Dit is een nieuwe pagina.

07.11.2024

De lange weg naar ‘huis’, integreren in een Arctisch dorp en een thuis creëren

Nog nooit heb ik ergens anders gewoond dan op Texel… Nou ja, een paar maanden in Amstelveen maar ik was ieder weekend op het eiland. Daniella heeft in haar leven al op zoveel plekken gewoond, maar nog nooit buiten Nederland… Nu zijn we al bijna een half jaar van het eiland af, maar we hebben nog nergens ‘gewoond’ … tot deze week…

Vorige week moesten we een flinke rit maken door een dik pak sneeuw. Bijna 500 kilometer moesten we zien te doorkruisen van Tromso naar Andenes. We hadden geen rekening gehouden met sneeuw en bijkomende gladdigheid, want eigenlijk gaf het weerbericht dat ook helemaal niet op! Na het emotionele afscheid maandag hebben we direct 200 kilometer gereden totdat het donker werd. Tijdens de rit zag ik opeens in mijn rechterooghoek een gedaante op ons af komen en voor we het wisten stak er vlak voor ons een gigantische mannetjes eland over. De auto verzekeringen in Noorwegen zijn nogal aan de hoge kant vanwege de aanzienlijke kans dat je in aanrijding komt met een groot dier; hier diende zich zo’n situatie aan. Ik tuuterde zo veel ik kon en gelukkig (!) versnelde hij daardoor zijn pas waardoor we hem op een paar decimeter na niet aanreden. Wat een schrik! Maar wel een mooi gezicht zeg… De koning van het Scandinavische woud!

Het rijden in het donker over smalle gladde wegen bleek geen succes; het lijkt wel alsof ik last heb van nachtblindheid want ik zag af en toe geen hand voor ogen. Snel zochten we iets eerder dan gepland een camping op, waar helemaal niemand bleek te zijn. We konden betalen via een QR code maar eigenlijk hadden we beter nog even kunnen wachten met betalen want bijna niets bleek te werken. Zelfs de elektra viel steeds uit, waarop ik de eigenaar van de camping belde, die gelukkig binnen 10 minuten ter plaatse was en onze stroomkabel middels een extra verlengsnoer elders op het terrein inplugde. We waren eigenlijk niet zo blij, want Wifi deed het ook niet en voor bijna €40,00 verwachtten we toch iets meer, maar soms is het roeien met de riemen die je hebt. De volgende dag douchten we maar extra lang en vervolgens reden we verder.

Het was nog steeds roetkoud; de ijspegels hingen aan de camper en de sneeuwlaag werd dikker en dikker. We reden zachtjes en na een uur of 4 kwamen we bij de volgende camping aan. Hier zat een klein eetcafé bij waar we besloten om te eten zodat we niet hoefden te koken. Marley bleef in de camper. Toen we na het eten terug kwamen vonden we het maar koud; de kachel had een foutmelding. Zou de elektra weer niet goed zijn? De eigenaar van de camper kwam polshoogte nemen toen ik meldde dat het er op leek dat we geen elektra hadden. Hij controleerde de aansluitingen en die deden het allemaal… In een inmiddels flinke sneeuwstorm haalde hij er een vriend bij. Een oudere man met weinig tanden in zijn mond, ruikend naar sigaren en shag. Zo stonden de 2 ondergesneeuwde heren in onze camper te overleggen wat er toch aan de hand kon zijn waardoor de kachel het niet meer deed. Wij raakten er een beetje gestrest van, want een kapotte kachel wil je écht niet hebben in noord Noorwegen! Er kwamen allerlei goedbedoelde adviezen met wat er stuk kon zijn en we spraken af dat we de volgende dag naar een garage zouden rijden. Ondertussen verwarmden we de camper met de straalkachel die we gelukkig mee hadden. Die avond probeerde ik de kachel nog te resetten maar dat lukte niet.

De volgende ochtend werden we wakker en het was best wel koud. De straalkachel hadden we op Marley gericht zodat zij het niet te koud zou krijgen maar zelf hadden we daardoor wel wat kou geleden… Marley is onze prinses, zoals je hieruit wel kunt opmaken. Met een frisse moed begon Daniella aan de afwas in de keuken van de camping (want tja; geen warm water) en ik begon weer aan de kachel te sleutelen. De kachel zit in een kastje waar je amper bij kunt maar met een hoofdzaklamp en wat kleine schroevendraaiers besloot ik alle redelijk loszittende bedrading opnieuw in te pluggen en aan te draaien en de kachel een hard reset te geven én…. Dat hielp! Opeens hoorde ik het geruststellende geluid van een kachel die vol goede moed begon te werken! Ik appte Daan dat de kachel het weer deed; wat waren we hier blij mee! Het is bijzonder om te merken hoe snel een situatie je hele gedachten kan opslokken maar ook hoe goed een nachtje rust is om alles weer helder te gaan zien. We konden met een gerust hart verder.
We besloten nog wat te shoppen in Sortland, wat anderhalf uur rijden van Andenes zit. Dit is ook de stad waar we straks naar de bios kunnen en waar veel meer winkels zijn dan in Andenes, mochten we iets nodig hebben. Je kunt je camper er gratis parkeren en het is eigenlijk best een aardig stadje. Zeker met sneeuw lijkt alles hier wel veel mooier te zijn.

