Dit is een nieuwe pagina.

01.11.2024

(nieuwe) vrienden en familie, oog in oog met de orka’s en emotionele rollercoasters

De vorige blog eindigde vlak voor een enerverend, spannend en groot avontuur, binnen dit op zichzelf staande mega avontuur. Mijn ouders zouden bijna arriveren, onze vriendin Karen niet veel later en met hen zouden we een mooi orka en walvis avontuur tegemoet gaan… tenminste; als ze zich lieten zien want het was toch een gok… Het orka seizoen begint immers pas rond 1 november in Skjervoy.
Daniella en ik brachten de laatste nacht door in de camper op een niet al te charmant industrie terrein en verlangden naar het moment dat we eindelijk weer eens in een echt bed konden stappen. Na maar liefst 157 dagen in een klein bedje in de camper kan ik amper omschrijven hoe heerlijk het is om iets meer ruimte te hebben en gewoon aan je eigen kant uit bed te stappen. We keken er naar uit!

17 oktober werd ik al vroeg wakker; het was tijd om naar het eerste vakantiehuisje te gaan dat wij zelf in Tromso hadden gehuurd voor 3 nachten! Het was maar 10 minuten rijden en we konden vroeg inchecken, wat heerlijk was. Zo konden we even douchen, een was draaien en Marley installeren. Die was draaien ging niet zo voorspoedig, want bij het drogen van de was vloog de machine bijna in de hens! Gelukkig hadden we nog een paar dagen om de boel aan een rekje te drogen. Het huisje was heel nieuw, met een nieuwe keuken en nieuwe badkamer. De bedden waren overigens niet veel breder dan ons bed in de camper maar ik kon gelukkig wel weer eens rechtop zitten zonder mijn hoofd te stoten aan de kastjes. Het huis was Noors warm (gemiddelde thermostaat staat hier op 25 graden) dus we probeerden nog wat te koelen. In de middag was het tijd om mijn ouders op te halen van het kleine schattige vliegveld van Tromso. Toen we bij het vliegveld aan kwamen kreeg ik al een appje van mijn moeder ‘ik zie jullie!’ we vallen natuurlijk nogal op, met een camper in deze tijd van het jaar… We keken goed door de ruiten van het vliegveld en daar zagen we 2 stralende zwaaiende mensen… Het is zó bijzonder om je ouders te mogen ontvangen in het land waar je zelf doorheen reist…. Laat staan 2 keer! Niet veel later kwamen ze door de draaideur naar buiten en Marley en ik drongen elkaar ongeveer aan de kant omdat we allebei heel graag met hen wilden knuffelen… Het was heerlijk, emotioneel en fijn ze weer te zien. Op naar het huisje!

Die avond gingen we uit eten in een heerlijke Pizzeria en rondden we de dag op tijd af. We waren allemaal verreist en de volgende dag wilden we Tromso gaan ontdekken. Na een goed ontbijt de volgende dag, vertrokken we met het OV naar de stad waar we het Polar Museum bezochten. Daniella en ik hebben 2 jaar geleden heel Tromso al wel aardig doorkruist maar het Polar Museum is erg mooi en interessant; geen straf om nog eens te bezoeken dus. De ontdekkinsreiziger Roald Amundsen wordt overal in Tromso ongeveer verafgood, maar ik heb weinig met die man gezien zijn afschuwelijke praktijken met poolhonden. Enfin; Ook aten we een rendier-hotdog en stak ma nog een kaarsje aan in het kerkje. We sloten het stadsbezoek af met een borrel in het Rock-café waarna we met een aantal lekkere hapjes weer huiswaarts gingen waar Karen inmiddels ook was aangekomen, die lekker met Marley was gaan wandelen en allerlei leuke orka gadgets had meegebracht. Die avond maakten mijn ouders kennis met onze vriendin en het was super fijn om haar er ook bij te hebben. Wij hebben deze zomer 3 weken met m’n ouders doorgebracht en een nieuwe ziel in het team geeft meteen andere gesprekken en een hernieuwde sfeer. De volgende dag was het 12 graden! We konden wandelen zonder jas en het leek er op alsof iedereen z’n ski-kleding voor niets had meegebracht (en zelfs nieuw gekocht) vanuit Nederland, want voorlopig zou het helemaal niet koud worden. Dat is wel een voordeel op een boot, maar toch neemt het wel iets van de Noorse-winter-sfeer weg. We bezochten de stad opnieuw samen met Karen en we aten bij ons favoriete Noorse restaurant, Bardus. Daniella ontving haar rendier-steak te doorbakken wat resulteerde in gratis toetjes voor iedereen (en een nieuwe steak van Daan) als je nagaat dat 5 toetjes en 5 koffie/thee in Noorwegen al snel neer komt op €100 dan was dat wel een hele mooie compensatie. Ze mogen mijn steak volgende keer ook gerust doorbakken…

