Dit is een nieuwe pagina.

27.04.2025

Andoya voor de laatste keer, een afscheidsfeestje en een levensles.

Toen we een half jaar geleden voor de derde keer dat jaar Andenes binnen reden om ons er dit keer voor een half jaar te vestigen, hadden we niet durven dromen over wat dit kleine Arctische plaatsje ons allemaal zou brengen… Geen idee van wat ons te wachten stond, dachten we zelfs dat het échte avontuur er nu op zat, waar we vooral heel erg van baalden…
Nu, een half jaar later, kunnen we zeggen dat de hele periode dat we hier hebben mogen wonen misschien wel het grootste avontuur is geweest. We integreerden snel en hebben daar ook echt ons best voor gedaan door een betrokken houding te tonen en nieuwe mensen te leren kennen. Gisteren kregen we een heus afscheidsfeestje met een aantal mensen die ons dierbaar zijn geworden maar ook met vage kennissen. We kwamen samen in de Huset; dit keer niet voor koffie met zoetigheid maar voor pizza, borrels en frisjes. Het einde van een mooi tijdperk komt nu echt in zicht, maar voor ik daarover schrijf vertel ik graag nog even verder over deze week…
Allereerst  heb ik deze week geen orka’s gezien. Jammer, maar waar. Ik ben wel een paar keer gaan kijken bij de kust, maar het weer was niet bepaald lekker. Er stond een noordoosten wind die door al je kleren heen snijdt en bovendien merk ik ook dat mijn hoofd vol zit met onze ‘verhuizing’ naar de camper. Aankomende dagen wordt het gelukkig heel mooi weer, dus misschien mag ik de orka’s dan nog zien vanaf de kust of misschien zelfs vanaf de onderzoeksboot. Zodra ik ze spot en het weer werkt mee, is het wel de bedoeling om ze nog te gaan bestuderen vanaf de boot… Dat is natuurlijk waar ik op hoop, maar mocht het niet zo zijn dan is het ook goed… Ik ben meer dan dankbaar voor de geweldige ontmoetingen die ik vorig én dit jaar met mijn geliefde orka’s heb mogen hebben. Ieder extraatje is er een, maar zo op deze manier ben ik ook tevreden. We hebben een soort ‘orka alarm’ met verschillende mensen en we melden het elkaar als we orka’s zien, maar niemand heeft iets gezien in de afgelopen week. Misschien zijn ze al vertrokken; de lumpfish etende orka’s zijn immers maar een paar weken aanwezig rondom maart en april.
Ondertussen hebben Daniella en ik al wat belangrijke klusjes gedaan. De watertank van de camper is schoon, er is al een klein beetje schoongemaakt, de matten hangen na een uitvoerige zuig en poetsbeurt beneden in de kelder te drogen en momenteel draait de vaatwasser met alle bestek, borden, pannen en meer van zulks zodat straks alles blinkend en schoon in gebruik kan worden genomen.  Aangezien het huis wat we huren volledig door ons is aangekleed met gezellige kaarten/posters en tierelantijntjes, staat ons nog wel wat te wachten maar dat stellen we zo lang mogelijk uit. Achter iedere poster, kaart en tierelantijntje zit namelijk iets lelijks zoals een gat in de muur of een grote beschadiging. We houden het graag zo lang mogelijk ons gezellige huisje, dus de echte ontmanteling komt woensdag en donderdagochtend wel. Best gek dat hier over een week weer andere mensen wonen… Naar wat ik heb begrepen, dezelfde mensen als die het zo ongelooflijk vuil hebben achtergelaten… We zullen ze geen koekje van eigen deeg geven, want zo vies als het was zouden wij het niet eens kunnen krijgen, maar ja… We gaan het niet volledig oppoetsen allemaal. Stofzuiger er door, doekje overal langs, prullenbakken leeg en klaar. Dat is al 10 keer beter dan hoe wij het aantroffen eind oktober.
Er was veel ‘een laatste keer’ deze week. We ontvingen de laatste post, een leuke kaart van Channa en ik bezocht nog wat winkeltjes waar ik iedere keer dan toch weer zodanig schrik van de prijzen, dat het bij kijken blijft. Ook hebben we wat plaatsjes bezocht en daar laatste wandelingen gemaakt. Zo zijn we een ochtend naar Bleik geweest waar we ons veel gelopen rondje hebben gedaan, over het strand en dan via het pad onder de bergen weer terug.
