Dit is een nieuwe pagina.

21.05.2024

Een korte tussenstop werd een langer verblijf

Afgelopen zondag reden we vanuit het prachtige Duitsland, onze volgende bestemming tegemoet; Denemarken. Daniella had op internet een gratis camper-plek gevonden die heel goed werd aangegeven. Als je een jaar op reis gaat, en niet helemaal zeker bent van hoe en wat, is het belangrijk om zuinig aan te doen… Het geld dat we hebben gespaard, bewaren we liever voor de winter. We zullen het nodig hebben.

De grensovergang was uiteraard weer een feestje, zeker toen we lekker mochten doorrijden! Het eerste uur reed ik, het laatste uur reed Daniella. Marley had het er weer moeilijk mee dus we waren allemaal blij toen we bij de camperplek aan kwamen. Op internet werd al gewaarschuwd dat deze plaatsen meestal heel populair en dus bezet zijn, dus we wilden niet teveel tijd verspillen. Eerst moesten we het schiereiland zien te bereiken via een hele enge brug… het was zo smal; ik zat met samengeknepen billen, soms zelfs even ogen dicht te ‘oei’-en en te ‘aaaah’ en… Daniella werd er niet vrolijker van en raakte terecht geïrriteerd… het zweet klotste van haar af van de spanning… na een paar minuten, die een uur leken te duren, waren we eindelijk de enge brug over… We reden naar het strandje om onze camper te parkeren maar helaas; vol. En nu? Achteruit terug… heuveltje op, eenbaansweg… na het brug-avontuur was Daniella nogal gestrest maar ondanks dat, lukte het haar (enigszins gespannen) om de camper in z’n achteruit weer heuvel-opwaards te krijgen. (waarvoor hulde!) We parkeerden de camper bij Landal, waar een Nederlands stel ons aangaf dat hier vaak mensen overnachten. Het mag niet, maar wordt getolereerd. Zodoende parkeerden wij de camper in de bosjes, hopende op een plekje op de felbegeerde gratis camperplek de volgende dag. Eigenlijk zouden we ‘even snel’ door Denemarken heen, maar dit was toch zo prachtig… we wilden eigenlijk even niet meer verder. :) 

Nadat we een beetje geïnstalleerd waren, besloten we het strandje te bezoeken waar we eigenlijk wilden staan. We maakten een wandeling langs het strand en door het bos… Heerlijk! Marley had het ook meteen naar haar zin. Honden moeten hier vast, maar we lieten Marley ook vaak los. Ook hier werd weing van gevonden… Marley luistert meestal keurig en veroorzaakt geen overlast. Zelfs op de camping in Duitsland, mocht Marley van de camping eigenaar los, terwijl alle honden daar vast moesten.

Daan had al aangegeven dat er soms bruinvissen te zien waren, maar dat leek me sterk. Ik weet dat er rond Texel meer bruinvissen leven dan zeehonden, en toch heb ik er nog nooit eentje in het wild kunnen spotten… ze zijn simpelweg te klein en te schuw… Na een heerlijke wandeling van een kilometer of 5, ging Daniella even naar de wc en ik stond over het water te turen en… ja hoor… bruinvissen… Ik rende naar de kustlijn, camera in de aanslag en maakte wat foto’s. Ik had niet door, dat ik door een of ander Deens spelletje heen was gerend… De Denen zelf waren duidelijk totaal niet onder de indruk van de voorbij zwemmende bruinvissen. Verontschuldigend voor de veroorzaakte chaos, ging ik op een rustig plekje zitten en genoot van de kleine walvissen zo vlakbij. Daniella kwam terug van haar toiletbezoeken was ook enthousiast.

Rond een uur of 6 gingen we de bosjes in, waar de camper stond. We aten een pasta maaltijd met ballen uit een blik (bah) en dronken nog een wijntje op het strand. Marley ging even in een stok rollen, wat uiteindelijk een dode paling bleek te zijn, dus zij moest nog even flink afgespoeld worden voor ze weer de camper in mocht… Het was een prachtige dag geweest. We sliepen die nacht heel goed en lang, al was het een beetje spannend omdat we wel op een illegale plek stonden.

De volgende ochtend had ik 1 doel; een plekje bemachtigen aan het strand. Vol vuur zette ik koffie en huppelde richting het strandje, samen met Marley… wat zag ik? 1 plekje… 1! Ik rende zo snel ik kon (dat is niet snel) terug en volledig buiten adem kwam ik bij de camper aan en beval Daan op te schieten en zich klaar te maken voor vertrek. Marley had niet eens haar behoefte kunnen doen en stond beteuterd buiten… Ook die trokken we snel de camper in. Gauw reed ik heuvel-afwaards richting de vrije plek én… we waren op tijd! 2 minuten later volgde er nog een camper… maar wij stonden er al :D we waren heel blij en deden wel 2 keer een high-five op onze grote overwinning.

