Dit is een nieuwe pagina.

16.10.2024

Metamorfose voor Lagertha, een trio van vis, het einde van het grootse camper-avontuur en op naar de orka’s!

Meestal begin ik de foto reeks van de blog met een selfie; zo kunnen jullie allemaal meteen in 1 oogopslag zien dat we allebei nog leven, er allebei nog voor gaan en niet 1 van ons het bijltje er bij neer heeft gegooid. Vorige week eindigde ik de blog op een heerlijk rustig plekje bij Alta, waar we 2 nachten hebben gestaan. De schrik van de gladdigheid zat er in… Het zat er zelfs zo erg in, dat ik er amper van kon slapen… Die dag dat wij van Hammerfest naar Alta rijden zijn er meerdere ongelukken gebeurd op diezelfde weg met voertuigen die minder gevaarlijk zijn dan die van ons… Voertuigen van de Noren die wel wat gewend zijn… Ik kreeg die avond een filmpje doorgestuurd van een vrachtwagen waarbij het achterste deel alle kanten op gleed, recht op een auto af. Het gekrijs van de vrouw die het filmde ging door merg en been en het beeld verweefde zich eigenlijk de hele nacht in alle vluchtige dromen die ik had. Zo droomde ik dat ik in de HEMA stond en dat opeens die vrachtwagen binnen gleed… Tja; vrachtwagens zijn een angst van me en ik droom toch minstens eens in de maand wel dat ik er op een vervelende manier mee in aanraking kom. De kettingbotsing van februari heeft daar niet bij geholpen en de omstandigheden op de weg hier, maken het ook niet beter. Hoewel ik wel kan zeggen dat ik inmiddels zeker ben van mijn eigen rijvaardigheid, kun je er niet blind van uit gaan dat een vrachtwagen zich ook aan de snelheid houdt of spijkerbanden heeft. Want tja; straks hebben wij spijkerbanden, maar wat als een vrachtwagen dat nu niet heeft? Zo ging het de hele nacht door… ik was blij dat het licht werd en dat ik het bed vol pieker-drama’s uit kon om een verfrissende wandeling te maken door een witte wereld met roze luchten… een nieuwe frisse dag; fijn!

We reden naar de garage in Alta waar we al bij langs zouden gaan om het rubber van de oliekit te vervangen maar buiten dat kregen ze er nog wat klusjes bij. We hadden ze geprobeerd te bellen om ze wat voor te bereiden, maar we kregen ze helaas niet te pakken. Onderweg zagen we in het raam van een supermarkt dat een van onze voorlichten het ook niet meer deed, dus dat konden ze ook meteen meenemen en buiten dat wilden we natuurlijk spijkerbanden en hoopten we dat zij de afgebroken stang van onze ruitenwisser konden fixen. De meneer achter de toonbank zat ons verbaasd aan te kijken toen we de hele lijst opnoemden van wat er moest gebeuren. Hij gaf aan dat de spijkerbanden ook wel konden, maar de prijs die hij noemde was bijna €1.300. Dat is wel erg veel als je er maar een paar maanden op gaat rijden… Daan was zo slim om te vragen of ze geen tweedehands banden hadden, maar hij dacht van niet. ‘even in een opslag kijken’. 20 minuten later kwam hij terug met goed nieuws… er waren nog spijkerbanden in onze maat en ze wilden die er wel onder zetten voor €500. We waren heel erg blij en opgelucht! De volgende dag mochten we terug komen om alle klusjes te laten uitvoeren. We verheugden ons er op. Buiten dat was er nog iets waar we heel erg blij mee waren… al weken waren we de reservesleutel van de camper kwijt en waar ik me hier een half jaar geleden nog hysterisch druk om zou maken, zat het nu wel continu in mijn achterhoofd en hadden we tussendoor ook al wel heel veel gezocht, maar ik had het gevoel dat we hem wel weer terug zouden vinden… Toen wij aan het wachten waren op het nieuws over de spijkerbanden liep de monteur die een aantal weken geleden aan onze camper had gesleuteld, nietsvermoedend de ruimte in. Hij zag Daan, mompelde iets onverstaanbaars (een Rus, immers) en verdween weer om niet veel later terug te keren met… de sleutel! Hij was helemaal rood van ongemak en liep heel snel weg, nadat hij ons de sleutel had teruggegeven. Wij waren alleen maar heel erg blij dat we hem weer terug hadden… Alleen maar goed nieuws vandaag!

