Dit is een nieuwe pagina.

05.03.2025

Lente in Arctica, toiletteren in stijl, de essentie van geluk en nieuwe ontdekkingen in de natuur.

Weer 2 weken zijn er voorbij gevlogen… Vorige week spijbelden we een keertje van Noorse les, maar deze week hadden we er weer zin in. Gisteren tijdens de Noorse les, moesten we een krantenartikel lezen en verklaren. Het ging over het feit dat de Finnen zijn uitgeroepen tot het meest gelukkige volk op aarde. Ooit was Noorwegen het gelukkigste land, en daar zijn ze terecht trots op. Wat is er dan veranderd? Want ze staan nu opeens op de 7e plaats! In Finland is het leven simpeler dan in Noorwegen. Noorwegen gaat in alle opzichten steeds meer ‘vooruit’ op het gebied van infrastructuur en ook het gemiddelde inkomen ligt veel hoger dan in Finland, maar geld maakt ook dat er toch wat meer stress ontstaat en dat is in Finland ver te zoeken. Ach, in verhouding tot ons Nederland is Noorwegen absoluut heel ontspannen. We bespraken ook wat ons gelukkig maakt in ons thuis-land en in Noorwegen en waar je je dan het meest gelukkig voelt. Ik vind die vraag lastig te beantwoorden, maar merk wel dat ik mij in Noorwegen meer ontspannen voel en hier op Andoya ook absoluut een welkome eilandbewoner. Als onze familie en vrienden hier zouden wonen, zou de keuze niet moeilijk zijn… Maar ook zijn er momenten geweest de afgelopen twee weken, waarin we het allebei wel een beetje gezien hadden hier… Het wisselt nogal; maar gelukkig zijn we nog iedere dag met het besluit het hoge Noorden in te springen en we genieten nog steeds. Leuk dat je weer mee leest!

Vorige week startte ons weekend met een bezigheid waar ik mij al jaren op had verheugd; het kijken van de film ‘Mufasa’. The Lion King uit 1994 is mijn absolute favoriete film aller tijden en hoewel ik de remake niet zo heel spannend vond, is de film Mufasa weer een compleet nieuw verhaal waarin gelukkig de geweldige muziek is hergebruikt. Na het lezen van de ene na de andere slechte recensie had ik mij schrap gezet voor een catastrofe, maar dat viel ons alles mee. Jade blijkt ook een echte Disney fan, dus we keken de film met z’n drieën boven op de grote tv. Bij het einde werd er wel een klein traantje weg gepinkt door zowel mij als Jade. Daniella, die normaal gesproken zeer snel emotioneel wordt van films, hield het droog.

Er zijn een aantal dagen geweest met flinke wind. Een keer ging ik samen met Marley wandelen, want Daniella had geen zin. We reden naar Bleik en onderweg merkte ik al dat ik de camper amper recht kon houden. De ene na de andere rukwind leek z’n best te doen om ons de afgrond in te sleuren! Toen we eenmaal op de plek van bestemming aan kwamen bleek het ook in de vallei veel te hard te waaien. Ik waaide letterlijk om… Na een rondje van nog geen kilometer besloot ik weer terug te rijden. Met kramp in de handen doordat ik het stuur zo stevig vast moest houden, kwamen we na een tijdje weer veilig thuis. Het heeft mij weer even doen realiseren dat ik de wind echt beter in de gaten moet houden op de app!

Zodra de wind weer ging liggen, en Daniella weer wat meer zin had om te gaan wandelen besloten we weer eens een bergje te pakken. Hetzelfde bergje als die ik eerder met de Belgische Nele heb ‘beklommen’ alhoewel die beklimming best meevalt. Met een hoogte van 128 meter is dit niet bepaald een uitdaging te noemen, maar toch werken de beenspieren wel wat harder dan wanneer je op vlak terrein loopt. Daniella had voor de zekerheid de wandelstokken mee en toen we eenmaal boven waren genoten we even van het mooie uitzicht en aten ons eten op. Ik zeulde ook de camera weer mee, dit keer in de rugtas om mijn schouder iets te ontzien maar helaas zagen we geen wildlife. Toen we net aan de afdaling waren begonnen kwamen we de dokter Torgeir (78) en fysiotherpeut Elin (77) tegen. Zo kwiek als ze zijn, leken ze het bergje wel op te rennen. We kletsten even en Elin stelde voor om binnenkort de hoogste berg van Andoya met elkaar te gaan bewandelen. Ik vroeg haar grappend hoe veel dagen ze de tijd had, aangezien wij niet zo snel zijn, maar zij dacht dat het wel mee zou vallen. We zijn benieuwd! Eenmaal thuis vonden we een hele leuke verrassing in de brievenbus. Een prachtige kaart van Brigitte en Kees, voorzien van prachtige walvissen.

