Dit is een nieuwe pagina.

11.05.2025

Het geweldige groen, de vloek van de ruitenwisser en wennen aan het zuiden.

De laatste blog schreef ik vanaf een heerlijke camping, waar we uiteindelijk zelfs 2 nachten zijn gebleven. Er waren prachtige wandelingen te maken en we genoten van het gevoel van de lente. Achter de camping liep een wandeling waarbij je eerst een enorme hangbrug over moest steken. Marley moest werkelijk alle moed bij elkaar rapen om de brug over te gaan, maar uiteindelijk lukte het met de nodige support… Marley heeft deze week weer heel wat angsten getrotseerd en wij hebben weer honderden kilometers afgelegd en zitten momenteel lekker buiten in de brandende zon met een korte broek en een hemdje in 23 graden, vlakbij Roros waar we al eerder zijn geweest. Wát een verschil met 2 weken geleden toen we nog in de sneeuw en de vorst zaten… We maakten weer het nodige mee, waar ik je graag weer van alles over vertel.
Onze reis bestond uit veel herkenning, want we hebben meerdere malen gekampeerd op plekken waar we dat op de heenweg ook al hebben gedaan. Niet altijd de mooiste plekjes, maar soms wel praktisch. Het weer zat niet zo mee, dus met regen is het helemaal niet leuk om ‘off road’ te gaan. Het zorgt alleen maar voor veel prut en glijpartijen. Na de heerlijke camping die we helemaal voor onszelf hadden, reden we ook weer langs de noordpoolcirkel. En heel bijzonder, daar hoog in de bergen lagen nog meters sneeuw! We besloten een foto te maken bij het standbeeld van de noordpoolcirkel, net zoals we in juli vorig jaar deden. Waar we vorig jaar over de koppen konden lopen en het centrum zeer druk bezocht was, hadden we nu het hele centrum nu voor onszelf. We namen Marley mee en genoten van deze bijzondere ervaring. Ik kocht nog een paar nieuwe Noorse sokken want daar woonde ik afgelopen winter ongeveer in; tijd voor een extra paar.We parkeerden niet heel veel later bij Mo i Rana, een mooie naam voor een lelijke stad waar we net zoals vorige zomer, op een groot parkeerterrein stonden nabij een park. Het park is wel mooi, dus het bood ons de mogelijkheid om te wandelen en we zagen daar ook nog een mooie brileend. Het was mooi weer en we liepen die dag heel veel zodat we goed konden genieten van de zon. Verder was ons bezoek aan deze stad de praat niet waard, behalve dan dat we de eerste groene loofbomen zagen. En écht groen hebben we al lang niet gezien! We moesten er helemaal aan wennen… Groen gras, groene bomen, groene weiden… we maakten er natuurlijk heel veel foto’s van.
De volgende dag reden we naar weer een voor ons bekende plaats, namelijk Mosjoen. In dit stadje hebben we vorig jaar Daniella haar verjaardag gevierd met een bioscoop bezoek! Aangezien dit voor Daniella ook meteen de laatste keer was geweest dat ze naar de bioscoop was geweest (ik ben nog een keer in Tromso naar de bios gegaan) besloten we die avond naar de zeer intelligente film ‘Minecraft’ te gaan (bij gebrek aan iets anders) het was een leuk uitje, maar na een half uur keek ik al op mijn horloge hoe lang het nog duurde. Hoe dan ook was het leuk om weer eens een bioscoop te bezoeken. Buiten dat was er ook nog ander vermaak want het circus was in de stad! Niet dat wij daarheen hoeven, maar wat wel de aandacht trok waren 3 circus border collies die buiten achter een hek stonden. Marley en de circus honden hadden grote interesse in elkaar en de harige artiesten maakten dat kenbaar door hoge sprongen tegen het hek te maken. Het was een leuk gezicht, maar ik denk dat Marley geen ambitie heeft om bij het circus aan de slag te gaan.
