Dit is een nieuwe pagina.

11.06.2025

De laatste weg naar huis, de thuiskomst en hoe nu verder…?

Het lijkt al een hele lange tijd geleden dat ik voor het laatst blogde; we zaten toen immers nog in Zweden. Ondanks dat we nog probeerden het vakantiegevoel vast te houden, voelden we ook allebei al wekenlang dat we onderweg waren naar het eindpunt van ons avontuur…

Dat gevoel ging gepaard met dubbele emoties. Soms een bepaalde misselijkheid van verdriet en heimwee naar het hoge noorden, maar soms met vlinders in de buik van de opwinding over het feit dat we eindelijk weer naar huis zouden gaan. Geliefden terug zouden zien, in ons eigen bed zouden slapen en onze katten weer zouden kunnen knuffelen. Maar goed; we probeerden er nog wat van te maken… Nog 1 week… De laatste week van 54 onvoorstelbare weken…

De weg van Stockholm naar Malmö kenmerkte zich door een onvoorstelbaar aantal dode dieren langs de kant van de weg. Het was af en toe lastig om me te concentreren aangezien het dieren-redders syndroom met regelmaat de kop op stak. Zo zagen we meerdere dode katten, een dode jonge ree, vossen, veelvraten en nog veel meer. Het was onaangenaam druk op de weg en tijd en ruimte om te stoppen was er niet. Nog een nadeel van Zweden in verhouding tot Noorwegen; er zijn amper mooie rustplekken te vinden waar je even bij kunt komen.
We draaiden Hollandse meezingers om de tijd te doden. Soms reden we wel 6 uur per dag wat we beide niet zo heel prettig vinden, maar een leuke plek vinden in zuid Zweden lukte gewoon niet zo erg. Misschien zaten we ook wel gewoon te vol; de koek was op… Marley raakte steeds wat gestrester vanwege naderende windmolens en wij raakten steeds vermoeider. De Hollandse meezingers braken de teleurstelling van het Zweedse wegdek een beetje en het is best bizar om te merken hoeveel Nederlandse muziek we eigenlijk kennen, terwijl we er eigenlijk helemaal niet van houden. Met pijnlijke stembanden van het mee bulderen parkeerden we hier en daar voor een overnachting in redelijk charmante gedeelten die we konden vinden. Zo overnachtten we een keer in een dorp wat ons deed denken aan de set van de Trumanshow waar alleen maar bejaarden woonden, en overnachtten we nog 1 keer op een camping… Eigenlijk om de was te doen, maar de wasmachine was stuk dus die vlieger ging niet op. De uiterst beleefde Camping eigenaar die er uit zag als een Hells angel maakte het verblijf toch bijzonder. We kregen net zoals alle andere gasten een zakje snoep en het was de meest betaalbare camping die we in een jaar hadden gehad. In ruil daarvoor zaten we wel langs een drukke weg en was het sanitair niet heel schoon, maar onbeperkt te gebruiken. Het werd onze laatste keer douchen in een andere douche dan die van onszelf… Het is heel bijzonder om dingen ‘de laatste keer’ te doen na zo’n lange tijd…
De laatste keer boodschappen in Scandinavië, de laatste keer tanken… Het duurde niet lang voordat we de brug van Malmö naar Kopenhagen waren overgestoken (op de heenweg gingen we met een bootje, dus de brug wilden we ook eens beleven) De 2 bruggen samen kostten behoorlijk! De eerste brug kostte zo’n €140 en de tweede brug €86… Ik geloof dat de boot iets goedkoper was, maar we wilden nu gewoon op de snelste manier richting Nederland. En ja; reizen is nu eenmaal duur.
In Denemarken overnachtten we nog een nacht in Middelfart, het gebied waar we op de heenweg onze eerste walvissen aanschouwden, namelijk de bruinvissen. Ik zag de confrontatie met dat gevoel van toen niet zitten dus overnachtten we niet op die plek, maar op een plek bij een mooi bos. Het was een lange en warme dag geweest en we genoten nog van het buitenleven door buiten te eten en te borrelen.

