Dit is een nieuwe pagina.

12.06.2024

Een sociale week, met asociale muggen

Inmiddels is het al ruim een week geleden dat ik heb geblogt… wat vliegt de tijd! Hoog tijd voor een nieuwe blog dus…

We zijn inmiddels al aardig opgeschoten in onze reis door het zuiden van Noorwegen. Vorige week hebben we een hele gezellige avond gehad bij Roy, zijn vrouw Patricia en zijn twee zoontjes. Marley was mee, het weer was redelijk en we hebben heerlijk gebbq’t. Roy woont prachtig, ergens in de bergen. Het was 25 minuten rijden van onze camperplek en hij was zo aardig ons te halen en te brengen, zodat wij onze camper konden laten staan. Roy vertelde ons al snel, dat we er aan zullen moeten leren wennen dat de wegen in Noorwegen spannend zijn… Hij liet ons wat voorbeelden zien waar hij zelf met de vrachtwagen doorheen rijdt en ja; het kan echt nog veel erger. Er zit dus niets anders op dan rustig te blijven, voor het rijden goed inzichtelijk te maken wat ons te wachten staan en zo mogelijk een wat makkelijkere weg te kiezen. Overigens moet ik wel zeggen dat we nu een week later al veel zelfverzekerder rondrijden. Het was die avond heel erg leuk om een keer met iemand te praten die net zo gepassioneerd is over orka’s, als ikzelf. We haalden herinneringen op over de ervaringen die we al hebben met deze geweldige dieren, en hoe ongelooflijk bijzonder het is om echt oogcontact te maken met s ’werelds top roofdier…  Ja; we kijken echt zo uit naar onze nieuwe orka avonturen, en het is heel leuk om Roy alvast ontmoet te hebben. De klik was er, ook met Marley dus dat gaat helemaal goed komen in oktober.

De volgende dag hebben we een heel stuk gereden naar Kristiansand. We passeerden prachtige weggetjes waaronder ‘de kurkentrekker’ en die heet natuurlijk niet voor niets zo. We hadden lekker Nightwish op staan en ik had het gevoel dat ik onderhand de kurkentrekker over gleed, zo soepel ging deze uitdagende weg. Waarom we in 1 dag helemaal naar Kristiansand gingen?… Niet zomaar; we hadden een doel. Bart, Annelies en hond Peper zouden die dag aankomen vanuit Denemarken in Noorwegen. Ook zij gaan een reis maken van ongeveer 6 weken, waarvan zeker 4 weken Noorwegen. Met Bart en Annelies hebben we veel contact op Texel, het zijn zeer goede vrienden van ons. Het afscheid vorige maand was nog lastig geweest, niet wetende dat we elkaar alweer zo snel zouden zien. Het was mooi weer om een lang stuk te rijden en de reis verliep voorspoedig. Na 5 uur rijden was het geweldig om de reactie van Marley te zien, die haar beste vriendin opeens op het strand ontmoette…. Het was ontroerend om te zien, en voor ons allemaal heerlijk om even goed bij te praten. We stonden in een dorpje genaamd Vennesla. Ik kwam er de volgende dag achter dat hier een wandeling is, die ik heel graag wilde doen… Ik had het al een aantal keren op facebook voorbij zien komen, maar nooit gekeken waar het precies was. Een wandeling genaamd Tommerrenne (of Lumber slide in het Engels); door een soort houten glijbaan heen, die ooit gemaakt is om bomen in te vervoeren. Je loopt hierdoor over allerlei rivieren, door hoge bomen en prachtige natuur heen… Wat bleek? Deze wandeling startte 3 kilometer verderop! Wat een enorm toeval. We fietsten dus met z’n vieren die kant op en besloten de wandeling van 7 kilometer te maken. Je kon ook nog 12,5 kilometer, maar gezien het niet al te beste weer besloten we die gok niet te wagen. De wandeling was werkelijk prachtig en heel bijzonder, zo over zo’n gammel bouwwerk. Hier en daar waren de planken verrot en slingerde de glijbaan alle kanten op. Je moest ook minstens 1 meter afstand van elkaar houden om het gewicht te verdelen. Er waren wel wat spannende momenten dus, maar over het algemeen was het prima te belopen en vooral heel erg bijzonder.