Die avond werden we, toen we van de bus terug naar het huis liepen, ook nog getrakteerd op een prachtig Noorderlicht! Het was niet extreem intens, maar toch wel in de top 5 van wat we de afgelopen maanden gezien hebben. Het danste boven ons hoofd en ik vond het zo fijn voor mijn pa en ma… Zij zijn jaren geleden eens naar Finland geweest en hebben toen helemaal geen noorderlicht gezien. Nu stonden we er met z’n 6’en (Marley kwam er ook bij) onder en genoten er van…

De volgende dag zou het grote avontuur beginnen. De week ‘whale nerds’ georganiseerd door Roy Balvert. Een Nederlander die een aantal jaren geleden in Noorwegen is gaan wonen en net zo gek is van orka’s als ikzelf. In juni hebben we bij hem gebbq’t en we hadden een leuke klik! Naast dat hij vrachtwagenchauffeur is, organiseert hij meerdere reisjes met zijn bedrijf ‘in Love with Norway’ en de ‘whale nerds’ editie is er een van. Je moet wel écht heel gek zijn van orka’s en walvissen want whale watchen is wel echt de hoofd-bezigheid. De reden dat hij het zo vroeg in het jaar had georganiseerd was omdat er nu nog wat meer daglicht was en het nog niet zo druk is met andere whale-watch organisaties. De orka’s zijn nog maar sinds 2011 nabij Tromso en sinds 2017 bij Skjervoy. Ze trekken achter de haring aan en de kans is groot dat ze over een aantal jaren weer elders zitten… Hoe dan ook is het whale watchen en het snorkelen met orka’s uitermate populair geworden en soms is het te zot voor woorden wat voor tafrelen zich voordoen om de toeristen en snorkelaars tevreden te stellen. Roy wilde deze chaos voorkomen en besloot de gok te wagen om 20 oktober van start te gaan met de orka-week. Gelukkig zijn de orka’s extreem vroeg dit jaar dus na maanden van zenuwen over hun aanwezigheid, wist ik nu toch wel zeker dat we ze in ieder geval weer zouden zien.

Roy woont zelf in zuid Noorwegen en ons ‘whale-nerds’ team werd nog versterkt door de Nederlandse Wieteke en Shalana. Zij zouden die dag vanuit Nederland naar het hoge noorden vliegen en we hadden om 15:00 afgesproken op het vliegveld. Helaas had Roy zijn vliegtuig vertraging dus werd het later, maar wij vermaakten ons ondertussen in een universiteitsmuseum waar we mijn vader gerust de hele week achter hadden kunnen laten, zo interessant vond hij het allemaal.
Toen de hele groep compleet was en wij onze Lagertha op het parkeerterrein van het vliegveld achter hadden gelaten, reden we met een mini-van richting ons eerste verblijf, zon 2,5 uur rijden/varen bij Tromso vandaan. We aten een gezamenlijke maaltijd, leerden elkaar nog een beetje kennen maar besloten ook op tijd te gaan slapen. Daniella en ik kwamen tijdens ons avondrondje nog een poolvos tegen! Super gaaf; hij stak zo voor ons de weg over.