Op een stralende lentedag afgelopen donderdag, besloten we naar Dverberg te rijden om hier nog een laatste keer door het bos te wandelen en onszelf te trakteren op thee en taart bij Alveland. In Andenes scheen de zon en was het bijna warm te noemen, maar 30 kilometer verderop in Dverberg sneeuwde het en was het koud. We maakten onze laatste échte wandeling door de sneeuw… Er lag niet een beetje, nee er lagen echt meerdere decimeters aan verse poedersneeuw. Eigenlijk zaten we er niet helemaal op te wachten, maar ja… je doet er niets aan. Na een veel korter rondje dan gepland, ploegend door de sneeuw, was het bezoek aan Alveland gezellig en smakelijk. Om onze walvis-verzameling nog wat uit te breiden kochten we nog 2 walvis staart kapstokjes.
Het duurde die dag niet lang voordat het ook in Andenes weer sneeuwde… Ik kan je niet uitleggen hoe we toe zijn aan de lente. Als ik op facebook al die foto’s zie van groene bomen dan denk ik bijna dat het niet echt is! Wij hebben immers al een maand of 9 geen groen gezien… Na onze wandeling in Dverberg liepen we in de avond een rondje met onze buurman en zijn chowchow. Hij is een hele échte Noor, ook geboren in Andenes. We liepen langs zijn geboortehuis en we bespraken van alles. Hij vertelde dat hij weinig reist, behalve in Noorwegen… Hij vindt geen land zo mooi als Noorwegen en is vooral een groot fan van de winter. Hij vindt het altijd jammer als deze na zo’n lange tijd weer voorbij is en zei ‘In Arctisch Noorwegen heb je 9 maanden winter en 3 maanden slecht ski-weer’. En ja, zo is het… Want die zomers zijn hier natuurlijk ook niet altijd even warm, alhoewel ze afgelopen jaar een hele warme zomer hebben gehad met temperaturen rond de 25 graden. Nu lijkt daar echter nog totaal geen sprake van. Tijdens dit rondje met de buurman stond er op een duintje vlak voor ons opeens een prachtige sneeuwhaas voor ons neus. Hij ging op zijn achterpoten staan en bleef eigenlijk best een tijdje naar ons kijken. Met op de achtergrond de bergen van Bleik en een roze lucht had dit écht een perfecte foto geweest maar ja; de camera lag thuis. Het beeld staat in ons geheugen gegrift; wat een cadeautje. Deze week vonden we ook een net overleden Jan van Gent op het strand… Het was bijzonder om zo’n groot en mooi dier eens van zo dichtbij te bekijken… 
Het lijkt wel alsof we echt goed hebben toegeleefd naar ons vertrek. De emoties heb ik er een week of 2 geleden allemaal al wel aardig uitgegooid en we hebben er allebei weer zin in, zeker ook in de terugreis. We hebben nu het plan om het deel van Noorwegen dat we nog niet hebben gezien nog te gaan bekijken en dan door Zweden naar Uppsala en Stockholm te gaan en dan zien we wel weer. We hebben alle tijd en we gaan er van genieten. We gaan vooral de zon een beetje volgen… Over zon gesproken; daar hebben we hier geen tekort aan want donker wordt het niet meer. Het is 24/7 licht en dat is soms best uitdagend met licht-doorlatende gordijnen. In de camper hebben we verduisterende gordijnen dus dat wordt wel weer heel fijn. Afgelopen week was er hier vlakbij sprake van een steenlawine en dat is iets waar ikzelf wel een beetje bang voor ben. In ons jaar in Noorwegen hebben we er 2 keer eentje gehoord, ver weg… Het is onvoorstelbaar hoe dat klinkt… Rotsen die na soms miljoenen jaren vast te hebben gezeten in de bergen, die opeens en zonder waarschuwing naar beneden lazeren. De hoofdweg (E10) was lange tijd afgesloten en er is iemand in zijn auto ernstig gewond geraakt. Juist in deze tijd zijn steenlawines bijna aan de orde van de dag doordat het bergwater smelt… Wat dat betreft vind ik het ook wel een prettiger idee om niet te lang meer in Arctica te bivakkeren en na bijna 9 maanden de poolcirkelweer over te steken.
Eerst hadden we nog de wens om in ieder geval dan tot 17 mei in Noorwegen te verblijven want dan is het onafhankelijkheidsdag. Hét feest van Noorwegen. Iedereen loopt in klederdracht en in iedere gemeente zijn er parades. Maar we zijn er eigenlijk wel achter dat wat voor de Noren een feest is, voor ons niet zo spectaculair is… laten we het er op houden dat de Noren eigenlijk niet zo goed kunnen feesten… alles is wat matjes en om daar dan nu helemaal omheen te moeten plannen, lijkt ons eigenlijk niet nodig. We zien wel waar we zijn op 17 mei. De voorbereidingen zijn wel in volle gang; overal kun je al Noorse vlaggetjes en andere feestelijkheden aanschaffen.