Sinds vorige week lijkt het wel lente in Arctisch Noorwegen. Het heeft amper nog gevroren, de zon schijnt en laat haar warmte door, de sneeuwklokjes komen al flink op; in Nederland is dit natuurlijk volledig normaal, dat het eind februari, begin maart een beetje gaat zomeren… Maar hier is het totaal onnatuurlijk. We spraken onze overbuurman, die opgegroeid is in Andenes. Wanneer wij in de ochtend wakker worden, laten we Marley altijd even een plasje doen buiten, wat ze graag bij hem in de tuin doet. De overbuurman vindt het goed, en gaf ook aan dat ze los zijn tuin in mag, toen we haar eerst nog braaf aan de riem hielden. Marley gaat graag zijn tuin in en nu begrijpen we waarom… De buurman vertelde namelijk dat hij de eksters voert… geen vogelvoer, maar worst! Marley is die tuin soms niet uit te krijgen en nu begrijpen we dus waarom. Met enige regelmaat komt ze likkebaardend en kauwend weer binnen… De buurman vond het zelf gelukkig heel grappig.

Over het weer gaf hij aan dat dit normaal het weer is voor eind april/begin mei. Hij vond het enorm zorgelijk allemaal, maar gaf ook aan er maar een beetje van te genieten. Toen we hem tegen kwamen met zijn Chow Chow (hond) waren wij net op jacht naar het Noorderlicht. Tijdens het gesprek wat zoals altijd erg gezellig was, danste het Noorderlicht in al haar schoonheid boven ons hoofd. We attendeerden de buurman er op die heel droog even omhoog keek en zei ‘oh ja, inderdaad…’. En daarna heel erg moest lachen. Het noorderlicht is voor de Noren echt totaal niet bijzonder, hoe heftig het er soms ook aan toe gaat. Ik ben blij dat wij nog altijd de pure magie kunnen zien van dit geweldige tafereel. We namen afscheid, buurman ging gauw voetbal kijken en wij genoten nog even van het prachtige Noorderlicht dat zich in alle heftigheid ontvouwde achter het kerkje van Andenes.

In Nederland vind ik het begin van de lente een heerlijke tijd; tijd voor narcissen op tafel en andere prullaria om het voorjaar in huis te halen! Ook hier in Andenes heb ik ons getrakteerd op een potje narcissen. Ze zijn dan wel 4 keer zo duur als in Nederland, ze geven misschien wel 5 keer meer vreugde aangezien we zo lang in de winter hebben verkeert. De narcissen zijn overigens prachtig en 1 knop geeft soms wel 3-dubbelle bloemen.

Nu de dagen echt weer gaan lengen, hebben we ook veel meer tijd om naar buiten te gaan. Het is zo heerlijk; zeker ikzelf merk dat ik tijdens mooie dagen úren buiten ben. Daniella gaat vaak mee voor een lange wandeling, maar in sommige gevallen is mijn natuur-honger dan nog niet gestild en ga ik nog alleen op pad. De zon komt al erg vroeg op, zo rond zeven uur en gisteravond aten we bij daglicht om half zes ’s avonds. Doordat we nu veel meer daglicht hebben, vinden we ook allerlei prachtige schatten in de natuur. De mooiste schatten zijn misschien wel de zee-egel pantsers die hier in vele kleuren voorkomen. We hadden er maanden geleden eentje gevonden en meegenomen, maar nu vonden we er deze week nog 5. Ik heb ze grondig gewassen en behandeld, en er kleine lampenkapjes van gemaakt voor onze lichtjes. Hopelijk vinden we er nog veel meer! In veel gevallen zijn ze stuk of beschadigd. De grootte varieert. Soms zien we hele grote, maar die tot noch toe altijd stuk.

