Dit is een nieuwe pagina.

07.01.2025

Eindelijk échte kou, de Texelse invasie en de Engelsman die bot ving.

Het koufront dat ons na een week van regen na de kerst, zou trakteren op Arctische temperaturen is heerlijk aan het rondrazen! De échte kou slaat nu toe; dat vinden we heerlijk! Even was ik bang dat we hier een Nederlandse winter zouden meemaken, met kwakkelende temperaturen en guur weer… Inmiddels kunnen we zeggen dat de wereld weer helemaal wit is en we al dagen te maken hebben met kraakheldere luchten en ijskoude temperaturen. Gisteravond vergat ik mijn muts op te doen tijdens het avondrondje met Marley; het werd een heel kort rondje want mijn oren vroren er voor mijn gevoel bijna af.

Het is gek; soms is het -12 en dan voelt het helemaal niet zo koud. Vandaag was het -7 maar toen ik mijn hand heel even uit mijn handschoen haalde om een foto te maken, was deze in een paar seconden volledig verkleumd. Ook het beginstuk van de zee en al het schuim op het strand is bevroren en het straatbeeld wordt weer gevuld met sleetjes en ski’s.

Oud en nieuw verliep hier rustig, maar met meer vuurwerk dan verwacht! Vanaf 18:00 mocht er geknald worden wat restuleerde in de nodige knallen. om 00:00 was er een mooie vuurwerkshow vanaf het pleintje, wat wij vanuit het huis konden bekijken. Marley was zoals altijd, totaal niet bang… Gelukkig.

We zijn deze week weer 2 keer op pad gegaan met de camper. Lekker voor het motortje en ook heel lekker voor ons. We kwamen door de spannende weersomstandigheden niet vaak buiten het dorp, maar nu reden we weer eens in een sukkeldrafje naar Bleik en Fiskenes, waar we heerlijke wandelingen maakten. Bij het rondje van Bleik trakteerden we onszelf onderweg op een typisch Noors gebakje bij de plaatselijke buurtsupermarkt; we zijn beide geen vroege ontbijters en gezien het hier pas om 10:30 licht genoeg is om te gaan wandelen, overkomt het ons wel eens dat we halverwege de wandeling knorren van de honger. We geven er nooit aan toe, maar dit keer besloten we het gewoon eens wél te doen. Het was heerlijk, maar mierzoet.

De rondjes in Andenes zijn ook veel leuker wanneer er sneeuw ligt. Aan de ene kant, de west-kant is een strand van 10 kilomter die helemaal doorloopt naar Bleik. Dit is de kant van de vuurtoren en de kant waar we meestal het ochtendrondje lopen. Aan de andere kant, de oostkant, heb je de haven waar ik vaak ga vissen en waar het blijkbaar ook barst van de dieren… Want met grote verbazing stuitten we hier vorige week op een prachtige, sneeuwwitte hermelijn én… een sneeuwhaas! Beide dieren zijn zó prachtig… witter dan sneeuw met een prachtige, als oogschaduw lijkende zwarte belijning om de ogen. Ook zagen we bij de haven weer eens een otter het water in glijden.

Met Marley gaat het veel beter. Zij heeft wel een flinke uitputtingsslag geleverd en is veel gewicht kwijtgeraakt. Eigenlijk al direct na het bezoek aan de dierenarts, waarbij ze een aantal injecties, speciaal voer én probiotica kreeg, zagen we haar opknappen. We hebben haar dagen lang 10 keer per dag een heel klein beetje eten gegeven, zoals voorgeschreven. Ze barstte van de honger, maar meer dan 1 eetlepel per keer mocht ze niet. Nu, sinds vandaag, geven we haar weer gewoon 2 maaltijden per dag. Een beetje meer dan normaal, want die ribben zijn wel te tellen en dat is natuurlijk niet fijn in deze kou. Marley heeft nog iets waar ze aan moet wennen; wanneer we een langere wandeling maken smeren we haar poten in met een speciale créme voor hondenpootjes, die maken dat ze geen ijsklonten tussen haar tenen krijgt. Eerst dachten we dat dit niet nodig was, maar toen we haar meerdere keren zagen hinken en eens goed keken, bleek dit helemaal geen overbodige luxe te zijn. Vanmorgen moest ze even wachten bij de supermarkt, maar vanwege de strenge vorst besloten we haar even op een tafel te parkeren. Daar was het een stuk behaaglijker dan op de grond.