Tijdens onze reis vermaken we ons ook weer met andere zaken dan tv en computers, alhoewel Daniella soms nog gebruik maakt van de laptop en ik soms nog wel eens iets kijk op de ipad. Buiten dat is het weer Rummikub, meer wandelen, de dagelijkse zaken zoals koken en de afwas en voor mij ook lezen. Ik heb afgelopen jaar 11 boeken uitgelezen, waarvan de laatste (het achtste leven) ruim 1.000 pagina’s besloeg. Ik moest erg wennen aan de E-reader, maar kan inmiddels niet meer zonder. De meeste boeken die ik lees hebben betrekking tot Noorwegen, maar aangezien onze reis er nu bijna op zit, en ik het daar eigenlijk best een beetje moeilijk mee heb, heb ik besloten nu eens over een ander land te gaan lezen, namelijk Alaska. Het blijft de poolcirkel, maar is toch weer heel anders. Het boek heet ‘aan het einde van de wereld’. Ik ben echt gek op boeken over avonturiers die de poolgebieden, zowel noord als zuid, gaan ontdekken. Een beetje zoals wij dat zelf hebben gedaan eigenlijk. Wieweet lukt het dus nog wel om een 12e boek uit te lezen.
Na een aantal dagen in steden te hebben gebivakkeerd verlangden we beide weer naar wat meer rust en ruimte en vonden we een plek in een berggebied waar we nog niet geweest waren. Onderweg naar de slaapplek toe, reden we langs een Hollandse kaas winkel, genaamd ‘Gammel Erik’. Gammel betekend ‘oud’ in het Noors dus of die man nu oud is, of dat hij oude kaas verkoopt weet ik niet. We parkeerden de camper op de slaapplek die overigens heel erg mooi bleek te zijn, en liepen een paar kilometer terug naar de kaaswinkel. Helaas bleek de winkel in verbouwing te zijn, en de kaas die er lag was zelfbediening maar bleek allemaal jong. Bovendien kostte 1 kilo ongeveer €70… Dat ging wat ver, alhoewel we eigenlijk maar een heel klein stukje oude kaas wilden. Gewoon voor de smaak.
Zonder kaas maar wel met een prachtige wandeling langs een woest kolkende rivier rijker, kwamen we weer aan bij de camper. Het was 8 mei, en dat is Bevrijdingsdag in Noorwegen. Overal hing de Noorse vlag te wapperen wat een feestelijk gevoel gaf. Door alle regen van de laatste tijd hadden we de ruitenwisser goed gebruikt en de motor werkt gelukkig goed. Maar wat wel vervelend is, is dat de ruitenwisser aan de bestuurderskant steeds helemaal over het raam heen klapt en dan de zijspiegel aantikt. Eigenlijk was dit euvel er al toen we nog in Nederland waren, maar toen was het veel minder erg en de monteur kon niets vreemds zien. Nu wordt het steeds erger en behalve dat het een irritant geluid geeft, ben ik ook bang dat de ruitenwisser binnenkort een keer blijft hangen en/of afbreekt. Helaas kregen wij zelf de ruitenwisser niet los om er eens goed naar te kijken, ondanks dat we wel verwoede pogingen hebben gedaan… Maar weer naar laten kijken, dus. Wat ons nu pas opviel, is dat de ene ruitenwisser veel langer was dan de andere. Zou het daarmee te maken hebben? Toch eens een kortere laten installeren dan… Beetje laat, maar liever laat dan nooit.
Na een prima nacht in de koude bergen besloten we de volgende dag op tijd te gaan rijden. Het weer leek nergens op, dus leek het ons een goed plan om door te rijden naar wat warmer gebied. Onderweg kwamen we bij een garage en besloten we een nieuwe ruitenwisser te laten installeren. De monteur was heel aardig en had meteen tijd voor ons. Ook hij had moeite met het los krijgen van onze ruitenwisser, maar toen het lukte installeerde hij snel een nieuwe van 5 centimeter korter. We rekenden af en ondanks dat hij best wel even werk had gehad, hoefden we alleen maar de nieuwe ruitenwisser te betalen. Heel aardig! Maar al binnen 1 kilometer bleek dat de ruitenwisser nog altijd dezelfde klachten gaf. Hij tikte nog steeds tegen de zijspiegel. We maakten weer rechtsomkeert waar dezelfde monteur een nog kortere ruitenwisser installeerde. Op hoop van zegen!