Die nacht zetten we de camper nabij Alta centrum en maakten we een mooie stadswandeling in het donker. Daarbij bemerkte we dat Alta helemaal niet zo lelijk was als dat we dachten want met alle mooie stadsverlichting was het eigenlijk een hele prettige plek om doorheen te wandelen. We maakten een hele goede nacht en goed voorbereid gingen we de volgende dag naar de garage. We hadden de i-pad mee (ik kijk graag naar series van NPO; heerlijk als je dan Wifi hebt) en wat lekkere dingetjes voor zowel onszelf als voor Marley en we konden plaatsnemen in een heerlijk ingerichte wachtkamer waar koffie, koekjes en chips stonden maar ook twee banken en twee stoelen. In Noorwegen zijn ze wat dat betreft echt heel verzorgend. Marley mocht ook gezellig mee en zo hebben we eigenlijk een hele relaxte middag gehad. Na 5 uur klussen waren de mannen eindelijk klaar en was Lagertha voorzien van stoere spijkerbanden, een werkende ruitenwisser, een nieuw lampje, verse olie en een nieuw rubber voor de oliekit. We waren heel erg blij en de rekening was een lachertje in verhouding met wat we in Nederland zouden betalen… Leuk is het nooit om zoiets af te rekenen, maar het had veel erger gekund.

Het was al donker dus we reden nog een half uurtje naar een geschikte overnachtingsplek en hielden het voor die dag voor gezien.  Ik bemerkte meteen al wel dat het rijden met spijkerbanden totaal anders is dan met gewone banden en de druk is ook veel minder. Waar we op onze achterbanden 5,5 bar aanhielden, wordt nu tussen de 3,5 en de 4 geadviseerd. Veel zachter dus… De Diesel vliegt er ook wat meer doorheen maar ja; alles voor de veiligheid. Ik voel me veel zekerder op de weg en dat heeft ons echt een boost gegeven.

De volgende dag reden we langs het plaatsje ‘Storslett’ en tja… die namen… ze blijven toch een effect hebben op onze lachspieren, helemaal als je je bedenkt dat ‘Stor’ Groot betekend. Slett betekend echter ‘vlak’ en Sletta betekend ‘vlakte’. Nu we dit al enige tijd weten is het toch wat minder grappig.
We deden in het plaatsje wat boodschappen én… trakteerden de camper (Lagertha) op een heerlijke poetsbeurt in een speciale camper-wasstraat. 5 maanden aan prut, stof, zand en viezigheid ging door het putje heen. Het was zo’n heerlijke klus! Ook het matje van het opstapje maakten we eens goed schoon met de hogedrukspuit. Waarschijnlijk is ze binnen een paar weken weer net zo vies als daarvoor maar dat hindert niet. Het was echt heel erg nodig en nu blonk ze er over met haar stoere spijkerbanden. Ze begint haar naam eer aan te doen.
We reden naar een plek waar aangegeven stond dat je er zou kunnen vissen. Ik heb gemerkt dat vissen ons rust geeft; je focus ligt dan heel erg op het nu, piekeren gebeurd nauwelijks en het is daardoor heel ontspannend. Bovendien doe je iets nuttigs en ben je lekker buiten. We hadden er zin in en daardoor kozen we een plekje uit aan een haven. Het was niet bepaald mooi weer; het miezerde wat maar dat hield ons niet tegen. Marley lieten we in de camper en gewapend met hengels, emmer en aas liepen we richting de haven waar slechts de ambulance boot van Skjervoy aanmeert en verder een paar kleine plezierbootjes konden liggen. Na een half uur hengelen hadden we allebei nog steeds geen beet. Ik begon het zat te raken toen ik opeens een grotere vis zag zwemmen. Ik besloot mijn hengel voorzichtig uit te werpen zodat het aas voor z’n neus viel en was compleet verbaasd toen het beest er in trapte en het aas greep… Ik haalde hem binnen en mijn hengeltje stond krom van de weerstand aan de andere kant… Dit was mijn eerste grotere vis in Noorwegen! Toen ik hem eenmaal binnen had gehaald en zo snel mogelijk uit zijn lijden verloste, bleek het een prachtige en flinke forel te zijn. Een aantal kerels die het gevecht hadden gezien kwamen aan lopen en vertelden ons dat dit een mooie vangst was! Ze gaven het advies er niet te veel aan te doen, gewoon bakken met wat peper en zout… Dat zouden we gaan doen… Maar eerst nog even verder vissen… Mannen lijken het hier heel apart te vinden dat vrouwen vissen… Ook dat vrouwen rijden of überhaupt klusjes doen. Daan en ik doen heel veel stoere dingen bij gebrek aan een man, maar we vinden het allebei helemaal heerlijk om dat soort klusjes en bezigheden uit te voeren. Mannen zijn gerust leuk, maar we zijn er gelukkig niet afhankelijk van. Ik denk dat deze verbaasde heren wel wat te vertellen hadden thuis.