We genieten nu nog heel erg van de grote keuken en maken de kasten leeg. Er zat nogal wat in, dus we eten de meest verrukkelijke dingen zodat we straks met zo weinig mogelijk weer op pad kunnen. Het wordt na ons vertrek hier ook wel echt tijd voor een klein dieet want we hebben ons iets te rond gegeten de laatste tijd. Ik maak me er niet druk om; na een half jaar kamperen hebben we onszelf gewoon enorm verwend en ik had alle tijd om de meest uitgebreide maaltijden te koken, zoals afgelopen week voor een tweede en laatste keer rendier! Straks veranderd de situatie weer en lost het zichzelf wel weer op. Waar we ook nog enorm van genieten is de tv! Wat we gezamenlijk kijken zijn natuur documentaires, films en nog wat Nederlandse programma’s en ik heb afgelopen jaar heel veel series gekeken. Na een half jaar geen tv was dat best even lekker. Het is ook prima dat we straks weer een tijdje zonder zitten want we hebben wel ontdekt dat we die tv eigenlijk helemaal niet nodig hebben om ons te vermaken. De Rummikub doos is al opgepoetst.
Toch nog een leuke typisch Noorse anekdote; je zou zeggen dat dit soort situaties wennen, maar nee. In de Coop Prix (een kleinere Coop winkel hier in de winkelstraat) kochten we een zak koffie. Meestal kopen we koffie uit de kortingsbak want dat scheelt echt heel veel geld, maar onze voorraad was echt op dus we moesten wel aan de ‘gewoon geprijsde’ koffie. Dat houdt in dat je bijna 12 euro betaald voor 500 gram… zucht… Enfin; eenmaal bij de zelfscankassa zag ik dat het pak koffie al bijna 6 maanden over datum was! Ik liet het een medewerker weten en hij bood ons de zak aan voor 70% korting. Top! Geen enkel probleem… Een paar dagen later was ik weer in diezelfde winkel voor iets anders. Dezelfde winkelmedewerker zat samen met een collega op de mobiel muziek te luisteren en wat te kletsen. Een heel normaal beeld in noord Noorse supermarkten; het personeel doet niet zo heel veel. Deze Coop heeft alleen zelfscankassa’s dus iets afrekenen hoeven ze ook niet. Voor de grap keek ik eens even bij de koffie en ik zag dus dat al die zakken een half jaar over datum waren. Ik bedacht me dat ik eigenlijk best nog wel wat zakken mee wilde voor onderweg en sprak de jongen die ons eerder de korting had gegeven aan. Hij knikte toen ik zei dat alle koffie een half jaar over datum was en hij bood me direct de eerder gegeven korting aan. Ik nam 4 zakken mee, in de hoop dat dat genoeg is voor een maand maar gaf ook aan dat dus echt alle zakken over datum zijn… Hij antwoordde (en dat is dan dus de grote verbazing) dat ze geen tijd hebben om de zakken te voorzien van een kortingssticker…
Ik keek hem verrast aan, maar was al lang blij met de korting. Een hele aardige knul want vriendelijk zijn ze hier echt allemaal… Maar geen tijd? Hangend en scrollend op je mobiel? Nou ja; de werkmentaliteit is hier echt totaal anders dan wat wij gewend zijn. Die kachel die stuk was toen we hier kwamen wonen? Die is nog steeds niet gerepareerd… Tot grote frustratie en ongeloof van onze Nederlandse huisbaas Marten.
Tot onze grote verrassing organiseerden Tea en Anna een afscheidsetentje voor ons in de Huset. Het was heel leuk bedacht; Anna en Tea zorgden voor pizza bodems en iedereen kon meenemen wat hij of zij zelf lekker vond om er op te doen. We hadden een clubje van ongeveer 6 a7 mensen verwacht, maar we waren met een veel grotere groep dus Nele haalde halverwege nog extra pizza bodems. Het was een super goed idee geweest en doordat iedereen andere pizza’s maakte, was er heel veel keus in de meest bizarre pizza combinaties.
Daniella vond in de Belgische Raf een speciaalbier-liefhebber en hij had échte Belgische biertjes mee. Wat een traktatie! Tea maakte heerlijke cocktails met bruine rum en zelf hadden we nog wijn meegebracht. Het was echt een uitgelaten en gezellige bijeenkomst en we hebben eigenlijk helemaal niet echt stilgestaan bij ons vertrek. Gelukkig maar, want ik had geen behoefte aan mijn eigen tranen. Aangezien we hier toch nog 4 hele dagen zijn, focus ik me daar nu liever nog even op.