Binnen 1 kilometer bleek ook dat deze ruitenwisser helemaal over het raam heen kwam, maar niet meer de zijspiegel aantikte. (bij stilstand was het prima, alleen bij rijden zorgt de wind voor een extra zwieper) Toch werkte het echt niet naar behoren en ik vond het veel te link om hiermee te blijven rijden. We reden weer terug naar de garage waar de monteur al naar buiten kwam toen hij ons zag aanrijden… Hij besloot eens heel goed te kijken naar ons hele ruitenwisser systeem en gaf eigenlijk hetzelfde aan als wat ze in Alta al aangaven; dat hele binnenwerk van de ruitenwisser zou vervangen moeten worden. Het systeem is lam, verrot en uitgewoond. Hij gaf aan dat hij dat wel zou willen doen, maar het bestellen van die onderdelen duurde weer een lange tijd. Daar hebben we geen tijd voor… We hebben de monteur in Nederland geappt met de vraag het alvast te bestellen, zodat we de camper kunnen verkopen met een werkend en goed ruitenwisser systeem. Wat een enorme zwakke plek is dit toch gebleken… Ik denk dat we inmiddels wel 10 keer bij een garage zijn geweest voor die stomme ruitenwissers. Ik neem aan dat als alles vernieuwd is, het gewoon goed is. Wel zo prettig voor de verkoop. De monteur draaide hier en daar nog even een schroefje aan, maar zei al dat het waarschijnlijk weinig nut had. Wel wisselde hij de nieuwe ruitenwisser nog even om met de eerste die hij er op had gezet, want die was toch beter… En weer hoefden we niets af te rekenen… een geweldig aardige man en super goede service. We gaven hem een lekkere Kvik Lunsj om hem te bedanken.
We reden echt een lang stuk, helemaal naar Levanger en reden voor het eerst in 9 maanden de provincie Nordland uit en Trondelag in. Ook hier waren we al eerder geweest met mijn ouders, maar dit keer besloten we naar een camping te gaan omdat we toe waren aan een douche. Eenmaal op de camping kwam het volgende struikelblok tot uiting; de elektra in onze camper deed het niet. Ik vroeg me af of het aan de kabel lag of aan onze camper zelf dus vroeg ik de buren of ik hun kabel even mocht lenen. De buren bleken een Belgisch stel te zijn, die direct heel hulpvaardig waren. Ook hun kabel deed  het niet, dus het moest aan de camper liggen… zucht…
4 dagen eerder, op de andere camping, had Daniella het geniale idee om de waterkoker te gebruiken in plaats van water te koken in de fluitketel. Ik had al eens gelezen dat dit geen goed idee is, omdat dan meestal de stoppen van de camping er uit slaan maar Daniella dacht dat het wel kon. En eigenlijk klopte dat ook wel, want de waterkoker werkte tot het laatst. Toen het water eenmaal kookte sloegen inderdaad de stoppen van de camping er uit… Daniella heeft het keurig gemeld en daarmee dachten we dat het wel klaar was. Nu bleek dus dat onze eigen stoppen in de camper ook waren doorgeslagen… Maar waar zit die stop? We keken in het boekje, appten de vorige eigenaar, keken op internet en haalden de halve camper overhoop maar konden de stop niet vinden. Dit zijn echt van die situaties waar je niet op zit te wachten na een lange rit, maar gelukkig… Na een uur zoeken vond ik de stop achterin een keukenkastje en zette ‘m om waarna inderdaad de elektra het weer deed! Daniella gaat in het vervolg weer braaf water koken met de fluitketel. Dan duurt het wat langer maar behoudt ze wel een vrolijke vrouw. Wel zo gezellig.
Gelukkig weet Daniella altijd alles naar het positieve te keren want er was ook zeker iets positiefs aan dit verhaal. Doordat we hulp vroegen aan onze buren ontstond er een leuk gesprek. Zij, Jan en Christel, komen uit Antwerpen en zijn net als wij ook lange tijd aan het reizen door Noorwegen met een camper. Zij hadden het alleen andersom gedaan; eerst een lange tijd een huis gehuurd en nu sinds kort met de camper op rondreis. Het bleek dat we allemaal een beetje met dezelfde ambities op pad waren gegaan en ook tot dezelfde inzichten waren gekomen. We kletsten maar door waarna Jan voorstelde om die avond samen in een restaurant te eten. Dat leek ons een heel goed plan, en die avond aten we in een heerlijk restaurant iets verderop. Jan en Christel hebben het hoge noorden nog helemaal niet gezien maar waren wel van plan die kant nog op te gaan. Het was heel leuk om ervaringen uit te wisselen. Ook zij waren op reis gegaan met het idee om te kijken of ze niet helemaal wilden emigreren, maar waren ook tot de conclusie gekomen dat 12 maanden per jaar Noorwegen niet voegde met hun wensen. 50/50 zouden zij perfect vinden. Dus 6 maanden België en 6 maanden Noorwegen… Dit komt eigenlijk helemaal overeen met onze wensen. Ook wij willen liever niet meer full time in Nederland zijn, maar full time in Noorwegen is ook wel heftig. We hebben het nu natuurlijk ervaren en het was fijn en heerlijk, maar ook heel uitdagend met die strenge winters, totaal andere cultuur en ook wel wat ouderwetse leefomstandigheden in het hoge noorden.
