Dit is een nieuwe pagina.

22.06.2024

Lagertha naar een Gletsjer en sneeuw bij 20 graden.

Inmiddels zijn we ruim 5 weken weg. Ik ben nog nooit zo lang van huis geweest, en er komen nog veel meer weken bij. De langste keer dat ik hier voor ooit ben weg geweest, was toen ik 7 jaar oud was en met mijn ouders 5 weken naar Amerika ging. Op die leeftijd, duurde dat ongeveer een heel leven. 5 jaar geleden ben ik nog 4 weken naar Thailand geweest met Daniella. Ook dat voelde heel lang. De 5 weken tot noch toe hier voelen heel lang, maar ook weer niet. Wellicht omdat wij ons op ruim een jaar hebben ingesteld. Hoe dan ook; we hebben onze weken tot noch toe goed besteed en de afgelopen 5 dagen hebben we ook weer genoeg meegemaakt. Leuk dat je weer mee lee(s/f)t!
 
Na een nacht te hebben doorgebracht op een schietterrein (dat hadden we al gelezen, maar we kwamen er ook achter door de vele indringende geweerschoten in de avond) besloten we in de ochtend dat het prettiger zou zijn om zo snel mogelijk te verkassen. Het was een terrein waar mensen (voornamelijk mannen, schat ik zo in) leren om te schieten, maar het stemde mij niet gerust met Marley ondanks haar reflecterende jasje. Google Maps stuurde ons eerst de verkeerde kant op, maar dat was geen straf. We reden een prachtige weg, waarna we weer terug werden gestuurd. In Noorwegen is dat, als je tijd hebt, een vermaak. Voor ons dook opeens een prachtige specht uit de bomen, en daarna nog eentje… en die klapte tegen onze camper op. We konden niet remmen om te kijken of hij het had overleefd, maar de klap was zo groot dat ik het niet verwacht. We schrokken allebei heel erg van de klap, dus we gilden in koor… Arme specht… Onze eerste ‘roadkill’. We hopen ook dat dit de laatste was.

Ons campertje heeft er soms wat moeite mee, met de steile klim en de diepe afdalingen, maar tot noch toe gaat ze heel goed. We noemen haar overigens ‘Lagertha’ naar een Viking strijdster. De mensen die ‘Vikings’ hebben gezien begrijpen vast direct waarom we onze camper graag wilden vereren met haar naam, want wat een power-vrouw is dat geweest. (en wat een ongelooflijk knappe actrice…) We hopen dat onze camper net zoveel Viking kracht meedraagt, zodat ze ons overal in Noorwegen veilig aflevert.

We reden langzaam naar beneden. Daniella had prachtige muziek aan staan wat een beetje doet denken aan Game of Thrones/Lord of the Rings van een vrouwelijke componist. Ik ben de naam even kwijt, maar zal het nog wel noemen. (Daan is even een rondje) Als je die muziek op hebt staan, en dan ziet door wat voor landschap je rijdt is waanzinnig! Het regende heel lichtjes. Ik hoorde al een tijdje een waterstraal. Zat dat nu in de muziek? Of regende het toch harder dan ik op de ruiten zag? Opeens zei ik tegen Daan ‘het lijkt wel alsof de douche aan staat’ nou dat leek Daan sterk… ‘moet ik even kijken?’ vroeg ze. Ja, doe maar voor de zekerheid. Ik reed ondertussen gewoon verder over een boerenlandweggetje. Shit… Ja hoor, de douche stond aan. Al lang! Ik dacht de hele tijd dat het door de muziek kwam maar nee. Hoe kon dat nou? Ik was helemaal sacherijnig want alles was nat en onze jassen hingen daar ook te drogen. Ik vond het een onoverkomelijke ramp op dat moment… Wat een gedoe. Nou goed; de jassen waren zeiknat, maar gelukkig was de straal niet in de wasmand terecht gekomen en was het meeste water door het putje gegaan. We moeten alleen wel weer nieuw water tanken. Na 3 kwartier door de bergen rijden, daalden we af in een plaatsje genaamd Rosendal. Ik had gelezen dat de orka’s hier 3 dagen geleden hadden gezwommen, en stelde het mij voor dat ze hier zo door de fjord heen scheerden en dat wij daar dan voorbij reden. Het bleef bij een fantasie. We besloten de camper even te vullen en te legen op het gemeente terrein, wat vaak heel goed aangegeven staat in Noorwegen. Het is fantastisch dat je op veel plekken gratis water mag tappen en je rommel mag legen, en dat dit vaak dan ook zo goed georganiseerd is! Nadat we deze bijna dagelijkse huishoudelijke taak hadden volbracht, parkeerden we de camper en gingen we het dorpje even in. We bezochten een leuk winkeltje waar we ons weer lieten verleiden tot het kopen van een eland kapstokje voor veel te veel geld, waarna we onverwachts in een prachtige wandeling belandden. De wandeling was zo’n 5 kilometer lang en bracht ons langs de mooiste waterval die ik tot noch toe heb gezien. We waren weer eens niet voorbereid, hadden geen water of eten mee, maar op zich was het te doen. De wandelingen in Noorwegen bevatten eigenlijk altijd wel een beste klim, zo ook deze… eenmaal terug bij de camper was het dus tijd voor een ijsje, die we bijna dagelijks wel ergens even halen. Die hadden we wel weer verdiend.

