Dit is een nieuwe pagina.

17.06.2024

Eilandmeisjes op eiland avontuur

Op dit moment staan we te wachten op het bootje naar Matre. Wanneer de boot komt en hoe lang de overtocht duurt, daar hebben we geen idee van. De afgelopen dagen hebben we veel gereisd per bootje en iedere keer was het weer een verrassing hoe laat deze kwam, en hoe lang de overtocht duurde.

De laatste keer dat ik blogde, stonden we in Stavanger op een mooie rots geparkeerd. Helemaal alleen, en zo stonden wij daar uren. Echter, het bleek toch wel een populaire spot want in de avond stroomde het helemaal vol met campers. Ondanks dat we onszelf behoorlijk aso hadden geparkeerd, besloten we dan toch maar wat bij te draaien zodat op een gegeven moment ook de tiende camper kon staan. Alles wat daarna kwam, moest weer terug want het paste niet meer. Het was even wennen, als je denkt dat je alleen staat om dat opeens tussen allemaal campers in te staan, maar uiteindelijk was het wel erg prettig want in de nacht was er van alles loos. Het klonk als een vechtpartij buiten, harde muziek, agressie. We lagen er allebei niet lekker van dus we waren toch wel blij dat we er niet alleen stonden. Marley snurkte overal rustig doorheen… goede waakhond maar niet heus.

De volgende ochtend besloten we de 3 zwaarden van Stavanger nog te bezoeken. Hiervoor moesten we wel weer 20 minuten naar het zuiden rijden, maar ach; dat is van Den Burg naar de Cocksdorp… Waarschijnlijk kom je er eens in je leven dus vol goede moed reden we weer terug en maakten leuke foto’s bij de 3 prachtige, imposante zwaarden die in 1983 zijn onthuld, ter nagedachtenis aan de slag om Hafrsfjord in 872. Het middelste grootste zwaard vertegenwoordigt de zegevierende koning, en de andere twee kleinere zwaarden symboliseren de minder fortuinlijke tegenstanders. De zwaarden zijn met hun meer dan 9 meter bijzonder te noemen.
Na dit bezoekje reden we weer terug naar het noorden en gingen via een aantal bruggen naar het eiland Mosteroy en daarna naar Rennesoy. Op Mosteroy maakten we een wandeling naar een klooster. Het was een mooi gebouw, ergens uit het jaar 900 maar we hebben er geen foto’s van gemaakt. We hadden wat te eten meegenomen, en aten buiten in het zonnetje. Het vee liep (zoals zo vaak in Noorwegen) los en was weer nieuwsgierig naar ons aan het staren. Zowel de koeien als de schapen lopen hier vrijwel allemaal los of in hele grote gebieden, vergezeld door een mooi klinkende bel. Zo hoor je ze altijd aan komen, en dat is zeker voor onze bange Marley, van groot belang. We wilden graag naar de schiereilanden in de hoop dat het daar mooi en kalm zo zijn. We parkeerden onze auto op een camperplek op Rennesoy en stonden eigenlijk best wel mooi. Vlak aan zee, wat bankjes en tafeltjes, op 2 kilometer van een pizzaria waar we onze 8 jaar verkering wilden gaan vieren… Prima voor een nachtje. Het was alleen wel heel jammer, dat de snelweg naast onze camper lag. De E39, een van de grotere wegen, doorkruist beide eilanden. Dat hadden we helemaal niet verwacht. De rust die we dus hoopten te vinden was verder te zoeken dan gedacht, dus we hielden het bij 1 nachtje. We gingen te voet naar de pizzeria en hoopten dat Marley ook mee mocht, maar helaas. Marley mocht niet mee naar binnen. Dus aten we onze (overigens heerlijke) pizza buiten op, namen nog wat mee terug naar de camper en besloten op tijd te gaan slapen zodat we de volgende dag weer verder konden. We konden nog wat eilanden oversteken en dan richting Hebnes rijden. Dat was volgens mijn app maar 1,5 uur rijden vanaf het punt waar we nu waren. Tevreden dat we weer een plan hadden, sliepen we weer prima ondanks de herrie van de E39