We hadden genoeg te bespreken en na een hele gezellige avond, deden we de volgende ochtend ook nog een bakkie met zijn vieren waarna het voor ons echt tijd was om het veel te drukke Levanger weer te verlaten. De heimwee naar Andenes begon bij ons allebei aardig te borrelen. Mede doordat we daar toch ook wel een hele bijzondere tijd hebben gehad maar ook doordat we nu echt in een heel druk gebied terecht waren gekomen. Bij ons vertrek van de camping stond de volgende al zwaar ongeduldig te wachten want de camping stond bomvol en je stond heel dicht op elkaar… Wat een verschil met waar we vandaan komen!
We besloten een flink stuk te rijden en Trondheim te omzeilen via een weggetje die ik op de kaart amper kon zien. Het weggetje leidt ons door Tydal en vannacht hebben we een perfect plekje gevonden om te overnachten. Nou ja, perfect… Voor ons was het perfect, maar voor Marley was het een ramp. Er stonden namelijk 5 windmolens op een berg en helaas kon ze dat niet loslaten. Ondanks dat besloten we toch maar te genieten van deze prachtige plek aan een rivier en aten we gisteravond zelfs voor het eerst buiten in de zon. Marley verstopte zich achter de tafel zodat ze de windmolens niet hoefde te zien, maar vanmorgen toen we buiten aan het ontbijten waren, zat ze helemaal te trillen van de zenuwen. Helaas maakte dit dat we de plek ook op tijd weer hebben verlaten, maar de route door het Tydal was adembenemend.
Vanmorgen trokken we voor het eerst in hele lange tijd weer eens zomerkleding aan. Een shirtje en een korte broek! De echte warme kleding die we 9 maanden hebben gedragen zit weer opgeslagen in een bak, voor onze volgende reis naar koudere oorden want voorlopig zullen we dat niet hoeven te dragen. Wat wel heel bijzonder was, was dat na ons vertrek vanmorgen van de plek waar het in de ochtend al 17 graden was, we een half uur later opeens weer door de bergen reden die nog bedolven lagen onder de sneeuw. De meren waren nog stijf bevroren en wij waren al bang dat we iets te voorbarig waren geweest met onze korte broek. Na 2 uur rijden kwamen we echter aan bij Roros waar de temperaturen vandaag ook heel goed gezind zijn. We zitten nu heerlijk buiten in de zon, terwijl het hier woensdag weer gaat vriezen. Morgen gaan we een natuurreservaat bezoeken, genaamd Gutulia Nasjonal Park. In dit gebied schijnt nog een echt oerbos te zijn waar het barst van de wilde dieren. Het is echt op de grens met Zweden en we zijn heel benieuwd!
Na het Nationaal park willen we aankomende week gaan genieten van hoge (20+) temperaturen rondom Lillehammer, waarna we richting Zweden zullen gaan om daar Stockholm te bezoeken. We willen graag naar Stockholm en Uppsala om een aantal musea te bezoeken en de weersvooruitzichten lijken positief. Ondanks dat we het hoge noorden écht meer missen dan we van tevoren hadden verwacht, genieten we ook nu weer… Het is alleen totaal niet te vergelijken met elkaar. Boven de poolcirkel is wat ons betreft echt een andere wereld. De mentaliteit is anders, de energie is anders en de rust die je daar ervaart is met geen pen te beschrijven. Midden en zuid Noorwegen lijkt toch al weer veel meer op de drukte die we juist willen vermijden, maar het is wel goed om er alvast weer een beetje aan te wennen… Dan is de klap straks in Duitsland wat minder, want dat zal echt wel even wennen en slikken worden.
Inmiddels kwamen tijdens het schrijven van deze blog de Nederlanders Frans en Aagje aan fietsen; zij wonen hier al 18 jaar in het gebied, naar volle tevredenheid. Het is en blijft leuk en bijzonder hoe snel je weer nieuwe mensen leert kennen… Genoeg beleefd en nog genoeg belevenissen op de rol. Tot de volgende (en waarschijnlijk een na laatste) keer!