De volgende ochtend stond er een shop-Walhalla in Duitsland op het menu want we hadden bedacht dat we in Duitsland nog wel even goedkoop boodschappen konden doen. Allereerst om eindelijk die hoge prijzen van Noorwegen weer eens te compenseren, maar ook om het duurder geworden Nederland alvast een beetje te trotseren. Het was vlak na de grensoversteek dat we al bij dat Shop Walhalla kwamen, waar net als bij Gekas in Zweden, alles voor je is geregeld zodat je maar zo lang mogelijk blijft om te shoppen…

Daniella en ik parkeerden de camper, lieten Marley achter en doken met frisse tegenzin het hele shop-gebeuren in waar mensen met een gestrest hoofd rondliepen op zoek naar koopjes. Het bleek totaal niet ons ding… Het waren vooral parfumwinkels en hele dure kledingmerken maar ook een soort Sligro groothandel. De enige cent die we uitgaven was bij de chinees, waar we een Aziatische lunch naar binnen werkten waarna we snel vluchtten… Wegwezen hier! We reden nog een uur of 2 door tot aan de grens met Hamburg waar we in een pittoresk dorpje besloten te overnachten. We gingen even bij de Aldi langs en kwamen er achter dat dit een veel betere plek was om inkopen te doen… Marley wist niet meer hoe ze het had; al vanaf de grens bij Denemarken was er geen stuk meer te vinden waar geen windmolen stond en we wisten dat het niet beter zou worden. Opeens kwam het in me op om de volgende dag het hele eind in 1 keer te gaan rijden… Van boven Hamburg naar huis… Ik merkte dat we allebei hartstikke moe waren en eigenlijk leek het mij voor Marley ook beter om gewoon nog 1 keer heel erg door te bijten in plaats van 2 dagen… Bovendien; wat hadden we nog te zoeken in Duitsland? We konden alleen ons huis nog niet in, want de huurders vertrokken pas 1 juni.

Gelukkig hadden we onze geweldige Lagertha; ons huis op wielen die je zelfs thuis op je eigen eiland voorziet van een dak. We bedachten dat we misschien bij mijn ouders konden parkeren. Dan konden we gelijk even bij kletsen en een beetje bijkomen voordat we ons huis weer in zouden gaan… Ons huis; volledig leeggehaald behalve de meubels… Niet iets om nou heel erg naar uit te kijken en tja; het zal ook nog wel schoongemaakt moeten worden.. Geen zin in, maar dat zijn de consequenties. Als ik er over nadacht dat we het hele eind in 1 keer zouden rijden kon ik me amper voorstellen dat ik dat zou redden… We hielden het open.
We genoten nog van de avond in Duitsland en de volgende dag gooiden we de hele camper vol met allerlei lekkers voor Marley uit de dierenwinkel en boodschappen van de Aldi (die écht wel wat goedkoper is dan in Nederland… vooral wijn!) en met gierende banden en verstand op 0 begonnen we te rijden. Met 2 tussenstops aan de snelweg en een hond die volledig over haar toeren was, kwamen we uiteindelijk aan bij de boot van half 5. We hadden niets tegen mijn ouders gezegd, alleen het idee geopperd dat we heeeeel misschien een dagje eerder thuis zouden komen waarop zij aangaven dat we dan bij hen konden parkeren. Het was echt heel bizar om weer op de boot te staan… Een beetje eng ook; we hadden geen zin om bekenden te zien en ik had het gevoel dat ik de gordijnen dicht wilde trekken en me wilde opsluiten in onze lieve Lagertha…