Qua het schrijven van teksten was het tijdens de feestdagen heel rustig; ik baalde er van, want ik vind het erg fijn om in opdracht te schrijven en op die manier nog wat bij te verdienen. Gelukkig stromen sinds vandaag de opdrachten weer binnen… Soms opdrachten waarbij ik me echt moet verdiepen in het onderwerp, maar vandaag had ik toevallig twee opdrachten waar ik behoorlijk wat van af weet; namelijk de Yamaha u1 en u3 piano (zelf hebben wij de u3 in huis staan) én… wijn! Ja, het was een heerlijk artikel om te schrijven, zelfs onder het genot van een kopje thee.

Verder is ons leven hier goed op de rit; we krijgen weer wat meer ritme na de feestdagen en dat doet ons allebei goed. Sinds gisteren is de bovenverdieping weer bewoond, wat wel even slikken en wennen is, maar gelukkig is het absoluut geen gehorig huis en is het in Noorwegen een absolute must dat je je schoenen uit trekt in huis. Wij, maar ook onze bovenburen doen dit tot op heden keurig.

Gisteren hebben wij voor het eerst sinds de zomer gewandeld bij Fiskenes, een plaatje 15 minuten rijden hier vandaan. We zijn wel een beetje verliefd op dit gehucht, mede vanwege het feit dat de zon aan deze kant van Andoya op komt. Zelfs nu in de winter heb je hier profijt van, want het meeste licht vang je aan deze oostkant van het eiland, dus ook Fiskenes. Straks, in maart en april, willen we af en toe een paar dagen kamperen bij Fiskenes aangezien de orka’s daar dan vanaf het land te zien zijn. Er is een speciale orka-observatie toren gebouwd en er staat ook een leuk hutje, waar je een vuurtje mag stoken. Er liggen dekentjes, brandhout, een korf om vuur op te stoken, een ketel om water in te verwarmen en je zit er beschut met bankjes en een tafeltje. Heel gezellig! Ook hebben we al een bootje geregeld die we in de periode kunnen huren, zodat we zelf zo vaak als we willen het water op kunnen om walvis geluiden op te nemen met de hydrofoon… Ik kijk daar zó naar uit! Het was heel fijn om in Fiskenes te zijn en we spotten weer heel veel wildlife. In de 2 uur dat we daar rond banjerden kwamen we niemand tegen behalve de postbode en 1 auto die, toen ze ons voorbij reed; hard op de rem trapte en het raam open draaide. Even dacht ik dat we iets verkeerds gedaan hadden, maar het viel mee; een shag-rokende vrouw stak haar hoofd uit het raam en complimenteerde ons enthousiast over onze prachtige hond. We vertelden haar dat ze al 11 is en dat ze Marley heet. Nadat ze Marley vanuit haar auto even lekker had geaaid, reed ze weer vrolijk verder. Het zijn soms hele verrassende ontmoetingen, 9 van de 10 keer veroorzaakt door onze diva.


Vorige week ben ik nog een keer gaan vissen, maar helaas ving ik niets. Wel was er een man uit Engeland die mij probeerde aan de haak te slaan, maar die heb ik zo goed en zo kwaad als het ging, maar een beetje genegeerd. Hij stond naast mij op de haven; ik had mijn hengel uitgeworpen en had zin in stilte, maar de man vatte die hint niet erg. Hij gaf aan dat hij net in Andenes was aangekomen, en dat hij een beetje verslagen was om het feit dat er maar 2 mensen op Tinder zaten, die ook nog eens niet zijn type waren. Lang verhaal kort; hij bleef hints geven, ondanks mijn boodschap dat ik hier met mijn vrouw was en geen behoefte had aan verder contact. Na 20 minuten van verwoede pogingen (er werd mij op een gegeven moment zelfs een sigaret aangeboden… een half jaar geleden had ik geen weerstand kunnen bieden, ben ik bang) vertrok hij, maar hield ik het vissen ook voor gezien. Misschien ga ik het van de week nog eens proberen, maar het moet niet te koud zijn.