De volgende ochtend ontbeten we op tijd zodat we snel door konden rijden naar Skjervoy. Skjervoy is een klein schiereiland met amper 2.000 inwoners en wordt sinds 2017 overspoeld door walvis-fanaten die een keer in hun leven gesnorkeld willen hebben met het machtigste roofdier op aarde. Toen wij 2 jaar geleden een week op zee waren was het nog veel rustiger maar gezien er in Noorwegen amper regel of wetgeving is over het houden van afstand (In Canada moet je bijvoorbeeld 400 meter afstand houden van orka’s, tenzij ze jou benaderen en er mee zwemmen levert je een boete van 12.000 dollar op) wordt het steeds populairder. Ik heb daar moeite mee, maar doe er ook zelf aan mee. Het is iets wat ik voor mijzelf nog uit moet zoeken, alhoewel ik eigenlijk niet wist hoe druk het vorig jaar is geweest en ook hoeveel problemen er worden voorzien als dit zo door gaat voor zowel de dieren als de mensen. Enfin; daar kom ik later op terug. (andere blog) 

In de auto kregen we een veiligheidsbriefing over wat wel en wat niet te doen in het water. Het zag er naar uit dat het weer om zou slaan en daarom wilde Roy nu vandaag al het water op, zodat we in ieder geval al wel een keertje waren geweest. Ik kon niet wachten! Eenmaal bij de twee appartementen aangekomen installeerden we onszelf snel. Het appartement was oud maar voldeed en was ruim, en Karen kon gezellig bij ons in trekken want we hadden 3 slaapkamers. Roy, Wieteke en Shalana verbleven boven. Grappig tussendoortje; we vonden nog een lege fles Texelse Jutter bij het oude glas! De wereld is klein. 
We lieten Marley achter (daar was ze het niet mee eens, want bij terugkomst had ze alle kleedjes aan de kant ‘gegraven’.) en gingen op pad. Allemaal in wetsuit met daaroverheen een warmte overall. De kleding die je aan kon na het snorkelen namen we mee in aparte tassen. De enige die van tevoren al had aangegeven niet te gaan snorkelen was mijn pa, maar de dames wilden allemaal wel een duik wagen.
De zee was woest… Heel woest! En het bootje was klein… Heel klein! Er was wel een kleine kajuit waar 4 man in kon staan, maar 4 van de 8 stonden buiten. Mij maakt het weinig uit; bij het idee dat ik walvissen kan zien maakt het mij niet uit hoe koud/nat ik word want de gedachte dat we ze zouden kunnen zien lijkt me te verwarmen. Na een klein tijdje zoeken vonden we 2 bultruggen die een aantal keren onderdoken en daarbij hun prachtige staarten lieten zien. Na een tijdje voeren we verder; op zoek naar de orka’s. Helaas duurde het niet lang voordat Daniella zwaar beroerd over de reling hing om de vissen in de woeste zee te voorzien van wat extra voer… De ontberingen die zij moet doorstaan om de geliefde walvissen te zien, laten ook zien hoe prachtig zij het vindt. Maar als ik dan dat groene gezicht zie heb ik ontzettend met haar te doen.
We waren inmiddels al een aardige tijd op het water en de golven bleven hoog en zelfs ik vond het op een gegeven moment wel genoeg geweest totdat ik opeens mijn moeder een enorme kreet hoorde slaken. Ik stak mijn hoofd via de deur de kajuit in… ‘ORKA’S!’ riep ze ‘Roy zag ze!’ 
Ik tuurde over het water maar zag bar weinig. Roy voer met een grote snelheid en hyper van opwinding een kant op en toen ik wat langer keek zag ik inderdaad een aantal grote zwarte rugvinnen uit het water steken! Daar waren ze dan…
Toen we eenmaal bij de orka’s waren bleek het daar luwer te zijn dan de rest van de zee. De orka’s waren aan het jagen en creëerden een baitball van haring. Wieteke, Karen, Shalana en ik besloten al snel dat we het water in wilden. Daniella en mijn ma hielden het voor vandaag even voor gezien.