Die middag ving ik nog een kleinere kabeljauw. Daan had helaas geen geluk, maar genoot evengoed wel van het vissen. Tja; met 400 jaar vissersbloed in mijn aderen kan het natuurlijk zomaar zijn dat ik een aangeboren techniek heb, waardoor ik steeds mazzel heb. Ik ben helemaal geen vis-liefhebber maar vind het echt heel bijzonder om je eigen gevangen/gevonden/geplukte buit te eten… Dat doen we dus gewoon met smaak; favoriet of niet.

We waren die avond te verkleumd om nog lang in de keuken te staan dus besloten de vis de volgende dag te eten. De volgende ochtend scheen de zon zeer rijkelijk op ons campertje… Een prachtige nieuwe dag was aangebroken. Daniella had overheerlijke krachtrondjes gemaakt die we opwarmden en verpakten in zilverfolie, waarna we een lange wandeling gingen maken. Na 3 kilometer picknickten we op een rots, middenin een natuurgebied… wat een genot! Het eten/ontbijt was nog lekker warm en zelf waren we ook goed warm geworden want ondanks dat de grond bevroren was, maakte de zon een aangename temperatuur. We wandelden die ochtend 9 kilometer en het was echt prachtig. 
‘

Eenmaal terug kon ik niet wachten om weer te gaan vissen en ik had al heel snel weer beet. Een voor mij onbekende vis, genaamd Schelvis. Wat moet je nou toch met 3 verschillende soorten vissen?
Daniella kwam later ook nog vissen maar helaas hadden we geen beet meer. Het was inmiddels koud geworden en eigenlijk waren we iets te lang door gegaan want we werden nauwelijks meer warm… Een warm voetenbad deed gelukkig wonderen waarna ik vol goede moed de flinke vangst ben gaan bakken in kruidenboter… Een experimentje maar oooooh; het was zo lekker! En het was zo ontzettend leuk om een trio van vis op tafel te zetten die verser dan vers en door eigen hand gevangen is! Het maakt dat ik de vis veel lekkerder vind dan normaal en het geeft een goed en trots gevoel. We aten die avond als vorsten.

Ondertussen merk ik bij mezelf wel dat er soms wat meer sprake is van heimwee; misschien doordat de dagen korter worden, daar moet ik altijd even aan wennen. Mijn ouders deden mee aan een geweldig leuk concert waarbij ze allebei zongen en onze vriendin Annelies deed mee als trompettist. Dat zijn wel momenten waar we normaal altijd bij zouden zijn en toen ik de leuke foto’s zag merkte ik ook echt dat ik dit heel graag had willen zien. Ik ben wat dat betreft blij dat tegenwoordig alles gefilmd wordt want zo ben je er toch een beetje bij. Deze week werd ik ook gebeld door mijn beste vriendin Esther; het was heerlijk haar stem te horen en even bij te kletsen al was het maar kort. We zijn allebei niet zulke bellers (ik al helemaal niet) maar toch is die nabijheid soms wel even heel fijn. We weten nog altijd niet zo goed wat onze toekomst nu gaat worden en de ideeën wisselen per dag en vaak zelfs per uur… Maar ik kom er door deze reis wel achter hoeveel ik van sommige mensen houd en hoe erg ik ze kan missen. Tja; eigenlijk alleen maar rijkdom… Aan de andere kant voedt de natuur ons hier dagelijks in alles wat ons óók lief is… zittend op een bruggetje, met een mooie rivier onder je voeten. Een adelaar die een heel stuk met je meevliegt, in het kielzog van de camper. Een raaf die een heel stuk voor je uit vliegt en vervolgens in de ongerepte natuur verdwijnt. De orka’s en andere walvissen die ieder moment kunnen opduiken… Droomhuizen die gewoon betaalbaar zijn, meer rust en ruimte… Twee werelden met zoveel mooie en natuurlijk ook minder mooie kanten. Gelukkig hoeven we nu nog even niet zo heel veel te besluiten.