We leverden Marley af en gingen nog even zonder haar het centrum in, waarna we onze weg weer vervolgden naar een leuk plekje die we hadden gezien op park4 night. Het enige wat er bij stond, was dat 2 mensen het de mooiste overnachting van hun reis hadden gevonden. Klonk veelbelovend dus! We moesten nog een aardig eindje rijden en aangezien we weer de hoogte in gingen, zat ik achter het stuur. Daniella durft (nog) niet in de bergen te rijden en ik draai mijn hand er inmiddels niet meer voor om. Na een uur rijden, waaronder door twee tunnels van 10 en 11,5 kilometer, kwamen we bij een bord, die aangaf dat we, als we doorreden, bij een gletsjer uit zouden komen. De op 2 na grootste gletsjer van Noorwegen. Op mijn navigatie stond dat ik nog 7 km moest rijden tot het eindpunt. Zou dat dan bij een gletsjer zijn? Konden we ons eigenlijk niet voorstellen.. Nou ja; rijden maar. En zo gingen we omhoog… en hoger, hoger, hoger… en tegenliggers naar beneden op de meest smalle weggetjes. ‘Kijk maar niet naar beneden’ zei Daan… Tja, natuurlijk kijk ik dan. Ik keek een fractie van een seconde en had er spijt van. Wat een diepte! En geen vangrail… wat als er een grote camper komt? Dat past nooit! Nou ja; doorrijden maar. En degene die omhoog gaat, die heeft voorrang dus wees assertief!

Verstand op nul, blik op oneindig. We reden en reden, kwamen sneeuw tegen.. en nog meer sneeuw. Wow, wat was het hier mooi! We waren op onze bestemming. Geen mens te bekennen. Het was inmiddels 19:00. 1,5 kilometer lopen verderop startte nog een ski-piste bij de Gletsjer. Daar zijn we die avond nog heen gewandeld met op de heenweg prachtig weer en zon, en op de terugweg een soort natte sneeuw. We stonden op 1.200 m hoogte en het was echt geweldig! Sprookjesachtig… geen mens te bekennen. In de avond reden nog 2 auto’s naar beneden vanaf de ski-piste en toen waren we helemaal alleen. We aten een heerlijke maaltijd, dronken een paar borrels, speelden een potje Rummikub, wandelden wat rond. We deden voor het eerst de kachel aan en pakten ons dik in. Onze jassen hingen we te drogen in de douche, aan een uitschuifbare stang die ik voor ons vertrek had gekocht (maar helemaal was vergeten) Marley had het koud, dus die kreeg haar badjas aan en we rolden haar in een dekentje. De volgende ochtend lag ze nog helemaal ingepakt; alleen haar neus stak uit de deken. Het was die nacht 2 graden geweest en we kwamen er achter dat de kachel in onze camper écht een must is. Heerlijk, wat een luxe!