Hierna was het tijd om naar het huis in Andenes te rijden. Het huis dat we slechts een paar minuten van binnen hadden bekeken en waarbij we geen idee hadden wat er wel en wat er niet zou staan. Het huis wordt normaliter verhuurd aan whale-watch-gidsen; het beroep wat ik zelf eigenlijk gewoon had moeten worden, maar bij gebrek aan een goede vooropleiding denk ik wel eens dat dit nooit tot werkelijkheid zal komen. Maar goed, we zitten nu wel dicht bij het vuur en wieweet hoet het loopt.
De winter is het laagseizoen voor walvis safari’s, ondanks dat er in de winter juist veel meer walvissen zijn; hierdoor konden wij de benedenverdieping huren. Een super plek op een super locatie en heel fijn dat we het via een Nederlander hebben kunnen huren want dat maakt alle communicatie makkelijker. Hierbij een kaart van waar we nu verblijven en ook van het dorp zelf. Het blauwe stipje betreft ons verblijf.

We kwamen bij het huis aan, parkeerden de camper naast het huis en voerden de code van de deur in. Klik! De deur ging open… Helaas bleek het huis een enorme ravage en gingen we direct aan de slag om het schoon te maken. In Noorwegen wordt niets afgesproken over een borg en ook contracten zijn niet heel algemeen, want alles gaat op basis van vertrouwen… Ze gaan er gewoon vanuit dat je een goede huurder bent en dat je het netjes achter laat… Dat was niet helemaal gelukt, zo merkten wij.
Daan en ik begonnen meteen als een bezetene schoon te maken, kapotte kasten te versjouwen, (achter 1 ingestorte kast vonden we een prachtige houtkachel!) eigen meubels zoals de klaptafel en stoelen naar binnen te sjouwen, de tv uit de camper te halen, de afwas en de was weg te werken, de keukenkastjes leeg te halen (we vonden een enorme schat; namelijk een dichte fles Nederlandse van Gilse Schenkstroop!!!!) en te vullen met onze eigen spullen en ga zo nog maar door. De rolgordijnen hingen allemaal verkeerd om; een doorn in het oog dus die moesten nog omgedraaid worden voor we goed en wel met de rest aan de slag gingen. De bovenverdieping werd gehuurd door een Chileense man die de volgende dag zou vertrekken naar Patagonië voor het blauwe vinvins seizoen (bij iedere walvis-gids die ik ontmoet word ik een beetje meer jaloers en bedroefd over mijn eigen gemakzuchtige studiekeuzes in mijn jongere jaren) we hadden het rijk vanaf de volgende dag dus even voor ons alleen, wat wel even fijn bleek te zijn.

De wasbak in de badkamer bleek incompleet, een deel van de zwanenhals ontbrak en toen ik dit naar de huurbaas appte, gaf hij aan dat hij het heel erg vond hoe we het huis hadden aangetroffen en dat er ook een beheerder was die we evt. konden inschakelen. Zodoende kreeg ik contact met een hele aardige beheerder die ons de volgende dag direct (ze stapte net uit het vliegtuig van een vakantie) heeft geholpen met alles wat ontbrak en reparaties heeft laten uitvoeren die nodig waren. Binnen 2 dagen hadden we van een chaotisch huis een gezellig thuis gecreëerd en we genoten ontzettend van dingen waarvan ik niet eens wist dat je er van zou kunnen genieten, zoals: Je armen helemaal kunnen uitstrekken in je huis, een stukje kunnen lopen in je huis, je benen op tafel leggen in je huis, tv kijken vanaf de bank, gewoon uit bed stappen zonder over je partner heen te moeten duikelen en ga zo maar door. Waar we ook heel blij mee zijn is de keuken! Die is in verhouding tot de rest nogal groot en dat zijn we ook thuis niet gewend. We hebben al wel besloten dat wanneer wij ooit een ander huis kopen, we een hoek-keuken willen net zoals hier. We hebben nu ook weer het gemak van een oven en een vaatwasser! Oh joh; zo heerlijk! Soms sta ik helemaal te springen van vreugde als ik een kopje in de vaatwasser zet.
                                                     (even pauze, avond 1 in ons huis)
                                          Foto’s hieronder laten zien hoe het er nu uit ziet. 