Het was al redelijk donker en de orka’s waren erg snel. Ze waren duidelijk nog op jacht en dat maakte het lastig ze onder water te bekijken… Wel zag ik er eentje onder me door zwemmen en ook kwamen de glinsterende haring-schubben me weer tegemoet; de orka’s hadden duidelijk al beet.
Na een minuut of 10 zwemmen, op kijken waar de orka’s zich bevonden en weer onder water duiken besloot ik dat ik het mooi geweest vond. Vanaf de boot kon je ze veel beter zien en bovendien had ik het idee dat ze nog hun plaats aan het bepalen waren… Proberen een orka bij te houden zou lachwekkend zijn dus ik ging er uit. Mijn mede-zwemmers besloten hetzelfde en gelukkig had Karen echt wel wat gezien onder water! Wieteke en Shalana hadden ook wat gezien en ik merk eigenlijk dat ik nog steeds heel goed ga op mijn ervaring van 2 jaar geleden… ik vond het niet erg dat het niet gebeurd was dit keer.

2 jaar geleden hadden we een week durende orka-expeditie met speciale droog-pakken en de situatie was meerdere dagen zo, dat we langere tijd met de orka’s konden doorbrengen. Op 1 dag hebben we zelfs 4 uur met ze in het water gelegen en op diezelfde dag ervoer ik het mooiste moment van mijn leven. Ik had een hele emotionele en indrukwekkende interactie met 1 mannetjes orka terwijl mijn andere teamleden en de overige orka’s iets verderop waren. Deze orka bleef constant bij me en als ik geluid maakte, maakte hij het terug. Soms zwom hij even een stukje weg en kwam hij weer terug… zo dichtbij dat ik hem had kunnen aanraken. Ik heb toen mijn masker vol gehuild van ontroering en ik merk dat ik het nog steeds niet droog houd nu ik de ervaring op papier zet… Navraag heeft mij geleerd dat deze orka NKW256 is; een jong volwassen mannetje. Ik wil eigenlijk nog heel graag een tattoo van hem; hij schonk mij mijn 30-jaar lange orka droom in die bijzondere 20 minuten. Dit is dezelfde orka als waarmee mijn blog altijd staat afgebeeld en thuis hangt hij prominent op mijn werkplek. Ik hou écht van dat dier.  
Ik weet heel erg zeker dat bovenstaande ervaring niet te overtreffen is. Die verwachting heb ik ook niet… En eigenlijk baalde ik toen ik in het water lag dat ik ze nu niet mooi van bovenaf kon bekijken, want ook dan zijn ze zo prachtig! Op de boot was het natuurlijk erg koud. De zon was onder en wij vieren wilden ons omkleden in een hele kleine kajuit. Mijn schone kleding was doorweekt geraakt van al dat gespetter en ik werd kouder en kouder. Eenmaal aan land was ik volledig verkleumd en heel blij dat we weer terug waren… We hadden orka’s gezien! Dat was alles wat telde… we warmden allemaal even op in ons eigen appartement en aten die avond laat. Ik won nog een grote pluche orka tijdens een loterij en na het eten ging iedereen voldaan naar bed.