Na 2 nachten op de heerlijke vis-plek hebben we onszelf getrakteerd op de meest luxe camping van de afgelopen 5 maanden waar we helemaal alleen bivakkeerden. De camping is in het plaatsje Skibotn en dit blijkt het plaatsje te zijn waar Daniella mij nog geen 2 jaar geleden ten huwelijk vroeg, tijdens onze orka expeditie. We zaten toen op een boot en hadden weinig benul van de topografie, maar ik kon het terugvinden op onze reisblog van Polarsteps.

Door de enorme rust hadden we de faciliteiten voor onszelf en lieten Marley gewoon los over het terrein lopen want er was niemand die er last van had. Op dit terrein bivakkeerden eekhoorns en tientallen pestvogels en wanneer we de weg over staken startte er een prachtige maar pittige wandeling richting een bijzonder mooie waterval. Even goed bijkomen voordat we een drukke week in gaan, want onze orka expeditie begint nu bijna en mijn ouders komen donderdag aan in Tromso, waarna onze vriendin Karen vrijdag volgt. Maar eerst genoten we dus nog even van deze heerlijke camping. Gisteren (dinsdag) maakten we de wandeling omhoog naar de prachtige waterval genaamd Hengen, waarna we de berg verder op gingen naar de top van Sledo. De zon scheen weer prachtig en we zagen 2 vogels voor het eerst; de grote kruisbek en de steenarend. Wat een genot! We hadden onze jas weer uit want het was veel te warm voor al die winterkleding. Toen we voldaan en bekaf bijna beneden kwamen keek Daan opeens verschrikt… ‘de riem van Marley!’ weg… waar? Shit! Dus moesten we weer een heel eind omhoog lopen waar we uiteindelijk de riem vonden die een andere wandelaar keurig om een boom heen had gelegd zodat deze goed op viel… We waren opgelucht dat hij terug was maar ik was meer dan blij toen we een half uurtje later bij de camper aan kwamen, maar het is wel goed… We hebben ons weer helemaal vol zitten stoppen met snoep de laatste tijd, doordat er een niet te negeren schep-snoepaanbieding was in de supermarkt… we hebben samen in 4 dagen tijd 1,5 kilo snoep weg zitten happen dus deze extra klim was eigenlijk heel welkom. Marley was helemaal op en die lag niet veel later heel erg hard te snurken. Wat heeft zij zich goed aangepast de laatste maanden, maar wat is ze ook moe.

Ons echte camper-avontuur zit er bijna op. Nog 1 nachtje; dan gaan we in een huisje van AirB&B met Karen en mijn ouders, waarna we zondag op orka expeditie vertrekken tot en met de 27e oktober. Hierna komt er naar alle waarschijnlijkheid weer een lastig afscheid waarna Daniella, Marley en ik naar ons huurhuis in Andenes rijden waar we een half jaar gaan verblijven. De échte camper reis zit er dan op, met uitzondering op hier en daar eens een weekje of paar dagen naar de orka’s of een ander gebied… Pas 1 mei gaan we dan via Finland en Zweden terug naar Texel om te zien wat het leven daar met ons gaat doen en welke weg we op willen slaan… Ik vind het heel onwerkelijk en we vinden het allebei heel dubbel. Blij dat we straks meer ruimte hebben, jammer dat het grootste avontuur er straks op lijkt te zitten. Hoe Marley in het begin, de eerste weken zat te hijgen en trillen en hoe thuis ze nu is in de camper… Hoe wij als beginnelingen zomaar, zonder enige camper-ervaring aan dit enorme avontuur zijn begonnen en alle zekerheid achter hebben gelaten… We hebben er geen seconde spijt van gehad en we zijn benieuwd hoe al deze ervaringen zich verder gaan ontvouwen in alles wat nog komen gaat… Maar nu starten we morgen eerst met een fantastische periode samen met 3 mensen die ons heel erg lief zijn. We hebben er heel veel zin in; volgende week om deze tijd hebben we hopelijk al weer geweldige ontmoetingen gehad met onze geweldige orka’s, zowel op als onder water… en hoe ongelooflijk is het dat je zoiets bijzonders mag delen met de mensen die je lief zijn….