Die avond aten we lekkere hapjes en haalden Daan en ik om half tien nog een ‘to good to go’ pakket bij de Meny. Dat viel nogal tegen, het was vooral oud brood. Dus dat doen we ook niet meer. (tenminste, niet bij de Meny)  Daniella had ook nog twee blikken bier. Bij de zelfscankassa gingen opeens de rode lampen af. Wat bleek, na achten mag je geen alcohol meer kopen, en op zaterdag is dit zelfs al vanaf 16:00. Daan moest dus haar biertje weer terug zetten.

We hebben al ondervonden waarom de muggen van Noorwegen zo berucht zijn. Wat een krengen! De eerste avond met Bart en Annelies kwamen we ze voor het eerst tegen. Hele kleine rot mugjes, die ook door je muggengaas heen komen. Ze worden ook wel knoetjes genoemd. Ze moesten eerst vooral Bart en Daniella hebben. Daan had de volgende dag helemaal een misvormd gezicht van de plusminus 30 bulten die ze bij haar hadden geprikt. Bart was ook de sigaar, maar hij had nog een speciaal muggen netje voor om zijn hoofd wat hem redelijk beschermde. Annelies en ik hadden tot dat moment weinig last, en Annelies probeerde ze te verjagen met een speciaal soort wierrook.

De volgende ochtend namen we afscheid van Bart en Annelies. Onze volgende missie was het doen van de was! Ik was door mijn ondergoed heen, dus het moest vandaag echt gaan gebeuren. We zochten een camping met een wasmachine en vonden er eentje, een half uur verderop. De camping is van twee Nederlandse dames, waar we toevallig een half jaar geleden ook mailcontact mee hebben gehad toen we nog op zoek waren naar werk. Ons eerste plan was om ergens werk te vinden en dan pas naar Noorwegen te gaan, maar toen besloten we toch voor meer vrijheid te kiezen en een camper te kopen, en te zien waar het lot ons zou brengen. Nu ontmoetten we de dames dus onverwachts toch, wat erg leuk was. Marley kon goed overweg met hond Jaxson en de camping zelf was prachtig! Het was fijn de was te doen, maar door de behoorlijke prijskaart die daar aan hing, besloten we het te houden bij 1 wasje. De rest komt later wel.

Het was wisselvallig weer, maar mooi genoeg om toch wat te wandelen. In de avond wandelden we een route van ongeveer 5 kilometer en de volgende ochtend nog een korter rondje, waarbij we opeens oog in oog stonden met een ringslang. Ik zag op een afstandje dat Marley ergens aan snuffelde en toen verschrikt terug deinsde, waardoor ik even ging kijken wat er dan tussen het gras zat. Daar zat een prachtige ringslang, en verderop nog eentje. Het is heerlijk, het gevoel wanneer je een gaaf wild dier tegen komt in de natuur.. Daniella en ik worden daar allebei heel gelukkig van. Na een paar mooie foto’s, liepen we verder terug naar de camping. De dames (Joyce en Nita) nodigden ons bij vertrek nog uit voor een kop koffie, welke we niet afsloegen. We deelden ons verhaal en wat ons naar Noorwegen bracht, zij deelden hun verhaal welke best wel overeenkomstig was. Na de koffie reden we weer verder naar een plekje, een half uur verderop waar we zouden gaan vissen.