Ik had alleen erg slecht geslapen want opeens, in bed, bekroop mij de angst van de terugreis. Naar beneden… geen voorrang… campers die omhoog gaan… de afgrond… het liet me niet meer los en half sluimerend schrok ik af en toe bijna tegen het plafond van het idee dat ik naar beneden moest rijden. Ik keek even stiekem naar het weerbericht; dichte mist. Ook dat nog. Na een hoop gewoel lukt het uiteindelijk toch om even te slapen.

In de ochtend na de koffie, had ik haast om naar beneden te komen. De gletsjer is geen populaire attractie, maar toch; er komen wel een paar honderd auto’s per dag omhoog. Ik wilde eigenlijk voor de drukte beneden zijn. Daniella begreep het helemaal en zodoende reden we rond 10 uur weer naar beneden van deze adembenemende plek. ‘Dank je wel mooie plek!’ we bedanken onze plekjes waar we hebben gestaan eigenlijk altijd. Het is zo bijzonder dat je ergens zomaar mag staan… we gaan met het grootste respect om met onze overnachtingsplekken. Ik durf te wedden dat we nog geen centimeter afval ergens hebben achtergelaten. Ook deze plek was weer zo mooi, dat het ontroerde. Vaak wandelen we en zeggen we helemaal niets. We zijn dan gewoon sprakeloos… ‘waarover men niet spreken kan, daarover moet met zwijgen’ is een zin die ik wel eens gehoord heb. En de schoonheid van de natuur is hier vaak niet onder woorden te brengen… Dus erover schrijven is dan ook wel lastig.

Enfin; in z’n 1 en in z’n 2 reed ik naar beneden. Ik had Daniella niet verteld over mijn zenuwen doordat zij het allemaal al spannender vind dan ik en ik wilde haar niet meer angst aanjagen. We hadden een paar tegenliggers, maar steeds op hele handige plekken waar ik makkelijk aan de kant kon. Na ongeveer 20 minuten met de billen stijf tegen elkaar, een ietwat verhoogde hartslag en een krampachtige stijfheid in de armen, waren we beneden. Ik blies een zucht van verlichting… Daniella vertelde dat ze slecht had geslapen van het feit dat we nog terug moesten… Ik vertelde haar dat ik er ook slecht van had geslapen. We waren blij dat we het elkaar niet verteld hadden en we waren super opgelucht dat we weer beneden waren.