Tijdens een prachtige wandeling in Bleik, waarin ik onder andere een prachtige foto wist te schieten van een zeearend die nét op een rots zat waar een enorme golf tegenaan klapte, vond Daniella een prachtig schedeltje van een baby ottertje. Meegenomen natuurlijk! Het schedeltje is veel kleiner dan het exemplaar dat we op Senja vonden. Buiten dat vinden we vaak grote vissenkoppen. Resten van vissen die waarschijnlijk door otters worden gevangen en gisteren vonden we een zeldzame kleine alk. Aangezien ik niet zeker wist of hij dood was, heb ik hem nog even geprobeerd tot leven te krijgen maar helaas. Het beestje had net het leven gelaten…

Wat we ook heel vaak vinden zijn ronde doosjes met tabak; dit blijkt Snuss tabak te zijn en is in Nederland verboden. Deze vorm van tabak wordt niet gerookt, maar onder de bovenlip gestopt. Het lijkt ons ontzettend smerig, maar hier in Noorwegen is het de normaalste zaak van de wereld.

Van de week ging ik met mooi weer, weer eens vissen op de langste pier van Andoya. We hadden deze pier nog niet helemaal bewandeld, maar het was geweldig mooi weer en ik had er zomaar zin in. Onderweg kwam ik een man tegen die aangaf dat op het einde van de pier, een bankje stond dat hij met zijn broer had gemaakt van drifthout. Het bankje stond er nu exact 7 jaar en hij gaf aan dat ik daar veilig kon staan en dat ik verder een beetje moest oppassen voor gladdigheid. Het was een mooie middag maar ik ving weer eens niets. Andenes is absoluut geen vis-walhalla dus voorlopig laat ik de hengel weer even in de camper zitten.

Met springtij valt het ons op dat het zeewier soms over de weg heen ligt. Ook sommige tuinen ontkomen niet aan het geweld van de golven en wij vroegen ons af of het wel veilig is om aan de kust te wonen, met een rijzende zeespiegel. José, werkzaam bij Andoya Space legde ons uit dat Noorwegen qua land nog altijd groeit. Dit komt mede doordat het ijs en al het sneeuw smelt, waardoor Noorwegen meer ‘adem’ krijgt en meer omhoog komt. De druk gaat er dus wat van af. De snelheid waarin Noorwegen omhoog komt is sneller dan het stijgen van de zeespiegel. Noorwegen is dus absoluut veilig, maar als je leuke plantjes in je tuin wilt zetten kun je beter wat verder verwijderd van de kust gaan wonen. Nog een reden om hier in Andenes wat verder van de kust te wonen, is dat in een deel van het dorp de riolering recht uit komt in de zee! En soms is dat ook te ruiken… Voor een land dat zo rijk en zo ontwikkeld is, vind ik dat dan wel weer hele aftandse praktijken. 

Zoals ik al noemde wisselen we allebei nogal sterk in onze emoties aangaande Noorwegen. Vorige week vloog het feit dat we hier binnenkort weer weg gaan me zo aan, dat het net zo voelde als toen ik Nederland verliet. Een land verlaten waar ik erg veel van ben gaan houden en ook alle nieuwe vrienden die we hier hebben opgedaan, verlaten… ik zie er enorm tegenop. Anderzijds heb ik mij in Nederland ook 8 maanden druk gemaakt over het afscheid en toen viel het allemaal reuze mee; de enige manier om er achter te komen wat er gaat gebeuren, is door het te doen. Wel moeten we allebei bekennen dat we heel erg veel van het eiland Andoya zijn gaan houden en we proberen er wat meer van te genieten nu de dagen weer lekker lengen. Vandaag hebben we zo’n 110 kilometer in totaal gereden aan de west kant van het eiland, naar het plaatsje Bo (met een streepje erdoor). Bij Bo zou namelijk een bos te vinden zijn en wij bosmeisjes, missen het bos! Daar hadden we wel een flinke rit voor over. De rit zelf was adembenemend. Hier voor onze deur start meteen een van de 18 ‘scenic routes’ van Noorwegen die duurt tot het plaatsje Bo. Een scenic route houdt in dat het gewoonweg prachtig is, maar vaak ook erg populair! Maar nu het seizoen nog lang niet begonnen is, hebben we de weg vaak voor onszelf. Onderweg stopten we bij een van de duurste openbaar toiletten ter wereld; een heel lelijk designer ding, waarop je je behoefte kunt doen terwijl je uit kijkt over de machtige bergen en woeste zee. De ramen zijn alleen doorzichtig vanaf de binnenkant; je kunt dus niet naar binnen gluren. We maakten ook hier een korte wandeling en waren verbaasd dat deze plek ook zó mooi was! (met uitzondering van die plee)

Na bijna een uur rijden belandden we in de volle zon en zonder wind, op het weggetje die zou leiden naar het bos. We maakten een prachtige wandeling, voorzien van wat leuke sprookjesachtige bordjes en het was heerlijk om na een langere tijd zonder bomen, weer eens even tussen het groen te lopen. Het leek een heel oud gebied te zijn, met een mooie rivier die je veel hoorde stromen vanwege al het smeltwater uit de bergen. Het begon allemaal met 1 hele grote boom, die er een beetje uit zag als een levensboom. Daniella en Marley poseerden braaf voor de foto. Iets verderop moesten we een hele gammele brug over, maar dat durfden we niet. Gelukkig vonden we iets verderop een ander bruggetje… Ook geen hoogstaand bouwwerk, maar het was ‘iets’ minder gammel.