Nou dat vissen was weer een heel avontuur, want bij het in elkaar zetten spanden we het draadje al niet goed met het molentje. Dus na een kwartier priegelen en aas er aan knopen (ik met een schep op zoek naar wormen, we vonden er maar 1) moesten we eigenlijk weer helemaal opnieuw beginnen. Ik bedacht me dat het toch erg handig was geweest als Jaap Tuitman of John R. er nu was om ons even te helpen, en natuurlijk zou dat heel gezellig zijn! John is een man waar we een heel avontuur mee hebben beleefd afgelopen oktober. We waren aan het vissen met de Rival, bij Jaap dus. John was die dag een mede passagier. Nog voordat we de hengels uit hadden geworpen, kreeg John een hartstilstand en het was echt kantje boord. Mijn heldin, Daniella heeft hem gereanimeerd. Niet even, nee het duurde een tijdje eer we in Den Helder waren. Jaap had gelukkig een AED aan boord welke Daniella en ik bij John hebben opgeplakt. Het piste van de regen, het was koud en akelig en de omstandigheden zagen er niet goed uit… Maar goed; het liep uiteindelijk goed af. Afgelopen maart hebben we samen met John en zijn vriendin gegeten in de Kombuis in Oudeschild. Het was een emotioneel en bijzonder weerzien… Zoiets vergeet je nooit weer en we hebben een hele goede klik met elkaar! Het heeft ook zeker een band geschept met Jaap van de Rival, dus vandaar dat ik hen graag even noem in deze blog, waarover ik vertel over onze mislukte poging tot vissen.

Want toen ik eindelijk 1 hengel wel goed had opgetuigd, begon het zo te waaien dat het draad steeds een boom in woei. Die arme worm had het inmiddels ook begeven en ik had het koud en voelde me ellendig. Daan was er ook klaar mee, dus we trapten de hengels in de garage en besloten binnen te gaan zitten… Geen vis… wat nu? We hadden ons al helemaal voorbereid op een verpletterende vismaaltijd. Het werd zuurkool. Ook heerlijk, en heel passend bij het gure weer. Het was nergens weer voor, dus na een klein avondrondje waarbij we een hele mooie oeverloper en een prachtige waterval zagen, hielden we het voor gezien voor die dag. Het vissen gaan we weer proberen als het minder hard waait, en als er een visser te vinden is die ons even wil helpen.

De volgende dag was het prachtig weer. Het zonnetje scheen, de wind was gaan liggen en dat maakt alles zó anders! Bart en Annelies waren nog steeds in onze buurt en we besloten nog een keertje af te spreken. We ontmoetten elkaar ergens in het bos, waar zij aan het lunchen waren. Het was een prachtige plek en het was lekker warm. Daniella ging tosti’s maken van het oude brood dat we bij Meny’s hadden gekregen. Was erg lekker! Een enorm cadeau was dat er opeens 2 visarenden over vlogen, waarvan 1 met een enorme vis. Ik rende naar binnen om de camera te pakken, maar helaas waren de instellingen niet optimaal waardoor de foto’s niet zo goed gelukt zijn. Je moest zó snel schakelen met wild-fotografie, want een dier wacht niet. Enfin, ik ben blij dat we het wel gezien hebben. We reden verder en verder, naar een prachtig idyllische omgeving in de bergen. Een prachtig oud bruggetje met een woeste rivier, een steile wandeling naar beneden met een prachtige waterval op het eind. Daniella en ik lieten de honden samen even uit en hebben even lekker op een vis steiger gezeten. We waren al 4 uur aangekomen op dit prachtige plekje, en hadden nog geen mens of auto gezien. Heerlijk! Hier kwamen we voor…

We aten wraps, hadden mooie gesprekken en vluchtten rond tienen weer naar binnen voor de afschuwelijke muggen. Ook ik was nu de klos en mijn handen zijn volledig lek geprikt. We hadden bij de meiden Joyce en Nita een muggennetje voor om ons hoofd gekocht, en ook Annelies en Bart hadden nieuwe gekocht dus zodoende zaten we als 4 bandieten met ons zwarte netje over het hoofd buiten totdat het niet meer te doen was. Bart ging naar bed, en wij gingen met z’n drieën Rummikuppen bij ons in de camper. Daniella haar voorsprong wordt alleen maar groter, en ook dit keer won ze beide potjes. De stand is nu 12 voor Daan en 5 voor mij. Als Annelies gewonnen had, mocht ze ook op het lijstje, maar helaas. Ook Annelies kon de RummiQueen niet verslaan.