Maar het moment kwam… ‘en de Texelaars, welkom thuis’ zei het bandje waarna we onze eerste kilometers weer op het Texelse land reden. Eenmaal bij pa en ma rende Marley naar binnen, de achtertuin in waar mijn ouders volledig overvallen waren van onze komst. De spanning en vermoeidheid kwam er bij mij meteen uit; dikke tranen van geluk maar ook van verdriet… Het is zó dubbel en nu ik dit schrijf branden de tranen nog weer.
We hadden een gezellige namiddag en avond maar doken op tijd ons campertje in… De laatste nacht… Bedankt Lagertha; wat heb je goed voor ons gezorgd… We hopen dat we ook goed voor jou hebben gezorgd… We dronken een laatste borrel op onze reis en sliepen best goed.
De volgende ochtend konden we rond half elf ons huis in. We reden Lagertha naast het huis en haalden haar in 1 uur helemaal leeg… Zonder onze eigen spullen is het Lagertha niet meer, maar gewoon een oude camper met bekleding die niet naar onze smaak is. Het maakt het afscheid straks makkelijker. Het is niet te geloven hoeveel troep we mee hadden want de hele woonkamer stond vol en dat zat allemaal een jaar lang in die ene camper. Reken daar nog 90 kilo hondenvoer en 10 kilo kaas bij en dan heb je ons bezit aan de start van de reis… Meer hadden we niet nodig…

Thuis werden we zeer aangenaam verrast met een prachtig spandoek van Bart en Annelies aan het huis, een prachtig bord met foto’s, een mand lekkers en een welkomstwens en vlaggetjes van Rene en Belinda en de huurders hadden het binnen versierd met vlaggetjes, lekkers en een fles bubbels in de koelkast. Het was zeer aangenaam thuiskomen en het raakte ons enorm dat er zoveel aan ons gedacht werd… Het maakte de thuiskomst absoluut veel dragelijker en eigenlijk ook heel fijn.
De katten wisten eerst niet zo goed wat ze met ons aan moesten; wilden niet geaaid worden en waren heel schrikkerig, maar zodra we ons enigszins installeerden draaiden ze volledig bij en kon het inhalen van een jaar knuffelen beginnen. Winnie liep als vanouds weer mee een rondje met Marley en Moby sliep weer lekker bij ons op bed.
Die avond waren we om 18:00 bij mijn ouders uitgenodigd om een borrel te drinken op onze thuiskomst samen met de moeder en stiefvader van Daniella. Eerst hadden we twijfels gehad of we dit allemaal wel wilden op dag 1, maar ons huis was helemaal niet leefbaar en het is ook heel erg fijn om de ouders toch meteen weer te zien. Tot onze verrassing waren ook mijn zus, Arianne en de kinderen én Sander (broer Daniella) aanwezig. De tuin was versierd met vlaggetjes en er was heerlijk eten en juttertaart. Mijn vader had een welkomstlied geschreven die voor ons werd gezongen; Daan en ik allebei in tranen… Het was heel overweldigend en fijn, maar nogmaals… ook heel verdrietig. Ons neus kon niet harder op de feiten worden gedrukt dat het grootste avontuur van ons leven er op zat. Van een jaar lang bijna alleen maar met z’n drieën naar opeens een tuin vol lieve familie die je toezingt over al je avonturen.. Ik ben er heel dankbaar voor.
Ondanks dat we het niet helemaal zo hadden verwacht, werd het nog best laat. Tegen enen liepen we naar huis. Marley en wijzelf waren stek af. De week die daarna kwam was best wel zwaar… We liepen rond als een kip zonder kop, wisten gewoon niet waar we beginnen moesten en ons huis voelde totaal niet meer als ons thuis. Ons thuis voelde heel ver weg… Onvindbaar misschien zelfs…

We verlangden op de weg naar huis erg terug naar Andoya. Niet zo zeer naar het plaatsje Andenes, maar wel naar het Arctische eiland wat een half jaar ons thuis is geweest… Maar we zijn ook wel realistisch; we hebben wat geklaagd, de laatste maanden… Doordat de winter te lang duurde en we ook wel echt wat dingen misten. Ik kon bijvoorbeeld echt de Nederlandse mentaliteit (lekker duidelijk) missen en ook het werktempo is in Noorwegen zoveel lager, dat het me gewoon begon te storen… Maar de dieren, de stilte… de échte stilte… Dat is iets waar we verliefd op zijn geworden. Noorwegen missen we eigenlijk niet eens zo… Dat was gewoon een prachtige reis die we nooit hadden willen missen… Maar Arctisch Noorwegen? Dat missen we met iedere vezel van ons lijf. Ik vond een stukje in een van mijn boeken over Arctica:

‘Wild. Zo kan ik het allemaal het beste noemen. Mijn liefde. Mijn leven. Arctica. Eerlijk gezegd is dat voor mij allemaal hetzelfde. Arctica grijpt niet veel mensen; de meeste zijn te zwak om het leven hier aan te kunnen. Maar als het zijn klauwen in je haakt, graaft het zich vast en word je zijn bezit. Wild. Een liefhebber van wrede schoonheid en schitterende isolatie. En moge God je bijstaan, dan kun je nergens anders meer wonen.’

Daniella en ik zijn er over uit dat we voorlopig en misschien wel nooit, 12 maanden paar jaar in noord Noorwegen willen wonen, maar we willen er wel een deel van het jaar naartoe. Hierdoor ben ik bezig met het realiseren van een baan bij de Whalewatch voor de zomer van 2026. Het liefst als bestuurder van de RIB of desnoods als gids… Ik heb nooit een grote hekel gehad aan het werk dat ik deed, maar het past niet bij me. Dat heeft het eigenlijk ook nooit gedaan, want ik heb altijd iets gemist. Gisteren hing ik onze hangkast vol met al mijn kantoor-kleding en dan merk ik dat het ik het niet meer aan wil. Ik wil gewoon kleding aan wat vies mag worden en wat lekker zit, wat praktisch en comfortabel is op een boot… Daniella wil vanachter de computer aan het werk en is daar heel hard voor aan de slag. De reis heeft ons gegeven wat we zochten; een écht doel. En de reis heeft ons ook geleerd dat we toe kunnen met veel minder dan wat we hadden wat ons veel vrijere mensen zal maken. Buiten het werken op de whalewatch wil ik mij natuurlijk blijven inzetten voor de Norwegian Orca Servey.

Eenmaal thuis genoten we ontzettend van onze luxe douche, ons enorme bad en onze nagelnieuwe bank… Maar we moesten er ook enorm aan wennen. Die kleine tv in Andenes, die we op tafel zetten als we tv wilden kijken was eigenlijk afdoende. Waarom hebben we eigenlijk zo’n enorm scherm thuis? En wat moeten we met al die zenders? Die doorgezakte oude bank in Andenes was heerlijk; Marley kon er lekker op, tussen ons in zonder dat we ons druk maakten om haar nagels op de bank… De bank thuis is zo nieuw, duur en luxe dat we er heel voorzichtig mee doen.. waarom hebben we die toen gekocht? Waarom hebben onze katten een design kattenmand? Waarom hebben we zo’n 30 verschillende schaaltjes terwijl we er maar 4 nodig hebben? Waarom hebben we 7 snijplanken? Het grote waarom over in het verleden gemaakte keuzes is bijzonder groot geworden.. We hebben besloten alles wat we amper gebruiken en niet nodig hebben te verkopen; zo houden we het financieel ook weer wat langer uit. We hebben gemerkt dat het hebben van weinig spullen en weinig kleding, ons heel gelukkig maakte. Weinig keuze stress en heel eenvoudig. Wat we wel écht misten was een grote douche (we hadden een hele kleine douche in Andenes) en een bad… Dus dat zijn zaken waar we dan nu weer heel tevreden en blij mee zijn. Het is de kunst om te kijken waar we écht gelukkig van worden en wat we écht fijn vinden.. Ik heb het idee dat we dat nu glashelder zien en dat we die helderheid moeten benutten om verder te komen in een leven van tevredenheid.
Ook hebben we gemerkt dat we in ons oude leven ook in een stramien zijn belandt waarin we vaak dingen deden met het idee dat een ander dat van ons verwachtte. Na een jaar zijn we daar heel los van en kunnen we ook beter bepalen wat we nu eigenlijk zelf prettig vinden. Ja; dat jaar heeft ons veel gebracht… Maar het is ook bijzonder hoe snel je alweer in je oude patronen stapt. We zijn 10 dagen thuis en ik merk hier en daar alweer oude patronen ontstaan waar ik juist vanaf wil… Het is dus aan mij en Daniella om dat te oefenen en vast te houden.