We reden langs de Odda richting de boot naar Granvin. We dachten nog even een museum te bezoeken en Daan zat achter het stuur. We moesten opeens een stijl stukje omhoog, met een scherpe bocht en ik stapte even uit om te zien of we überhaupt boven wel konden parkeren. Dit kon… Daniella pakte de bocht te krap en belandde helemaal scheef in de bocht, 1 voorwiel de lucht in. Ik raakt helemaal in paniek, en ging met mijn stomme hoofd tegen de camper aan duwen. Alsof dat iets zou helpen, als hij om kiepert… Daniella wist ook niet meer wat te doen om het goed te krijgen, maar na een minuut hysterie vanuit mijn kant, lukte het haar toch om de camper weer op 4 wielen te krijgen. We hadden geen zin meer in het museum, en besloten maar de boot te pakken voordat er ongelukken gebeurden. De dag ervoor waren er een groep orkas gespot van Alvik richting Granvin dus ik was de hele dag al op mijn hoede… De hele weg langs de Odda keek ik naar het water, en ook nu op de boot naar Granvin had ik mijn ogen weer op steeltjes op zoek naar de zwart/witte reuzen. Orka-koorts… ik heb mij er tot nu toe op deze reis niet door laten besmetten, maar het was zo ver… zodra ik het idee heb dat ze ergens kunnen zijn kan ik eigenlijk aan niets anders meer denken. Maar ja; waar zoek en kijk je in zo’n groot gebied? En wat doe je dan als je ze ziet? Daniella zei toen zij langs de Odda reed ‘je moet niet heel hard gaan gillen als je ze ziet hoor…’ ik zei dat ik dat niet zou doen… maar zomaar doorrijden is geen optie, dus moet je dan stil staan op de weg? Enfin; ergens hoopte ik maar dat we ze dan maar niet zouden zien. Na de boottocht waarbij ik de hele tijd buiten had gestaan, turend over het water, parkeerden we de camper aan de fjord. Een mooie plek om te nacht door te brengen en in verhouding tot gisteren, lekker warm. Een graadje of 19, zon maar erg veel wind. We deden wat huishoudelijke zaken zoals het uitkloppen van Marley haar mand en de schapenvachten, en Daan maakte linzenprutje met wraps voor de avond. Ik probeerde me nog te concentreren op de fjord en de orka’s, maar bedacht me ook dat als we ze zouden zien, het wel erg ver weg was en het ook goed was om het nu weer los te laten. Dat werkte bevrijdend en rustgevend. We gaan ze hoe dan ook dit jaar weer zien, is het niet nu, dan is het deze winter. Granvin was geen heel mooi gebied om te wandelen dus die dag zetten we slechts 4.000 stappen. Na de dag hiervoor was dat eigenlijk helemaal prima. We hadden in Rosendal en op de Gletsjer nogal wat hoogtemeters gemaakt. Marley en wijzelf waren wel toe aan een beetje rust. We keken die avond een film en sliepen op tijd. We kunnen met onze MB’s ongeveer 1 keer in de week een film kijken als we geen wifi hebben. Een enorme traktatie… we maken er dan echt een feestje van met chips, wijn en thee in bed.

De volgende ochtend reden we naar het plaatsje Vossevangen. Leuk! Mijn beste vriendin Esther heeft hier vorig jaar meegedaan aan het WK parachute springen met haar team. Ik vond het heel bijzonder om in dit plaatje te zijn. Voordat zij er vorig jaar over vertelde, had ik er nog nooit van gehoord. Het heet dus Vossevangen, maar wordt aangeduid als Voss. Een leuk klein stadje met 15.000 inwoners. We hadden wat zaken die we moesten halen. Daan moest minder logge wandelschoenen, ik wilde zomerschoenen, Marley moest een extra mand want die ligt veel te hard op alleen haar deken en een schapenvacht, we wilden een binnen/buiten thermometer en we wilden een Thermacell tegen die irritante rot muggen. De Thermacell houdt volgens de Zweden en de Noren, de muggen en andere insecten in een straal van 20 meter afstand. Dat klinkt heel fijn, als je ziet in wat voor knoetjes/muggen zwermen wij soms belanden. Daan is soms net genezen van de ene aanval en dan komt de volgende aanval. In 1 minuut prikken ze vooral haar helemaal lek in haar gezicht en bij mij moeten ze mijn handen hebben. Rot beesten… Een thermacell dus.

Nadat we eerst onze banden hadden bijgevuld (Alle banden moesten met 0,5 bar worden bijgevuld) parkeerden we bij een overdekt winkelcentrum en gingen eerst voor een mand voor Marley. We zagen buiten een aanbiedingenbak staan en vonden hierin een gevoerde hondenjas, voor 150 NOK. Afgeprijsd van 1.600 NOK naar 150.. kon bijna niet kloppen, dachten we. In NL wilden we al wel zo’n jas voor haar kopen, maar we vonden het echt te duur. Het zou gek zijn als je meer geld uitgeeft aan de jas van je hond, als aan je eigen jas… en bovendien; wie zegt dat ze dat ding nodig heeft? Tijdens de koude nacht in de bergen waren we er wel achter dat dit soort hondenkleding best goed van pas komt dus deze prachtige jas voor omgerekend €14 was geweldig. Marley werd uit de camper gehaald zodat we even konden passen. De hondenmanden waren daarentegen belachelijk duur dus die kochten we hier niet. Helemaal gelukkig met onze goede score gingen we vol goede moed verder. Ik slaagde ook al snel met een stel zomerschoenen en Marley mocht gewoon mee de winkels in. Ook de thermacell met navullingen hadden we snel gevonden.