Het plaatsje Bo was trouwens ook heel prachtig! We liepen de bergen in en werden ingehaald door 1 auto. Het raampje van de auto ging open en de man achter het stuur gaf te kennen dat hij zijn puberzoon kwijt was. Of wij hem gezien hadden… Dat hadden we niet. We maakten een praatje en de man was een huisje aan het bouwen op de berg in het bos. Daniella en ik liepen net te mijmeren en fantaseren hoe heerlijk je hier wel niet zou kunnen wonen, dus we waren een en al oor. Hij gaf aan dat Nederland bekend staat om zijn prachtige gebouwen en Noorwegen om zijn prachtige natuur. Het is waar; Noorwegen heeft weinig moois te bieden op het gebied van gebouwen. Het is vaak hyper modern of zo oud dat het in elkaar stort. Nederland is qua oude stadjes en dorpjes gewoon prachtig.
Na het praatje liepen wij weer verder. Na een minuut of 5 hoorden we met hoge snelheid iets van een brommer aankomen; opeens vloog er een jongen op een quad de bocht om. Ik schrok me dood en de jongen ook… Hij raasde langs ons heen. Het geluid verstomde en trok daarna weer aan; nu kwam hij naast ons rijden en stopte de quad. Hij bood zijn excuus aan voor het feit dat hij ons zo had laten schrikken en gaf toe dat hij ons niet had gezien. Wij waren al helemaal ontdooid van de schrik en gaven aan dat z’n vader hem zocht. Hij maakte dat hij weg kwam… Het leek ons een leuk, beleefd joch ondanks dat hij ons bijna had aangereden.
Tijdens de wandeling werd het steeds warmer en we konden al snel met de jas om ons middel van de zon genieten. Drinken waren we vergeten mee te nemen, maar we dronken ijskoud smeltwater uit een rivier wat ultiem lekker was. Op de terugweg liepen we langs een kleine boerderij met een grote verrassing; kippen! Die hebben we echt al een half jaar niet meer gezien en onze liefde voor kippen is groot. De kippen, de haan én 2 pauwen kwamen nieuwsgierig naar ons toe. Als wij in de toekomst verhuizen, wil ik heel graag ergens wonen waar we een haan kunnen houden… Het is zo leuk om zo’n koppeltje met elkaar te zien en het verraste ons dat de pauwen er ook prima tussen konden. De kippen kwamen vrolijk en nieuwsgierig op ons af en we genoten met volle teugen van ze.

Na deze prachtige tocht, reden we over dezelfde prachtige weg weer terug naar huis, waar ik besloot weer eens een blog te gaan schrijven. Afgelopen week heb ik nagedacht of ik de blog wil voortzetten en zo ja, tot wanneer. Dat komt mede doordat ik ook steeds meer twijfels krijg over Facebook, en het gros van de lezers volgt ons via Facebook. Net als vele anderen heb ook ik last van de afleiding die Facebook me geeft, maar aan de andere kant geeft het mij nu zoveel onmisbaar contact! Zeker hier in Noorwegen maakt bijna iedereen gebruik van Facebook. Jong en oud is op de hoogte over allerlei belangrijke zaken via Facebookpagina’s… Ook vind ik het heerlijk om op de hoogte te zijn van vrienden en familie die actief zijn op Facebook en het maakt dat ik het veel te moeilijk vind, om er nu afscheid van te nemen. De blog zet ik ook graag nog even door, alhoewel de frequentie wel wat minder wordt. Vanaf het moment dat we terug gaan reizen, zal ik er misschien wel mee stoppen alhoewel onze reis door Zweden en Finland wellicht ook nog wel avontuurlijk zal zijn; ergens moet het een keer ophouden en bovendien geeft het mij ook wel wat rust om een keer ergens een eind in te gaan plannen. Maar goed; zover is het nog niet… Voorlopig schrijf ik met veel plezier de blog en houd ik jullie nog even op de hoogte van ons enorme avontuur. Heel veel liefs vanuit vriendelijk, lief, zonnig en prachtig Noorwegen