Op dag 3 hebben we alles gezogen en gedweild en vanaf dat moment proberen we ook een goede Noorse gewoonte na te leven; schoenen uit als je binnen komt. Dus onze schoenen staan keurig in de hal en we dragen de hele dag onze sloffen. Ook hebben we nog wat spullen aangeschaft om het comfort nog wat te vergroten zoals een waterkoker en Daniella kocht een air-fryer… zo’n ding wil ze al jaren en nu komt het er eindelijk van.
Het grote bijkomen van de hele lange reis van bijna een half jaar kon nu beginnen. Vaste grond onder de voeten; iedere dag hetzelfde uitzicht… wat gaat dat met ons doen? Voor nu voelt het heel goed… we waren er heel erg aan toe en we zijn heel erg moe van de lange prachtige reis. We hebben ook meteen een gezond ritme ingevoerd; doordeweeks geen alcohol meer (het blijft geen vakantie) op tijd naar bed en vroeg weer op, gezond eten en niet meer iedere avond chips; ook al hebben we geen werk, we hebben genoeg te doen en zodra we ons vervelen, gaan we op zoek naar werk; zo simpel is het ook wel weer. Maar voor nu lijkt het er op dat het ook wel eens goed is om te ervaren wat er gebeurd als je niet van alles ‘moet’. Waar ik in Nederland wel tegenaan liep was dat ik bang was, dat ik binnen toen en 5 jaar uit zou gaan vallen omdat de werkdruk en alle andere druk om me heen mij soms (steeds vaker) te veel werd. Deze reis was ook een manier om daar aan te ontsnappen maar ik merk toch dat het in mijn aard zit om continu maar bezig te zijn met van alles; mijn eigen stress te creëren en ik hoop juist wat meer rust in mijn lijf en geest te krijgen en die vast te kunnen houden voor de toekomst. Ik heb wel het idee dat het steeds beter gaat.


Tijdens ons ochtend rondje achter huis, beland je binnen 5 minuten op een prachtig strand. Op zaterdag was het rustig weer en we ontmoetteneen zeearend een nieuwsgierige otter die voor een groot deel uit het water rees om Marley te observeren. Dat zijn echt de hoogtepunten van de dag; we kunnen er lange tijd naar kijken hoe zo’n best wel groot dier ons schijnbaar lijkt te volgen en ook benieuwd is naar ons… In de avond kreeg ik een berichtje van een man die ook in Andenes woont die ons uitnodigde voor een bijeenkomst de volgende dag. De bijeenkomst is iedere zondag in het dorpshuis, 3 minuten lopen bij ons vandaan en het is bedoeld voor Noren en internationale mensen die in Andenes leven. Eerst zagen we er wat tegenop, maar besloten toch maar te gaan.

Zondag startte we onze dag met een lange wandeling waarbij we zeehonden en wederom een prachtige zeearend zagen. De zeearend bleef een hele tijd vlak boven ons hoofd cirkelen… Geweldig! Hierna leverden we Marley thuis af en bezochten we het dorpshuis. Het was inmiddels al 2 uur dus we waren een beetje laat, maar dat gaf geloof ik weinig. Er waren best wel wat mensen; ik gok een stuk of 20. Sommige mensen waren geboren in het dorp maar de meesten kwamen uit het buitenland. Er was koffie en allerlei lekkers en Daniella en ik gingen het hele rondje af om ons voor te stellen. De mensen waren heel nieuwsgierig naar ons en wij ook naar hen. Ze vertelden ons allerlei hele handige weetjes over het dorp. Zo is er een organisatie waar je gratis van alles kunt lenen zodat niet iedereen hetzelfde hoeft te kopen. Neem een grasmaaier, ski’s, fietsen en ga zo maar door. Je mag dan gewoon iets lenen voor ongeveer 2 weken, en daarna breng je het terug en wordt het uitgeleend aan de volgende. Super handig! In het dorpshuis staat ook een mooie piano en ik heb gevraagd of ik daar af en toe op mocht spelen/oefenen. Dit werd heel enthousiast toegestaan met de vraag of ik dan met kerst een klein optreden zou willen verzorgen. Nou; geen probleem… Ik heb nu ook een stukje gespeeld maar de laatste keer dat ik een piano aanraakte is een maand of 9 geleden; vlak voor onze reis kwam het er ook niet van… Het zit even niet meer zo in de vingers maar met wat oefening komt dat vast wel weer.

