Dit is een nieuwe pagina.

14.11.2024

Verschillen in cultuur, een rijke geschiedenis en een half jaar op reis.

Er is al weer een week voorbij gevlogen; ik heb besloten de blog toch plusminus iedere week te blijven schrijven. Liever wekelijks een kortere blog dan maandelijks een lange blog, dacht ik.

We hebben een stormachtige week achter de rug hier in Andenes, alhoewel we daar allemaal helemaal niet meer zoveel last van hebben als toen we nog in de camper woonden. Het enige nadeel is dat met storm de hoofdwegen naar Andenes worden afgesloten. Schappen in de winkels zijn dan leger en ik durf niet met de camper te rijden in verband met de kans dat we omver geblazen worden. Van de 7 dagen die we hebben gehad, heeft het 4 dagen gestormd en de dagen dat het niet stormde en mooi weer was, was ik helaas ziek. Tja; er zullen wel betere weken komen alhoewel ik ook moet zeggen dat we deze week aardig tot rust zijn gekomen. We genieten nog steeds van het comfort van een bank en liggen regelmatig met z’n drieën onderuitgezakt te genieten van de tv.

De wind was bij vlagen zó krachtig, dat een huis bij ons in de straat z’n schoorsteen deels is verloren. Ook hebben we nu een verklaring waarom het hele strand hier soms vol ligt met afval (wat vooral Daan met veel toewijding loopt op te ruimen) want álle containers waaien hier bij vlagen de weg over. Gisteren was ik Marley aan het uitlaten en opeens vloog er een gigantische grijze container (zoals we die ook in Nederland kennen) helemaal vol afval, de weg over. Een auto moest vol in de remmen om er niet tegenaan te knallen. Ik heb de container opgeraapt en aan de kant van de weg gezet waarna ik het een paar seconden later weer hoorde omwaaien. Het is ongelooflijk frustrerend om al dat afval over straat te zien waaien… hup; zo de zee in. De enige die er heel blij van wordt is Marley… die heeft het idee dat de straat een soort lopend buffet is en luistert daardoor zeer slecht deze week. Ze loopt alleen maar te vreten. Stoute hond…
Gelukkig zijn er ook mensen die hun container met spanbanden vast hebben staan, wat natuurlijk wel degelijk zin heeft in een plek als deze. En ondanks dat dit voor ons redelijk extreem weer is, is het hier helemaal niets bijzonders… wel een code geel zag ik nu op de weer app, maar in Nederland zouden we nu wel tegen rood aan zitten. Als we weer terug komen in Nederland zijn we in ieder geval nog meer wind gewend dan we op Texel al waren; dat staat vast.
Afgelopen zaterdag hadden we onze bovenbuurvrouw Martina te gast; Martina is een Italiaanse en ze werkt bij de whalewatch maatschappij en aangezien we met elkaar in 1 gebouw wonen leek het ons goed om een goede verstandshouding met elkaar aan te gaan. Het was gezellig en het is natuurlijk ook erg leuk dat ze bij een whalewatch werkt. Ik heb haar aangegeven dat als er nog werk is, ze mij voor van alles zou kunnen inzetten. Ze zou dit meenemen en bespreken. Ze is hier de hele zomer geweest en weet een prachtige bergwandeling die we binnenkort met haar gaan maken. Ze is erg fit en actief dus het is prima dat zij ons op sleeptouw neemt.

Zelf hebben we van de week een mooie wandeling ontdekt bij het strand van Bleik. Bleik is een dorp, 10 minuten rijden hier vandaan. Het is veel mooier dan Andenes maar er zijn weinig voorzieningen. Het strand is er werkelijk prachtig en we hebben hier in de zomer ook een aantal nachten in de duinen gekampeerd. We hebben hier deze week 2 keer gewandeld (ook goed voor Lagertha om af en toe de motor even warm te draaien) en hebben voor nu dus al een ‘favoriete wandeling’. Wat ook heel leuk was, was dat we ottersporen vonden… Nu de otter zelf nog…