Het was vrijdagochtend en zoals wel vaker, vertrokken we vlak na de ochtendkoffie weer op avontuur. We merkten allebei dat we moe en prikkelbaar waren, en besloten dus om na die 1,5 uur rijden naar Hebnes, te kijken of we hier niet 2 nachten konden gaan staan. We reden naar de boot die ons volgens mijn app, rechtstreeks naar Hebnes zou brengen. Lekker met de boot! Ik keek er naar uit. We kwamen bij de haven en zagen allerlei bordjes, maar geen Hebnes. De boot lag er al, dus ik stapte uit en vroeg het een Noor die nog in zijn auto zat. Hij keek me verbaasd aan, toen ik zei dat we naar Hebnes wilden. ‘Hebnes? Nou dan moet je met een klein bootje… deze boot gaat niet naar Hebnes’ en hij reed weg, want de boot die hem naar het eiland ging brengen waar hij zelf heen moest, zou vertrekken. We probeerden wegwijs te worden uit de poster met vertrektijden, in het wachthokje. Hier stonden zo ongeveer 100 routes op, en ik zag ook Hebnes staan maar niet dat we hier rechtstreeks naartoe konden. Daniella besloot het te vragen aan een Noors stel die hun auto naast ons had geparkeerd. Zij bleken heel behulpzaam en keken met ons mee op hun eigen Noorse app. Het bleek inderdaad helemaal niet makkelijk om naar Hebnes te gaan. Zij stelden voor, dat we de komende boot zouden pakken. Deze was gratis. Dan konden we even met hen mee naar het eiland waar zij een vakantiehuis hebben, en dan tegen de avond naar het volgende eiland gaan om daar te overnachten. Het was heel erg aardig, deze twee totaal onbekende mensen. Ze belden ook voor ons met de bootmaatschappij om nog uit te zoeken hoe we in Hebnes konden komen. We moesten in ieder geval nog 2 keer eiland-hoppen dus het rustige dagje dat we voor ogen hadden, viel in het water. We besloten er het beste van te maken en gingen op het voorstel van het stel in.

Zij moesten eerst nog het een en ander regelen in hun huis en we spraken af, dat wij tot een uur of 14:00 onszelf gingen vermaken op het eiland, en dat we daarna bij hen iets gingen drinken. Zodoende deden we dat. Het ‘eiland’ telde eigenlijk 4 kleine eilandjes, welke met elkaar verbonden waren door 1 brug. Er was 1 kerkje en een aantal inwoners. Het was werkelijk prachtig! We besloten uit te stappen bij het kerkje en daar bleken allemaal bosaardbeien te groeien aan een kleine landweg. Ik proefde er eentje en was verbaasd over de heerlijke smaak! Het leek wel alsof ik puur snoep at, maar dan gezond en zomaar aan de kant van een klein land/zandweggetje. We pakten een bakje en begonnen te plukken. Ook plukten we nog een veldboeket bloemen voor de mensen bij wie we waren uitgenodigd. Hun naam is Erik en Elin, en ze wonen in Stavanger, maar gedurende de weekenden en vakanties zijn ze op dit eiland te vinden. Wij vinden het heel bijzonder dat ze twee wildvreemden zomaar bij hun thuis hebben uitgenodigd en alle vooroordelen over de Noren, dat zij niet uitnodigend zouden zijn, hebben wij tot op heden nog niet meegemaakt. Enfin; na een aantal uurtjes rond tuffen over de kleine weggetjes van Sjernaroyane (zo heet het eilandengroepje denk ik) gingen we op visite. Bij Eirik en Elin zaten we heerlijk in de tuin, Marley was helemaal gelukkig met de enorme grasmat en hun prachtige tuin waar ze lekker los mocht. Er was een steiger om te vissen, prachtige bomen en het gras werd goed bijgehouden door robotmaaier ‘Knut’. We hebben zo gezellig gekletst, het leek alsof we hen al heel lang kenden. We werden verwend met taartjes en kregen ook nog pannenkoeken mee voor onderweg. Toen we na 2 uur weg reden om de boot naar het volgende eiland te halen, stonden ze aan de kant van de weg om ons uit te zwaaien. Wat een geweldig lieve mensen! Wat een geluk dat we hen ontmoette en dat Daan hen om hulp vroeg… Wat hadden we een mooie belevenis gehad. Ik ging bij mezelf te rade of ik zelf eigenlijk wel zo hartelijk zou zijn tegen een aantal onbekenden. Het antwoord was al snel duidelijk, namelijk nee. Ons huis staat vaak en veel open voor iedereen, maar vreemde mensen zomaar in huis uitnodigen heb ik nog nooit gedaan. Ik vind het inspirerend en bewonderingswaardig hoe deze mensen dit dus wél doen. Vol goede moed gingen we naar het volgende eiland, genaamd Ombo, waar we alleen overheen gereden zijn om vervolgens weer door te varen naar Hjelmeland en vervolgens met dezelfde boot, naar Nesvik. Het was inmiddels zeven uur in de avond. De voorbereidingen voor het eten hadden we al op de boot gedaan en ook hadden we de camper gesopt. Ik de badkamer, Daan de Cockpit (Daan noemt het de Pussypit) We hadden het wel een beetje gehad en Hebnes kon ons gestolen worden. We reden nog 20 minuutjes en overnachtten toen op een fijne plek aan een fjord, bij Nesvik in de buurt. Na het heerlijke eten deden we nog een heel klein rondje met Marley en met maar een paar duizend stappen op de loop-meter, maar toch helemaal gaar en moe, doken we er op tijd in.