De volgende dag zou het slecht weer worden, maar niets was minder waar. De zon scheen, er stond weinig wind… Op naar zee! Maar voordat de pret begon zette mijn moeder de boel even op scherp door bijna te stikken in een pil (ik geloof zo’n gezondheidscapsule)… Ik was nog in de slaapkamer toen ik opeens een hoop gehoest en vervolgens een flauw ‘ik stik!’ hoorde. Om mijn vader brullend stoof ik naar haar toe en deed iets wat leek op de Heimlich, alhoewel ik eigenlijk geen idee heb hoe die moet. Iedereen was z’n bed uit gestoven en klaarwakker en bij ma schoot de pil uit haar luchtpijp. Gelukkig; dat liep goed af. Na het ontbijt stond iedereen weer te trappelen om de boot op te gaan, en Wieteke en moeders besloten een poging te doen tot zwemmen. Toen we de haven uitvoeren wisten we eigenlijk niet wat we zagen… Binnen een paar minuten hadden we orka’s gevonden! Hier en daar voer af en toe een bootje voorbij maar verder waren we alleen met ze. En ze lieten een gedrag zien dat ik zelf nog maar weinig heb gezien, ondanks dat ik toch al heel vaak orka’s heb ontmoet. Ze deden veel ‘spy-hops’. Bij dit gedrag toont de orka zijn hoofd en een deel van zijn bovenlijf boven het water. Hij kijkt tijdens deze manoeuvre om zich heen, waardoor het net lijkt alsof hij de wereld boven water ‘bespied’. Zodoende: Spy-hop! Ik vond het zo geweldig; in plaats van onder water, had ik het idee dat we nu boven water oogcontact hadden… letterlijk op dezelfde golf-lengte.
Wieteke en ma gingen dapper te water maar bij mijn moeder zat haar duikbril helemaal verkeerd, onder de muts van het wetsuit. Ze kreeg direct een golf water binnen via haar snorkel en zodoende stikte ze die dag bijna voor de tweede keer. In dat koude diepe water, zonder enige ervaring was dit niet bepaald een goed begin en ze wilde er zo snel mogelijk uit. Wieteke begeleidde haar goed en gaf aan dat ze op haar rug moest blijven liggen waarna we haar met de boot konden oppikken. Ik, maar zeker mijn vader was blij dat ze weer op de boot was… in paniek raken in open water en je verslikken in zout zeewater terwijl ondertussen de orka’s om je heen zwemmen is niet bepaald een rustgevend beeld. Mijn vader is een nuchtere man; die krijg je niet zo snel gek, maar ook bij hem stond de paniek in de ogen toen moeders daar zo hulpeloos lag te spartelen. Wieteke hield het ook voor gezien en gelukkig waren ze snel omgekleed en in hun warme kleren om samen met ons mee te genieten vanaf de boot.
De ene na de andere orka kwam boven. Soms 2, zelfs 3 tegelijk. En dan waren ze weer een tijdje weg. En dan kwamen ze weer terug! Met meer dit keer… en een paar baby’s die heel speels met elkaar omgingen, oefenden op hun spy-hopjes en soms zelfs een sprongetje waagden. Dit was geweldig, en het duurde maar voort! Ik vond het heerlijk om mijn ouders vol verwondering naar het water te zien kijken; mijn moeder zette haar enthousiasme kracht bij met blije kreten en ook de andere reisgenoten hadden de tijd van hun leven. Ik maakte nog een droom waar; een selfie met een orka. Na ongeveer 3,5 uur op het water leek het dat de show stopte en stelde Roy net voor om weer terug te gaan naar de haven totdat plotseling, onder onze boot, zich een gigantische baitball vormde. De orka’s hadden de enorme hoeveelheid haring richting onze gejaagd en opeens zaten we er middenin… Tientallen orka’s en, duizenden zeemeeuwen en… een enorme bultrug begonnen ons op een anderhalf uur durende live National Geographic aflevering te trakteren. Mijn vader nam het roer van Roy over en voer zodanig rondjes, dat we om de baitball heen bleven varen. De orka’s kwamen aan beide kanten omhoog en de bultrug kwam als een olifant in een porseleinen kast zijn deel opeisen. Het was echt geweldig! Ademloos en stil, ten midden van duizenden krijsende meeuwen dobberden wij daar met z’n 8en in een van de mooiste walvis-spektakels die ik ooit heb meegemaakt, zo niet de mooiste. De maan begon te schijnen en in het maanlicht, dat weerkaatste in de koude Noorse zee, zagen we de rugvinnen langzaam minder worden… De orka’s hielden het voor gezien en wij gingen naar huis. Volledig flabbergasted. Wát een dag! Die avond was de sfeer gezellig en uitgelaten maar we waren ook allemaal erg rozig van de dag op zee. Morgen weer een dag; tabee




