Dit is een nieuwe pagina.

28.06.2024

De koning der fjorden over en het roer om!

Na een prachtige tijd in Voss, was het zondag weer tijd om verder te reizen. Dit keer zouden we richting het Sognefjord rijden. We sloegen daarmee een deel van het westen over, maar we wilden Bart en Annelies nog een avond zien en bovendien leek het ons heerlijk om met de naderende hittegolf lekker aan het fjord te vertoeven. Niets geeft je dan meer vrijheid, dan een camper. Die doet gewoon wat jij wilt… tenminste, meestal dan.

We hadden een staafkerkje gezien bij Vik, welke we graag wilden bezoeken. Een prachtig oud kerkje uit het jaar 1130. De weg tussen Voss en Vik was prachtig. Van het een op het andere moment brachten meerdere haarspeldbochten ons omhoog, naar de besneeuwde bergtoppen. Bergje op vind ik inmiddels helemaal niet meer eng, maar ik bereid alles er op voor. Ik ga al langzamer rijden en zet de camper in z’n 1 of 2, zodat ik bij iedere haarspeldbocht heel rustig kan rijden. Halverwege alle bochten zagen we opeens een prachtige waterval. Daniella filmde de rit, en ik ben helemaal vergeten om deze toe te voegen op het kleine overzicht aan wegenfilmpjes die ik gisteren heb geplaatst op Facebook. Nou ja; een soort openlucht achtbaantje met een stuk of 12 haarspeldbochten. Beneden aan het begin van de achtbaan is alles groen en fris, boven aan het einde van de achtbaan is het koud, ligt er sneeuw en leeft er verder niets. Als je je dat indenkt, kom je al een heel eind. 

Na deze prachtige rit, kwamen we uit bij de Staafkerk. We wilden hier eerst overnachten aangezien er meerdere mensen zijn die het doen, maar we vonden de omgeving een beetje guur en griezelig. Dat komt doordat zo’n staafkerk heel donker is, en versierd is met draken. Destijds was dit zo gemaakt om alle kwade geesten buiten te houden. Daniella merkt terecht op, dat bijna iedere cultuur wel iets heeft met draken. Hoe zou dat eigenlijk komen? Hoe kan het dat ze 1000 jaar geleden al draken beeltenissen bouwden op kerken? En de draken in China? En de draken in de oudste sprookjes? En de draken in zuid Amerika? Een mythologisch wezen die ‘toevallig’ in ieder continent al in het vroege bestaan van de moderne mens wordt bewonderd. Een terechte vraag, en leuk om uit te zoeken. Nog niet gedaan, maar dat komt nog wel.

Na het bezoek aan dit prachtige kerkje, zagen we dat er iets verderop een camping was waar we een wasmachine konden gebruiken. Joepie! Altijd weer een feest, en het was nodig. We besloten een nachtje daar te gaan staan en genoten van het frisse wasgoed en de lekkere douche. Overigens was dat laatste wel een haastklus, want 3 minuten douchen kostte 20 kronen en eer de douche een beetje warm was, duurde ongeveer 1 minuut. Maar goed; een aantal muntjes armer waren we weer helemaal fris en fruitig. Het dorpje Vik was prachtig. We vierden de ‘middernachtzon’ en genoten van een mooie avondwandeling door het idyllische stadje aan de koning der fjorden.

De volgende ochtend was het al lekker warm. De warme periode was eindelijk begonnen! We dronken voor het eerst sinds tijden buiten koffie in de zon en de overtocht van Vik naar Dragsvik was heerlijk verkoelend. De overtocht duurde nog best even, aangezien we eerst afmeerden bij Hella, en daarna doorvoeren naar Dragsvik. Daar hadden Bart en Annelies al een leuk plekje aan de weg gevonden om een overnachting door te brengen. Wij hadden bij een plaatselijke supermarkt lekkere dingen gehaald voor een BBQ en zo zaten we tot kwart voor 12 in de avond in het licht, buiten met een BBQ en daarna een vuurtje. Er kwam ook nog een meid naast ons staan die rond reisde met een grote witte herdershond, in een fiat panda. Ongelooflijk, van ieder comfort verwijderd… Heel knap, maar voor ons geen ambitie.

