht de vogels nog zingen en verder alles om je heen stil is.

Om half 2 doken we alledrie als een stel verkleumde naar rook stinkende houtskooltjes ons bed in. Vanmorgen waren we redelijk fruitig en bakte ik pannenkoeken voor ons alle vier, waarna het moment echt was aangebroken om afscheid te nemen. Gezien onze vriend Bart ernstig ziek is, heeft het afscheid nemen extra veel lading. Zijn ziekte is ook 1 van de redenen geweest waardoor we hebben besloten deze reis te maken. Niet te lang wachten; je weet niet wat de toekomst brengt. Bart zijn strijd is nog niet gestreden en hopelijk duurt dat ook nog een hele tijd, maar zo luchtig als een afscheid vroeger was, is het nu niet en daardoor vloeiden er dus nogal wat tranen. Het was heel fijn om onze Noorwegen ontmoetingen af te kunnen sluiten op deze fantastische plek.  Annelies en Bart zijn inmiddels in Zweden en wij zijn meer de hoogte ingereden, waarbij we de eerste kuddes rendieren al zijn tegen gekomen. De kaart van zuid Noorwegen zijn we voorbij en ik heb vandaag de kaart in de kast moeten omdraaien voor het gedeelte van Noord Noorwegen. Een super dun stukje, eigenlijk is dat veel minder land dan het hele zuiden…
In het zuiden hebben we alles overgeslagen wat populair is. We hebben de Preikestolen niet beklommen, het treintje van Flam niet gereden en we hebben de Hardangervida niet bekeken. Reden is doordat deze attracties worden overspoeld door massa toerisme. Het treintje van Flam werd door een Nederlandse toerist vergeleken met een vrachtwagen vol slachtvee, wat voor 70 euro een uurtje in de trein zit, waar dan ook nog parkeerkosten a 25 euro per uur bij komen. De Preikestolen is zo druk dat je met 1000 man op het hoogste punt staat… Nee; het klonk allemaal totaal niet aantrekkelijk. We hebben besloten dat we deze ‘attracties’ misschien nog op de terugweg gaan doen volgend jaar. Tot noch toe hebben we dagelijks prachtige dingen gezien die minder of niet bekend zijn. Heerlijk!

We reizen steeds langzamer en dat is goed; morgen rijden we naar een plek boven Trondheim en dan gaan we de komende vier weken het stuk tussen Trondheim en de Lofoten ontdekken, waarna we mijn ouders ontmoeten in Trondheim en met hem het stuk tussen Trondheim en Alesund gaan ontdekken. Mijn zus komt ook nog met de kinderen, zij hebben een huisje gehuurd in Alesund. De reis met mijn ouders (zij nemen zelf een camper mee) zal hier ook eindigen, waarna wij de Arctische grens over gaan steken naar de Lofoten in september. Ik heb er super veel zin in m’n familie te gaan zien, en vind het heel stoer dat m’n ouders met een camper deze kant op komen en mijn zus naar Alesund rijdt met haar gezin… Nu eerst nog een hele reis te gaan en ik ben benieuwd wat de provincie Trondelag, ons gaat laten zien. Tot de volgende keer! en oh ja; kijk toch eens naar dit nieuwe prachtige uitzicht…. Geen mens te horen, alleen maar vogels en een kabbelende rivier… Een mooie nieuwe voortuin…