We besloten eerst onze camper alvast te parkeren op een camperplek aan de weg, en vervolgens naar het dorp/stadje te lopen. Dat was een goed idee geweest, want de camperplek (gratis) was populair en we hadden nu een mooi plekje. Alles was goed geregeld. Er was een wc, een prachtig stuk land aan een mooi meer met verscheidene picknicktafels. Dat de weg er langs loopt is natuurlijk niet persé geweldig maar voor een gratis plek was dit echt super. We liepen 2 km naar het dorp, waar ook Daan slaagde met haar schoenen en we liepen hier wat rond. We besloten een restaurantje te pakken want de prijzen waren niet heel achterlijk, behalve dan voor de drank. Daan betaalde €17 voor een halve liter bier en ik €11 voor een wijntje. Het is op die manier erg makkelijk om het bij 1 borrel te houden, kan ik je vertellen. We aten buiten, want een hond mag bij wet niet naar binnen in een restaurant. Geen straf; lekker onder de heater en het weer wordt steeds wat beter. Na het eten liepen we weer terug naar de camper. Iedere avond zijn we best wel gaar en moe, ook als we eigenlijk helemaal niet zoveel gedaan hebben. Onze dagen zijn eigenlijk altijd goed gevuld. Het is nog niet gebeurd dat we een dagje bij de camper bleven… we zijn altijd wel onderweg of ergens heen. Dat is niet erg; ik kan zelf ook helemaal niet goed stil zitten, maar het is ook wel belangrijk om er aan te denken dat we af en toe wat ontspannen.

We sliepen allebei als een blok! Het valt mij ook op, dat ik veel beter slaap als ik mijn mobiel niet mee neem naar bed. Een uur lezen voor het slapen gaan doet wonderen voor de nachtrust en met mijn mobiel in de buurt ga ik uiteindelijk toch vaak nog even het weerbericht bekijken of op facebook, waarna ik weer klaarwakker ben. Ik had dit keer mijn mobiel niet bij de hand en sliep daardoor echt goed, ondanks het kabaal van de weg en de jongeren die nog aan het kanoën waren in het meer.

De volgende ochtend was het heerlijk warm weer. We ontbeten aan het meer en Daniella leerde mij om met een steen over het meer heen te kaatsen. We besloten een uitgebreide douche te nemen omdat we onze vuilwatertank en watertank weer gingen legen/vullen en we waren weer klaar voor de nieuwe dag. Daan had een hele mooie wandeling gevonden, door Nederlanders aangegeven als ‘zwaar’ en door de Noren als ‘gemiddeld’. De wandeling heet ‘Kiellandbu walk’. Je hebt hier 4 gradaties in wandelen. Groen is makkelijk, voor alle leeftijden te doen. Nou, die zijn vaak al best pittig. Blauw is gemiddeld (voor de Noren dus) maar voor ons eigenlijk al zwaar en moeilijk met veel klim en klauterwerk. Rood is moeilijk (daar beginnen wij nog niet aan) en zwart is alleen voor professionele klimmers. Ik las dat het 5,8 kilometer was, en dat je er 2,5 uur over deed. Het was van A naar B, dus we moesten ook nog terug… Ik dacht dat het een foutje moest zijn, want wie doet er nu 2,5 uur over iets meer dan 5 kilometer? Nou ja; we deden inderdaad 4 uur en 45 minuten over het heen en weertje. Het was echt prachtig! Met sneeuw, rotsen, watervallen… maar oh oh, dit was voor ons wel een beetje de max qua spanning voor nu. Steile bergwanden waar je dan langs moest glippen, zonder hekje of iets… niet de afgrond in kijken maar wel heel goed naar je voeten. 1 misstap kan desastreus zijn. Daniella werd het op een gegeven moment te gek en ze wilde niet meer verder. Ik wilde wel graag  verder dus in eerste instantie zou ik dan alleen verder gaan en haar dan weer op zoeken, maar uiteindelijk besloot ze toch mee te gaan. Ook wel beter, want we hadden geen bereik dus je kunt elkaar niet bellen als er iets is. Ze herpakte zich goed en kreeg er weer plezier in. Ik had het af en toe ook wel moeilijk met de dieptes en was blij dat ik mijn knieband om had, want het was een flinke klim hier en daar. Dwars door rivieren heen, kleine watervallen waar je ook doorheen moest lopen… Marley rende het parcours alsof het een rondje dennen was, ook over de gladde rotsen. Zo knap, hoe behendig zo’n oude hond zich dan beweegt. Ondanks dat er dus een behoorlijk pak sneeuw lag, was het lekker warm. Zo rond de 20 graden en windstil. Perfect wandelweer. We kwamen op de route 3 keer een aantal Noren tegen. Ook oudere mensen wandelen hier nog zulke uitdagende paden! Het is Daniella opgevallen dat de Noren een ‘ferme bilpartij’ hebben. Zij denkt dat dit komt doordat ze hier veel meer klimmen en wandelen dan in Nederland. Daniella kan het weten, want zij is een billenvrouw en kijkt daar dus naar.