Het was weer zo’n avond waarbij ik dacht dat het een uur of 9 was, en ik er achter kwam dat het al bijna nacht was. Het is heerlijk, die middernachtzon, maar het ritme dat ik thuis heb, ben ik volledig kwijt! Ik ga veel later naar bed en ga er daardoor ook veel later weer uit. Jammer is dat, want de ochtend is het mooiste moment van de dag. Ik ga er dus actief mee aan de slag om hier verandering in te brengen.

Na deze heerlijke en gezellige avond, zouden Daniella en ik eigenlijk doorrijden naar de kust om de hittegolf een beetje te lijf te gaan, maar ik zag op buienradar dat de hittegolf daar volledig gelijk zou worden gemaakt door onweer en regen. Zeker weten deden we het niet, maar we hadden er geen zin in. We besloten het roer radicaal om te gooien en reden naar het noord-oosten, naar Sogndal. Het slechte weer in het westen bleef uiteindelijk uit, maar toch;  wat goed dat we naar het noord-oosten zijn gegaan! We zouden dit hele stuk over slaan. Waarom? We houden allebei van de zee en de kust, het binnenland trok ons niet zo… Maar nu we hier zijn is het hier ook adembenemend. We hebben 2 dagen heerlijk aan de Sognefjord in Sogndal gestaan, genoten van de zon en de warmte bij een heel leuk stadje in de buurt. We hebben echt lekker gerelaxt, voetbal gekeken, beetje lezen, wandelen, shoppen…  Marley kon voor ons vertrek verder omhoog nog even naar de dierenarts voor een herhaling van de ontworming (kostte €22 dus dat viel erg mee) en meer dan blij waren we ook toen we ontdekte dat zij 600 gram gegroeid is in de afgelopen weken. Ze is dus niet ziek, ze eet gewoon te weinig voor wat ze verbruikt. We hebben haar dieet met 30% omhoog gegooid en hopen dat dit voldoende is.

Bij ons is het niet bepaald dat we te weinig eten, en ik vind eigenlijk ook dat we te weinig bewegen. De wandelingen hier zijn meteen zo bizar en lang, dat we dit tot op heden niet dagelijks doen. Dus eens of tweemaal per week maken we een pittige wandeling die dan uren duurt, en andere dagen wandelen we vaak zelfs minder dan thuis in NL. Dat is anders dan ik had verwacht, en ik hoop dat we er straks toch wat meer langere wandeltochten gaan maken want fitter willen worden onder het genot van iedere dag ijsjes, chips en ondertussen minder bewegen, dat werkt niet heb ik al door.

Wie wel lange wandeltochten maakt, is onze camper Lagertha… Ze piept er over zodra we bergje af gaan… En dat gaan we nogal vaak. Gisteren reden we door het gebergte van Jotunheimen en Jostedalsbreen.. Bergje op is spannend, leuk, mooi… Maar ik zie zo op tegen bergje af. Niet eens zozeer omdat ik het eng vind, maar vooral vanwege het vreselijke gepiep van onze remmen. En het stomme is; ik heb het idee dat alleen die van ons dat heeft en dat alle andere campers, groot en klein, helemaal niet piepen. We hebben het opgenomen en naar Theo Altman gestuurd. Theo Altman is onze camper held uit Friesland en hij heeft al veel aan onze camper gedaan. Hij heeft een camper bedrijf in Blesdijke en hij staat altijd voor ons klaar als we vragen hebben… Zodoende appten wij hem gisteren het filmpje waarop het gepiep van onze camper weer eens duidelijk te horen is, zodra wij enige tijd bergafwaarts gaan. Ik rem vnl op de motor, maar soms móet je remmen, om helemaal tot stilstand te komen. Theo had ons filmpje even deskundig onderzocht samen met nog een monteur en kwam tot de conclusie dat het niet erg kan zijn, aangezien alle remmen net vernieuwd zijn. Hij belde hierop even via Facetime, zodat we elkaar even konden zien. Hij vertelde dat het ook in Friesland 28 graden is. Bij ons was het op het moment van bellen ook 27 graden. Over de remmen probeer ik mij wat minder druk te maken en als mijn ergernis/lichte angst niet verdwijnt, gaan we toch naar een garage om er iets aan te laten doen, maar we zullen er niet door een ravijn in rijden. Mocht je een leuke, aardige en betrouwbare camper monteur zoeken; Theo Altman dus.