Zondag hadden we opnieuw de bijeenkomst van Andoya (het eiland waar Andenes zich op bevindt) international en ook nu was het weer erg gezellig met weer nieuwe en inmiddels ook bekende gezichten. In plaats van tot 15:00 bleven we zitten tot 16:15 omdat er van alles te bespreken was. Het is overigens een ‘inloop’ dus je kunt komen en gaan wanneer je wilt, maar wij vinden het erg gezellig dus we waren er braaf van 13:00 tot 16:15. De oudste deelneemster deelde mee dat ze in haar hele leven in Andenes nog nooit zulk vreemd weer heeft meegemaakt. Normaal zou het nu al lang overdag moeten vriezen, maar het was deze week 8 tot 12 graden boven nul… Ze vond het zorgelijk en gaf aan dat die regen en wind van de laatste tijd heel abnormaal is. Wij hebben geen vergelijkingsmateriaal maar merken natuurlijk ook dat het weer overal van slag lijkt te zijn. Een andere deelnemer, een Noorse vrouw die oorspronkelijk uit het zuiden komt maar nu tijdelijk in Andenes werkt, stelde voor dat ik mijn bladmuziek voor de piano naar haar zou sturen zodat ze het kon printen op haar werk. Super aardig! Ik heb hier later dankbaar gebruik van gemaakt en haar aardig wat stukken toegestuurd die ik geprint wil hebben. Daar stuurde ik nog achteraan dat ik er graag voor wil betalen waarop ik terug kreeg ‘luister; ik snap dat we in Noorwegen zijn en dat alles hier geld kost en duur is, maar dit hoort daar niet bij en ik print het gewoon gratis voor je uit’. Nou… super fijn! En aardig… Wat wij overigens ook heel bizar vonden van/voor haar is dat zij in haar hele leven (24 jaar) nog nooit een eland heeft gezien, terwijl ze al haar hele leven in Noorwegen woont. Ze gaf aan dat ze maar eens een rondje met ons moest, aangezien wij ongeveer over het dierenleven heen struikelen in Noorwegen. Het is een ongelooflijk leuk mens, dus dat lijkt ons heel gezellig.

We hadden het tijdens de bijeenkomst ook over het feit dat de kerstsfeer in Nederland pas start als Sinterklaas voorbij is. Ze waren razend benieuwd naar wat en wie Sinterklaas dan wel niet was en toen we een plaatje lieten zien van Sinterklaas met (zwarte) Piet wisten ze niet wat ze zagen… We vertelden ook dat er een discussie gaande is over of Piet nu nog wel zwart kan zijn (mij maakt het overigens niet uit, het is een kinderfeest en ik geloof niet dat kinderen nu zo’n voorkeur hebben voor zwart, paars, stroopwafel of roetveeg.. ik vind alle kleurtjes en roetvegen prima) maar de Noren waren compleet perplex dat dit überhaupt nog een punt van discussie kán zijn in Nederland. Toch grappig hoe normaal je zelf iets gaat vinden en hoe bizar dat voor een andere cultuur kan zijn… wat wij dan weer bizar vinden, is dat de grote lekkernij van hier gekookte schapenkop inclusief ogen is… Nou; dat ga ik in ieder geval niet proberen en als Daan het wel gaat proberen, dan wens ik haar veel geluk en smaaksensatie, maar dan eet ik aan een andere tafel, haha! Het was in ieder geval weer een hele gezellige middag… het kerstfeest staat gepland voor zaterdag 30 november (kun je het begrijpen!??).