We installeerden ons tafeltje, stoeltjes en gingen lekker genieten van het uitzicht en de bruinvissen. We maakten die dag (gisteren, maandag) een heerlijke lange wandeling van rond de 11 kilometer. Dat is niet een makkelijke wandeling, maar erg heuvelachtig. Soms zeer stijl… er staan geen hekjes en ik vraag me af waarom niet… Anderzijds dien je gewoon voorzichtig te zijn, en goed schoeisel te dragen wil je zulke wandelingen maken. Gelukkig waren we op alles voorbereid, en zo zaten we na 1,5 uur wandelen heerlijk te ontbijten op een klein jachthaventje, aan de andere kant van het schiereiland. Het is tot op heden de mooiste wandeling die ik ooit heb gemaakt… Het was zonnig en warm, en waar we liepen zwommen overal de bruinvissen. Je hoorde ze ademhalen. Ook zagen we mooie vogels en toen we vandaag de wandeling voor een gedeelte opnieuw maakte, zagen we ook herten. Behalve de prachtige flora en fauna, zagen we ook een klein dorpje met een kerkje, een kleine scheepswerf en wat lieve straatjes. Op zondag en ook op tweede pinksterdag, is alles gesloten… alles… je kon een speld horen vallen, zo rustig… Bijna alsof we op een filmset liepen, zo kalm. De wandeling wordt op de kaart aangegeven als 10 kilometer, maar eenmaal halverwege dacht ik dat dit veel te lang was ingeschat. Ik zei tegen Daan dat ik nooit geloofde dat deze wandeling 10 kilometer zou zijn… ‘langer dan?’ hoorde ik haar bezorgd zeggen…(voor Daan is 10 kilometer voor nu wel een beetje de max.) ‘nee korter’ zei ik teleurgesteld. Ik heb een aantal verslavingen, en wandelen is er eentje van. Ik kan de hele dag door wandelen… dus zeker wanneer een wandeling zó mooi is, vind ik het jammer wanneer het bijna af is. Maar goed, het viel mee; Na 11 kilometer heuveltje op, heuveltje af kwamen we heel voldaan terug bij de camper.

Het leven in een camper kent een gezond ritme. We hebben een tv, maar kijken er niet naar. We gaan op tijd naar bed na een potje Rummikub, rond tien uur en staan rond 7 uur weer op. Dit geldt voor alle camperaars om ons heen, want om 10 uur hoor je nagenoeg niemand meer. Het bed went, de geluiden ook. Vannacht hoorde ik de geluiden van de golven en dacht ik ook bruinvissen te horen, maar dat bleek Daan haar in/uit-ademhaling. Ook leuk hoor, daar niet van.

Vanmorgen hebben we ontbeten aan het water en gingen we pas laat een lange wandeling maken. Het was wat koeler dan gisteren dus we hadden daardoor wat minder haast. Rond half elf gingen we wandelen en om half 1 kwamen we weer terug. Aangezien we van plan zijn om morgen richting het veel duurdere Zweden te gaan, had ik bedacht om nog maar even wat boodschappen te gaan doen bij de Lidl. Met de camper is dat niet praktisch, dus ik ging met de vouwfiets en mijn grote backpack. Daniella ging ondertussen een route uitstippelen voor morgen.

Het was 4,5 km fietsen naar de Lidl; heuvel op, heuvel af. Soms even afstappen omdat het anders niet te trappen was. Na 4,5 km kwam ik aan en vroeg me al bedenkelijk af, of het wel zo verstandig was om met de fiets te gaan. Eenmaal in de Lidl, was ik alles weer vergeten want ik haalde boodschappen alsof ik gewoon thuis met de auto was. Ik probeerde wel echt mijn lijstje aan te houden, maar ja; kortingsstickers kun je niet laten liggen… en zo werd mijn karretje steeds voller en voller en maakte ik mij steeds meer zorgen over de terugweg. Na ongeveer een uur (alles staat anders, en de producten zijn ook heel anders) had ik mijn backpack volgeladen en probeerde deze op mijn rug te krijgen. Het lukte alleen als ik de backpack eerst op een karretje legde, en hem dan zo omhoog hees. Ik stapte op mijn vouwfiets, en al steigerend, fietste ik naar huis. Bergje af ging goed, bergje op was een hel. Een meneer tikte met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd toen hij mij zag martelen… En hij had gelijk. Ik dacht; dit doe ik nooit meer! Maar goed; eenmaal bij de camper zei Daan meteen ‘dit is veel te zwaar!!!’ toen ze de backpack overnam. Ik plofte in een stoel en besloot er niet meer uit te komen. We kunnen weer een hongerwinter door, mocht het nodig zijn… Maar ze heeft gelijk, het is te zwaar en ik heb m’n lesje geleerd.

Morgen gaan we rustig aan een stukje verder rijden richting een pond die ons naar Zweden gaat brengen. Wellicht hebben we nog 1 stop in Denemarken, maar dat gaan we morgen zien. Het is echt heel erg fijn om geen plan te hebben en ik merk, dat we ons er aan over beginnen te geven. We weten eigenlijk van uur tot uur niet wat we gaan doen en tot noch toe maken we de meest leuke en soms minder leuke avonturen mee. Onverwachts staan we dus 3 dagen in hetzelfde dorp in Denemarken (Middelfart genaamd) en we hebben hier zo enorm genoten! We zijn benieuwd waar de weg ons morgen naartoe zal brengen… Marley heeft zojuist nog weer even in diezelfde dode paling liggen rollen en moest dus weer afgespoeld worden, Daan is lekker aan het koken en ik ben deze blog aan het schrijven, met mijn voetjes aan zee, terwijl de kleine walvisjes weer voorbij zwemmen. Ja; we zijn echt weg, echt in Scandinavië Nog een lange weg te gaan, maar het begin is er.

(Het uploaden van foto’s in de blog gaat nog steeds niet naar behoren, helaas….)