De volgende ochtend stonden we weer fris en fruitig op. Het was mooi weer, en we hadden zin om weer door te rijden. Na de koffie en bellen met Ellen, Martin en IJsbrand, was het nog maar heel kort rijden naar Hebnes. Waarom wilden we nu eigenlijk naar Hebnes? Nou; het is er totaal niet toeristisch, je kunt er mooi wandelen en de kans op bruinvissen is daar groot. Sterker nog; we komen in orka-gebied en je weet maar nooit. We waren vooral toe aan 2 nachtjes helemaal niets. Lekker wat ontspanning… Bij Hebnes hadden we een plek gevonden naast de supermarkt waar we voor €18 per nacht konden staan met stroom en wifi. Wij zijn volledig zelfvoorzienend met onze camper, maar soms is het gewoon lekker om even aan de stroom te staan en een goede internet verbinding te hebben. Ook konden we daar douchen! We hebben al sinds Duitsland niet meer in een normale douche gedoucht. Onze eigen douche is heerlijk hoor, maar het is klein en je kunt je er niet in bukken. Mijn benen hadden meer weg van een hoogpolig tapijt dan van een dames-been. Het was een ware traktatie om 10 minuten onder een heerlijke warme douche te staan, uitgebreid te poedelen en vervolgens ook nog eens wifi in de camper te hebben. We hebben er echt van genoten. De eerste avond stonden we helemaal te springen van vreugde over het feit dat de koelkast op de stroom kon in plaats van op gas… Tja, het is leuk te merken hoe blij je wordt van de meest normale dingen. We trakteerden onszelf nog een op een lekker taartje uit de winkel ter ere van ons 8 jarig jubileum, en het feest was compleet. We hebben heerlijk gewandeld. Een rondwandeling van 6 kilometer bleek 9 kilometer te zijn, maar dat was niet erg. We hadden mooi weer, een meer waar Marley in kon afkoelen, mooie vogels en weinig verkeer. Wat opvalt, is dat je in Noorwegen vaak een hutje of huisje tegen komt, met een plek om vuur te maken, haardhout en dekentjes. Je mag daar gewoon gaan zitten mocht je stranden in de kou. Ik krijg daar een heel warm gevoel door van binnen… Gewoon een ander iets gunnen, iemand die je helemaal niet kent. Ook op deze wandeling kwamen we weer zo’n mooi hutje tegen met dekentjes en een kano. 