De volgende ochtend wilde Roy op tijd op pad want in de ochtend gaf het mooi weer op en daarna een stuk minder. Karen besloot die ochtend niet mee te gaan om even bij te komen van de toch ook wel vermoeiende dagen en die ochtend zagen we niet heel veel op zee. Wel een paar orka’s en bultruggen ver weg, maar het was drukker met bootjes en tja; na zo’n dag als gisteren is het moeilijk om overal van onder de indruk te blijven. Tussen de middag voeren we naar huis zodat we even wat konden eten om in de middag weer de zee op te gaan, maar dit keer bleef mijn vader aan wal. Roy stelde voor dat ik zou varen zodat ik mijn geleerde kennis eens in de praktijk kon brengen. Ik vond het heel erg gaaf om de boot te besturen en leerde ook het een en ander over het radar-systeem die de dieptemeters aangeeft. Roy liet mij nog een rondje achteruit varen als oefening voor wanneer er iemand over boord viel maar laten we voorlopig maar hopen dat dat niet gaat gebeuren want die test doorstond ik niet bepaald glansrijk. Ik genoot enorm van het varen maar helaas zagen we geen orka’s meer. Wel hoorden we ze in de verte door onze zelf meegebrachte hydrofoon! Met Daniella haar zeeziekte ging het inmiddels goed; dat wil zeggen, ze had er geen last meer van. Gelukkig! Die avond parkeerde ik de boot zonder al te veel moeite in de box. Ik vond het een geweldig gevoel!

Het was inmiddels de vierde dag dat we de zee op gingen en ik had een knoop in mijn maag. Het weer zag er hierna echt heel slecht uit. Te slecht… Ik bleef hoop houden maar moest ook realistisch zijn; dit zou de laatste dag worden met kans op orka’s. Daniella en Wieteke bleven thuis want ze waren allebei niet fit en wij gingen voor een laatste keer op zoek naar de orka’s. We troffen een groepje en voeren een tijdje met hen op. Ik probeerde de hydrofoon die we mee hadden gebracht nog een keer uit, maar helaas; geen communicatie. We voeren verder… De uren kropen voorbij, maar we zagen niets. We moesten om 1 uur aan land zijn want Karen en Shalana hadden een husky-toch geboekt. Ik baalde als een stekker! Maar begreep ook dat het ergens een keer stopt en eigenlijk ben ik gewoon onverzadigbaar als het gaat om orka’s. Ik kan denk ik 365 dagen per jaar orka’s bekijken zonder er zat van te raken. Het was 12 uur en we hadden de keuze om nog wat verder te varen of de haven in te varen, waar we nu voor lagen. Roy en ik besloten beide dat we toch nog een blik wilden werpen in een ander fjord; weer niets. Het was 12:45 en we waren al veel te laat. Net toen we naar de haven wilden gaan doken er meerdere orka’s naast ons op… 10, 20, 30… op een gegeven moment een stuk of 50! Tranen biggelden over mijn wangen en ik hoorde Roy zeggen ‘Kijk Maaike, ze komen afscheid nemen’. Ik begon steeds harder te snotteren en te snikken en toen zich opeens een vinvis in het spektakel mengde (het enagrootste dier op aarde, alleen de blauwe vinvis is groter), was dat de grote kers op de enorme taart. Later vond ik een foto op insta van ons kleine bootje naast die enorme vinvis! Shalana en Karen wilden terecht niet te laat komen bij de husky-tocht dus het was met een zwaar gevoel dat we de dieren moesten verlaten, alhoewel ik toch het gevoel had dat het avontuur door deze laatste 15 minuten compleet was.

Aan land stond Daniella ons al een tijdje op te wachten samen met Marley op de pier; de tranen bleven bij mij nog even stromen maar nadat we ons allemaal hadden omgekleed herpakte ik mezelf en gingen we gezellig mee met Karen en Shalana. Zij met de husky-tocht mee en wij wandelen nabij de grens met Finland waar het opeens veel kouder bleek.

De weg was bevroren en de wandeling daardoor wat uitdagend, maar toch was het leuk. Hierna gingen we uit eten bij een heerlijk restaurant en overdachten we onze avonturen. We sloten de avond af met een hilarisch spel. Het was voor ons doen helemaal laat geworden maar gelukkig stond ons een hele rustige vrijdag te wachten.
Die vrijdag besteedden we, na een enorm pannenkoekenontbijt gebakken door Roy, aan het ontdekken van het plaatsje Skjervoy, wat niet heel veel meer is dan 1 winkelstraatje. Pa lette steeds buiten op Marley terwijl wij (de kudde vrouwen) ging shoppen. Roy was naar het appartement teruggekeerd om alvast alle pakken op te ruimen. Die avond aten we de laatste zelfbereide maaltijd in het appartement en deden we weer een spel. Wieteke, Karen en Daniella gingen nog pootje baden in de baai bij het huisje terwijl Roy, Shalana en ik met droge voeten aan de kant stonden terwijl boven ons het noorderlicht zich weer mooi liet zien. Karen had het geweldige idee om Free Willy te huren, de film waarmee mijn orka-passie ooit begon en met z’n 8en zaten we opgepropt in ons appartement naar deze inmiddels al weer 31 jaar oude klassieker te kijken.