Inmiddels hebben we voorzichtig ook weer wat mensen gezien en gesproken, maar ik blijf merken dat ik de drukte op het eiland overweldigend en vervelend vind. Ik merk dat ik me soms verstop als ik bijvoorbeeld een oud cliënt in de winkel zie en ook dat ik meer naar beneden kijk om ongewenst contact te vermijden. Buiten dat genieten we juist ook wel weer heel erg van contacten waar die we wél gemist hebben. We hebben al een aantal vrienden gezien; Bart en Annelies verrasten ons met een picknick in het bos en een etentje, we hebben heerlijk geborreld bij Rene en Belinda, de eerste wandeling met Hans is gemaakt en straks komt mijn beste vriendin Esther naar het eiland; na meerdere keren facetimen gaat er toch niets boven écht contact. Vrijdag ga ik naar mijn zus in Diemen (met de trein, want zolang we geen veilige auto hebben gekocht durf ik die snelweg niet meer op na de kettingbotsing van vorig jaar) en zo vermengen we onze contacten langzaamaan weer in het ‘normale’ leven.. Hoe dat er ook uit mag gaan zien, want dat weten we nog niet.
Onze heerlijke camper Lagertha hebben we zondag naar Friesland gereden voor de APK, waarna we haar met heel veel pijn in ons hart gaan verkopen. Maar Lagertha is een oudere dame en ze moet vooral flink blijven rijden… ‘Rust roest’ en zo werkt het met een camper ook. We kunnen haar dat voorlopig niet bieden en bovendien is wat geld op de rekening ook wel welkom na afgelopen jaar… We halen haar na de APK op en hopen een nieuwe eigenaar te vinden die net zo van haar gaat houden als wij dat zijn gaan doen.

En Marley? Marley heeft een week lang alleen maar geslapen met uitzondering van een klein rondje tussendoor. Ze reageerde niet op de bel die ging, niet op visite die kwam… Het was bijna een beetje zorgelijk te noemen… Daniella grapte dat Marley tenminste écht bij sliep terwijl wij daar alweer weinig tijd voor hadden. Bovendien sliepen we de eerste nachten in ons eigen bed nauwelijks; we moesten zó wennen aan alle straatgeluiden en de grootte van ons bed.

Inmiddels is Marley weer zichzelf; is ze weer ontevreden als we te kort wandelen, blaft ze weer naar voorbijlopende honden (we gaan ons raam afplakken, want dat hebben we ook ontdekt… Marley heeft een jaar niet geblaft doordat ze simpelweg niet naar buiten kon kijken… Wat een verademing!) en ligt ze pontificaal met Winnie de poes op de bank.

Ook wij voelen ons met de dag beter. We slapen goed maar veel (rond negenen naar bed, dan is de energie gewoon op) en het gaat goed tussen ons. We zijn trots op elkaar en blij met elkaar; dat we het avontuur van ons leven samen zijn aangegaan… Ik had het met niemand anders willen doen dan met Daniella en ik ben ook heel blij dat er nu écht een plan uitrolt. Welke vormen dat gaat aannemen gaan we zien; het is nu nog even geen tijd om daar te diep in te duiken. Maar zolang we samen zijn kunnen we de wereld aan, hopelijk iets toevoegen waar we meer dan achter staan en het mooier maken voor onszelf, onze omgeving en alle natuur waar we nóg meer van zijn gaan houden.

En onze mascotte Marley; die gaat mee, met wat we ook doen en zolang dat kan… En kan het niet? Dan passen we ons daarop aan… We zijn een drie-eenheid zolang als zij leeft.
Het was een grandioos avontuur en dit is de laatste blog over dat avontuur… De blog is heel trouw gelezen en de pagina werd soms meer dan 200 keer per blog bezocht! Ik ben heel blij met zo’n trouwe groep volgers en wil jullie bedanken voor de steun en alle heerlijke, ontroerende en fijne reacties. Het maakte ons totaal van 22.000 soms eenzame kilometers, nóg mooier en leuker.