De volgende ochtend was het koud en regenachtig in het bergdal. We zagen op de weer-app dat het verderop beter weer was, in ieder geval droog. We reden na het ontbijt met ons vieren achter elkaar naar een plek in het bos. Ondanks dat het droog was, was het wel koud. Hij gaf eerst 20 graden op voor deze dag, maar dat was bijgesteld naar 12… Shit, we zouden BBQ’en. Als echte diehards hebben we toch buiten ge-BBQ’t. wat leuk is met zijn vieren. Met z’n tweeën is dat toch altijd wat te veel gedoe en bovendien; wat moet je halen als je met maar twee personen bent? We aten goed, hadden een klein rondje gelopen met de honden en gingen op tijd naar bed. De volgende ochtend (vandaag dus) wilden wij een beetje bijtijds vertrekken. Het was tijd om weer met zijn tweeën verder te gaan en het eerste doel dat we hadden was het vinden van een garage vanwege een irritante piep door de distributieriem, en het feit dat de motor opeens niet meer uit gaat als je de sleutel uit het slot haalt… Ja, hij stopt wel, maar pas na een seconde of 10…

Tegenwoordig tillen we Marley maar even op, zodra we weer gaan rijden want ze weigert zelf in te stappen zodra ze het gevoel heeft dat we weer gaan. Als een klein schoothondje moeten we haar dus naar binnen sjouwen, simpelweg omdat we de strijd hebben opgegeven met haar te roepen. Ze komt toch niet… Zodra we weer ergens op een nieuwe plek aan komen is ze weer blij, maar het rijden blijft een probleem voor haar. We namen afscheid van Bart en Annelies en reden naar Bryne, waar we een garage vonden en de monteur meteen aan het werk ging. Het probleem met de zingende distributieriem is verholpen, maar het probleem met het contactslot is ingewikkeld. Hij gaf aan dat we dan een paar dagen moesten blijven en dat hij ook niet weet of zij dit wel kunnen verhelpen. Hij gaf ook aan, dat het niet gevaarlijk is, maar dat het niet hoort. Hij legde ons uit wat we moeten doen als de motor echt niet meer wil stoppen en we besloten het daarmee te doen. We rekenden af, en gingen verder naar Stavanger. We vonden een prachtige plek, bovenop een klif met een prachtig uitzicht. Er is ook een hut gebouwd waar je in kunt BBQ’en en meteen vanuit de camper konden we prachtig wandelen. Op de berg waar we op staan, lopen schapen en iets verderop is een strand. Het voelt dus een beetje als een bergachtig Texel. De stormachtige wind die er staat, maakt dat gevoel helemaal af.

We hebben ons al aardig slap gelachen om de grappige namen in Noorwegen. Vandaag reden we langs een bedrijf genaamd ‘Aarsland’. Ook is er een plaatsje genaamd ‘Slettebakken’  en staan we nu aan een straat genaamd ‘Randeberggeilen. Ook is er bekende grotere plaats genaamd Geilo, en reden we van de week ook langs ‘Sandbekken’.  Enfin; altijd genoeg reden voor even een grinnikje onderweg. Wat ook een glimlach geeft zijn de prachtige en soms spannende tunnels. Het is soms net alsof je in een prachtige achtbaan zit… mooi blauw verlicht, uit de rotsen gehakt, soms kilometers lang en soms heel kort… Ik gok dat we al wel door 50 tunnels zijn heen gereden sinds we hier zijn, en dat doet me denken aan een uitspraak van Bart van een paar jaar terug; ‘als een Noor een berg ziet, dan moet hij er een tunnel in slaan’. Het klopt.

Het bevalt tot noch toe heel goed, dat we geen plan hebben. Hierdoor hebben we al zoveel leuke dingen gezien en meegemaakt! Maar we blijven er bij; als je het noorden hebt gezien, is het zuiden minder mooi. Toch zijn we heel blij dat we ook dit even mogen aanschouwen. Het plan is om morgen weer verder te gaan, maar we hebben geen idee waar naartoe… Even zien hoe de pet morgen dus staat. Hopelijk duurt het dit keer niet zo lang als nu, eer ik eens blog, maar soms moet ik er echt even zin in hebben… Nu was het weer zo ver, na alle sociale perikelen is er nu weer even wat rust waardoor het mij weer lukte om een schets van onze reis te tikken. Tot de volgende keer :)