Gisterochtend hebben we ook nog even gewandeld, maakte ik voor het eerst een ovenschotel in de Omnia en hebben we vooral heel rustig aan gedaan. Het was een luie zondag waarbij Daniella veel heeft gelezen en opgezocht op de laptop (wifi is zo fijn!) en ik heb lekker verder gelezen in mijn E-boek ‘Rust’ die ik van Brigitte Hollands heb gekregen. Het boek gaat over een vrouw die het grootste fjord van Noorwegen bedwingt, met een roeiboot. In het boek wordt van alles verteld over de geschiedenis van Noorwegen, maar ook over het gestreste leven van de schrijfster zelf. Mijn doel in Noorwegen is om een rustiger mens te worden, en ik hoop dat dit boek daarbij helpt. Het is in ieder geval een genot om te lezen! Op zondag zijn de winkels hier ook gesloten, dus ons stekkie was nog rustiger dan normaal. Wat ook nog leuk is om te delen; alles blijft hier gewoon buiten staan. Ook in grotere stadjes… Dus de stoelen bij restaurants, plantjes bij winkels, potgrond en alles wat we in NL ook buiten uitstallen maar in de avond weer naar binnen halen, staat hier buiten. Ik zie hier ook geen sporten van vandalisme zoals grafiti. We voelen ons ook steeds veiliger in Noorwegen, de kans dat je hier beroofd of bestolen wordt, is hier vele malen kleiner dan in andere oorden. Dat even tussendoor… We hebben gisteren veel geslapen, uitgebreid gebeld met m’n ouders, 2 films gekeken (eerst een jankfilm genaamd Sun Coast, daarna een komedie genaamd Little miss Sunshine) en vanmorgen hadden we het idee dat we de wereld weer aan konden. We besloten dat we wel weer eens een flink stuk konden gaan rijden, en zijn nu onderweg naar de omgeving Rosendal, waar de orka’s voor het laatst gezien zijn, 3 dagen terug. We gaan er niet vanuit dat we ze zien, want ze zijn op doorreis en eigenlijk niet algemeen in dit gebied. Maar je weet maar nooit, en het maakt de reis natuurlijk nog een tikkeltje spannender.

We zijn net nog naar de supermarkt geweest, onder andere op zoek naar een extra voer voor Marley. Helaas valt Marley nogal af deze reis. We voeren haar al extra. Ze ziet er heel gezond uit, maar haar ribben zijn te goed te tellen en de laatste keer bij de dierenarts in Zweden, was ze 17,8 kilo terwijl ze toch echt wel 20 kilo moet zijn (21 is het best) Marley moet dus aanvetten en dat vindt ze niet erg. Ze valt waarschijnlijk zo af van de stress, denkt onze hondenvoedingsdeskundige Martine. De 8 maanden voor ons vertrek heeft ze ook absoluut onze stress meegekregen en we hadden door alle regelzaken minder tijd voor haar. Het auto-ongeluk in februari hielp niet mee en zij zat toen ook nog in de auto, natuurlijk. We hopen dat er niet nog iets anders, onderliggend is, en anders moeten we hier een dierenarts gaan zoeken om het een en ander uit te sluiten. Duimen dus maar.

Ondertussen hebben we de boottocht achter de rug, hebben we nog een kwartier gereden door een prachtig fjordenlandschap, hebben we de eerste sneeuw op de bergtoppen zien liggen en staan we nu op onze overnachtingsplek. Daniella gaat straks oosters koken, en ik ga eens kijken of we Marley hier een beetje uit kunnen laten. Het is een prachtig gebied! Ondanks de regen, is het prachtig. De wolken door de machtige bergen heen, het ijsblauwe water van het Fjord iets verderop, de haarspeldbochten die ons naar boven toe hebben geleidt… We zijn enthousiast en positief over wat ons de komende tijd weer te wachten staat.