En zo zaten we samen: mensen, sommige kennissen, anderen inmiddels vrienden afkomstig uit Noorwegen, Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Rusland en Spanje. Een bont gezelschap, allemaal met een totaal andere achtergrond maar allemaal gelijk. Tea probeerde leuke polaroid foto’s te maken maar het idee was leuker dan het eindresultaat. Ik had opnieuw getracht die Noorse chocolade taart te maken, maar ikzelf vond hem wederom veel te zwaar… Hij zag er wel redelijk mooi uit :) 
Een van de aanwezigen, zelf ongeveer driekwart van de tijd wonend op Andoya en een kwart van de tijd in Duitsland, vroeg me wat nou het allerleukste is geweest afgelopen jaar. Ik moest er even over nadenken want ik kan eigenlijk niet een ‘leukste’ situatie benoemen, want er waren wel honderd momenten die er uit sprongen… Maar wat ik wel een hele grote les vind, is dat het helemaal niet zo moeilijk is als ik altijd dacht om een jaar zonder enig plan op reis te gaan. Je hoeft niet schatrijk, superfit of een ervaren avonturier te zijn om een jaar te doen wat wij hebben gedaan. Qua luxe en leefstijl hebben we absoluut ingeleverd tijdens onze reis. We leven hier veel eenvoudiger en geven echt minder geld uit dan in Nederland, maar dat komt doordat we eigenlijk de hele dag bezig kunnen zijn met onze grootste passie: de natuur en haar inwoners. In Nederland zijn we toch meer geneigd om de imperfectie van ons leven te troosten of belonen met uitjes, etentjes en allerlei luxe, maar nu ik mij hier eigenlijk heel erg kan focussen op wat ik écht leuk vind, merk ik dat ik dat allemaal helemaal niet meer nodig heb. Het wordt dus wel een doel om iets te gaan doen waar echt onze passie ligt en voor mij ligt die voor 1.000% bij walvissen, andere dieren en de natuur.
Na 12 jaar hulpverlening weet ik ook dat het tijd is om die diepgewortelde passie nog meer te leven en eigenlijk voel ik ook dat ik niet meer terug kan. De deur staat niet meer op een kier, maar is wagenwijd open gezet en ik ga de deur ook niet meer dicht doen. Het is nooit te laat om je leven om te gooien en ondanks dat ik in het verleden niet de juiste studierichting heb gekozen, is het nooit te laat om passies echt te gaan leven. Ik ben benieuwd naar het werk wat ik in de toekomst kan gaan doen, waar en in welk land dat zal zijn en verheug me op een baan waarbij ik meer buiten ben. De verdiensten vind ik niet belangrijk; als we onszelf maar een beetje kunnen bedruipen. Daniella heeft haar eigen verhaal over haar persoonlijke toekomstplan maar daar weid ik verder niet over uit; 1 ding weten we wel, onze toekomst is bovenal samen. Alles wat we afgelopen jaar hebben gedaan heeft ons nog dichterbij elkaar gebracht dan ik ooit had durven denken en zolang we maar bij elkaar zijn, komt alles goed. We zijn een team dat elkaar versterkt, en dat is enorm waardevol.
Na het gezellige feestje dat rond 17:00 begon, liepen we samen met Tea nog een rondje met Marley. We kwamen een aantal goed aangeschoten jongeren tegen die wel erg koud gekleed waren. Ze wilden graag Marley aaien en vertelden ons dat ze hun examenfeest aan het vieren waren. Er werd flink gerookt en gedronken. Het eindexamen is een enorme happening in Noorwegen en volgens mij ook echt het enige heel erg uitgelaten feest… Het zag er gezellig maar koud uit.
En hoe gaat het met Marley? Met Marley gaat het z’n gangetje. Ze voelt de bui wel hangen van ons vertrek en wil soms niet eens mee een rondje uit angst dat ze dan de camper weer in moet want helaas is die spanning weer terug van weggeweest. Geen idee hoe het kan, maar het is zo. We laten haar nu nog even goed uitrusten voordat ze straks weer een maand op sleeptouw wordt genomen en ze neemt die rust ook; nu op dit moment ligt ze hard snurkend achter mij in haar mand te slapen… Nog een paar weken, dan herenigen niet alleen wij, maar ook zij ons weer met onze dierbaren. Ja, zin in! En ook zin in alles wat ons nog te wachten staat met onze nieuwverworven levenservaringen… We zien het zonnig en positief tegemoet! Maar nu eerst nog even een paar dagen genieten van zonnig, koud maar prachtig Andoya. Ons eerste echte Noorse thuis, maar niet perse voor 12 maanden per jaar. Een paar maanden per jaar zo ideaal zijn. Morgen gaan we samen met de 77-jarige Elin nog een berg beklimmen en de aankomende dagen hoop ik nog iets voor de Norwegian Orca Survey te kunnen betekenen… We halen er uit wat er in zit…
Tot de volgende keer vanuit… ?? Geen idee; we houden jullie op de hoogte.