Toen we bij het eindpunt waren (dus bij punt B, we moesten nu weer terug naar A) legden we allebei een steen bij de stapel stenen die er al lag, van de mensen die het eindpunt gehaald hadden. We legden ook een steen namens Marley en maakten een high five foto met z’n drieën. We aten een gekookt ei, een appel en een voorverpakte pannenkoek die je hier in Noorwegen veel kunt kopen. Er zit dan een soort botercreme op met suiker/kaneel en ondanks dat ik echt een hekel heb aan boter, vind ik dit best wel lekker. Het vult goed en bij zo’n stevige wandeling is het erg handig om in je tas te hebben. We hadden ook 1,5 liter water mee, en die fles was ook bijna op.

Op de terugweg maakte ik een vervelende misstap waardoor ik met mijn voet van een klein keitje afgleed. Dat deed pijn, maar ik bedacht me dat het beter was om maar gewoon door te lopen. De pijn verdween snel weer gelukkig en na 2 uur klauteren en afdalen, kwamen we weer terug bij de camper. Het was inmiddels 19:00. We reden een stukje het weggetje af en vonden een mooie plek om te overnachten. Een prachtig stil weggetje, met alleen wat schapen en heel soms wat bestemmingsverkeer. Gisteravond is er 1 auto langs gereden.

We aten aardappelpuree uit een zakje. Net behanglijm, maar wel lekker makkelijk. Daarbij een blik wortels en doperwten en de laatste kip uit Nederland. Binnen 5 minuten konden we eten, en dat ging er best in na zo’n dag. Mijn voet deed alleen wel steeds meer pijn en eigenlijk kon ik er niet meer lekker op staan. Toch verstuikt of iets. Gelukkig kon ik nog wel het hele eind terug lopen tijdens de wandeling.

Door app contact met mijn zus ontdekten we dat het EK is en dat Nederland tegen Frankrijk speelt… Ja, het EK en WK vinden we allebei altijd wel heel leuk, dus we besloten het EK op de telefoon mee te kijken met snoep en thee in bed. Heerlijk, en wat een voldoening na zo’n zware wandeling. Marley lag ook heerlijk te ronken en hoefde niet meer om een avondrondje. Vanmorgen werden we wakker door het rinkelen van de bel van een aantal schapen die onze camper hadden omsingeld. Behalve hun geblaat en een uil in de verte, is er hier niets of niemand te horen… heerlijk… Ons plan voor de komende dagen is nog niet duidelijk. Er schijnt een hittegolf aan te komen dus we willen wat meer naar de kust en we zouden graag Bart en Annelies nog een avond willen ontmoeten. We gaan kijken hoe we beide kunnen realiseren. Voor nu staan we nog wel even goed en ben ik blij dat ik mijn voet wat rust kan geven. Ik ga er vanuit dat de kwaal snel weer over gaat en dat we snel weer prachtige wandelingen kunnen maken.