Gisteren spraken we een Nederlandse die sinds half november op de Vesteralen woont. Wel een eind verderop hoor; bij het plaatsje Bo, meen ik. Ze gaf aan dat ze wel erg moet wennen aan de Noorse mentaliteit en traagheid, en dat afspraak is afspraak, hier niet geldt. Daar lopen wij ook echt tegenaan… Heb je op maandag om 9 uur een afspraak? Dan kan het best zijn dat er donderdag om 11 uur nog eens iemand komt (áls er iemand komt). Directheid en assertief optreden zijn ze ook niet gewend, dus voor je het weet ben jij de onredelijke terwijl zij zich gewoon niet aan een afspraak houden. Wij begrepen de vrouw, die erg aan Noorwegen moet wennen, volkomen. Maar de natuur maakte bij haar, zoals ook bij ons, heel veel goed. Het noorderlicht is deze week trouwens ook weer behoorlijk aanwezig geweest tijdens onze avondwandelingen!

Wat ik ook leuk blijf vinden is het feit dat hier amper criminaliteit is. In Andenes laten veel inwoners hun motor lekker draaien bij de supermarkt, zodat de auto niet afkoelt. Je kunt eigenlijk zo instappen en wegrijden. Ook veel deuren zitten los en een fiets heb ik nog nooit op slot gezien. Je ziet geen vernielingen, geen graffiti op muren en geen vernielde prullenbakken of bushokjes. Er lijkt wel een bepaald soort wederzijds respect te zijn en ik heb het idee dat jongeren hier ook gelukkiger zijn dan in Nederland. Misschien komt dat, doordat er gewoon een stuk minder mensen zijn.

Van de zomer veroorzaakte ons vertrek al een behoorlijke opkomst vanuit Nederland met mijn ouders én mijn zus en haar gezin die ons kwamen opzoeken in Noorwegen… Maar de opmars der Texelaars is nog niet voorbij! Morgen bezoeken twee dappere vrienden uit Oosterend de noordpoolcirkel om vier dagen van ons avontuur met ons mee te beleven. Het is niet lang, maar misschien wel lang genoeg gezien het feit dat Andenes niet zo groot is, en je alles in vier dagen wel kunt laten zien. We hopen op mooi weer en noorderlicht; de voorspellingen zijn redelijk. Bart en Annelies hebben we van de zomer ook al gezien in zuid Noorwegen. Zij zijn al 4 keer in Noorwegen geweest, maar nooit noordelijker dan Trondheim. Het is voor hen dus ook extra leuk om eens op écht grote hoogte te komen kijken! We hebben wel wat dingen op de planning voor zowel mooi als slecht weer, maar het belangrijkste is dat we elkaar kunnen zien, vasthouden en bij-kletsen. Het bier staat koud, morgen ga ik een Noorse chocoladetaart bakken en alvast wat eten bereiden en morgenavond pikken we ze op van het vliegveld. Ik kijk er enorm naar uit!

Na het vertrek van Bart en Annelies, waar ik nu nog even helemaal niet aan wil denken, komen al snel Martin en Ellen, de moeder en stiefvader van Daniella langs! Dit bezoek is meer onverwachts, maar daarom niet minder leuk! Met een druk bezette boerderij op Texel zijn dit soort uitjes niet altijd goed in te plannen, maar gisteren is dan toch de kogel door de kerk gegaan en zijn de tickets geboekt. De 16e halen we ze op van het vliegveld voor 4 dagen Andenes. Zowel Bart en Annelies als Martin en Ellen verblijven in een hotel vlakbij ons huisje. We kijken er naar uit om even Texelse buren te hebben.

Ik weet zeker dat onze aankomende weken gevuld zullen zijn met allerlei avonturen, al is het alleen al omdat we hoog bezoek krijgen! Met heel veel plezier zal ik tegen die tijd weer een update geven van onze avonturen. En voor nu; leuk dat je weer mee hebt gelezen en tot de volgende keer!