Die avond zat ik heerlijk op de bank en Daan achter de pc toen opeens het huis zachtjes trilde waarna er een gigantische herrie hoorbaar was. Alsof er een straaljager ons huis in vloog… Marley stond te trillen op haar poten en ik schoot naar buiten om te zien wat het was… er werd zojuist een raket afgeschoten bij Andoya space! Een onderzoeksinstituut van Nasa, vlakbij ons huis… Doordat het al pikdonker was (en best laat) kon ik de raket heel goed de lucht in zien gaan. Het is de tweede keer dat we dit meemaken en er wordt zo’n 30 keer per jaar een raket afgeschoten. Het is toch wel een heel bijzonder fenomeen… Deze foto heb ik zelf helaas niet gemaakt, maar zo krijg je een idee van hoe zo’n raket er uit ziet. Het platform bevindt zich vlakbij ons huis

Ondertussen zijn we op Netflix begonnen aan een serie: Lilyhammer. Een komedieserie over een zware crimineel die onder een nieuwe identiteit wordt ondergebracht in noord Noorwegen… Als je me dit een jaar geleden had laten kijken had ik gedacht dat er sprake moest zijn van overdreven stereotypering, maar alle overdreven Noorse gebruiken die er in voor komen zijn gebaseerd op de realiteit en de omgangsvormen die we hier daadwerkelijk zien. Ik vind het heel erg grappig en ben eerlijk gezegd blij dat ik het nú kijk en niet vorig jaar… want het had mij aan het twijfelen gebracht of ik wel naar zo’n apart land moest gaan.

Helaas werd ik maandag flink ziek. Hoewel we beide tijdens onze hele reis geen moment ziek zijn geweest (zelfs niet verkouden) baalde ik er wel van want ik kon niets terwijl het buiten eindelijk echt mooi weer was. Na 2 dagen flinke koorts en goede zorg van Daniella voelde ik me gisteren al veel beter en voel ik me vandaag eigenlijk als herboren. Hopelijk blijft dat voorlopig zo en slaat de griep Daniella over.

We zouden dinsdag gaan zwemmen om aan ons conditie te werken, maar dat kwam er door mijn ziek zijn niet van; volgende week in de herhaling… We zijn nu ook wat meer bezig met het ontrafelen van de geschiedenis van Andenes. Zo vonden we laatst zomaar midden in de straat een heel oud kerkhofje met slechts een paar graven. Heel wat onderzoek later, blijkt dit kerkhof in 1893 buiten gebruik te zijn gesteld en de kerk (uit de 13e eeuw) die er naast stond, te zijn afgebroken. Andenes schijnt behoorlijk atheïstisch geweest te zijn en gebruikten hun kerk om vis in te drogen… Dit was tegen het zere been van de priesters waardoor de kerk hier uiteindelijk lange tijd volledig verdween wat in vroegere tijden eigenlijk ondenkbaar was. Het oudste graf dat nog leesbaar is, dateert uit 1605.

De vuurtoren is de op 4 na grootste vuurtoren van Noorwegen en dateert uit het jaar 1856. Ik vind hem niet mooi in verhouding tot de vuurtoren van Texel, maar het licht schijnt s ’avonds wel heel gezellig door onze straat. We zijn allebei echt heel erg blij met onze keuze voor Andenes. Er is hier een rijke geschiedenis, er worden genoeg dingen georganiseerd, alles wat wij nodig hebben is voor handen (en anders maar niet) en het is hier echt zo heerlijk rustig! Tot noch toe vervelen we ons geen moment, komen we bij en voelt het alsof we hier al veel langer zijn dan die luttele 2 weken. Overigens markeert morgen (15 november) het moment waarop we een half jaar op reis zijn en volgende week vrijdag (22 november) zijn we precies op de helft van ons avontuur… Het is amper voor te stellen dat we nog zo’n lange periode tegemoet gaan als die we nu al weg zijn… Hoeveel onverwachtse wendingen heeft onze reis tot noch toe gekend en er is zoveel anders (vaak beter) verlopen dan eerst gedacht… Ik merk nog steeds dat ik dagelijks heel blij ben met de beslissing om te gaan en dat ik nog geen moment spijt heb gehad van dit avontuur… Soms denk ik: ‘we hadden het eerder moeten doen’ maar misschien is dat onzin en gebeurd alles op precies het juiste moment. Twee jaar geleden had ik trouwens nog het idee dat dit soort reizen onuitvoerbaar waren maar ik ben er wel achter gekomen dat waar een wil is, een weg is en dat doorzettingsvermogen, zuinig en bewuster leven en denken in mogelijkheden de sleutel kan zijn tot alles wat je wilt.