Andenes zit op Breedtegraad 69 en dat maakt dat het hier nu al snel donker is. (Texel zit op de 53e breedtegraad) Om 15:00 is het net zo donker als s’nachts en dat gaat iedere dag 7 minuten eerder worden (en in de ochtend later weer licht). We moeten er allebei wel even aan wennen, maar voorzien nog geen problemen. De mensen op de bijeenkomst leerden ons ook dat de Noren in de winter veel meer rust pakken, en alles wat nu niet komt, ‘in de zomer wel wordt gedaan’.
Ook kregen we mee dat er in Noorwegen verschillende gradaties in ‘goed’ zijn. De Noren zijn conflict vermijdend (heerlijk! Wij ook!) en zullen dus niet snel zeggen dat ze iets niet goed vonden, zelfs al is het gewoon een blamage! Als iets gewoon ronduit slecht was, dan zeggen ze dat het ‘goed’ was. En als het écht goed was, dan zeggen ze dat het ‘super goed’ ‘fantastisch goed’ ‘overweldigend goed’ of ‘uitmuntend goed’ was. Dus gewoon ‘goed’ betekend eigenlijk ‘je bakt er niets van’. Het woord voor goed is overigens ‘Bra’ in Noorwegen…
Twee van de aanwezigen, José uit Tenerife en zijn vrouw uit Rusland, vertelden dat zij dit vanuit hun cultuur ook niet gewend zijn; dat ze direct en eerlijk zijn op het moment dat iets niet goed is… En zo zijn wij het ook gewend… Hij vertelde dat hij eens een presentatie bijwoonde die heel slecht was, en al zijn collega’s hadden achteraf aangegeven dat ze de presentatie ‘Bra’ vonden… Hij snapte er niets van… maar nu legde hij ons dus uit dat ‘Bra’ niet zo ‘goed’ is, als het lijkt.

Gisteren zijn we, na een bezoek aan een kringloop hier in de buurt (90% kerst-rommel) wat gaan rijden om het dorp heen; iets verderop is een plaatsje Fiskenes, waar we ook over het strand hebben gewandeld en 20 minuten rijden de andere kant op kom je bij een sparrenbos waar we hebben gewandeld over een langlauf parcours. Het weer zit niet bepaald mee, dus we maken geen lange wandelingen momenteel; het regent en het is nu opeens weer 10 graden. Dan heb ik liever een pak sneeuw en een lieflijk zonnetje, maar het is toch leuk om de omgeving alvast een beetje te verkennen.
In de winkelstraat waar wij in wonen zijn 2 supermarkten, 2 restaurants (waarvan 1 pizzaria), 1 kroeg, een wijnwinkel, een meubelzaak, een apotheek, 2 kledingzaken en… 3 kapsalons. In Noorwegen heb je ongeveer voor iedere 10 inwoners een eigen kapper lijkt wel; maar ik kijk er naar uit om binnenkort weer eens lekker naar een kapper te gaan. En wieweet smeer ik dan ook wel weer eens wat henna in mijn haar, alhoewel ik nog steeds in dubio zit om het te laten uitgroeien.

Je merkt; de standaard dagelijkse dingen worden weer wat meer het onderwerp van gedachten en gesprek; we komen tot rust… Ik heb van de week al heerlijk gevist hier even verderop en Daniella verdiept zich in een cursus. We vermaken ons goed, voelen ons thuis en welkom en zonet is onze bovenbuurvrouw gearriveerd die gelukkig ook heel aardig is. Je wordt al aardig Noors als je in de winkel staat, een krop sla van omgerekend €2 ziet en dat goedkoop vindt en ook alle andere eigenaardigheden die we hier al zijn tegen gekomen wennen beetje bij beetje. Het woordje Noors dat we spreken wordt ook steeds iets beter en na een turbulente week waarin hier en daar ook wel eens wat gemopper en frustratie naar elkaar werd geuit, hebben we elkaar weer terug gevonden en is ook Marley heel erg content met haar mandje bij de verwarming….
De frequentie van de blogs zal nu wellicht wat minder worden, of de blogs een stuk korter (ik oefen er echt op) maar ik blijf jullie op de hoogte houden van de leuke en minder leuke dingen die we hier tegen komen; iedere dag bleek tot noch toe een avontuur en dat was fijn… En nu is het fijn dat het leven weer even wat rustiger is en we bij mogen komen van alles… Vanuit donker Andenes, tot ziens!