We zitten inmiddels in het plaatsje Lom. De tocht vanuit Sogndal naar Lom was weer fenomenaal en ondanks dat we bij elkaar toch zo’n 4 uur onderweg zijn, is het een genot om te rijden. We begonnen in de hitte van het Sogndal, waar de fjord zo blauw was als het water op Curaçao. In de verte zie je wat watervallen en we vonden een prachtige gelegenheid om even wat te eten. Een mooie picknicktafel aan de fjord, met lekker gras voor Marley om in te rollen en geen mens te bekennen. Dit zijn wel echt dé geluksmomentjes… We halen dan alles naar buiten; pot pindakaas, kaas, brood, bestek/borden, ik kookte wat eieren en zo zitten we dan zomaar een uur lekker te relaxen aan dat water voordat we weer verder rijden.

De Jostedalsbreen en Jotunheimen deden ons heel erg denken aan de besneeuwde bergtoppen waar we laatst overnacht hebben, alleen was het hier vele malen drukker met toeristen. Een reden voor ons, om er niet te overnachten. We reden lekker door naar beneden. Helaas maakte ik 5 minuten voor onze aankomst in Lom, de stomme fout om iets te veel de berm in te rijden en zo reden we opeens heel schuin, want de ‘bermen’ zijn hier eigenlijk afgronden. Één ding was zeker, onze hartslag kan zomaar van laag naar hoog, en edere rit hebben we wel weer een spannend momentje. Het plaatsje Lom is heel erg gezellig. Allemaal donkeren houten huisjes, een práchtige staafkerk (nog mooier dan in Vik) en leuke winkeltjes en restaurantjes. Al met al ongeveer zo groot als de Koog. Er loopt een zeer woeste rivier doorheen met smeltwater uit het gebied en er zijn meerdere musea. Gistermiddag parkeerden we de camper net over de brug bij het dorp en we konden zo het dorp in lopen. Hier staan we nu nog steeds. Vanmorgen hebben we getracht een mooie wandeling te maken, maar na 800 meter viel Daniella lelijk onderuit, met haar stuitje op een steen dus de wandeling was abrupt afgelopen. Je moet hier écht heel erg oppassen met lopen, en iedere voet die je neerzet, moet je checken of het glad is, of de rots blijft zitten, of wat voor andere ramp dan ook mogelijk is…  Een misstap is zo gemaakt. Daarover gesproken; mijn enkel, die ik met onze vorige prachtige wandeling had verzwikt, was na 2 dagen volledig genezen. Ik voel er niets meer van. Hopelijk hersteld Daniella net zo voorspoedig.

Zelf heb ik vanmiddag een museum bezocht in Lom over het berggebied, de dieren die er leven en het veranderende klimaat, en zoals we ook in Oslo en Tromso hebben gezien, staat niets hier achter glas. Het is verleidelijk om de dieren even aan te raken en dat heb ik bij de lynx dan ook stiekem wel even gedaan… Wat een prachtig dier; ik hoop dat we die nog eens levend gaan zien, maar die kans is bijzonder klein. Er leven er veel in Noorwegen, maar ze zijn bijzonder schuw.

Overmorgen hebben we en Oppdal/Dovrefjell een muskus ossen safari geboekt. We gaan 7 tot 15 kilometer te voet een natuurgebied in op zoek naar de machtige, zeer zeldzame muskus ossen, die in 1940 een herintroductie hebben doorgemaakt in Noorwegen. Heel vroeger begraasden zij het gebied samen met de mammoeten. Ik heb er zo’n zin in! Ik ben zo toe aan wat wildlife avontuur, want eerlijk gezegd valt dat me tot op heden allemaal nog een beetje tegen. Ik denk dat ik had verwacht, dat zodra we Noorwegen binnen zouden komen, we overladen werden met walvissen, rendieren en elanden, maar tot op heden hebben we nog niets van dat alles gezien. (we hebben in het verleden ook altijd wel heel erg veel geluk gehad met alle dieren tijdens de voorgaande bezoeken aan Noorwegen) Wel een aantal spectaculaire vogels, maar ook nog niet zoveel als ik had gehoopt en in Dragsvik, een hoefafdruk van een eland op onze slaapplek. Het gaat soms over verwachtingen bijstellen en dat doen we dan ook, maar zo’n uitstapje naar de muskusos is spannend en geweldig! Er komen zo’n 200 muskusossen voor in Noorwegen, en verder alleen in het arctische gedeelte van Rusland, Groenland en het noordelijke deel van Amerika. De batterijen van de camera zijn al opgeladen. Morgen rijden we een heel eind die kant op om overmorgen om 10:00 aan de tocht te beginnen. We kijken er naar uit!