De volgende dag was de dag van de terugreis. We maakten nog een ongelooflijk gave wandeling naar een hele mooie, superhoge waterval van 153 meter hoog. Pa bleef op gepaste afstand terwijl wij op een smal bruggetje boven het diepe ravijn stonden. Marley was dapper mee gegaan, maar stond aan de grond genageld toen ze niets vermoedend naar beneden keek. De reis naar Tromso was lang maar gezellig en eenmaal daar bleken we in dezelfde pizzeria te eten als waar we ons avontuur met pa en ma 10 dagen geleden waren begonnen. We verbleven de laatste nacht met zijn allen in een hotel in het centrum en de volgende ochtend was de tijd aangebroken om afscheid te nemen van Karen, Roy, Wieteke en Shalana. Wat een leuke groep was dit; zo gezellig en ontspannen! En ook in het huisje was het, op kleine irritaties hier en daar na, goed gegaan; ondanks dat het niet makkelijk bleek om 1 kleine badkamer te delen met 5 volwassenen (waarvan ook nog eens 4 vrouwen) Het zou even wennen worden om weer zonder de groep te zijn. Ook Marley vond het lastig; die voelde zich helemaal thuis bij iedereen en iedereen was echt zo lief voor haar! Mijn ouders zouden eerst ook op deze dag terugvliegen maar hadden gelukkig nog 1 extra nacht bij geboekt zodat het einde niet zo abrupt zou zijn. Nadat we onze vier mede-avonturiers hadden uitgezwaaid keerden wij nog een keer terug naar Tromso waar we ons heel goed hebben vermaakt in een aantal kroegen, heerlijk uit eten zijn geweest en vervolgens heerlijk hebben geslapen in weer een ander hotel. Het afscheid naderde, maar ik wilde er nog even niet aan denken. Afscheid nemen vind ik altijd heel erg lastig, zeker als het voor langere tijd is. Toen mijn moeder s’avonds Marley nog even kwam knuffelen voelde ik al een brok in mijn keel verschijnen… Gelukkig kon ik die snel weg kuchen en heb ik die nacht prima geslapen.


De volgende ochtend tijdens het ontbijt lukte het mij al snel niet meer om het droog te houden; gelukkig bedaarde ik ook wel snel en toen Daan beneden kwam die zich verbaasde over de drukte in de eetzaal kon ik de focus weer op het eten leggen. Een heerlijk ontbijt! Na het ontbijt wandelden we met z’n vieren nog een rondje met Marley en daarna bestelden we een taxi naar het vliegveld. Eenmaal bij het vliegveld konden ma en ik ons niet meer beheersen en het grote huilfestijn kon starten… We keken hoe ze hun bagage afleverden; Marley wilde zo graag naar ze toe en dat maakte het eigenlijk nog moeilijker. Nog een laatste knuffel, een hele dikke lange knuffel. Pa en Daan hielden het inmiddels ook niet meer helemaal droog en zo stonden we daar; na 11 intensieve nachten van samenzijn; de mooiste dingen meegemaakt, soms kleine onvermijdelijke en logische irritaties maar vooral leuke momenten met elkaar. Dit was de tweede Noorwegen reis van mijn ouders en daarmee onze laatste afspraak voor de komende 7 maanden; Een tijd om nooit meer te vergeten. We verdwenen door de glazen draaideur en bleven zwaaien tot de armen lam waren en de tranen nog steeds vloeiden.
Het was tijd om verder te gaan, 200 kilometer verder naar onze een na laatste overnachting in de camper. Weer terug bij het basis team van Daniëlla, Marley en ik; op naar ons huur-huis in het hoge noorden.
Daarover vertel ik in een latere blog.